Onverwacht ging ik naar de tuin. Daar trof ik een stoere man met zaag aan.
​W had geheel op eigen initiatief precies het goede gedaan. Van de boom de gigantische wortels afgezaagd. De twee toppen die hij de dag daarvoor had losgezaagd, lagen op een stapel. Geschikt voor open haard. De rest voor de hakselaar. De stam lag naast het pad gezellig decoratief te zijn. Een stronk stond de boel te ondersteunen en een engeltje was smaakvol tussen het groen gezet. 
Ik ben tot twee conclusies gekomen.
W heeft mijn input niet nodig.
Het doet hem goed, zo'n eigen volkstuin.  

Een dode boom in mijn tuin verontrustte me. Als ik er tegenaan duwde bewoog de grond mee. Één storm en mijn rozenprieeltje zou plat liggen. 
Omdat de mannen niet meer weg te slaan zijn uit hun nieuwe droomhuis, waren zij flexibel oproepbaar. Buur A kwam ook nog helpen.
Ik moest kiezen wat het minste pijn deed. Rozenprieel beschadigt, appelboom doorklieft of pindakaasboom plat. Ik pleitte voor beleid. Het schuintrekken van de boom zodat hij overal net tussendoor zou vallen. 
Het leek onmogelijk, maar we deden ons best.  
ln no time hadden we de boom geveld. Precies, maar dan ook precies tussen mijn rozenprieel en de pindakaasboom door. 
Een ongekende euforie maakte zich van mij meester. W kreeg de smaak te pakken en hakte met een gigantische bijl in luttele minuten de twee toppen eraf. Ik ging intussen wat wennen aan de open plek.  

De Pekinees werd ingeruild voor een Mechelse herder. Dat ging.
​Ik werd losgelaten met het advies zoveel mogelijk in het park te gaan lopen om te wennen aan mijn nieuwe vrijheid. Yeah!
​
Voor alle mensen met een spinnen-, slangen-, claustro, hoogte- of andere fobie. Op naar kindtclinics.com

De volgende ochtend werd ik begeleid door E. Toen M ons tegemoet liep merkte ze enthousiast op dat ik een totaal andere aanblik bood. Het klopte. Mijn benen deden het normaal, ik huilde niet, er was geen paniek, maar ik verheugde me nog steeds niet.  
Q werd weer uit zijn hok gehaald en ik kon er gewoon langs. Van redelijk dichtbij kon ik naar hem kijken, maar ik durfde hem niet te aaien, terwijl ik had gedacht ook dat aan te kunnen. Hoefde niet. Het is goed om niet opeens met een vechthond te willen knuffelen. Maar om te testen of de behandeling werklijk afdoende was geweest zou ik een andere hond aaien. 
Wat voor een ik wilde: een grote of kleine?
Doe maar een kleine. 
E en ik wachtten in een bijkeuken op een kleine vechthond.
​De pekinees kwam trillend binnen.  

Geen tijd om daarbij stil te staan. Al dan niet de punt-oortjes was de vraag. Ik gaf toe. Angst is angst. En er vanaf willen is ervan af willen. 
Ik ging zo ver mogelijk weg staan om M de gelegenheid te geven mijn angst uit de kooi te halen. De bedoeling was dat ik langs hem zou lopen. Mijn enige houvast was de hoogleraar die mijn hand vasthield. We schuifelden er samen langs. Het lukte. Maar vraag niet hoe.
Ondanks alle stress in mijn lijf vroeg ik me af of het wel voldoende was. Daar was ie weer. De stem die brult dat het altijd beter kan en moet. Maar de hoogleraar keek in mijn ogen en bepaalde dat het genoeg was geweest. 
Op straat nam ik een bètablokker in en op kantoor mocht ik twee uur stilletjes bijkomen in een prettige kamer. Geen telefoon, geen laptop, alleen een boek. Toen begon het langzaam tot me door te dringen dat ik het gedaan had. Dat stapje extra ook, terwijl ik van te voren juist zo bang was geweest dat ik dat niet zou durven en dat daarmee de hele behandeling zou mislukken. 
De volgende ochtend zouden we precies hetzelfde gaan doen om te testen of het effectief was geweest. 
Ondanks het feit dat ik nu wist wat ik kon verwachten, werd het weer een slapeloze nacht. 

