Herberg Het Blauwe Schaap was een droomlocatie. Een huis uit 1850 en een meer dan prachtige kamer. Het was dan wel een oude schapenstal, maar waarom blauw? Vanwege de Grappa op wintersport en vrienden die ervan overtuigd waren dat ze de beste naam voor de B&B hadden gevonden. De eigenaresse had het maar voor waar aangenomen. 
Onderweg hadden we een fles rosé gekocht, maar daar kwamen we in de avond niet aan toe, dus droeg P hem de hele weg naar de geweldige B&B in Pulderbos. Ik overwon mijn schroom en vroeg aan de eigenaar of het oke was om onze eigen wijn koud te zetten op de ijskast op onze etage. Dat mocht. Wij gingen het dorp in om te eten en bedachten toen dat we in de tuin van de B&B zouden gaan zitten werken/lezen/schrijven met een lekker glaasje rosé on the side. Ik was zeer tevreden over het feit dat we dat niet stiekem hoefden te doen en dat we ons gewoon met fles en glazen in de tuin konden gaan vermaken.  
Alleen kon ik de fles niet vinden. P's toon werd al wat strakker, helemaal onderin, bij de biertjes. Nog steeds zag ik geen fles rosé. P checkte. Geen rosé. Hij vond het niet erg. Zei hij. Ik word blijkbaar steeds dapperder in mijn leven en vond dat ik de confrontatie wel moest aangaan en vroeg de eigenaar die met zijn dochter en oom buiten zat te drinken of het toch niet goed was geweest dat we onze eigen fles tussen al zijn flessen hadden gezet. Na de eerste verbazing, kwam de conclusie. De vader had tegen de dochter gezegd nog een flesje rosé te halen. Er was er wel een op de eerst verdieping. En nu was die allang op. 
Toen kwam de avond pas goed op gang. We kregen champagne en ibericoham, excuses van de dochter, een tweede ronde van de vader en alle verhalen over de B&B. 

We pakten de rugzak en de trein, en vanaf Lier liepen we 18km naar Ranst. Ik heb wandelstokken. Halverwege de route werden we ingehaald door eindeloos veel kinderen. Op een gegeven moment vroeg een jongetje of we gingen skiën. Vanwege zijn gewaagde vraag fietste hij slingerend verder. Het jongetje achter hem keek naar ons en knalde op zijn voorganger. Daarna reed een hele meute kinderen op de tot stilstand gekomen jongetjes in. Wij stonden erbij en keken ernaar. De leerkrachten grepen in en de kinderen keken niet meer naar ons om. Voor de zekerheid wachtten we tot de kinderdroom voorbij was. Er kwam geen einde aan.
In de middag crashten we bij het enige café in de omgeving. De eigenaar vertelde ons dat hij eigenlijk gesloten was, maar dat hij wachtte op een groep van 100 schoolkinderen. Aha.
We vroegen hem wat de mooiste route naar Ranst was. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon te denken. Daar nam hij de tijd voor. Toen hij uitgedacht was kwam hij met een beschrijving die totaal onnavolgbaar was, maar niet alleen dat, hij was ook apert onjuist. Dat besefte hij zelf blijkbaar ook, hij haalde de computer erbij. Die hield ermee op, dus waren we met z'n allen toch weer overgeleverd aan zijn brein.
'Ge moet de Moorweg volgen, tot die eindigt, ach, alee, niet eindigt er staan zo'n twee klappertjes (hekken) en ge zou denken dat ge naar rechts moet, maar dat is niet zo. Het fietspad houdt op en ge moet eerst naar links en dán naar rechts, en dan over de weg, nee, de brug langs de weg, dus niet de snelweg over, of toch, eh, er staat daar een villa, dat is bij die klappertjes, ja, die villa die staat daar en de route lijkt dus op te houden... enz, enz.
Het kwam erop neer dat we vanaf zijn lokatie naar rechts moesten.
Wij knikten, liepen naar de weg en sloegen razendsnel linksaf.

We gingen met de trein naar Antwerpen, liepen daar wat rond en precies in het allerleukste buurtje was ons appartement. P verheugde zich mateloos op de wereldpremière van het Philharmonisch orkest dat van de nummers van de Beach Boys symphonieën had gemaakt. Ik weet dat die jongens hebben bestaan en sommige zelfs nog voortleven, er zijn wat deuntjes die ik herken, maar het is voor mij eigenlijk een overduidelijke kwestie van Stand by your man. In de zaal was het helder welke generatie deze muziek apprecieerde. Wij vielen nergens buiten.