Om zeven uur zat ik op de fiets om mijn dag te beginnen met tien kilometer roeien op de Amstel met M, gevolgd door een wandeling door de bossen van Driebergen met P en de dag werd afgesloten met twee uur suppen met I in Loosdrecht. 
Ik ben niet zo'n sporter, heb maar één outfit. Dus na het roeien gooide ik hem in de was en had te weinig tijd om alles goed te drogen en vergat mijn boeltje op te hangen tijdens de boswandeling.
l haalde mij in de avond op van het station en op weg naar het water hield ik mijn sport-bh uit het raampje om hem een beetje droger te wapperen. Ik voelde mij een Italiaan die na een overwinning toeterend door de stad reed. I interpreteerde dit geheel anders. Ze keek even naar rechts en concludeerde droogjes: 'Dat is een sterk staaltje direct-marketing.'

Voordat hij dood ging zette Rutger Hauer zijn cabrio te koop. Een zwarte Jaguar. Volgens de garagehouder waren er mensen die vonden dat dat iets extra's had. Het scheelde ook in de prijs. 
Ik vermoed dat zoiets later met mijn fiets zal gebeuren 
'Is nog van Ligthart geweest,' zal de verkopende partij tussen neus en lippen door zeggen, even stil houden en wachten. In de stilte die valt schiet de prijs omhoog. Dan is het wachten op de rondjes die om de fiets gemaakt zullen worden. En de klinkende handdruk. 

De mussen vallen van het dak en ik houd me met de winter bezig. Het kinderboek dat ik aan het schrijven ben, heeft een doof hoofdpersoontje. Toen ik 24 was volgde ik een cursus gebarentaal, maar vloeiend spreek ik het niet. Dus gaf ik me op voor de Gebarenchallenge 
Voor het open raam zit ik achter mijn computer de gebaren voor koud, winter, schaatsen, mutsen en wanten te oefenen. Er komen nog geen alarmerende geluiden vanaf de overkant. Ik kan nog even door. 
 

Gisteren lag ik met voorbedachte rade om 06.15 in de gracht om vanaf 07.00 stand-by te staan om in te vallen als kunstdocent op een lagere school. Dan kon ik nog heel relaxed aan de koffie en misschien zelfs even ontbijten om dan rustig op de fiets naar de desbetreffende school te gaan.
Er kwam geen telefoontje. 
Vanochtend stond hetzelfde ritueel op het program. Maar in plaats van door de gracht te zwemmen, klapte ik elke keer de wekker uit om nog weer negen minuten te winnen. En toen om half acht nog niemand had gebeld, draaide ik me zonder zorgen nog een paar keer om. 
Tot 08.00 uur. 
Of ik in wilde vallen in Badhoevedorp. 
Ik haat Badhoevedorp.
Al is het maar omdat je er zonder auto niet komt. 
Om half negen zat ik (met koffie op) in de metro. Ik had er ook wel zin in. Dit werd mijn derde les. 
Misschien iets te veel gezegd dat de kinderen bovenop de tafels aan het stampvoeten waren, maar het leek er verdacht veel op. 
De directeur greep in. 
Dat deed hij goed. Ik dacht: o, zó doe je dat. 
Er waren drie dingen mooi.  
Dat een leraar, die in het lokaal naast me aan de gang was, af en toe binnenliep om te vertellen dat de oorspronkelijke docent er net zo'n puinhoop van maakt als ik.
Dat de dag maar tot 12.00 duurde. 
Maar dan het allermooiste: ik vind het nog steeds leuk.

Mijn zus heeft een cateringbedrijf en verzorgde een Classic Music Festival Blaricum - dat kan natuurlijk alleen maar in 't Engels - maar ze had te weinig mensen. 
Ik wilde naast volgspotter, reisleider, boekverkoper, publieksbegeleider, tekstschrijver, voic-over-stem, redacteur, vrijwilliger, circus-begeleider, communicatiesnol en auteur best wel eens wat anders.   
Ik kreeg een schort voor. Er woedde een discussie tussen mijn zus en haar compagnon. Of ik niet ook zo'n fuchsia-roze hes aanmoest. 
Toen kwam er plotseling een eigenschap bij mij naar boven, waarvan ik nog geen weet had. 
Ik verdom het om in uniform te gaan. 
Je kunt hoog en laag springen, maar ik doe het niet. 
Ik ben bereid me te laten afzeiken door bekakte Gooise taarten, ik zie door de vingers dat de heren met minachting naar mijn schort kijken terwijl ze een refill willen. Maar een uniform... 

Het is toch alsof je IKEA over het veld ziet rennen.