grachtenleven

P houdt mijn gracht bij. Aan de overkant zit achter het roer van een schip een meerkoetennest verstopt. Twee boten links daarvan hebben zwanen hun nest op een ontmantelde drijvende tuin gebouwd. Rechts van mijn terras zitten man en vrouw fuut afwisselend op een nest, toppunt van emancipatie bij die beesten. 
Dan zijn er Nijlganzen die de boel af en toe komen verstoren, meeuwen die afgelopen week een eendje onderschepten, pootjes uit de bek.
De meerkoeten en zwanen hebben al enige tijd geleden hun kroost uit hun ei zien tikken, de futen hebben twee kleintjes en nog drie eieren te gaan. 
Als de fuut met gebogen nek naar de overkant cruised, roept P: 'Let op, kijk dan, hij is woedend, aanval geopend, dat wordt oorlog!' De oorlog blijkt mee te vallen als ik met alleen een handdoek om kom kijken wat er aan de hand is. Als het futenkind de veren van pa of ma doen trillen omdat hij op zijn rug we-weten-niet-wat zit te doen, wordt de camera erbij gehaald. De Nieuwe wildernis is er niets bij. P weet precies wat de beesten denken en waarom ze doen wat ze doen.
'Hij heeft honger, zij heeft het echt helemaal gehad met hem, kijk nou, hij gaat ten oorlog! Soms, heel soms, zet ik daar dan wat vraagtekens bij.