De boot is schoon. De huurder geregeld. De koffer gepakt. Drie soorten mutsen, al dan niet met oorflappen die maken dat ik over de toegestane 20kg zit. De rugzak zit ontilbaar vol met boeken vol goede tips, en... een werkende laptop. De bus - die alleen gaat als iemand zich meldt - is geboekt.
​Mijn a.s. huisgenoot stuurt al aardige mailtjes en vragen over het smokkelen van alcohol. Ik vermoed een match. Maar eerst morgenavond nog de Reykjavik night life en dan: Beng! Gekatapulteerd naar een andere dimensie.  

Voor een laatste keer op zaterdag naar de boekwinkel, waar aan het einde van de middag de Aldi-wijn opengaat, de leverworst uit het plastic wordt getrokken of geduwd, de jonge kaas in hompen op een aftands schoteltje ligt en de boekhandelaar zijn vaste borrelaars hier en daar vermanend toespreekt. Een mannenbolwerk waar ik af en toe getolereerd word. Ik mag per bezoek één verhaal vertellen: 'Maar alleen als je het kort houdt.'
Ik vind het er gezellig. 
Toen mijn verhaal achter de rug was, vertelde ik aan P dat ik voor twee maanden naar IJsland afreis. 
'Wat ga je daar doen?'
'Schrijven.'
'O ja, dat is natuurlijk het enige wat je kunt.'

Het is lijstenafwerktijd. De stomste dingen staan erop. Maar dat is alleen maar voor de lol van het wegstrepen. intussen zit ik alleen maar bij Icentre om te proberen mijn jarenlang volgepropte laptop normaal werkend en leeg te krijgen zodat alles overgezet kan worden. Vandaag wordt de vijfde keer. Je zou toch denken dat we in de buurt van de finale oplossing komen.
Gisteren nam ik de nieuwe laptop voor het eerst mee naar huis. Maar op een of andere geheimzinnige manier nam hij alle oude instellingen weer over. Wat betekent dat mijn apparaten weer a-synchroon lopen. Er zijn zoveel acties en subacties die nog uitgevoerd moeten worden dat ik geen overzicht meer heb en noodzakelijkerwijs mijn lot in handen van de 21jarige E leg. Die mij jong vindt. Bij oude mensen moet hij alles echt heel vaak herhalen. Ik zit er nog lekker in. Goed te horen. Maar intussen zijn alle instellingen op tilt terwijl ik niet eens met mijn jonge vingers in het menu ben geweest. 

De artist in residency in het Noordelijkste puntje van IJsland begint op 1 februari. Tijden terug kocht ik een ticket. Laatst ging ik eens kijken hoe ik daar moest geraken. Blijkt dat er maar 1 bus per dag gaat, in de ochtend. Mijn vliegtuig komt 's middags aan. 
Gelukkig weet ik nu ook dat ik de bus een dag van te voren moet bestellen, anders rijdt hij überhaupt niet. En als het slecht weer is gebeurt er helemaal niets. Hoeveel je ook te schrijven hebt. Ben benieuwd wanneer ik aankom. 

De uitgeverij stuurt voorstellen voor de omslag van mijn nieuwe roman Valtijd op. Ze vallen erg goed in de smaak. Valtijd komt in augustus uit. Dat is best snel, ja. Maar goed. We hebben een omslag. Dat is al wat. 

