Het was mijn laatste dag tussen de jassen, de I-Amsterdampassen en de museum-jaarkaarten. Met collega K besprak ik het leven, de invulling en de kunst. Daar hoorde eigenlijk een borrel bij.
In mijn pauze kocht ik twee miniflesjes wijn, haalde kartonnen bekertjes bij de automaat en verheugde me op mijn laatste rondje garderobe. Alleen stond K te scannen en werkte ik de nodige jassen weg met L.
Ik vroeg hem of hij een kopje thee wilde, dat wilde hij niet, natuurlijk niet, want wist hij veel dat ik een kopje rode wijn bedoelde. Ik probeerde nog: 'Een lekker kopje.' Hij wilde nog steeds niet en liep weg om de kassa te gaan beheren. Dus schonk ik vast twee bekertjes rood in, in de veronderstelling dat K weer tot mij zou komen. Dat kwam ze niet. Ik werd me plotseling hieperbewust van hetgeen ik aan het doen was. De geur van wijn verspreidde zich door die hele verdomde garderobe. Ik gebaarde nog naar K die in de verte met haar scanpistool stond, maar niet van plan was zich weer bij mij te voegen.
Terwijl ik de bekertjes weer terug in het flesje schonk, stelde ik me voor dat de floormanager naar de garderobe zou komen en de wijn zou ruiken. Wat zou ik zeggen? De helft van de wijn kwam naast het flesje terecht. Ik besefte dat ik niet kon aankomen met het feit dat het K en mij een prima idee leek om een slokje op de korte samenwerking te drinken.
De kruk waarop ik manoeuvreerde werd rood. Ik veegde de wijn er van af en stonk uren in de wind. De ontsmetter deed zijn werk maar half. Ik pompte nogmaals schuim op mijn handen, maar veel haalde het niet uit. De geur bleef hangen. Ik keek naar de ingang waar het gevaar vandaan zou kunnen komen. Er kwam niets. Toch nog maar een keer pompen. En ook maar even wat water over die kruk gooien. Ik vroeg me af of er camera's in de garderobe hingen. En hoe ik hier dan een coherent verhaal van zou kunnen maken. Een bezoeker die alcoholisch was? Een flesje water dat niet goed dicht zat? De kruk stond inmiddels blank, maar het rook er in ieder geval minder naar rode wijn.
​Niemand in de wijde omtrek om dat heugelijke feit mee te vieren.

Ik ging weer uit eten met mezelf. Dronk eerst een glas in een door W aangeraden tent. Daarna wilde ik weer naar mijn Schnitzelparadijs, omdat ik zin had in een geweldige herhaling. Maar toen ik mijn fiets parkeerde zag ik het Italiaanse restaurant ernaast, en vond het toch beter voor mijn gevoel voor avontuur om iets nieuws te proberen ipv te blijven steken in het bekende. 
Ik kreeg een goede tafel en afschuwelijk eten. Het brood was zo extreem wit, zompig en flexibel dat het een parodie leek. Toen kwam de pasta. De gorgonzola-saus was aangelengd met - ik wilde niet weten wat - en spetterde alle kanten op. Maar ik had het natuurlijk al kunnen weten. Welke italiaan deelt messen bij de pasta uit?

Vandaag ging ik na een wederom eindeloze dag op het congres in Haus der Kulturen der Welt wat rondkijken. Ik fietste naar het einde van de straat, langs de Reichstag en kreeg de kriebels. Alsof de Nazi's er nog zaten. Met z'n allen achter die gigantische gevel gruwelijke follow-ups aan het beramen.
Aangekomen bij de Brandenburger Tor werd het er niet beter op. Oorspronkelijk was Eirene, de gevleugelde godin symbool van de vrede, maar na haar trip naar Parijs (Napoleon de kunstrover, ik zit lekker in het onderwerp) verworden tot symbool van de overwinning, en omgedoopt tot Victoria. Ze kreeg een staf met Pruisische adelaar, en een ijzeren kruis met lauwerkrans. Tegenwoordig - je kunt haar geen starheid verwijten - is ze symbool van de hereniging. 
Even inzoomen. Lans: steken. Adelaar: roofvogel. IJzer: onbuigzaam. Kruis: lijden. Lauwerkrans: overwinning (ten koste van wie?). En dan niet één aaibare Black Beauty voor de quadriga, maar vier briesende paarden, die iedereen die voor de voeten loopt omver galopperen. Rond 1800, tijdsgeest. Tja. Maar ik had de Duitsers zo veel meer zachtheid toegewenst. Want wat is er bijvoorbeeld mis met een wollig klein konijntje? 

