Na het roeien fietste ik naar de datsja, toen ik op de Ceintuurbaan F zag staan die voor een café stond te bellen. Een gesprek in het Chinees. Ik krijg standaard de slappe lach omdat het net lijkt alsof hij iedereen in de maling neemt, maar de andere kant scheen hem wel degelijk serieus te nemen. 
Ik moest van mijn fiets af, een wijntje drinken met hem en JP en daarna Chinees eten. Hij had gereserveerd.  
Ik stapte mijn fiets af ook al zou de tuinbuurman komen kijken of hij iets aan mijn voordeur (die niet meer op slot ging) kon doen. Tijdens het wijn drinken maakte ik me toch zorgen, want slapen met open deur is niet een van mijn favoriete bezigheden. F beweerde dat het wel goed zou komen. 
En dat kwam het. 
Laat op de avond fietste hij het pokkeneind van Zuid naar West mee, scheen met zijn lamp op het slot, ontdekte dat het naar beneden getrokken moest worden om goed dicht te kunnen vallen, en verdween toen weer helemaal naar Oost. 
Ik was dolgelukkig met de deur die opeens weer op slot kon. 
​Alhoewel ik het slapen met open deur blijkbaar minder erg had gevonden dan ik dacht. Vanmorgen was ik mijn sleutels kwijt. 

Door het lezen van The war of art is het me nog duidelijker geworden wat ik aan het doen ben. Afleiding zoeken in plaats van mezelf te forceren te  schrijven. Ik was me daar natuurlijk wel bewust van, maar om een heel boek lang om je oren geslagen te worden met alle afleidingstactieken die blijkbaar gewoon zijn onder schrijvers, maakt dat ik nu weer iedere ochtend achter mijn computer zit, niet in de tuin werk die mij zo verlokkelijk aankijkt met al zijn onkruid en te ver doorgeschoten planten en struiken. Ook het restaureren van de pergola, de voordeur en het hek, laat ik voor wat ze zijn. Verder spring ik niet op de fiets om het gat in de border op te vullen met een bloeiende schoonheid. En het feit dat ik nu opeens wel zin krijg om die enorme berg tuinafval af te voeren, zegt genoeg.  

Ik ben mijn omzet aan het doen en kom een afschrijving van de Golden Cock tegen. Dat geeft te denken, alleen herinner ik me dus helemaal niets.
Blijkbaar mocht ik de diensten pinnen, maar aan het bedrag te zien is het niet zo gek dat ik er niets meer van weet. Wat kan een Golden Cock nou helemaal doen voor 25 euro?

Het vliegtuig deed het dus gewoon. 

Na de nacht op het graf, liepen we terug naar de auto die geen sjoege meer gaf. Ik ontdekte een patroon. Nu is dat onder de hippies niets nieuws, want elke ontmoeting, obstructie of flow wordt onder het kopje Het moet zo zijn geschaard.
Het patroon dat ik ontdekte was wellicht wat aardser. 
De bus waarmee we naar Glastonbury reden, raakte continu oververhit, de chauffeur moest om de haverklap stoppen en het moment dat hij weer weg wilde rijden, startte de motor niet. Het was 30 graden. Best warm.
Daarna raakte de Saab die we geleend hadden over zijn toeren en werden we van Avebury naar Glastonbury gesleept. Daar ruilden we de Saab in voor een bus en ook die raakte van slag. Oververhit. Het stoppen deed hem goed, maar er was duidelijk iets aan de hand, want om de zoveel tijd werd het onvoorstelbaar warm terwijl de verwarming uit stond. We bereikten desondanks het oppashuis van S op de heuvel, compleet met paarden, honden, kippen en katten. Daar brachten we de nacht door in de bus en vandaag moeten we het grote huis weer zien te bereiken. 

