Vandaag mocht ik naar een meisje dat, volgens eigen zeggen, in onderhoud was. Ze had een zwaar jaar achter de rug en we gingen samen schrijven. Haar broertje E zat er met zijn lieve neus bovenop. Of hij ook mee mocht doen. Ik zei dat L dat mocht bepalen, en hoopte van harte dat ze ja zou zeggen om de voor de hand liggende redenen. Broers en zussen staan tijdelijk in de schaduw. En dat ligt niet aan de ouders. Dat ligt aan de kanker.
L zei ja.  

L had het al helemaal bedacht. Ze wilde schrijven over wat haar allemaal overkomen was. Na een kwartier vroeg haar broer of er niet wat fantasie in mocht. Dat mocht. Dus kon L opeens vliegen, E onwaarschijnlijk snel rennen en de ouders hadden door hun wijsheid en goede geheugen het vermogen haar beter te maken. 
L zei: 'Dat is mijn grootste wens.' En in een adem door: 'Vroeger had ik hele andere wensen. Vroeger wilde ik vliegen.'
Toen L aan het overgeven was, keek E me aan. 
'Zullen we nu even praten over hoe het voor mij is?'

Mijn portemonnee is teruggevonden. Aan de achterkant van het station, waar ik dus niet ben geweest. En het maakt me razend. De dief heeft mijn airmiles, parkmobile, spaarkaart Brood, spaarkaart Primera, bonuskaart, kruitvatkaart eruit gehaald. Ik verknoei nu eindeloos veel tijd met proberen die KKaarten te stoppen en nieuwe te bemachtigen. Wat een gezeik.
Mijn ziekenhuispas heeft hij laten zitten. Maar ik stel voor dat hij mijn anamnese ook overneemt. 

Ik probeer de gedachten van de gemiddelde WC-bezoekster in te schatten. Die zal - ongetwijfeld - de WC nemen die volgens haar het minst wordt gebruikt. Blijf ik met de vraag zitten hoeveel vrouwen er zijn zoals ik, die dat ook proberen uit te vogelen en daarbij in verwarring raken. Moeten ze nu juist de WC die het meest voor de hand ligt kiezen of niet? Welke WC is de gulden middenweg? Dus waarschijnlijk het minst gebruikt?
​Moet ze eigenlijk wel zo nodig?

Ik werd gebeld door een voor mij onbekend nummer. Omdat ik te lang aarzelde hield het al op. Ik wachtte om te zien of mijn voicemail ingesproken zou worden, dat was niet het geval. Welke onbekende zou mij bellen op tweede kerstdag? Na nog wat aarzelen belde ik toch terug. Hij bleef maar over gaan. Toen kreeg ik een melding dat ik een ongeldig nummer had bereikt. Dat vond ik knap van mezelf. 

Op aanraden van D begon ik in Het smelt van Lize Spit. Het deed haar aan mijn verhalen denken. Het is lang geleden dat ik elk moment dat het kon benutte om mijn boek te pakken om me weer onder te dompelen. Maar het is ook voor het eerst dat ik begrijp dat sommige mensen Tweedehands bloemen heftig vinden. Als schrijver weet je wel dat je dat doet, maar hoe het is als je het zelf niet hebt bedacht, kun je toch niet zo goed inschatten. 
Hoe goed ik Het smelt ook vind, ik geloof dat ik mijn volgende roman wat lichter van toon ga laten zijn.
En inderdaad. Ik ben zelf ook benieuwd. 

Het kwijt zijn van al je pasjes - oppassen dat je niet denkt dat je jezelf bent kwijtgeraakt - is onwerkelijk. Omdat ik zoveel pasjes heb, weet ik van meer dan de helft nog niet welke het zijn. Wel denk ik dat hij - de vinder is inmiddels in een dief veranderd - een fijn museumbezoek heeft afgelegd met mijn museumjaarkaart, bij 't Kruitvat alle punten heeft besteed aan het kopen van een elektrische tandenborstel, bij Brood al wapperend met mijn stippenkaart allerlei prettige kerststollen aanwees, toen wat leuks voor zijn vriendin kocht met mijn spaarkaart van Sissy Boy, waarvoor hij zijn auto even met mijn Park Mobile parkeerde en niet de moeite nam om de parkeertijd af te sluiten, daarna even twijfelde of hij zijn vriendin op mijn rijbewijs een limo zou laten huren, maar er toch voor koos om op mijn airmiles naar Parijs te vliegen. 

W zette me vlak bij station Deventer af. Ik moest rennen en propte mijn portemonnee in mijn weekendtas en snelde er vandoor. Halverwege slingerde ik de tas over mijn schouder. Hij was zwaar. 
Ik haalde de trein. Maar toen bleek dat de rits van mijn tas opengebarsten was en mijn portemonnee weg. Ik kon net op tijd weer uit de trein springen. Liep het stuk terug, Het perron, de hal, het stationsplein, de brug, de stoep, de parkeerplaats. Niks te zien. Behalve dat het daar erg schoon is. 

Uiteindelijk kwamen we in Bronckhorst terecht bij De Gouden Leeuw. Ze lieten ons de kamers zien. Het maakte niet zo heel veel uit - al bleek later dat ik een bad had  en W een nephaard - dus ploften we ieder in een kamer. Mijn bad werd genadeloos afgestraft toen ik ontdekte dat elke kamer een rijmpje op de deur had. 

We reden naar Zutphen om daar wat rond te lopen. Ik was er nog nooit geweest en wilde een bril. W wilde wel even mee om een oordeel te geven. Als er twee dingen zijn die je niet alleen moet doen in je leven is het het aanschaffen van een spijkerbroek en een bril. 
In topsnelheid kreeg ik de meest uiteenlopende modellen op mijn kop. Bij de ene trok W een nog viezer gezicht dan bij de andere. Bakfietsmoeder. Provinciaal. Pot. Would be... 
Het was het allemaal niet. 
W: 'Want je bent toch op zoek naar een porno secretaressebril.'