Op kantoor werd mijn bloeddruk gemeten en toen gingen we de taxi in.
's Nachts had ik al bedacht dat mijn fantasieën over dat ik van alles zou eisen en anders niet naar binnen zou gaan, pure controledrang was die ik op zou moeten geven. Juist het niet weten, het onverwachte zou mij naar alle waarschijnlijkheid van de angst af helpen.
De instructie die ik via mail had gekregen - een stroomdiagram waar ik heel blij van werd omdat het zo ongelofelijk duidelijk in elkaar zat, zelfs voor mij - had ik bestudeerd. Geen koffie, alcohol en dat soort zaken. Maar midden in de nacht viel mij het volgende zinnetje pas op.
Neem je voor om tijdens de behandeling voor één keer in je angst te duiken en verder kun je het best maar zo veel mogelijk over je heen laten komen.
Oké. Geen leiding willen nemen: zij zijn de experts, het is een beproefde methode, en vertrouwen... Vooral vertrouwen. De hoogleraar wilde tenslotte zelf ook niet opgegeten worden (zij zou tijdens dit hele feest naast me staan). En de eigenaar van de hond zou het vast lastig vinden als er een opengereten klant op de vloer zou liggen die de boel alleen maar zou ophouden. 
We gingen naar het asiel. Natuurlijk! Daar was ik dus niet opgekomen. Maar het versterkte de onrust wel. Asiel = niet één punt-oortje, maar hele verzamelingen, bijgestaan door doberman pinchers, herdershonden en pitbulls.  
We wachtten buiten op degene die het zou begeleiden. Tegen de tijd dat ze aan kwam lopen en me vertelde dat ze het zo stoer van me vond, was ik al in tranen. M was het alles-is-normaal-mij-maak-je-echt-niet-gek-type waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij kreeg. Als zij mij iets zou garanderen zou dat ook gebeuren. Niet dat ik daar rustiger van werd, maar voor mijn vertrouwen was het goed. Toch verifieerde ik of er geen mensen met losse honden rond zouden lopen. Daar was ze duidelijk in. Als dat zou gebeuren dan kregen ze het met haar te stellen. De orders waren duidelijk. Ik kreeg de hele vechthond-sectie voor mij alleen. 
Tussen de kooien die voor het grootste deel afgeplakt waren met plastic, maar waarachter ik diverse agressieven kon onderscheiden, liepen we naar een andere vleugel. Honden achter glas. 
Hoe het voor me was?
Het was niet extreem eng. Dus moest er een tandje bij. Er zou een vechter aangelijnd worden. Ik bezweek al bijna bij het idee, maar ik was het er mee eens.
Met trillende benen liep ik achter M aan langs de kooien. We gingen aan mijn ultieme angst voorbij: exact de hond van de foto van mijn eerdere blog. Ik dacht even: hé, daar heb je hem, maar zei niks. M stopte bij een soortgenoot met langere oren, was al bezig met de kooi, maar zei opeens: 'Of moeten we die met die punt-oortjes doen?'
Ik dacht: 'Huh?! Heeft ze mijn blog gelezen?

Vandaag heb ik de confrontatie met de punt-oortjes. Ik begrijp al lang niet meer waarom ik me vrijwillig heb aangemeld. Toch sliep ik gisteravond boven verwachting voorspoedig in, maar om 02.45 hield het slapen op en kwamen de ene achterovergedrukte oortjes na de andere voorbij. Mijn hart klopte mijn lichaam uit. Ik kreeg mezelf niet rustig. Precies op het moment dat ik boos dacht dat angst ook een keer ophoudt, draaide ik me om en keek op de wekker. Toen kreeg ik een bericht van het universum. De klok gaf 03.33 aan. 
Voor de niet-zweverigen onder ons: dubbele getallen is een teken dat je goed bezig bent.
Die boodschap hielp me echter geen 3 uur, geen 33 minuten, maar exact 3 minuten. 

Tijdens boetseren veranderde ik de positie van de benen van mijn nieuwste beeld. Ik waarschuwde de rest even dat mijn beeld wat uitdagender werd. 
'Porno mag niet meer!' werd er geroepen. 
'Porno mag niet meer?'
'O, iedereen weet het behalve jij!'
Tijdens mijn afwezigheid had een man te verstaan gekregen dat hij niet meer welkom was. Hij kwam met plaatjes van blote vrouwen. Ik begreep het probleem niet. Ze waren duidelijk van pornosites geplukt. Nog steeds begreep ik de bezwaren niet, maar ik had er blijkbaar bij moeten zijn. Zelfs na een waarschuwing werden de plaatjes open en bloot op zijn werktafel geëtaleerd. 
​Ik keek naar mijn beeldje. Ze was nog niet af. Volgende week ga ik verder. Nadat ik haar op haar rug heb gelegd. 