De volgende ochtend hingen we her en der wat rond en zaten ook onder een eeuwenoude boom waar Tolkien blijkbaar had zitten schrijven. Daarna stapten we weer in de auto, die ons nu nog dreigender berichten stuurde. We werden geacht een safe stop maken. Daar zat best wat in, want de ene na de andere functie stopte ermee. We namen de parkeerplaats vlak bij de Long Barrow, lieten de auto staan omdat die er nu helemaal mee was gestopt en liepen de heuvel op om daar de nacht door te brengen. 
Overdag is zo'n graftombe goed te doen, maar erin slapen is een ander verhaal. Voor mij dan. Volgens de Wizard was het een van zijn meest geliefde huizen. Ik vond het allemaal prima, zolang ik er maar niet in hoefde. Ik nam mijn matje mee om mij bovenop het graf te installeren. 
Ik lag er heerlijk, maar kon toch niet slapen. 
Om een uur of 2 kwam er plotseling een man naar boven lopen. Hij bleef staan uitkijken over de velden. Toen hij me eenmaal had ontdekt vroeg hij: 'Is that you?' waarop ik bevestigend antwoordde. 
Een adequate vraag behoeft een adequaat antwoord.
Hij kwam gezellig naast mij liggen, maar na het uitwisselen van een paar zinnen kwam hij erachter dat ik een andere you was dan hij voor ogen had. Ik had Pete moeten zijn. 
'I asked you if it was you, and you said yes.'
'Of course I did, because I am me.'
Daarop kreeg hij zo onbedaarlijk de slappe lach, dat eventuele geesten zich zeker hebben verheugd over ons plezier daar bovenop hun 5,500 jaar oude graf. 
Joe had zijn baan opgezegd en leefde nu in een camper. Hij trok Engeland door en vond het leven een stuk beter na de ommezwaai. Zoals deze ontmoeting.
Ik bood hem whisky aan, die we dan wel samen uit dat ene glas dat ik had moesten drinken. Hij vond het brilliant.   
'Tell me, Caroline, when was the last time you've met someone in the dark?'
Voor alles een eerste keer.
​Ik kreeg een high five. 
We keuvelden ons zo'n beetje de hele nacht door, terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe hij eruit zag. Ik kon alleen de vage contouren zien, maar had wel het idee - misschien ook door zijn prettige stem - dat hij geen quasimodo zou zijn. Waarschijnlijk was hij met hetzelfde bezig, want hij zei: 'I'm much too exhited now to go to sleep.' 
Ik vroeg me intussen af hoe ik het voor elkaar kon krijgen om mooi wakker te worden na twee dagen niet gedoucht te hebben, mijn haar in de verkeerde soort dreadlocks, en de kreukels van een geïmproviseerd kussen in mijn wang gedrukt. 
​Ik vond niet zo snel een oplossing. 
Het was raar wakker worden naast een man die opeens meer was dan alleen een stem. Veel knapper nog dan ik me in het donker al had voorgesteld. Ik had graag een foto van hem had gemaakt, maar was te bescheten dat te doen, en wat nog belangrijker was: het zou de betovering verbreken. Wat ik nog wel durfde was hem stiekem fotograferen toen hij met zijn knapzak de heuvel afliep. 

Na het bekijken van de hoepelende vrouwen en vuurspuwende mannen en het zitten in de duivelstroon van een van de eeuwenoude stenen, liepen we terug omdat ik niet meer op mijn benen kon staan. We kwamen weer langs de Paddestoelenstop. Tussen de stenen had de Wizard zoveel gespreksstof opgedaan dat hij nogmaals bij de paddo's wilde blijven, dus kreeg ik een maagdelijk witte deken en een schapenvelletje. Het is natuurlijk onzin om uitgerekend tijdens deze nacht te willen slapen, en niet heel levenskunstenaarachtig omdat je geacht wordt 'Happy Solstice!' te roepen tegen iedereen die je maar tegenkomt - een ritueel dat mij aan de camino deed denken - maar dit gaf me toch niet voldoende energie of aardstralen om de hele nacht te kunnen doorwaken.
Intussen lag ik heerlijk tussen de schapenvellen te luisteren naar gesprekken over bewustwording, healing, ayahuasca, San Pedro cactus, routes en aangewezen geboorteplaatsen. 
Ik zeg niets. 
Tegen vieren moest ik herrijzen om de zonsopgang te zien. 
De Wizard had het in zijn hoofd gehaald dat we dat op de Ridgeway moesten doen. We vertrokken in ganzenpas naar de top, alleen vonden de paddestoelmensen het veel te koud en veel te lang duren. Zij wilden gewoon naar de stones om daar het ritueel te ondergaan. 
Ik was niet helemaal helder. Dus stemde ik zonder woorden in met het volgen van de Wizard om een honderd in een dozijn zonsopgang te zien, maar dan ook nog eens de afgezwakte versie omdat in het oosten een heg stond die ons uitzicht verstoorde, terwijl ik een zonsopgang had kunnen meemaken die dichter bij was, door de 5, 500 jaar oude stenen zou schijnen, tussen de hippies die met hun rituelen bezig waren. 
Geloof dat het credo van deze eeuw is: pak je momentum. 