De man (een officiële) kwam mijn cv-ketel schoonmaken, maar zette de douche aan. Dat verbaasde mij. Maar hij kon als het water liep beter zien of de cv-ketel niet te veel fluctueerde. We gingen gezamenlijk staan kijken naar de douche.
Hij zette hem aan. De douche ging van koud naar warm en terug.
Of ik een handdoek had. Ik dacht dat hij die nodig had om het lekken op te vangen.
Dat was verkeerd gedacht. Hij wilde gaan douchen.
'Of vind je dat raar?'
'Ja. Je kunt toch ook met je hand voelen of hij koud wordt?'
'Dit is makkelijker.'
Er zijn zaken die ik nog wat beter kan aanscherpen in mijn leven. Ik vond het al heel wat dat ik had toegegeven dat ik het raar vond.
Hij pakte de handdoek aan.
Beduusd verliet ik de badkamer, die geen deur heeft, alleen een kralengordijn. Als ik achter mijn bureau zit en naar rechts kijk, kan ik iemand voor de wastafel zien staan.
Ik keek niet.
Hij nam de tijd.
'Caroline, kom eens.'
'Heb je iets aan dan?'
'O, dat maakt me niet uit.'
'Mij wel.'
'Oke. Kom maar.'
Voor de zekerheid wachtte ik nog even.
De handdoek zat om zijn middel.
Voor de show voelde ik aan het water. Het interesseerde me geen ruk. Ik verliet de badkamer en ging weer achter mijn bureau zitten. Met starre blik op mijn computer zat ik me af te vragen of bleu zijn een defect of pre is.
Hij douchte rustig verder.
Het was mijn geluksdag. Er belde nog een klusjesman aan die de pomp van mijn riool moest onderhouden. Voor hem hoefde ik alleen het luik in mijn vloer te openen. Hij hield zijn kleren aan.
De doucher bleef eindeloos weg, maar toen duidelijk werd dat de pompjongen voorlopig wel zou blijven omdat ik die krampachtig aan de praat hield, kwam hij aangekleed mijn douche uit en ging stilletjes met de ketel aan de gang.
Na eindeloos gepruts in mijn hal was het werk gedaan.
​De rekening.
Ik moest zelf maar bepalen wat ik het waard had gevonden.

Na de slapeloze nacht mocht ik mij melden bij S die zich samen met mij over mijn computerellende wilde buigen. Ik kreeg een uur. Ik had me voorbereid. Alle vragen per onderwerp onder elkaar. Precies binnen het uur wist S mijn laptop overzichtelijk te krijgen.
Thuis ging ik meteen aan de gang om de 13.000 mailtjes te wissen. Hoe die 3000 extra er gekomen waren: geen idee.
Maar ik dacht: even doorzetten. Kost je een dag. Dan heb je alles geordend, kan de harde schijf over naar de nieuwe laptop en kan het nieuwe opgeschoonde leven van start. Tezamen met een nieuw voornemen de bagger nooit meer zo hoog op te laten lopen.  
Van 11.30 tot 15.30 was ik bezig. Ik bereikte de 6000. Ondanks de dodelijke muisarmsaaie klus was ik blij dat ik het toch zo zorgvuldig deed want her en der waren er belangrijke mailtjes die ik absoluut niet mocht wissen. 
Ik vond de getallen raar doen. Wist het niet zeker. De teller stond opeens weer op 8000. Ik dacht dat ik het verkeerd had gezien. Ging door. Al was het argwanend. Ik had het goed gezien. 

Ik kon niet slapen en om iets over vier in de ochtend stopte ik een pizza in de oven. Mijn verweer is dat ik die avond niet had gegeten. De geur begon lekker rond te dwarrelen toen de oven opeens stil viel. Totale duisternis. Het was meteen duidelijk dat het geen pizzakortsluiting was. Even vroeg ik me af of er misschien sprake van terreur was, maar verwierp dat snel, maar niet nadat ik bedacht dat dat wel een mooi angstaanjagend gegeven is. Stad in het donker. Niemand weet wat er gaande is. En als ze dan ook internet nog platleggen, is de paniek compleet. 
Toen trok ik de gordijnen open om te zien wat er in dat donker gebeurde. Het Amrad hotel had blijkbaar een noodvoorziening, er brandde één prachtige lamp. Voor de rest was alles zwart. 
Doordat het zo doodstil was op straat werd de ervaring surrealistisch.
Lag ik toch nog een beetje te luisteren of er geen enge types hun kans grepen. In ieder geval konden ze de pizza op hun buik schrijven.  

