Ik had het allemaal uitgekookt. Met een pan water voor in mijn kratje, een schepje verstopt in mijn rugzak, fluitend fietsend langs die ene berm die helemaal volstond met paarsblauwe klokjes.
Het groeide als onkruid. Het hoorde nergens bij. Geen park, geen huis, niks. Zo kon ik het voor mezelf verantwoorden. En ik nam me voor dat als ik aangehouden zou worden, ik volmondig schuld zou bekennen en de boete zonder nukken zou betalen. 
Maar dan ben je er nog niet. Niet met mijn inborst. 
Vol zenuwen zette ik mijn fiets tegen het bushok. Keek om me heen. Af en toe iemand die langsreed. Gesprekken in mijn hoofd. Dat het niemand een ruk interesseert als ik die berm wat leger maak. Dat ik gewoon moet opschieten. Maar dat als ik opschiet ik te zenuwachtig overkom, dus opvallend.  
Ik had gedacht die dingen er zo uit te scheppen, maar nee. Het werd een slagveld. Het duurde even voor ik de slag te pakken had. Nadat ik drie hele in mijn pan had gezet, besloot ik het even verderop te proberen. Wat onzin was. Maar het leek me toch goed voor de berm, en misschien ook voor het lege kantoorgebouw aan de overkant, waar misschien toch mensen in zaten zonder dat ik het wist en die inmiddels een melding bij de politie hadden gedaan.
Ik vond het onzinnig van mezelf, maar pakte mijn fiets en toen ik er eenmaal op zat, reed ik zo in de armen van niet een, maar twee agenten.  

Iedereen die aan de documentaire had meegewerkt was uitgenodigd. Ik had iets subtiels gedaan qua verbeteren van voiceover-teksten, wat ik eigenlijk al weer vergeten was, maar ik vond het een fijne uitnodiging. Met z'n tienen naar Gelderland, aan een lange keukentafel, goede flessen wijn, Italiaans eten en daarna doorschuiven naar de zitkamer waar de documentaire met een beamer op de wand werd geprojecteerd. 
Iedereen enthousiast, de open haard ging aan, de sterke drank kwam tevoorschijn, en ik zag mezelf na het drinken van een tikje te veel whisky op een gegeven moment onderuitgezakt op de bank liggen. Dacht nog: dit is het studentenleven wat ik nooit heb meegemaakt, stommelde naar boven, dook languit op het logeerbed en sliep mijn roes uit. 
Ik werd wakker, fris als een hoentje, maar wel met de herinnering aan een droom, dat T, een vroegere liefde van mij, dood was. Wist ik dat dan niet? Ja, hij is al begraven.
​Het was allemaal zo echt dat ik bijna even ging googlelen of mijn droom misschien meer wist dan ik.  

Ik kreeg een dreigmail van de websiteprovider. Als ik niet onmiddellijk ging betalen, zou mijn site worden gewist. Nu heb ik deze site zelf gebouwd, vloekend, en er minstens een week over gedaan. Ik had geen zin om dat nog eens te doen. Maar in betalen had ik ook geen zin. Dus mailde ik met Weebly. Er was een oplossing. Accepteren dat zij zich met mijn naam zouden vermengen. Ik vond het best. Alles om niet opnieuw iets te moeten ontwerpen en om 250 euro per jaar - alleen om dit gewauwel in de lucht te houden - te voorkomen.
De vrouw regelde het gelijk even voor me. Ik blij. Tot ik ontdekte dat ik nu totaal onvindbaar ben. Als je het oude webadres intypt krijg je eerst de foutmelding 404, waar je vervolgens niets mee kunt. Geen doorlink-optie, niets. En als je dan nog bereid bent om mijn naam te googelen, komt deze nieuwe site er niet uit. Resultaat:
Geen nieuwe site hoeven bouwen.
Geen kosten.
Geen lezers. 

