routebeschrijving

We pakten de rugzak en de trein, en vanaf Lier liepen we 18km naar Ranst. Ik heb wandelstokken. Halverwege de route werden we ingehaald door eindeloos veel kinderen. Op een gegeven moment vroeg een jongetje of we gingen skiën. Vanwege zijn gewaagde vraag fietste hij slingerend verder. Het jongetje achter hem keek naar ons en knalde op zijn voorganger. Daarna reed een hele meute kinderen op de tot stilstand gekomen jongetjes in. Wij stonden erbij en keken ernaar. De leerkrachten grepen in en de kinderen keken niet meer naar ons om. Voor de zekerheid wachtten we tot de kinderdroom voorbij was. Er kwam geen einde aan.
In de middag crashten we bij het enige café in de omgeving. De eigenaar vertelde ons dat hij eigenlijk gesloten was, maar dat hij wachtte op een groep van 100 schoolkinderen. Aha.
We vroegen hem wat de mooiste route naar Ranst was. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Hij vouwde zijn handen in elkaar en begon te denken. Daar nam hij de tijd voor. Toen hij uitgedacht was kwam hij met een beschrijving die totaal onnavolgbaar was, maar niet alleen dat, hij was ook apert onjuist. Dat besefte hij zelf blijkbaar ook, hij haalde de computer erbij. Die hield ermee op, dus waren we met z'n allen toch weer overgeleverd aan zijn brein.
'Ge moet de Moorweg volgen, tot die eindigt, ach, alee, niet eindigt er staan zo'n twee klappertjes (hekken) en ge zou denken dat ge naar rechts moet, maar dat is niet zo. Het fietspad houdt op en ge moet eerst naar links en dán naar rechts, en dan over de weg, nee, de brug langs de weg, dus niet de snelweg over, of toch, eh, er staat daar een villa, dat is bij die klappertjes, ja, die villa die staat daar en de route lijkt dus op te houden... enz, enz.
Het kwam erop neer dat we vanaf zijn lokatie naar rechts moesten.
Wij knikten, liepen naar de weg en sloegen razendsnel linksaf.