Na een onwaarschijnlijk eindeloze dag, die Duitsers gingen maar door met z'n allen, pakte ik om zeven uur mijn fiets en reed in het donker, zonder werkend achterlicht naar de andere kant van de stad. Langs agenten. In de ochtend had een taxichauffeur mij op het feit gewezen dat het verboden was met een mobiel te fietsen, óók met oortjes, dus verwachtte ik dat ik nu minimaal van mijn fiets zou worden gesleurd. Dat soort ideeën krijg je na een dag Nazi-roofkunst. Ze deden niets. 
Helemaal leeg van alle informatie die ze in mijn hoofd hadden proberen te proppen, kwam ik in mijn buurtje aan. In navolging van vriend W die overal ter wereld uitgebreid en genietend met zichzelf uit eten gaat, ging ik een restaurant binnen om mezelf op een geweldige schnitzel en rode wijn te trakteren. Het leven was goed. En werd nog beter toen ik later in het schuimbad stapte en dit filmpje opzette.  

In de ochtend ging ik ontbijten. Om de hoek vond ik een leuke tent, kreeg van de barman een appel cadeau omdat het volgens hem makkelijker was een of twee gezonde dingen te doen dan heel veel tegelijkertijd, wilde afrekenen, maar dat kon alleen maar cash. 
Stond ik met mijn pinpas. 
Het duurde nog geen seconde. Geen probleem, ik leg het bonnetje hier, kom morgen maar betalen. 

Na mijn optreden op de Margriet Winterfair nam ik de trein naar Schiphol om een vlucht naar Berlijn te halen. Als researcher voor de documentaire over Kunstroof tijdens WWII ging ik een conferentie bijwonen. Het leek wel alsof ik opeens een leven had.
Bij de automaat op Tegel Airport kocht ik een kaartje wat het meest leek op 'ik-wil-naar-het-centrum-maar-ik-weet-niet-hoe.'
Toen ik de juiste bus dan uiteindelijk vond, vroeg de buschauffeur zich af wat ik in godsnaam had gekocht, maar het had me 2,80 gekost, net als de rit die ik wilde maken, dus hij vond het allemaal best. Vervolgens schiep hij er lol in om zodanig te rijden dat zo min mogelijk mensen overeind bleven staan.
Ik ging nog even met de metro om natuurlijk in de straat zelf drie keer de verkeerde kant op te lopen omdat de nummering mij gek overkwam (ze doen niet aan even en oneven), en belde uiteindelijk aan bij het homopaleis.
Boven aan de trap van de geweldige opgang stond een kale man die me aan de koning van Siam deed denken.
'Are you the king?' vroeg ik. Voor de zekerheid bleef ik onderaan de trap staan. Hij rolde bijna naar beneden van het lachen, dus ging ik omhoog.
Hij leidde me rond in zijn paleis. Pantoffels die voor me uit een cellofaan werden gehaald, plafonds van vier meter hoog, een rondgang langs de badkamers. Behalve mijn eigen bad en wc, kon ik nog van twee andere gebruik maken.
De koning sprak onverstaanbaar Engels, dus gokte ik er zo'n beetje op los, en lachte gewoon mee als hij begon te schateren. Toen ik mijn kamer zag, zei ik dat het spijtig was dat ik hier alleen zou slapen. Hij reageerde onmiddellijk. Geen probleem als ik vrienden (let op het meervoud) mee wilde nemen. Hoefde ik alleen maar even door te geven. Toen verdween hij en liet ik mijn bad vollopen.
De koningin in een Berlijns sprookje.