Ik kocht een nieuwe laptop, alleen moest de leenlaptop opgeschoond worden anders paste mijn bestanden er niet op. Blijmoedig ging ik aan de gang. Blijkbaar had ik 3 fotobibliotheken, geen idee hoe ik daar aan kwam. En het ergerlijke was ook dat ze niet overeenstemden, dus geen kwestie van eenvoudig 1 wissen. In de Cloud was maar een deel van mijn foto's terug te vinden. Dus dat werkte ook al niet. En simpelweg foto's wissen uit Photos, nee, nee, natuurlijk niet. Veel te makkelijk gedacht. Met geen mogelijkheid iets die verdomde prullenbak in te krijgen. 
Op een gegeven moment zag ik sterren, dacht dat de oplossing the good old usb stick zou zijn, ging naar de Hema, en kopieerde de bieb naar de stick. Werkte niet. Te weinig opslagruimte.
Intussen ging ik met mijn mail aan de gang. Wiste de prullenbak, maar nam hem eerst halfslachtig door uit angst belangrijke gegevens te wissen. Hoe langer dat duurde hoe onzorgvuldiger ik werd. Ik was al de hele dag bezig. Weg ermee. Dat voelde goed. Ik wil een heel nieuw leven met minder ballast. Dat betekent een totaal gesynchroniseerd apparatenpark.
Dus veranderde ik op de site van mijn provider iets in de instellingen. Maar toen kreeg ik geen mail meer op mijn telefoon. Ook niet de bedoeling. Overzicht heb ik nodig. Eenvoud. Ik herstelde de instelling weer. Dat had ik niet moeten doen. 
Momenteel worden er 10.000 oude mailtjes geladen. Op mijn laptop. Op mijn telefoon. Op mijn iPad. 

Een nette, oudere mevrouw belt mij op. Ze vertelt dat ze een mysterie aan de hand heeft. Zij vond Russisch water op 1 januari in haar brievenbus met een briefje erop 'Voor jou! Gelukkig nieuwjaar.' Zij had zitten peinzen wie dat geweest kon zijn. Nu had ze kort geleden een afspraak gehad en hoopte dat diegene daar verantwoordelijk voor was. Tot deze gedachte ruw werd verstoord toen bleek dat de benedenbuurvrouw net zo'n boek en briefje in de bus had gevonden. 
Ik bekende dat ik het mysterie was. En dat ik mijn actie maar halfslachtig had uitgevoerd, omdat ik nergens had vermeld dat ik graag wilde dat als ze het boek goed vond, ze dat aan mensen zou doorvertellen, erover zou facebooken of twitteren. 
Ze reageerde enthousiast. Het was dan toch geslaagd. Want ze had het gelezen en vond het een prachtig verhaal, heel goed geschreven. Dus ze zou het zeker doorvertellen. Maar het was ook wel erg jammer. De teleurstelling dat het niet een daad in romantische zin was geweest stak ze niet onder stoelen of banken. 
'Soms kan een mysterie beter een mysterie blijven.'

De man die de deur opengooit en tegen de hele kroeg 'Goedenavond' roept. Waarop iedereen vrolijk reageert, maar hij een kwartier later nog steeds alleen aan de bar aan zijn biertje nipt. Het stel dat tegelijkertijd de trap naar beneden neemt, waarop deze en gene denkt: O? Ze samen weer boven komen en sommige mensen denken te weten dat vrouwen langzamer plassen dan mannen...
De mannen op leeftijd, waaronder een eenarmige, die genoeglijk drinkend blijken te wachten op de bassist. De ober die af en toe naar de overkant loopt om bitterballen te bestellen. De man die de stoel van de onbekende vrouw liefdevol opvangt terwijl zij geen idee heeft dat ze die in haar draai omgooide. En dan de bubbels die uit de glazen worden gespeeld door de mannen van 70 plus, inclusief de eenarmige trompettist.  

E komt hier met niet alleen zijn charme, maar ook met zijn technische kennis om problemen op te lossen. In dit geval het feit dat Nederland 1 sneeuwt en RTL4 ook. De situatie wordt verkend. De kabel zit in de kast en moet ergens onder de vloer lopen. Ik kruip het luik in. Veel spullen. Weinig zicht. Ik kruip het andere luik in. Meer ruimte, geen idee. 
E kruipt erin. Blijft lang weg. Wat wel duidelijk wordt is dat de kabel daar in ieder geval niet loopt. 
Ik suggereer dat hij onder de getimmerde omrand van het bed loopt. Haal mijn matras omhoog, de lattenbodem, en ja. Daar ergens langs de laden die onder het bed zijn gemaakt. Een onmogelijke plek. Maar de vondst lost eigenlijk niets op. Het deel waar de kabel de kast in gaat, is afgetimmerd. Niet echt slim van de verbouwers. Maar dat was zes jaar geleden. Laten we hopen dat er sprake is van voortschrijdend inzicht bij die jongens.