Het jurkje dat ik in de uitverkoop kocht bleek een sta-jurk. Zodra ik zat kwamen de kreukels erin. Ik had nog een twijfelgeval gekocht, maar bracht die vandaag terug en klaagde meteen even over de kreukels. De vrouw zei: 'Okay.' 
'Ga je nu helemaal niet reageren op wat ik zeg?' vroeg ik. 
De baas kwam erbij. 
'We hebben geen klachten gekregen over deze jurk.' 
'Dat maakt me niet uit. Kijk dan.'
'Maar hij was voor de helft.'
'Zestig euro vind ik nog steeds veel te veel voor deze kwaliteit. Als hij nou twintig was geweest, dan weet je dat het niets is.'
De man keek me aan, dacht het is kerst en met deze vrouw gaat het ingewikkeld worden, dus mocht ik iets anders uitzoeken en het jurkje in de winkel achterlaten. 
Het duurde even, maar toen had ik iets moois te pakken. Maar omdat ik niet had gedoucht en de feestkleding van de avond ervoor nog aanhad, wilde ik de nieuwe jurk niet meteen bevuilen. De stretch onderrok trok ik tot boven mijn bh - hij bedekte mijn kont half - deed mijn jas erover en hoopte dat ik niemand tegen zou komen. 'Hey, wat leuk jou te zien, zullen we even wat drinken?' Dat ik dan óf met een stalen smoel mijn jas aan de kapstok zou hangen, óf zou bekennen dat ik nauwelijks iets aanhad onder die degelijke winterjas. 
Ook keek ik goed uit waar ik mijn voeten zette, nu geen ongelukken maken. Anders werd het rapport van de arts iets te ongebruikelijk naar mijn smaak.
Middelbare vrouw, verzorgd type. Hoge laarzen, panty, winterjas, sjaal. De pen zou even wat dieper in het papier gedrukt worden: keistrakke onderrok over middelste deel van lichaam getrokken.Verder geen opvallendheden.
​Werkt goed mee. Zegt geen medicatie te slikken. 

Ter meerdere glorie van mijn schrijven werd mij geadviseerd om eens een microdosis paddo's te nemen. Het zou mijn focus goeddoen en mijn zintuigen aanscherpen. Omdat ik toch in mijn eigen residency zat, kon ik doen wat ik wilde. 
Ik verdeelde de paddo in vijftien porties en kauwde op mijn nuchtere maag het bittere weg. Ik schreef, maar merkte nauwelijks iets. Alhoewel ik op een zeker punt in de middag behoefte kreeg om al mijn vrienden mijn liefde te betuigen. Toen dacht ik: hé, hier is wel wat gaande, maar echt wel heel erg micro. 
Volgende keer misschien iets meer macro. 
Op het moment dat ik eens stil voor me uit wilde staren om te voelen of er misschien toch iets op de achtergrond borrelde, ging de bel.
Het stiltemoment werd vergeten, de fles opengetrokken. 
Was ik even kwijt dat paddo's en alcohol absoluut niet samen gebruikt mogen worden. Maar zelfs samen wekten ze niets op. Geen neiging tot in de gracht springen, wild over straat te rennen, in één adem een oeuvre eruit knallen, of hysterisch op het dak naar ufo's te staan wuiven.
Volgende keer beter.  

Gisteren begon mijn Houseboat Residency. In eigen boot welteverstaan. De eerste 51 boekpagina's zijn ingeleverd, nu moest de rest er in rap tempo achteraan komen.
De wekker ging om zeven uur, maar een hangende griep maakte dat ik er pas om acht uur uit kwam. Even inkomen, hield ik mijzelf voor. Dat is ook altijd het geval als ik ergens in het buitenland zit. Mijn Visby-residency kwam weer tot leven. Daar schreef ik na twee weken writersblock, in precies vijftien dagen een eerste versie van mijn kinderboek.  
Nu zat ik om half negen bij het traditiegetrouwe kaarslicht te schrijven en het begon. Het wegebben van de omgeving, de concentratie op mijn verhaal, het langzaam in een cocon verdwijnen. En dan even, zoals altijd, slikken omdat er geen weekend bestaat, maar als die hobbel genomen is, ben ik binnen. 

Ik wilde zien of de woelratten mijn datsja al hadden overgenomen en haksel uitstrooien over een pad, W wilde de haard aan om zijn huis te verwarmen en gewoon om zich heen kijken om te laten doordringen dat al dit moois echt van hem is. Het plan was even een kop thee en dan de stad in. 
Het begon er al mee dat ik veel langer bezig was met dat haksel, er moest ook even een tak afgezaagd worden, wat kussens in vuilniszakken gedaan om het feest van de woelratten minder gezellig te maken, en ik moest me inhouden om niet gewoon door te gaan met allerlei leuke dingen in de tuin te doen, maar W zat klaar met een pot thee. Daarna met wijn. Daarna met chips. Daarna met soep. Daarna moet goede gespreksonderwerpen.
Toen herhaalden we voor de zoveelste keer dezelfde zinnen. Dat de muren helemaal niet vochtig waren, hoe ongelofelijk goed die kachel was, hoe fantastisch hij mijn boor had gebruikt voor de kapstok en de messenset. hoe lastig het was geweest om die gaten erin te krijgen, wat een geluk dat die mooie kast precies paste, hoe hij een buitenkamer ging maken, hoe goed die vochtvreters het deden, hoe fantastisch het was dat er in maart zonnepanelen zouden komen zodat er ook gelezen kon worden, hoe geweldig dat schuurtje was, hoe ingewikkeld om op te zetten, hoe snel gebeitst, hoe de indeling van de tuin werd, hoe hij opeens een huis in Amsterdam had voor zo weinig geld, hoe het allemaal nog duizend keer leuker was dan hij het zich had voorgesteld, hoe zijn partner echt verliefd was op het huis, hoeveel profijt ze al hadden gehad van die tweeëneenhalve maand dat ze het nu hadden, hoe vaak ze hier aankomende zomer zouden gaan zitten. 
Gesprekken die we al minimaal twintig keer hebben gevoerd. We doen allebei alsof het voor het eerst is en dan zetten we er nog een tandje bovenop. 

