Vandaag was het een wandel- in plaats van een schrijfdag. Dat betekende 15 kilometer door zeer afwisselend landschap, compleet met hunebedden en grafheuvels. Maar ook een brocante volgestouwd met servies, kant, nep-eieren, kussens en bestek. Na enige twijfel kocht ik toch een set bestek. Dus nu moet ik een aanvang maken met het geven van die dineetjes die ik altijd zo leuk en gezellig vind, maar nooit organiseer omdat mijn kookkunsten niet synchroon lopen met dat plezier. 

In 2013 liet hij het leven los. Ik mis hem nog steeds. Zo vaak. 
​ I.M. Frits

W en ik reisden af naar Drenthe om in een huisje te gaan zitten schrijven. We moesten even wennen aan de provinciaalse inslag, maar toen we er eenmaal ingegleden waren vermaakten we ons zeer. Onder meer bij een Hubo waar je het personeel met niet meer dan drie lettergrepen moest toespreken anders gingen de hersenen knetteren.
Al het hout was uitverkocht, overal, maar we vonden een houtboertje dat vanuit zijn schuur naar ons riep dat hij er wel degelijk was. We zagen hem niet. Hij ons wel.
'Loop maar rechtdoor dan zie je me vanzelf.'
​Mooi vond ik dat. Zo'n eenvoudige instructie om een medemens op te merken.  

De lente hing in de lucht en ik aan de klimop die zijn tentakels over mijn borders had uitgespreid. Dat was niet de bedoeling. Met hetzelfde gevoel van liefde als dat ik normaal mijn planten de kans geef, snoeide ik erop los. Het was zo intens bevredigend dat ik het gevoel heb dat hier best eens onderzoek naar gedaan kan worden. Als er tenminste meer mensen zijn met snoeidrift. 

S had me lange tijd niet gezien en riep bij binnenkomst van het koffietentje: 'Je ziet er zo levend uit! '
Alle hoofden draaiden zich naar me toe. 
'Die vrouw gaat nog jaren mee! Ik vroeg me af hoe ik je zou aantreffen, misschien heel beroerd, zonder haar van de chemo, uitgemergeld, steunend op deze en gene...'
Intussen knikte ik, niet alleen naar hem, maar ook even geruststellend naar al die de andere koffiedrinkers. 

Voor een interview dat in de Volkskrant komt, moest ik gefotografeerd worden door Stehpan Vanfleteren. Ik had niet zoveel zin in die shoot, afhankelijk zijn van iemands anders mening over het eindresultaat is niets voor mij. 
In de voorafgaande correspondentie mailde ik zonder enig benul van de naam en faam van deze Vlaming, dat ik er tegenop zag, maar dat het vast goed zou komen. Zo'n beetje hetzelfde als wanneer ik tegen Matthijs van Nieuwkerk zou zeggen dat ik er zo tegenop zag om door hem geïnterviewd te worden. 

Bij de Blokker verschoot de jonge jongen van kleur toen ik hem vroeg of hij een waterpic had. Hij keek me verbijsterd aan. Alsof ik hem midden in de winkel had gepolst of hij een bloed- dan wel vleeslul had. 

Waar kijken we naar? Naar miljonairs die zich laten vallen in het strafschopgebied.