Onverwacht ging ik naar de tuin. Daar trof ik een stoere man met zaag aan.
​W had geheel op eigen initiatief precies het goede gedaan. Van de boom de gigantische wortels afgezaagd. De twee toppen die hij de dag daarvoor had losgezaagd, lagen op een stapel. Geschikt voor open haard. De rest voor de hakselaar. De stam lag naast het pad gezellig decoratief te zijn. Een stronk stond de boel te ondersteunen en een engeltje was smaakvol tussen het groen gezet. 
Ik ben tot twee conclusies gekomen.
W heeft mijn input niet nodig.
Het doet hem goed, zo'n eigen volkstuin.  

Een dode boom in mijn tuin verontrustte me. Als ik er tegenaan duwde bewoog de grond mee. Één storm en mijn rozenprieeltje zou plat liggen. 
Omdat de mannen niet meer weg te slaan zijn uit hun nieuwe droomhuis, waren zij flexibel oproepbaar. Buur A kwam ook nog helpen.
Ik moest kiezen wat het minste pijn deed. Rozenprieel beschadigt, appelboom doorklieft of pindakaasboom plat. Ik pleitte voor beleid. Het schuintrekken van de boom zodat hij overal net tussendoor zou vallen. 
Het leek onmogelijk, maar we deden ons best.  
ln no time hadden we de boom geveld. Precies, maar dan ook precies tussen mijn rozenprieel en de pindakaasboom door. 
Een ongekende euforie maakte zich van mij meester. W kreeg de smaak te pakken en hakte met een gigantische bijl in luttele minuten de twee toppen eraf. Ik ging intussen wat wennen aan de open plek.  

De Pekinees werd ingeruild voor een Mechelse herder. Dat ging.
​Ik werd losgelaten met het advies zoveel mogelijk in het park te gaan lopen om te wennen aan mijn nieuwe vrijheid. Yeah!
​
Voor alle mensen met een spinnen-, slangen-, claustro, hoogte- of andere fobie. Op naar kindtclinics.com

De volgende ochtend werd ik begeleid door E. Toen M ons tegemoet liep merkte ze enthousiast op dat ik een totaal andere aanblik bood. Het klopte. Mijn benen deden het normaal, ik huilde niet, er was geen paniek, maar ik verheugde me nog steeds niet.  
Q werd weer uit zijn hok gehaald en ik kon er gewoon langs. Van redelijk dichtbij kon ik naar hem kijken, maar ik durfde hem niet te aaien, terwijl ik had gedacht ook dat aan te kunnen. Hoefde niet. Het is goed om niet opeens met een vechthond te willen knuffelen. Maar om te testen of de behandeling werklijk afdoende was geweest zou ik een andere hond aaien. 
Wat voor een ik wilde: een grote of kleine?
Doe maar een kleine. 
E en ik wachtten in een bijkeuken op een kleine vechthond.
​De pekinees kwam trillend binnen.  

Geen tijd om daarbij stil te staan. Al dan niet de punt-oortjes was de vraag. Ik gaf toe. Angst is angst. En er vanaf willen is ervan af willen. 
Ik ging zo ver mogelijk weg staan om M de gelegenheid te geven mijn angst uit de kooi te halen. De bedoeling was dat ik langs hem zou lopen. Mijn enige houvast was de hoogleraar die mijn hand vasthield. We schuifelden er samen langs. Het lukte. Maar vraag niet hoe.
Ondanks alle stress in mijn lijf vroeg ik me af of het wel voldoende was. Daar was ie weer. De stem die brult dat het altijd beter kan en moet. Maar de hoogleraar keek in mijn ogen en bepaalde dat het genoeg was geweest. 
Op straat nam ik een bètablokker in en op kantoor mocht ik twee uur stilletjes bijkomen in een prettige kamer. Geen telefoon, geen laptop, alleen een boek. Toen begon het langzaam tot me door te dringen dat ik het gedaan had. Dat stapje extra ook, terwijl ik van te voren juist zo bang was geweest dat ik dat niet zou durven en dat daarmee de hele behandeling zou mislukken. 
De volgende ochtend zouden we precies hetzelfde gaan doen om te testen of het effectief was geweest. 
Ondanks het feit dat ik nu wist wat ik kon verwachten, werd het weer een slapeloze nacht. 