Voor mij trad Brownie Dutch op, maar hij kwam te laat. Niet een beetje, maar twintig minuten. Hij was zijn zonnebril vergeten. En zonder zonnebril kan onze Brownie natuurlijk niets. De zaal zong zich een kwartier warm, en toen Brownie eindelijk opkwam nam hij de tijd. Ik zag het later en later worden, mijn aanvangstijd werd genegeerd en ik keek naar de massa die de polonaise deed en had niet het idee dat dit een goede sfeer was om het eens uitgebreid over kanker te gaan hebben. Ik ging er vanuit dat er wellicht drie mensen in de zaal zouden zitten omdat de rest al gedacht had dat het niet door zou gaan, en legde me erbij neer. Ook bij het feit dat ik nu geen licht- en soundcheck kon doen. Vooral dat licht vond ik belangrijk omdat ik zonder de juiste belichting geen clou had wat er op mijn kaartjes stond.
Een half uur over tijd verdween Brownie, maar ook weer niet. Hij gaf naast het podium mensen uitgebreid de gelegenheid met hem op de foto te gaan.
Ik deed pro forma het zendertje op.
De stagemanager had me al gewaarschuwd dat mensen zonder gêne midden in de meest emotionele verhalen met veel lawaai weglopen, maar ik wist nu zeker dat die mensen er niet eens zouden zitten. Een vrolijke zanger in glitterjas stelde me, terwijl we naast Brownie stonden, gerust. Hij zou even een kort praatje met me houden, dan zouden de mensen wel in de stemming komen. Brownie keek nog naar mij omdat hij dacht dat ik ook met hem op de foto wilde. Ik vertrok geen spier. Toen mompelde hij: 'Zo, iedereen gehad?' En ging heel tevreden weg. Ik was er zo langzamerhand van overtuigd dat het één groot debacle zou worden.
Toen ik opkwam zat de zaal zo vol, dat ik moeite moest doen om mijn verbazing niet te laten merken. Ik kon mijn kaartjes lezen, ik haperde nergens, er liep maar een handjevol mensen weg en dat leidde me niet eens af. Ik hield mijn beste Tedtalk ooit. Dankzij de zonnebril van Brownie.

Omdat er tussen mijn radio-optreden in de ochtend en mijn theater-optreden in de middag eindeloos veel tijd zat, ging ik een rondje lopen. Binnen twee minuten had een mevrouw van een of andere ontharingsstand me op een stoel gezet en zat ze mijn onderarm te ontharen bij gebrek aan een panty-loos been. Ik had helemaal geen behoefte aan welke ontharingsmanier dan ook en vroeg me af hoe ik zo snel op die stoel terecht was gekomen.
Ik keek zogenaamd geboeid naar het ding wat ze over mijn arm haalde - sportief meedoen - zei dus niet dat mijn armen eigenlijk helemaal geen ontharing nodig hadden. Ik knikte bij alle informatie die ze gaf, maar sloeg haar aanbieding 'Voor maar 35 euro, het hele pakket, ben je drie jaar klaar' vriendelijk af onder het mom dat ik pas begon dus even wilde kijken wat er verder allemaal was. Toen ik verderliep feliciteerde ik mezelf met deze overwinning. Vroeger had ik me niet 1 maar 2 pakketten laten aanpraten. 

