We gingen iets doen. Maar wat? Via wandelen in de duinen - te koud, de wind was extreem - Leiden en de Utrechtse Heuvelrug, kwamen we uit op Delft.
Een perfecte keuze. Al was het maar omdat we - louter op intuïtie - in het beste Spaanse restaurant terecht kwamen, waar we onze stedentrip begonnen met een onwaarschijnlijk lekkere lunch. Daarna fristen we onze vaderlandse geschiedkundige kennis op met een bezoek aan het Prinsenhof, waar W achter de pilaar ging staan waar Balthazar G stond toen hij WvO doodschoot. 
Opgewarmd door deze indrukwekkende feiten, wilden we nog meer historie binnenhalen. Dus op naar het huis van de kunstschilder Tetar. We hingen onze jassen in de gangkast, terwijl een belegen welwillende vrijwilligster problemen had met onze museum jaarkaarten omdat ze niet wist hoe ze deze moest scannen. W hielp haar daar vlekkeloos doorheen, waarna we alleen door de kamers en gangen zwierven, deuren probeerden te openen die gesloten bleven, voormalige tuinkamers bekeken, de steile trappen - op eigen risico te betreden - beklommen, om uiteindelijk op een zolder te belandden waar we nog net geen penseel in onze hand namen, maar wel naar buiten gluurden en stilstonden bij het uitzicht van deze, voor ons totaal onbekende, kunstschilder.
Toen moest er taart in. 
Volgens Tripadvisor was Kek een goede keus. 
Daarna konden we weer een gure omgang aan, met de nek diep in de kraag getrokken. Ondanks dat zagen we indrukwekkende panden waar we zo onze intrek wilden nemen. Ik uitte de wens om in een fijne ruimte met hoge plafonds en comfortabel leren stoelen een boek te kunnen lezen en tegelijkertijd van een whisky te genieten, en kedeng! we zaten er al.
We sloten ons bezoek af met een fijn studentenrestaurant, waar W zijn theorie, dat je in een studentenstad voor een goede prijs heel goed kunt eten, bevestigd zag, en we daarna intens tevreden naar onze hoofdstad terugkeerden.   

We hebben elkaar weer opgetrommeld - de leuke mensen van het laantje - en zitten buiten op mijn terras in een ruimtelijk inzichtbouwwerk dat ik er provisorisch neerzette om een idee te krijgen van de grootte van de veranda die ik wil maken. 
Men is niet enthousiast. 
Veel te donker wordt dat. Waarom geen pergola? Waarom eigenlijk niet die ingestorte pergola aan de andere kant fixen? Waarom niet twee of drie palen met daar iets tegenaan? 
Omdat ik al mijn leven lang droom van een romantische veranda. 
Waarom niet romantisch zitten onder je rozenprieel?
​Omdat je daar nat wordt als het regent. En ik wil kunnen schrijven onder het afdak als het regent en toch warm is. 
Ja, maar wij kennen jou, jij zit altijd hier op het terras voor je huisje.
Alleen als er bezoek is. En dan met mijn rug naar de zon. 
Hoofden worden geschud. 
Je haalt alle zon weg.
Ik heb een tuin van 320 m2! Er zijn nog genoeg zitjes over. Ik heb vijf mogelijkheden!
Ze bleven erbij. 
Het was drie tegen een. 
Toen belde ik een vriend. Die was ook tegen. 
Toen belde ik mijn zus. Die dacht dat er erg veel licht weggehaald zou worden. 
Toen belde ik mijn broer om hem te vertellen dat hij de enige was die het zag zitten. 
Natuurlijk, zei hij. Je moet het ook gewoon doen.

Ik bel met de belastingtelefoon, want mailen mag niet. Dat vind ik al best irritant, maar leg me erbij neer. Een eindeloos keuzemenu en dan moet je je BSN invullen en dan, jaja, zegt de stem dat de lijn in gesprek is en dat ie verbroken wordt. 
Je kunt mij niet gekker krijgen. 
Ik houd me in. 
Doe de hele riedel nog eens. 
Weer hetzelfde. 
Ik probeer het een derde keer. Toets ergens een verkeerd cijfer in en kom bij de toeslagen terecht.
Nu word ik wel in de wacht gezet en tijdens de tien minuten die ik moet wachten, zet ik mij schrap voor het te verwachten gesprek. 
Sorry, verkeerde afdeling, kan er niets aan doen, ja vervelend mevrouw, maar het is niet anders, opnieuw bellen en zoek het maar uit. 
Als die F belastingdienst nou genoeg alternatieven biedt, dan zou ik dit nog wel accepteren. Hoewel. Hoe onwaarschijnlijk klantonvriendelijk is het verbreken van een gesprek als je eindeloze handelingen verricht om daar uiteindelijk te komen?
Of krijg je dit soort gezeik omdat die lijn gratis is?
De vrouw die ik aan de lijn krijg vertel ik heel rustig, het lukte, dat het gek werkt, zo'n bandje en dan knal. Ze begrijpt me.
En dat ik waarschijnlijk bij de verkeerde afdeling zit. Ik moet geen Toeslagen hebben maar BTW. Ze bevestigd mijn vermoeden. Kan niet garanderen dat ik er niet weer uitgegooid word. Ik berust in het lot. ​Ze verbindt me door. Stelt vervolgens iedereen op de hoogte dat mevrouw Ligthart aan de lijn hangt. 
En dan word ik geweldig geholpen. 

Na de filosofen c.s. gingen we de kroeg in. Drie van de vijf stonden op om naar huis te gaan, ik was daar een van en zei daar iets over. Er viel een verbaasde stilte. Ik dacht dat het was omdat ze van mij niet gewend zijn dat ik met de eerste ploeg meega. 
'Zeg je nou "Sexy B gaat"?' 
De hele tafel kijkt naar mij. 
'Nou ja, ik had ook A kunnen zeggen, natuurlijk.'
Binnen een paar seconden hangt er een sfeer waarvan ik wel voel dat er iets niet helemaal klopt. 
'Sectie B,' gebaar ik.   

