We gingen iets doen. Maar wat? Via wandelen in de duinen - te koud, de wind was extreem - Leiden en de Utrechtse Heuvelrug, kwamen we uit op Delft.
Een perfecte keuze. Al was het maar omdat we - louter op intuïtie - in het beste Spaanse restaurant terecht kwamen, waar we onze stedentrip begonnen met een onwaarschijnlijk lekkere lunch. Daarna fristen we onze vaderlandse geschiedkundige kennis op met een bezoek aan het Prinsenhof, waar W achter de pilaar ging staan waar Balthazar G stond toen hij WvO doodschoot.
Opgewarmd door deze indrukwekkende feiten, wilden we nog meer historie binnenhalen. Dus op naar het huis van de kunstschilder Tetar. We hingen onze jassen in de gangkast, terwijl een belegen welwillende vrijwilligster problemen had met onze museum jaarkaarten omdat ze niet wist hoe ze deze moest scannen. W hielp haar daar vlekkeloos doorheen, waarna we alleen door de kamers en gangen zwierven, deuren probeerden te openen die gesloten bleven, voormalige tuinkamers bekeken, de steile trappen - op eigen risico te betreden - beklommen, om uiteindelijk op een zolder te belandden waar we nog net geen penseel in onze hand namen, maar wel naar buiten gluurden en stilstonden bij het uitzicht van deze, voor ons totaal onbekende, kunstschilder.
Toen moest er taart in.
Volgens Tripadvisor was Kek een goede keus.
Daarna konden we weer een gure omgang aan, met de nek diep in de kraag getrokken. Ondanks dat zagen we indrukwekkende panden waar we zo onze intrek wilden nemen. Ik uitte de wens om in een fijne ruimte met hoge plafonds en comfortabel leren stoelen een boek te kunnen lezen en tegelijkertijd van een whisky te genieten, en kedeng! we zaten er al.
We sloten ons bezoek af met een fijn studentenrestaurant, waar W zijn theorie, dat je in een studentenstad voor een goede prijs heel goed kunt eten, bevestigd zag, en we daarna intens tevreden naar onze hoofdstad terugkeerden.
Een perfecte keuze. Al was het maar omdat we - louter op intuïtie - in het beste Spaanse restaurant terecht kwamen, waar we onze stedentrip begonnen met een onwaarschijnlijk lekkere lunch. Daarna fristen we onze vaderlandse geschiedkundige kennis op met een bezoek aan het Prinsenhof, waar W achter de pilaar ging staan waar Balthazar G stond toen hij WvO doodschoot.
Opgewarmd door deze indrukwekkende feiten, wilden we nog meer historie binnenhalen. Dus op naar het huis van de kunstschilder Tetar. We hingen onze jassen in de gangkast, terwijl een belegen welwillende vrijwilligster problemen had met onze museum jaarkaarten omdat ze niet wist hoe ze deze moest scannen. W hielp haar daar vlekkeloos doorheen, waarna we alleen door de kamers en gangen zwierven, deuren probeerden te openen die gesloten bleven, voormalige tuinkamers bekeken, de steile trappen - op eigen risico te betreden - beklommen, om uiteindelijk op een zolder te belandden waar we nog net geen penseel in onze hand namen, maar wel naar buiten gluurden en stilstonden bij het uitzicht van deze, voor ons totaal onbekende, kunstschilder.
Toen moest er taart in.
Volgens Tripadvisor was Kek een goede keus.
Daarna konden we weer een gure omgang aan, met de nek diep in de kraag getrokken. Ondanks dat zagen we indrukwekkende panden waar we zo onze intrek wilden nemen. Ik uitte de wens om in een fijne ruimte met hoge plafonds en comfortabel leren stoelen een boek te kunnen lezen en tegelijkertijd van een whisky te genieten, en kedeng! we zaten er al.
We sloten ons bezoek af met een fijn studentenrestaurant, waar W zijn theorie, dat je in een studentenstad voor een goede prijs heel goed kunt eten, bevestigd zag, en we daarna intens tevreden naar onze hoofdstad terugkeerden.
RSS-feed
