Vrolijk ging ik naar de intake. Onnadenkend vertelde ik nog dat ik banger ben als ik een rok aanheb. Toen ze zei: 'Goed dat je dat zegt,' werd mijn enthousiasme minder, en toen ik moest aanwijzen welke hond ik echt eng vond, was alle sjeu er voor mij wel af.
Of het niet een dobermann moest zijn omdat die mijn angst had ingeluid?
Ik dacht van niet. We scrolden door tientallen doodenge beesten, maar ik was toch nog niet goed genoeg op mijn hoede en wees mijn ultieme angst aan.
Met punt-oortjes.
Mijn bloeddruk schoot ter plekke naar een onaanvaardbare hoogte en bleef daar hangen met af en toe nog een uitschieter naar boven toen ze me niet wilde vertellen hoe ze het precies te werk zouden gaan. Ik vond zo'n hond achter tralies al eng. Zij zei dat dat misschien niet zou gebeuren. Dat er wellicht meer nodig was.
Met knikkende knieën verliet ik het pand.
T lachte me keihard uit en zei dat dit er natuurlijk al bij hoorde. Dat was geen moment bij me opgekomen. Ik had alleen maar enorme spijt dat ik deze mother fucker had aangewezen. Met die klote-oortjes.