In Den Bosch stapte ik uit de trein en dacht daar een Uber naar de Brabanthallen te nemen. Er was geen beschikbaar. Geen taxi te bekennen en mijn routeplanner vertelde me dat het meeviel. 
Ik vroeg aan een man welke kant ik op moest. Hij zei dat het niet te doen was, een aantal kilometer, veel te ver. Ik zei dat er gezegd werd dat het twintig minuten was. 
Hij keek naar mijn laarzen. Mijn koffer. Mijn schoudertas. 
'Ja, met sportschoenen aan en de wind in de rug.'
Toch begon ik te lopen, je hebt een Camino achter de rug of je hebt het niet. Maar ik begreep na tien minuten wel wat hij bedoelde. Ik liep door, twijfelde bij het bord voor fietsers dat naar links wees, terwijl de man had gezegd dat ik het spoor moest blijven volgen. Ik koos toch voor het bord. 
Er reed een auto langs me, ik was te laat om mijn hand op te steken. Ze kwamen weer terug en stopten om me te vragen hoe ze bij de Brabanthallen moesten komen. Ik drong mezelf op, ze zaten er duidelijk niet op te wachten, maar omdat ik beweerde dat ik wist hoe we moesten rijden, stemden ze toe. Om het toch wat aantrekkelijker voor ze te maken vertelde ik dat ik zou optreden. Dat werd beantwoord met: 'O.' Verder niks.
Hun hoofd stond niet naar BN'ers, maar naar koopjes en gratis shopping bags met inhoud. Bij het uitstappen wensten ze me nog wel even succes. 
Ik bedankte en liep recht op de Margriet station-pendelbus af. 

D, een collega van het museum, was vorige week al gechoqueerd dat ik een week voor mijn optreden op de Margriet Winterfair niet wist wat ik aan zou doen, maar toen ik vandaag bekende dat ik dat morgen wel zou zien, viel hij in katzwijm. Zoveel onverschilligheid ten overstaan van het uiterlijk voorkomen was naar zijn idee onacceptabel. Dus brainstormden we samen tussen de jassen hoe ik er idealiter uit zou moeten zien. 
Hij kwam met corduroy pakken, jurken met een sleep en allerlei ander schoons waarin ik mezelf niet zag. Aardig bedoeld, maar niks voor mij.
Intussen begon ik wel het belang van een goede outfit in te zien. Ik sta op het podium voor een behoorlijke zaal, ik meen 750 man, en die moet ik een half uur zien te boeien. Is het niet met mijn verhaal, dan wel met mijn outfit. 
Dus ging ik vandaag toch maar even de stad in. Ik dwong mezelf één winkel in te gaan, zou het niet lukken, dan werd het gewoon een oude jurk.

Er kwam een vrouw van rond de zestig voor mijn kassa staan. Ze stak er nauwelijks bovenuit. Zwarte leren jas, te strak, kort grijs mannenkapsel, bril. Ze wachtte tevergeefs op haar vriendin. Of ik die even kon bellen. Zij had geen telefoon. 
Ik aarzelde even, dacht toen, wat maakt het uit, dit wordt mijn goede daad van de  dag, pakte de gescheurde witte strook waar het nummer op stond, en belde. Ik zou een Marian aan de telefoon krijgen. Ik verheugde me al op het gesprek, maar vroeg me wel even af hoe ik mezelf zou voorstellen. Met de kassa van ... leek me niet heel duidelijk.
Ik kreeg een antwoordapparaat en babbelde er een klantgericht praatje in. Voegde er geen overbodige of zelfverzonnen informatie bij - het leek me opeens zo grappig om te vertellen dat haar vriendin tevergeefs alle mensen in de hal had gevraagd om te bellen, dat ze uit het museum was gezet, zich op slinkse wijze weer toegang had verschaft, wederom mensen had aangeklampt, maar dat het niet gelukt was omdat mensen tegenwoordig nou eenmaal alleen met zichzelf bezig zijn, zo niet deze kassajuffrouw, vandaar dit belletje. En dat ik dan halverwege het gesprek heel onderkoeld zou melden dat haar vriendin nu door de bewaking naar buiten werd gebracht. 