Op mijn schema stond ook: sportschool. Ik liep er langs om mijn kaart op te halen. Wanneer ik een intake wilde doen? Wanneer kan het? Wanneer je maar wilt. Ik dacht, ik sta hier toch en van willen is geen sprake. Nu?
Ik trof S. die op dat moment nog optimistisch achter zijn counter met computer stond. Wat ik leuk vond: groepslessen of misschien apparaten. 
'Niets. Echt helemaal niets.'
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me aan. 
'Het spijt me. Ik haat het.'
'Alles,' voegde ik daar voor de duidelijkheid nog even aan toe. 
Hij knikte. Alsof hij het begreep. 
'Ik moet omdat ik blessures krijg en mega stijf ben. Vandaar.'
Weer die knik. 
Ik moest op een apparaat staan dat van alles van mij opmat. Mijn vochtpercentage, allerlei soorten vet, botdichtheid, BMI, enz. Er verschenen grafieken op zijn computer met bollen gele en groene lijnen. 
Hij bestudeerde ze. Hij had het nog nooit meegemaakt. Dat een vrouw zo'n dicht botpercentage had. Zoveel hoger dan het gemiddelde. Daarom mocht ik 2400 calorieën per dag eten, bijna net zoveel als een man. 
Ik zei dat ik dat niet zou doen, en wees op mijn gewicht dat nogal intimiderend bovenaan de hele lijst stond. 
Hij begreep het, maar hij had toch een opbeurend feitje. 
'Sommige mensen zijn van binnen dik. En van buiten slank.'
'En ik ben van binnen slank???'
Knik. 
In mijn hoofd brulde iemand het tweede deel van de zin. 

In Noorwegen hadden S en ik een schema voor onszelf gemaakt. De bedoeling was dat we dat schema ook zouden volhouden. In ieder geval een week. Op het mijne stond onder meer om 6.30 opstaan en even een kwartiertje mediteren en dan het bed uit. Maar de eerste avond in eigen bed zag ik het drie uur worden, half vier, vier uur. Ik begon te twijfelen. Meteen de eerste dag al afhaken zou een record zijn. Aan de andere kant, met maar tweeëneenhalf uur slaap wordt de dag ook niet veel. Toch kwam ik die ochtend overeind, maar de meditatie bestond eigenlijk uit rechtop slapen en toen ik me afvroeg waarom de timer niet afging bleek dat ik een half uur te vroeg aan de gang was gegaan. Dus mocht ik nog even liggen...

Ik wist dat de muzikant die in mijn boot zat, de nodige alcohol achteroversloeg. Maar het was de eerste keer dat een huurder er echt wel een puinhoop van had gemaakt. Schilderijtjes op de grond, beeldjes omgevallen, vlekken rode wijn op mijn stoel, foto's van de muur, een kussen van een leren stoel die dagenlang buiten in de regen had gelegen, mijn privéspullen in het badkamerkastje overhoop gehaald, patat die achter de verwarming vandaan kwam, ondefinieerbare vette vlekken op de ruiten, de printer onder de wijn, pastasaus op de muur, een scheur in de wand van mijn ijskast. 
Dat is niet leuk thuiskomen. Aan de andere kant was dit de eerste keer in zeven jaar. Dus valt het alles mee. Komt bij dat de man zich toen hij nuchter was zo schuldig voelde dat hij me ruimschoots compenseerde. 