Een healer had me drie jaar geleden voorspeld dat ik terug zou komen in Glastonbury. Ik dacht toen nog, dat zullen we nog wel eens zien. 
Daar was ik. 
Het festival was gaande, dus ik verwachtte file-lopen in het centrum. Dat was niet het geval. We wachtten rustig op een terras op L, de vriend van Broh die ons een auto zou lenen. L is het type Beautiful mind, maar dan met ADHD. 
We kregen de auto mee om naar Avebury af te reizen waar de Solstice gevierd werd tussen, door, over, op en onder de stenen. 
De geleende auto gaf af en toe een dreigende boodschap via de display, maar we trokken ons daar niet veel van aan, want wat wisten wij er nou van. 
De Wizard wordt ook wel de cosmic navigator genoemd, en dat geldt dan niet alleen voor de geografische coördinaten, maar ook voor lost friends. 
We hobbelden de Ridgeway op, langs eindeloze hippiebussen, tenten en kampvuren. Precies op het moment dat de Wizard zich zorgen maakte over de auto en stopte om te overwegen, keek hij naar rechts, en ja hoor. Daar stond T waarmee hij had afgesproken. 
​We parkeerden tegenover hem en liepen toen die eindeloze weg naar het dorp. De Wizard kwam hier en daar, en daar en hier nogal wat mensen tegen, er werd gestopt, gehugd, bijgepraat en opgetogen afspraken gemaakt.
Ik stond daar dan wat sullig naast. 
We liepen door en stuitten op een stel dat aan de paddo's zat. De Wizard kende ze, dus moesten we blijven. Sterker nog, ik werd op een schapenvel gezet en uitgenodigd mijn hart te openen en daarenboven een open mind te hebben en dan een paar slokken te nemen, maar niet nadat ik eerst gereinigd was met Palo Santo. 
Inmiddels vond ik alles best. Dus was mijn hart open en zo ook mijn geest. 
Toen gingen we met paddestoelen en al feesten tussen de eeuwenoude stenen en wilde ik tegen mijn hele open hart en geest en drugs en sfeer en heiligheid in gewoon naar bed om keihard te gaan liggen snurken.
Dat is nog niet zo makkelijk als je tussen de hippies zit.  

Het plan dat er lag werd gewijzigd. Ik zou eigenlijk mee gaan op en neer naar Wales om de zoon van de Wizard terug te brengen. We zouden daar overnachten, dan kon ik meteen het ecodorp dat hij aan het bouwen is bekijken en dan zouden we de volgende dag terugrijden. 
Het ging anders. 
Hij ging op en neer in de hitte en ik bleef in de tuin van het huis zitten werken aan de vertaling. Ik had er geen problemen mee. 

Ik viel met mijn neus in een after party van een trouwerij die de dag daarvoor was gehouden. Er zouden 40 gasten komen, die ze allemaal in de tuin konden ontvangen. Terrassen, zitjes, veranda's en grasvelden te over. 
Dus zat ik, in plaats van me in het zweet te lopen met een te zware rugzak in de hitte, Engelse conversatie te voeren met de nodige glazen witte wijn en naar een Airforce show te kijken vanaf het balkon dat het hele huis omspant. Glas in de hand. 

Ik was voorbereid op het niet voor te bereiden. Een week optrekken met de Wizard moet je niet doen als je van te voren wilt weten waar je aan toe bent. Zie dit.
Het enige wat ik wist was dat we zouden gaan lopen en in de bossen overnachten. Ik in de geleende bivakzak, hij in zijn hangmat.
I, die de verhalen over de Wizard kent, vroeg of ik wist waar ik heen ging. Niet helemaal. Ik wist dat ik op Bristol vloog en dat hij me zou komen halen. Of ik geen adres had. Had ik niet. Naam van de plaats waar het dorp dan? Ook niet. Maar jij denkt dat hij je wel komt halen? Ja, zeker. En als hij er niet is, dan werd het een ander soort vakantie. I had zo haar gedachten erover. Ik stelde haar gerust en vertelde dat ik de eerste nacht bij zijn zus zou logeren, en blijkbaar was dat heel mooi. I zei dat ze eerder het idee had dat zo'n zus net zo zwerverachtig zou zijn als hij zelf. Ik dacht het niet, maar het kon natuurlijk altijd. Ik zou wel weer zien.
​Natuurlijk stond de Wizard op het vliegveld. We reden naar de kust, Weston-super-Mare. En toen we de oprijlaan opgingen, dacht ik toch even: zie je wel...

In een min of meer rare vlaag zei ik ja op de vraag van I of ik meeliep in de nacht van de vluchteling. Niet heel handig. Ik moest de vers binnengekomen vertaling van Waantje doornemen, mijn boot huurklaar maken en mijn rugzak pakken voor een wandeltocht in Engeland. 
Toch liep ik mee, mezelf voor ogen houdend dat wat minder slaap ook geen probleem zou zijn. En eenmaal op het terras vergat ik eigenlijk dat ik mezelf had voorgenomen om meteen naar huis te gaan. De wekker zou om 4.30 gaan. En toen dacht ik alleen nog maar: als ik mijn paspoort heb, is het goed. 

 De volgende ochtend reed ik door naar Oudega, naar F&H die over waren vanuit Frankrijk. Ik weet niet hoe het met jullie schoonouders staat, maar dit zijn degenen die je je droomt. Toen ik mijn ex de laan uitstuurde, trof ik een bezoekregeling met hen. Ik zie ze een keer per jaar, of in Frankrijk of in Nederland. 
Ze stonden daar op een prachtige camping, ik kreeg mijn eigen trekkershut, de vrouw van de camping wilde nog een spontane schrijversavond organiseren, hetgeen niet lukte, wat ook niet erg was, want we zaten heerlijk in de zon met Chinees het leven door te nemen en bij het afscheid wilde ik het jaar alweer doorduwen.