Het was weer tijd voor een aparte avond. Drie mannen verzamelden zich op mijn boot, met A die in het verleden met zijn politiepasje de coke fijnsneed en W, beroepsgokker die de hele wereld over vliegt en uit menig casino wordt gezet omdat hij niet geacht wordt zoveel te winnen. En dan M, de man die bij alle actie is.  
Zo'n avond. 
De whiskey kwam op tafel, alle hapjes werden uitgestald en we filosofeerden over hoe we ons leven weer eens een draai konden geven. Daar kwam het maken van een hit uit.
​W, die al verschillende levens heeft als musicus, gokker en jurylid bij de Emmy's, kan alles componeren, dus daar zat in ieder geval geen bottleneck. We verzonnen een thema, we wilden het gevoelig benaderen, emotioneel zonder expliciet te zijn. Daar zouden A en ik voor zorgen. Evenmin een bottleneck.
​Maar eerst even de whiskey en de hapjes. 

A had me verteld over W: een Zuid-Afrikaanse beroepsgokker, ik zou hem zeker erg leuk vinden. Het beeld sprong meteen in mijn hoofd. Een kleine man met dreads, donker, baggy trousers, joint in zijn mondhoek. 
Wat kwam er binnen?
Lange blanke man, kort geknipt, normale kleding, voorkomend, charmant. 

Met twee oud-collega's van Het Stedelijk ging ik eten in MKZ. Een volkskeuken en  ook nog eens vegan. Maar goed, ik vond het leuk om ze te zien, en zeker ook om ergens heen te gaan waar ik nog nooit was geweest. 
Wat een feest. Geen doelgroep die overheerste (alhoewel de Zuidas niet ruim vertegenwoordigd was) een waanzinnig leuke ruimte en lekker eten en drie gangen voor vijf euro. Zelfs de wijn was goed. Om de beurt liepen we naar beneden om ons eten op te halen. 
'Was jij even af?' werd er door mijn tafelgenoten gezegd. Ik dacht dat het een grap was. 
Even later stond ik met onze borden in de rij bij het aanrecht. 
​Dat maakte het af.  

Voor mijn werk als kunstenaar voor de klas wordt mij aangeraden om een website te maken. Dat zinnetje alleen al brengt rode vlekken teweeg. Ik weet nog hoe lang ik met deze in de weer was, en nog steeds werken sommige pagina's niet zoals ik het wil. 
Een nieuwe dus. Weer een week vloekend en tierend bezig zijn. 
Do what you hate first. Dus begon vandaag de jungle van herinneringen, A-ha's en verwarring. 
Hoe zat het ook alweer met een domeinnaam? Dat was nog de eenvoudigste vraag. De nieuwe die ik wil claimen is vrij. Maar dan word je onmiddellijk op een hoger plan geacht te denken. Of ik register-voorkeuren heb?
Is dat hetzelfde als hosting, vroeg ik me af. Vervolgens krijg ik een pagina met allemaal onbekende namen. Dat betekent dus elk bedrijf zo'n beetje bekijken, want het gaat natuurlijk om de kosten.
Toen rees de vraag of via wordpress weer andere prijzen worden gerekend voor het vastleggen van die domeinnaam? Je kunt deze stappen toch via elke willekeurige host doen? Toen bedacht ik opeens dat ik ooit eens iets heb vastgelegd. Maar wat?
Ik vond het bedrijf tussen oude mails en belde. Kreeg natuurlijk een man aan de telefoon. Dat vond ik jammer omdat ik geheid seksevooroordelende vragen ging stellen. 
Ik vroeg hem of hij zich wilde voorbereiden op een reeks hele domme vragen. Zou hij dat aankunnen?
Gelach. Ja. Dat zou wel gaan. 
Wat had ik bij ze lopen? Deed ik daar überhaupt iets mee? Zo ja, wat?
De man verdiende een lintje. 
Op elke vraag had hij niet alleen antwoord, vertrok zo te horen geen spier, en sloot af met dat ik niet de enige was en hem altijd mocht terugbellen.
​Met welke vraag dan ook. 

Nu W een huisje heeft, gaat hij ook mee naar de ledenvergadering. Ik had geprobeerd uit te leggen hoe afschuwelijk dat is. Het ging er niet in. Als iedereen nou gewoon redelijk bleef, we hadden allemaal toch hetzelfde doel? Ik dacht: het valt ook niet uit te leggen, dit moet je meemaken. 
Dus maakte W mee dat er bij de eerste oproep om leden in het zonnetje te zetten een aantal mensen riep dat ze maar meteen naar buiten moesten doorlopen. Hij zag mensen op een rijtje obstinaat zijn. Dikke buiken tussen de wijde benen hangend, overtuigd van het onrecht wat hen werd aangedaan. En als apotheose maakte hij een vrouw mee die schreeuwend haar onvrede uitte. 
​De vergadering gaat onder de hartkleppen zitten, zei degene die naast W zat.  
Dat klopte en dat moest er ook weer onder vandaan. Met een borrel.
Op het fietspad overlegden we en werden bijna omvergereden door een racefiets. W riep: 'Sorry!'
De man maakte een moeizame manoeuvre, redde dat zonder te vallen, en reageerde toen met: 'Geeft niet.'
W, stomverbaasd: 'Geeft niet? Meestal moet ik dóód!'