Ik heb een haat-liefdeverhouding met Koningsdag.
Dit jaar was het liefde. Om half acht van de datsja door een bedeesde stad, die zich langzaam warmdraaide voor de dag. Op de Haarlemmerdijk was men bezig met inrichten, er waren volwassenen die net zo opgetogen gespannen waren als de kinderen. De kleedjes werden volgestapeld. Veel rotzooi weinig waarde.
Ik kon in alle rust voor het Centraal langs. Koffie, niet in de zon op het blauwe terras, maar vandaag in de zon op het blauwgrijze terras met uitzicht over het water.
Wat gescharrel alsof het zondag was, kranten ingehaald, apparatuur en mijzelf opgeladen, wat schoongemaakt. Daarna de stad in zonder plan. 
Soms is zonder plan het beste wat je kan overkomen. 
Een oude buurman die midden op de gracht zijn armen wijd voor mij spreidde zodat ik er zo in kon lopen. We namen afscheid met zijn belofte om vanaf nu wel - ook al kon hij niet zien of ik er was of niet - te groeten als hij langs voer. Even verderop passeerde ik een match die mij, net zoals ik hem, live herkende. We besloten beiden in een fractie van een seconde toch door te lopen, waarbij ik in het voordeel was omdat ik zeker wist dat hij nu spijt had van het plotselinge opheffen van onze chat.  
Ik liep verder, lichtere tred, zekerder, haha'erig, om uit te komen bij M die een hele verzameling koningsvierders in huis had, inclusief een rosé van 9%, waarbij ik het toch nog voor elkaar kreeg om aangeschoten te raken, om daarna met z'n allen de straat op te gaan. 
Het werd steeds leuker. Tot ik naar de boot moest om die huurklaar te maken en te proberen mijn dronkenschap onder controle te krijgen. 

Voordat we naar Barts Boekenclub gingen, dronken we even een korenwijn in de Engelse Reet. Aan het einde van de smalle ruimte is één deur waar Urinoir op staat. Ik zag geen  alternatief. De ober stond in de buurt. Ik vroeg hem of ik in het bezit moest zijn van een piemel om het urinoir in te mogen. Dat bleek het geval. Maar er was toch een oplossing. Mee door de smalle doorgang, het territorium van de ober, en daar bleek nog een deur te zijn. 

Het plan was uitgelezen. Ik zou op Haarlem een OV-fiets nemen, en dan samen met W naar de housewarming van T&R. Ik verheugde me erg op de uitvoering. Had ooit in Overveen een OV-fiets willen pakken, maar greep ernaast. Net als deze keer. 
Te mooi weer. Bloemencorso. En al het soort dingen die mensen niet willen meemaken zonder OV-fiets. 
We veranderden het plan. We gingen lopend naar Schalkwijk. Zou ongeveer een uur duren. Ik kreeg de befaamde WB's-uitstapgarantie; deze keer niet als de film mij na vijftien minuten nog niet beviel, maar als er blaren op mijn voeten zouden komen vanwege een te smalle rechtergymp. Dan mocht er naar een bus worden gezocht. 
Ik beloofde W in ieder geval dat wat voor rokje of jurk ik de komende tijd ook zou aantrekken, ik dat altijd in combinatie van bergschoenen klasse B zou doen.
Hij was niet onder de indruk. 
We liepen door het centrum, ik paste schoenen die misschien beter liepen, slaagde niet, we liepen door, langs 't Spaarne, zagen van alles wat ons beviel, gaven en passant een kennis van W nog even wat tips van wat je vooral niet, en wat je zeker wel moet doen in IJsland, zagen terwijl we bezig waren al dat dat niet beklijfde, dachten bekijk die geiser dan maar samen met de busladingen vol toeristen die niet van de Golden Circle afwijken, terwijl je even verderop helemaal alleen in elk gewenst natuurgeweld kunt staan.
We schudden onze schouders en liepen door, naar de wijn en happen, en dachten toen we eenmaal aangeschoten waren dat als het heen kon, het terug ook moest gaan. Ik hoorde W niet meer over de garantie, blijkbaar had hij er alle vertrouwen in, wat ook nodig is, want over iets meer dan een maand staan wij met ultralichte rugzak aan de voet van de Pyreneeën om voor de derde keer de camino te gaan lopen. 

