Na elke les die ik geef, blijft er één kind hangen. D bijvoorbeeld, die die ochtend zijn hand tussen de deur had gestoken en de hele dag volhield om op het moment dat ik keek een pijnlijk gezicht te trekken, of G die in de pauze met een heel klein doosje naar mij toe kwam. Er zaten edelsteentjes in. Ik kreeg er een. En gisteren was het F (9 jaar) onhandelbaar in de klas, maar zo'n leuk ventje. Toen ik hem vroeg hoe we het nou voor elkaar konden krijgen dat hij mee zou doen en ik suggereerde dat hij bij mij moest komen zitten, koos hij daar tot mijn stomme verbazing inderdaad voor. Later stond hij trots aan mijn tafel om mij zijn verhaal te laten lezen. Het ging over zijn verkering. 
'Ik heb al drie exen. Nu heb ik L. Ze komt uit Amsterdam Zuid. Dat is heel handig, want de klas kent haar niet. Ik heb tegen de klas gezegd dat ik haar van Tinder heb en ze geloven het.'

Na de boodschappentashond belde ik de psycholoog om te melden dat de vechthond wellicht een bruggetje te ver was. 
Ik had nauwelijks geslapen, was bezig geweest met diverse scenario's van hoe ik tussen scherpe tanden ten onder zou gaan. En dat alles al in volslagen paniek. Daar kwam die boodschappenhond ook nog eens bij. 
Dus pleitte ik voor een minder agressieve hond. Want, zoals ze zelf al had toegegeven, was het geen irreële angst om bang te zijn voor vechthonden. 
Ze zouden wel zien. De kans bestond dat als ik niet geconfronteerd zou worden met een vechtjas, ik nog altijd extreem bang voor ze zou zijn. Aan de andere kant zou ik waarschijnlijk minder ver durven gaan tijdens de sessie, en dan was het minder effectief, zo niet tot mislukken gedoemd. 
Ze ging het bespreken. 
En wat deed dat onmogelijk ingewikkelde onnavolgbare brein van mij?
Nadat ik op had opgehangen denken dat een vechthond misschien toch wel de beste optie zou zijn. 

Vandaag liep ik stage op een lagere school. E, mijn contactpersoon, stond bij het koffiezetapparaat met haar onderarm in het verband. Ik zei er wat van. Dat was blijkbaar te vroeg. Maar eenmaal aan de docententafel kwam het toch ter sprake. 
Ze was aangevallen door een hond. 
Slik. 
Ik luisterde stilletjes naar haar verhaal. Boodschappentas bij fiets, ze deed de deur nog op slot, hond pist over haar tas, zij spreekt eigenaresse erop aan, die is niet ontvankelijk, zij loopt naar haar tas, hond grijpt haar. Niet alleen haar onderarm, maar ook haar been. Zij bleek het derde slachtoffer te zijn. 
Ik vroeg niet wat voor hond het was. Toch had ik een vermoeden.
Vooral van de vorm van de oortjes. 

Ik zag een programma over angst bij 1Vandaag Een vrouw werd in 1x van haar spinnenangst geholpen. Ik ben ooit eindeloos door een dobermann in de greep gehouden. Hij deed mij uiteindelijk niets, maar werd afgemaakt omdat hij een andere vrouw wel had aangevallen. Sindsdien ben ik bang voor honden en de laatste jaren is die angst alleen maar groter geworden. 
Vrolijk ging ik naar de intake. Onnadenkend vertelde ik nog dat ik banger ben als ik een rok aanheb. Toen ze zei: 'Goed dat je dat zegt,' werd mijn enthousiasme minder, en toen ik moest aanwijzen welke hond ik echt eng vond, was alle sjeu er voor mij wel af.
Of het niet een dobermann moest zijn omdat die mijn angst had ingeluid?
​Ik dacht van niet. We scrolden door tientallen doodenge beesten, maar ik was toch nog niet goed genoeg op mijn hoede en wees mijn ultieme angst aan.
​Met punt-oortjes. 

Ze zou even moeten zoeken want met dit soort honden had ze geen ervaring. Toen begon de twijfel. Of ze die dan wel in de hand kon houden? Had ze dan wel een goed, betrouwbaar adres? Tja, het bleven natuurlijk altijd beesten. 
Mijn bloeddruk schoot ter plekke naar een onaanvaardbare hoogte en bleef daar hangen met af en toe nog een uitschieter naar boven toen ze me niet wilde vertellen hoe ze het precies te werk zouden gaan. Ik vond zo'n hond achter tralies al eng. Zij zei dat dat misschien niet zou gebeuren. Dat er wellicht meer nodig was. 
Met knikkende knieën verliet ik het pand.
T lachte me keihard uit en zei dat dit er natuurlijk al bij hoorde. Dat was geen moment bij me opgekomen. Ik had alleen maar enorme spijt dat ik deze mother fucker had aangewezen. Met die klote-oortjes.