De laatste tijd heb ik alleen maar mijn voordeursleutel en die van mijn brievenbus bij me in plaats van de gigantische sleutelbos die zo'n beetje elke sleutel van Amsterdam en omstreken bevat. Het bevalt goed, het scheelt in ieder geval gewicht. Tot vandaag. Toen stapte ik van mijn trapje, en in mijn hand ging de ring op onverklaarbare wijze open en plonsde de voordeursleutel precies door een kier het water in. 
Dertien maart woon ik 23 jaar op mijn boot. In die 23 jaar is er nog nooit een sleutel de gracht in gegaan. Wel een mobiele telefoon, diverse plantenpotten en servies. Het is geen ervaring waarvan ik denk dat je die per se meegemaakt moet hebben.  

We zetten de auto langs de sloot en liepen over de brug de oude stad in. Het was negen uur en de stilte was overweldigend. Sterrenhemel en witte adem.
Het was een traditionele keukentafelavond en daarna kon ik weer naar de zolderkamer die op een ruim van een schip lijkt, met uitzicht op twee kerken en een molen. Ik ben gek op die kamer. Er staat een gigantisch tweepersoonsbed in en een heel klein bureautje om het verschil in belang te benadrukken. De puber was bij haar moeder. Ik kom altijd zo lyrisch naar beneden dat S deze keer zei dat ze daar toch ook eens moest gaan slapen. 

De vrijdagavondafspraak met drie vrienden werd afgezegd, terwijl ik me er de hele week op had verheugd en wat chagrijnig was dat iedereen afhaakte terwijl er maar één ziek was. Ik had zin in reuring en niet in Calimero c.s.
Ik appte W, die al andere plannen had. Belde vrienden in Arnhem, niet thuis, stuurde sms. Geen direct antwoord. Zette vervolgens vrienden in Culemborg uit. Ook niet thuis. Ik begon langzaam te accepteren dat het een saaie vrijdagavond zou worden. Tot Culemborg belde, gezellig als ik zou komen logeren. Arnhem belde. Gezellig als ik zou komen logeren. Een vriend appte of ik kwam eten, een vriendin belde of ik meeging naar het theater.

G belt me op. Hij heeft een dringende suggestie, geïnspireerd op het feit dat hij zich in Duitsland bevindt. Ik moet naar de kinderboekenbeurs, dan gaat hij mee. Maar om een beetje op te vallen moet ik een mantelpak aan, zodat als ik naar binnenloop, iedereen op de hoogte is van het feit dat C. Ligtmast aanwezig is. En om zijn aandeel in het geheel op te eisen, krijg ik van hem pumps met glazen hakken.
Ik zeg dat ik er wel voor voel. Hij antwoordt dat die Duitsers het ook al voelen, 'Ja, wat denk je zo direct als wij met twee sportwagens die grens over denderen... je kunt van ze zeggen wat je wilt, maar dat voelen ze echt wel.'

Vandaag dus. Met een mooie bespreking van Waantje door Wendy

De Turkse lamp had geen snoer, dat moest ik 'even zelf doen.' Dat klonk heel goed, alleen wist ik wel dat 'even' in mijn geval langer zou gaan duren.
Toch kocht ik optimistisch een snoer, maar vergat dat de verkoper zei dat ik er een moest kopen met een los te schroeven lichtknop, dus geen verlijmde.
Ik kocht een verlijmde. 
In plaats van te wachten op W, die het wel voor me wilde doen, maar het nog beter vond als ik het zelf deed onder zijn bezielende leiding, ging ik aan de gang. De video aan zodat hij kon zien hoe ik het deed. We kwamen een heel eind tot het loskrijgen van de fitting. Ik kon, ondanks schroevendraaier, het palletje niet vinden en moest naar een verjaardag. 
Dus deed ik de fitting en de schroevendraaier in mijn tas, hoopte op een technisch uitziend iemand in de trein, die er niet was.
Op de verjaardag zaten twee mannen een beetje verwijderd van de anderen in fijne gemakkelijke stoelen. Zij werden het. De ene nam het geheel van mij aan - inclusief de aanwijzing dat het palletje aan de zijkant moest zitten en niet aan de onderkant wat hij misschien zou denken - probeerde het een halve seconde en gaf het toen aan de man naast hem. Die deed zijn bril af en ging er eindeloos mee aan de gang, maar kreeg het niet voor elkaar. 
Dat voelt goed. Dat het zo'n man niet meteen lukt. Dat kwartier van mij was nog niet zo gek. 
De ander werd zeker door het gepruts van zijn buurman, pakte het geheel weer terug en kreeg het in no time voor elkaar. 'Je denkt dat het palletje aan de onderkant zit, maar het zit aan de zijkant.' Triomfantelijke uitspraak. Ik liet dat gaan, maar pestte hem wel met het mechanisme dat ik herkende. Pas als iemand anders er een rotzooi van maakt, heb je niets meer te verliezen en vliegen je prestaties naar ongekende hoogten.
​Hij lachte. 

Tijdens de hofjestocht stuitte ik op een schitterende Turkse lamp. Mijn theorie met lampen is, dat als je er dan eens een ziet die je mooi vindt, je die onmiddellijk moet kopen. Geen aarzeling. Hoe duur hij ook is.
Ik vond de lamp te duur. Belde de volgende dag de eigenaar, praatte er 50 euro af zodat ik het een perfecte prijs vond voor een perfecte lamp en voelde me op en top Hollands.