Vandaag werd ik ontslagen. Voor het eerst van mijn leven. En dan niet omdat ik geld uit de kassa achteroverdrukte, bezoekers schoffeerde, het scan-apparaat als een wapen op ze richtte, of jassen op de grond liet vallen en handtasjes leegroofde, nee.
Omdat ik een wolf in schaapskleren ben. 
Het museum vindt het toch verstandiger dat ik, jassenophanger, kassaspecialist en scanvirtuoos mijn werkzaamheden neerleg omdat ik ook een documentaire over roofkunst maak. En roofkunst, dat is bekend, kan niet gecombineerd worden met sommige schilderijen die aan sommige wanden van sommige musea hangen. ​

Toen ik achter de kassa zat, zag ik K met een noodgang op de gigantische glazen pui van het museum inrijden. Dat is zijn stijl. Ik hief twee armen in de lucht om hem te verwelkomen en de bewaker schoot naar buiten om hem te vermanen. 
Ik zei tegen mijn collega dat het een vriend van me is die maar niet wil deugen en daarom zo onvoorstelbaar leuk is. Ze begreep het meteen. 

De dag begon met een oudere man die mijn krullen mooi vond. Ik grapte wat heen en weer met hem, en toen complimenteerde hij me ook nog eens met mijn lieve blik. Later kwam zijn dochter de jassen halen, en ik vroeg waar ze haar vader had gelaten. Ze lachte. Maar na een paar minuten stond die vader (ca. 70) weer voor mijn neus, pakte mijn beide handen vast bleef ze maar schudden en knijpen en zei: 'Ik had nog naar je gezocht, maar ik zag je niet. Er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn.'
En daar word ik dan voor betaald. 
Maar aan het einde van de dag had ik heel ander kaliber voor mijn kassa staan. 
'I want to make an official complaint!'
Ik trok mijn wenkbrauwen klantvriendelijk omhoog en ging in de ik-incasseer-graag-stand. 
Er volgde een wollig verhaal over de projectie die in de publieksruimte speelt. Vier vechtende oude mannen in slow motion. Je kunt het nauwelijks vechten noemen, maar ze boksen en slaan een beetje soft op elkaar in. Deze man was er echter van overtuigd dat het mijn geestelijke gezondheid zou schaden. Ik zou ongemerkt een interne agressie opbouwen en uiteindelijk minder aardig worden door het zien van deze film, en dat was niet goed voor mij. En hij had zitten kijken, het duurde maar liefst een half uur! 'You HAVE to sue them! What's the next step? Children being stabbed here?'
Mijn techniek is als volgt. Ik praat gewoon heel begrijpend mee met mensen die ergens mee zitten, zo lang, dat ze op een gegeven moment gek van zichzelf worden.
In dit geval was dat niet handig. Ik werkte mezelf meteen in de nesten. 
Hoe lang ik hier al werkte? Twee maanden. En al die tijd moest ik tegen diezelfde agressieve film aankijken? Inderdaad. Maar toen zei ik om nog wat meer met hem mee te bewegen dat er inderdaad collega's waren die er commentaar op hadden. 
Aha! Hoe ik heette. Was dat met een C of een K? Hij wilde namelijk een mail sturen naar de directie, en er persoonlijk voor zorgen dat ik geen last meer van die ellende zou hebben. Ik kreeg visioenen van verkeerde mailtjes die mijn collega's misschien in de problemen zou brengen, dus zei ik dat het commentaar eigenlijk over de vrouw ging die op een olifant probeert te klimmen. Omdat het zo saai was. 
Hij schudde zijn hoofd om zoveel onbenul. 
Hij was een socioloog, een kunstenaar én rabbijn. Hij gaf me wel even zijn website. 
Toen zei ik dat we bijna gingen sluiten... 
Hij droop af om binnen een paar minuten weer voor mijn neus te staan. 
'Ik zie daar een billboard 'Help I'm in the museum! hangen. Dat moet je serieus nemen!' Ik beloofde dat ik dat zou doen en wenste hem een fijne avond. Hij bedankte en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken over zijn mail. Hij zou me anoniem houden. Maar intussen nam hij me van top tot teen op en kon ik hem horen denken: grote vrouw met krullen, blauwe ogen...