Op kantoor werd mijn bloeddruk gemeten en toen gingen we de taxi in.
's Nachts had ik al bedacht dat mijn fantasieën over dat ik van alles zou eisen en anders niet naar binnen zou gaan, pure controledrang was die ik op zou moeten geven. Juist het niet weten, het onverwachte zou mij naar alle waarschijnlijkheid van de angst af helpen.
De instructie die ik via mail had gekregen - een stroomdiagram waar ik heel blij van werd omdat het zo ongelofelijk duidelijk in elkaar zat, zelfs voor mij - had ik bestudeerd. Geen koffie, alcohol en dat soort zaken. Maar midden in de nacht viel mij het volgende zinnetje pas op.
Neem je voor om tijdens de behandeling voor één keer in je angst te duiken en verder kun je het best maar zo veel mogelijk over je heen laten komen.
Oké. Geen leiding willen nemen: zij zijn de experts, het is een beproefde methode, en vertrouwen... Vooral vertrouwen. De hoogleraar wilde tenslotte zelf ook niet opgegeten worden (zij zou tijdens dit hele feest naast me staan). En de eigenaar van de hond zou het vast lastig vinden als er een opengereten klant op de vloer zou liggen die de boel alleen maar zou ophouden. 
We gingen naar het asiel. Natuurlijk! Daar was ik dus niet opgekomen. Maar het versterkte de onrust wel. Asiel = niet één punt-oortje, maar hele verzamelingen, bijgestaan door doberman pinchers, herdershonden en pitbulls.  
We wachtten buiten op degene die het zou begeleiden. Tegen de tijd dat ze aan kwam lopen en me vertelde dat ze het zo stoer van me vond, was ik al in tranen. M was het alles-is-normaal-mij-maak-je-echt-niet-gek-type waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij kreeg. Als zij mij iets zou garanderen zou dat ook gebeuren. Niet dat ik daar rustiger van werd, maar voor mijn vertrouwen was het goed. Toch verifieerde ik of er geen mensen met losse honden rond zouden lopen. Daar was ze duidelijk in. Als dat zou gebeuren dan kregen ze het met haar te stellen. De orders waren duidelijk. Ik kreeg de hele vechthond-sectie voor mij alleen. 
Tussen de kooien die voor het grootste deel afgeplakt waren met plastic, maar waarachter ik diverse agressieven kon onderscheiden, liepen we naar een andere vleugel. Honden achter glas. 
Hoe het voor me was?
Het was niet extreem eng. Dus moest er een tandje bij. Er zou een vechter aangelijnd worden. Ik bezweek al bijna bij het idee, maar ik was het er mee eens.
Met trillende benen liep ik achter M aan langs de kooien. We gingen aan mijn ultieme angst voorbij: exact de hond van de foto van mijn eerdere blog. Ze stopte bij een soortgenoot met langere oren. Ik dacht even: hé, daar heb je hem, maar zei niks. M was al bezig met de kooi, maar zei opeens: 'Of moeten we die met die punt-oortjes doen?'
Ik dacht: 'Huh?! Heeft ze mijn blog gelezen?

Vandaag heb ik de confrontatie met de punt-oortjes. Ik begrijp al lang niet meer waarom ik me vrijwillig heb aangemeld. Toch sliep ik gisteravond boven verwachting voorspoedig in, maar om 02.45 hield het slapen op en kwamen de ene achterovergedrukte oortjes na de andere voorbij. Mijn hart klopte mijn lichaam uit. Ik kreeg mezelf niet rustig. Precies op het moment dat ik boos dacht dat angst ook een keer ophoudt, draaide ik me om en keek op de wekker. Toen kreeg ik een bericht van het universum. De klok gaf 03.33 aan. 
Voor de niet-zweverigen onder ons: dubbele getallen is een teken dat je goed bezig bent.
Die boodschap hielp me echter geen 3 uur, geen 33 minuten, maar exact 3 minuten. 

Tijdens boetseren veranderde ik de positie van de benen van mijn nieuwste beeld. Ik waarschuwde de rest even dat mijn beeld wat uitdagender werd. 
'Porno mag niet meer!' werd er geroepen. 
'Porno mag niet meer?'
'O, iedereen weet het behalve jij!'
Tijdens mijn afwezigheid had een man te verstaan gekregen dat hij niet meer welkom was. Hij kwam met plaatjes van blote vrouwen. Ik begreep het probleem niet. Ze waren duidelijk van pornosites geplukt. Nog steeds begreep ik de bezwaren niet, maar ik had er blijkbaar bij moeten zijn. Zelfs na een waarschuwing werden de plaatjes open en bloot op zijn werktafel geëtaleerd. 
​Ik keek naar mijn beeldje. Ze was nog niet af. Volgende week ga ik verder. Nadat ik haar op haar rug heb gelegd.