Een healer had me drie jaar geleden voorspeld dat ik terug zou komen in Glastonbury. Ik dacht toen nog, dat zullen we nog wel eens zien.
Daar was ik.
Het festival was gaande, dus ik verwachtte file-lopen in het centrum. Dat was niet het geval. We wachtten rustig op een terras op L, de vriend van Broh die ons een auto zou lenen. L is het type Beautiful mind, maar dan met ADHD.
We kregen de auto mee om naar Avebury af te reizen waar de Solstice gevierd werd tussen, door, over, op en onder de stenen.
De geleende auto gaf af en toe een dreigende boodschap via de display, maar we trokken ons daar niet veel van aan, want wat wisten wij er nou van.
De Wizard wordt ook wel de cosmic navigator genoemd, en dat geldt dan niet alleen voor de geografische coördinaten, maar ook voor lost friends.
We hobbelden de Ridgeway op, langs eindeloze hippiebussen, tenten en kampvuren. Precies op het moment dat de Wizard zich zorgen maakte over de auto en stopte om te overwegen, keek hij naar rechts, en ja hoor. Daar stond T waarmee hij had afgesproken.
We parkeerden tegenover hem en liepen toen die eindeloze weg naar het dorp. De Wizard kwam hier en daar, en daar en hier nogal wat mensen tegen, er werd gestopt, gehugd, bijgepraat en opgetogen afspraken gemaakt.
Ik stond daar dan wat sullig naast.
We liepen door en stuitten op een stel dat aan de paddo's zat. De Wizard kende ze, dus moesten we blijven. Sterker nog, ik werd op een schapenvel gezet en uitgenodigd mijn hart te openen en daarenboven een open mind te hebben en dan een paar slokken te nemen, maar niet nadat ik eerst gereinigd was met Palo Santo.
Inmiddels vond ik alles best. Dus was mijn hart open en zo ook mijn geest.
Toen gingen we met paddestoelen en al feesten tussen de eeuwenoude stenen en wilde ik tegen mijn hele open hart en geest en drugs en sfeer en heiligheid in gewoon naar bed om keihard te gaan liggen snurken.
Dat is nog niet zo makkelijk als je tussen de hippies zit.
Daar was ik.
Het festival was gaande, dus ik verwachtte file-lopen in het centrum. Dat was niet het geval. We wachtten rustig op een terras op L, de vriend van Broh die ons een auto zou lenen. L is het type Beautiful mind, maar dan met ADHD.
We kregen de auto mee om naar Avebury af te reizen waar de Solstice gevierd werd tussen, door, over, op en onder de stenen.
De geleende auto gaf af en toe een dreigende boodschap via de display, maar we trokken ons daar niet veel van aan, want wat wisten wij er nou van.
De Wizard wordt ook wel de cosmic navigator genoemd, en dat geldt dan niet alleen voor de geografische coördinaten, maar ook voor lost friends.
We hobbelden de Ridgeway op, langs eindeloze hippiebussen, tenten en kampvuren. Precies op het moment dat de Wizard zich zorgen maakte over de auto en stopte om te overwegen, keek hij naar rechts, en ja hoor. Daar stond T waarmee hij had afgesproken.
We parkeerden tegenover hem en liepen toen die eindeloze weg naar het dorp. De Wizard kwam hier en daar, en daar en hier nogal wat mensen tegen, er werd gestopt, gehugd, bijgepraat en opgetogen afspraken gemaakt.
Ik stond daar dan wat sullig naast.
We liepen door en stuitten op een stel dat aan de paddo's zat. De Wizard kende ze, dus moesten we blijven. Sterker nog, ik werd op een schapenvel gezet en uitgenodigd mijn hart te openen en daarenboven een open mind te hebben en dan een paar slokken te nemen, maar niet nadat ik eerst gereinigd was met Palo Santo.
Inmiddels vond ik alles best. Dus was mijn hart open en zo ook mijn geest.
Toen gingen we met paddestoelen en al feesten tussen de eeuwenoude stenen en wilde ik tegen mijn hele open hart en geest en drugs en sfeer en heiligheid in gewoon naar bed om keihard te gaan liggen snurken.
Dat is nog niet zo makkelijk als je tussen de hippies zit.
RSS-feed
