Sinds ik lesgeef weet ik dat ik een vreemde, zo niet enge tong heb. Tijdens mijn eerste les is er altijd wel een kind dat me vraagt wat ik daar in godsnaam in mijn mond heb zitten en of ik niet even mijn tong uit kan steken.
Ik had geen idee. 
Geen van mijn vrienden heeft mij er ooit op gewezen. Maar na de opmerkingen van de kinderen heb ik mijn tong nader geïnspecteerd. Inderdaad een merkwaardig geval met een diepe inkeping in het midden. Ik herinner wel dat de Hokjesman, eigenlijk ook een kind, er ook meteen iets van zei. Hij vermoedde geen hekserij maar Indische roots.
Het ergste is het als ik koffie heb gedronken. Dan loopt er een zwarte geul door het geheel. Ik probeer het aan alle kanten te negeren. Wat was het leven mooi voordat ik met lesgeven begon. 
Deze week. Een meisje met gitzwarte ogen komt voor de les naar me toe. 'Juf, kunt u uw tong splijten?' 
Ik knikte zwijgend. 
​Ze wist niet hoe snel ze weg moest komen. 

Ik zat op een bankje in Zuid naast een speeltoestel. Op de andere bank zat een nette vader. Twee dochters (ca. 4 & 7) beklommen iedere keer weer de glijbaan. De vader zat op zijn telefoon. 
De oudste kwam op een of andere mysterieuze wijze met haar knie klem te zitten in de ladder. 
Vader: 'Heb je pijn?' Geen reactie. Dringerder: 'Heb je PIJN?!'
Ik dacht loop effe die vijf meter naar haar toe, dat communiceert wat makkelijker. Geeft de dochter ook het gevoel dat ze daadwerkelijk een vader heeft. 
Meisje loste het zelf op. Liep naar de vader en ging naast hem op de bank zitten evalueren. 
'Het is niets voor mij dat er zoiets gebeurt.'
Ik keek op om mijn leeftijdsinschatting bij te stellen. Maar nee, dit meisje was echt niet ouder dan 7. Hooguit 8. 
Vader beaamde haar constatering. 
Meisje keek voor zich uit en peinsde verder. 'Gewoon als een normaal mens ging ik naar boven...'
De vader zei niets.  

Mijn VIP-klasje bestaat uit vier meisjes van 10 en het is genieten.
De filosoof vroeg of ik het boek dat zij had geschreven wilde lezen. Het moment dat ik de aan elkaar geniete A4tjes in mijn handen had werd ze zenuwachtig en begon te twijfelen of ze het wel wilde laten lezen. Nadat ik haar had verzekerd dat het altijd zo gaat, bij elke schrijver, mocht het. Maar ik moest wel goed beseffen dat ze dit voor haar zusje van zes had geschreven. Dus het was 'jonger.' Begreep ik dat wel? Ik begreep het. 
Het verhaal was echt goed. Ontroerend was de eindpagina: 

De kinderen gooiden met dobbelstenen waarop een tekening staat, die moesten ze gebruiken in een verhaal. Een van de VIP-leden schreef een kristalheldere samenvatting van het schrijverschap: 

P houdt mijn gracht bij. Aan de overkant zit achter het roer van een schip een meerkoetennest verstopt. Twee boten links daarvan hebben zwanen hun nest op een ontmantelde drijvende tuin gebouwd. Rechts van mijn terras zitten man en vrouw fuut afwisselend op een nest, toppunt van emancipatie bij die beesten. 
Dan zijn er Nijlganzen die de boel af en toe komen verstoren, meeuwen die afgelopen week een eendje onderschepten, pootjes uit de bek.
De meerkoeten en zwanen hebben al enige tijd geleden hun kroost uit hun ei zien tikken, de futen hebben twee kleintjes en nog drie eieren te gaan. 
Als de fuut met gebogen nek naar de overkant cruised, roept P: 'Let op, kijk dan, hij is woedend, aanval geopend, dat wordt oorlog!' De oorlog blijkt mee te vallen als ik met alleen een handdoek om kom kijken wat er aan de hand is. Als het futenkind de veren van pa of ma doen trillen omdat hij op zijn rug we-weten-niet-wat zit te doen, wordt de camera erbij gehaald. De Nieuwe wildernis is er niets bij. P weet precies wat de beesten denken en waarom ze doen wat ze doen.
'Hij heeft honger, zij heeft het echt helemaal gehad met hem, kijk nou, hij gaat ten oorlog! Soms, heel soms, zet ik daar dan wat vraagtekens bij.  

Omdat ik niet fysiek bij de presentatie mocht zijn (regels...) had de leerkracht een extra scherm geregeld. Ik werd als een correspondent de klas in gehaald. N deed haar presentatie (een tien). Daarna mochten de kinderen vragen stellen. 
​Wat was uw moeilijkste boek?
Hoe voelt het om kanker te hebben?
Op welk boek bent u het trotst?
Hoe komen de letters in een boek? 
Hoe lang had u kanker? 

Ik houd van dit soort vragen. En ik moest echt even goed nadenken om de vraag hoe het voelt om kanker te hebben te kunnen beantwoorden.

Tussen de kinderen die liever niet willen, zitten kinderen die me versteld doen staan van hun leergierigheid en enthousiasme. Zelfs als de schrijflessen na schooltijd plaatsvinden. 
Een van mijn favorieten is Z (10). Het is ongelofelijk met wat voor onderwerpen en vragen zij aankomt. Ik noem haar de filosoof. 'Weet je wat dat betekent?' Ze had geen idee. Nadat ik het haar had uitgelegd: 'Juf, wilt u me voortaan altijd zo noemen?'
​Wilde ik wel. 
Deze keer was de opdracht het schrijven van een gedicht. Ze wilde dat ik een woord voor haar uitkoos. Ik gaf haar zoektocht. 'Dat kan jij wel aan. Weet je wat dat betekent?' Dat wist ze. 

De week erop zei ze: 'Juf, ik wil u bedanken voor het woord dat u me gaf.'

De moeder heette me hartelijk welkom. Haar dochter (8) zat al vol spanning op me te wachten. Met z'n drieën aan de keukentafel vervolmaakten we de boekpresentatie van N.
Ze had een powerpoint met een dia van boeken die ik had geschreven. Twee. Waarvan ik er een niet geschreven had. Kon zij niet weten. Hij staat op internet, omslag en al. Ik had hem graag afgeschreven, dus ik zei niets. Ook niet dat er misschien wel twee andere boeken in het rijtje konden staan. Ze had zo haar best gedaan. We repeteerden hoe het twee dagen later in de klas zou gaan. Ik voorzag een tien.
Rustig vertelde de moeder over haar ziekte en de naderende dood. Dan zou je denken dat dat lastig afscheid nemen is. Toch was dat helemaal niet zo. Ze stond in de deuropening en bedankte me voor mijn komst. Dat het voor haar zo veel verschil maakte. Ik zei simpelweg sterkte en het was onze wederzijdse blik die al het andere zei.