De trein van elf uur 's avonds, Haarlem-Amsterdam. In het compartiment aan de overkant zit een meisje met haar benen op de bank tegenover haar. Het irriteert me niet. 
Ze zegt opeens: '....., schoenen.... mevrouw.'
'Sorry, wat zeg je?'
'.... schoenen!'
'Dankjewel.'
Geen idee. Maar het leek me een compliment, en omdat die rode gympen van mij net 2x een uur hadden gelopen, tegen alle verwachting in, met de kans op blaren die er vooralsnog niet zijn, hoefde ik niet te weten wat de details van haar compliment behelsden. 
Na wat zwijgen pakte ze de draad weer op. 
'Bent u wel eens in Wassenaar geweest?'
'Ja.'
'Daar is een museum!' 
Om dat kracht bij te zetten haalde ze haar entreebewijs tevoorschijn en toonde mij het kaartje. Voorlinden. 
Ik zei dat dat op mijn verlanglijstje stond. Dat vond ze goed. 
Ze vertelde over stalen constructies en spelonken die ze moest ronden, ze vond het indrukwekkend. 
Ik vroeg of ze iets kunsterigs studeerde. 
Nee. Ze was achttien (ik dacht twintig), en ze wilde iets met mode of zo, net zoals elke domme chick. 
Ik vond dat niet dom, als je iets wilde was alles goed. 
Zij was het niet met me eens.
Ze vertelde over een jongen die ze leuk vond, het was half wat en ook weer niet, en ik vroeg of hij misschien een auto had, en zo ja, dat ze dan naar Insel Hombroch, onder Düsseldorf, moest gaan. Dat ze dat zeker geweldig zou vinden. 
De trein reed Centraal binnen. 
Wat dat was?
Kunst zonder afzender. Je vindt het mooi of niet, en wordt niet beïnvloed doordat Picasso op het naamkaartje staat. 
Ze ging het onthouden, maar ze werd opeens gegrepen door het dilemma dat ze 'je' en 'u' door elkaar gebruikte.
​'Sorry, ik weet het niet.'
Ik wist het wel. 'Je. Is altijd goed, toch?'
'Nou, mijn moeder heeft daar andere geachten over.'
'Hoe oud is je moeder?'
'Achtenvijftig.'
'O, oké, nou, weet je wat het is. Het is het cliché, misschien heb je het iemand al horen zeggen, maar je wordt ouder, maar je blijft jong in je hoofd.'
'Mijn moeder is mega-sexy en zo, echt, maar eh.... ja, echt!'
Ik geloofde haar meteen. Zij was lang, slank, lange stijle blonde haren. 
'Deze maatschappij is zo ingericht op...'
'Leeftijd' Dacht ik haar te helpen. 
'Uiterlijk! Wat een onzin, ik heb iets gehad met een knappe mongool!'
Intussen waren we het stationsgebouw uitgelopen.
'Inberg honsooi?'
'Insel, dat betekent eiland, Hombroich.' 
'Hombroog.' 
'Hombroich.' 
'Ja, nu heb ik het. Hombroich.' 
Zij maakte een sprongetje, wenste me een fijne avond en verdween huppelend in de nacht. 

Het feest werd gehouden op de oranjerie van Oranjestein. Een onwaarschijnlijk mooie lokatie, kwam bij dat het 27 graden was. Toen we de poort doorliepen, wist ik het al. Daar wilde ik wonen. Het landhuis, niet te groot niet te klein, stond haaks op de oranjerie, aangrenzende boomgaard, grasveld, borders, witte pauwen en kassen. Als je de achtertuin doorliep dan kwam je bij een vennetje met een prieel, magnolia's vol in bloei, en twee reeën die vlak voor ons het pad overstaken.