Om 18.30 moesten we inchecken. De rij werd niet korter want zodra je door de scanner was moesten passagiers hun handbagage op een weegschaal leggen. Er stond een vrouw bij die niet zou misstaan in een Gestapo film. Bijna niemand kwam langs haar controle. Grote consternatie onder de passagiers. Waarom ze op de heenweg wel gewoon door mochten en nu niet? De vrouw bleef iedereen onverstoorbaar naar de twee pinautomaten die op de balie stonden sturen. Het was een actie 'harken' en had niets met veiligheid te maken, want zodra je had betaald kon je gewoon met dat overgewicht de cabine in. 
Onze bagage was ook te zwaar. We moesten in de rij. Ik haalde snel mijn laptop en boeken eruit, verstopte die onder mijn jas, S deed hetzelfde en we lieten het hele zaakje weer wegen. Nu waren we maar 2 en 3 ons te veel. Maar de vrouw was onverbiddelijk. We moesten betalen. Niet voor die 2 en 3 ons te veel, maar hoppa 75 euro. Ik stelde voor het overgewicht in één koffer te doen om te besparen. Toen ging de Gestapo op tilt. Ze wilde weten of we samen reisden. 'Give me your boardingpass,' zei ze tegen mij. Ik gaf haar niets. Ze herhaalde zichzelf. En ik bleef herhalen dat het woord 'Please' an awful lot kon doen. Ze was niet ontvankelijk. Ik dacht ik heb de tijd. De vlucht is toch al te laat door dit gedoe. Maar S had het idee dat ze ons wilde matsen en drong aan dat ik mijn pas zou geven. 
We werden natuurlijk helemaal niet gematst, we moesten gewoon in de rij met al die anderen die ook voor een kilootje aan het boeten waren. 
S kreeg ruzie in de rij met iemand die het voor de Gestapo opnam. Dat die vrouw gewoon haar werk deed. Toen ging ik ook even los. Dat het natuurlijk zo was maar dat de manier waarop wel een keuze was. We kwamen er niet uit. De passagier die haar eerst verdedigde was nog geen tien minuten later aan het schreeuwen tegen de vrouw. 'Ik heb je eerst verdedigd, maar nu...!'
De purser kwam uit het vliegtuig om te vertellen dat dit hele gedoe meer kostte dan het opleverde. We waren al te laat. De vrouw vertrok geen spier. Het geld moest geind worden. 
S had intussen het pinapparaat bereikt. Ik wachtte vanaf een afstandje. De Gestapo wilde dat ik het vliegtuig in ging, ik zei alleen maar 'No.' Ze bleef het herhalen en ik kreeg er lol in. Bleef staan en bleef haar strak aankijken. Ze gaf op.
S was intussen weer in een felle discussie verwikkeld. De Gestapo kwam erbij. Zij beweerde dat de handtas ook gewogen moest worden, dus dat er geen discussie mogelijk was. Een golf van gebaren en geluid laaide op. 
'You've lost a lot of customers today,' beet S de man toe. 
De man wenste haar op luide toon een prettige reis. S gooide haar haar in haar nek en draaide zich arrogant om. 
Toen ze met haar koffer langs me rolde siste ze: 'Ik heb niet betaald.'
S heeft ooit aan een regisseur verteld dat ik een kat nog kon laten blaffen, maar volgens mij had ze het over zichzelf.

Dat A al vanaf haar veertiende zei geen man te ambiëren, behalve als het naar haar toe zou komen.. hield me bezig. Vooral in combinatie met het nachtelijk bezoek daar aan de rand van haar wereld.
​
Om twee uur in de nacht klinkt er gestommel. A doet de deur open en er staat een zeiknatte man te tollen op zijn benen. Hij wil naar binnen. Zij wil dat niet. Dus zegt ze dat ze hem naar het zomerhuisje even verderop zal brengen, want zo'n dronken tor binnen, nee daar moet ze niets van hebben.
De man ligt inmiddels op haar stoep, brult dat hij de code vergeten is en naar binnen wil. Hij is in het water gevallen daar waar de boot aanmeert, heeft twee uur over de tocht gedaan en kan niet meer.
Het is koud, de man is nat en het vriest.  
​A wil geen dode op haar geweten hebben, dus krijgt hij een stapel warme kleding in zijn armen geduwd, zij haalt intussen een matras en neemt het zekere voor het onzekere.
De film in mijn hoofd is full colour.
​Ze klopt op de deur. 
'Are you decent?'
'Yeah, yeah,' klinkt het. 
De deur zwaait open en A staat oog in oog met een naakte man. 
'I've seen naked men on television, but not in my house!' 
Woedend is ze. 
En dan komt weer het beeld van A in haar pyjamaatje, wild schrijvend met dat ene lampje en alle verlangens die opeens pats boem naar haar toekwamen en zich in haar eigen bijkeuken bevonden.