momentje geduld aub

Voor mij trad Brownie Dutch op, maar hij kwam te laat. Niet een beetje, maar twintig minuten. Hij was zijn zonnebril vergeten. En zonder zonnebril kan onze Brownie natuurlijk niets. De zaal zong zich een kwartier warm, en toen Brownie eindelijk opkwam nam hij de tijd. Ik zag het later en later worden, mijn aanvangstijd werd genegeerd en ik keek naar de massa die de polonaise deed en had niet het idee dat dit een goede sfeer was om het eens uitgebreid over kanker te gaan hebben. Ik ging er vanuit dat er wellicht drie mensen in de zaal zouden zitten omdat de rest al gedacht had dat het niet door zou gaan, en legde me erbij neer. Ook bij het feit dat ik nu geen licht- en soundcheck kon doen. Vooral dat licht vond ik belangrijk omdat ik zonder de juiste belichting geen clou had wat er op mijn kaartjes stond.
Een half uur over tijd verdween Brownie, maar ook weer niet. Hij gaf naast het podium mensen uitgebreid de gelegenheid met hem op de foto te gaan.
Ik deed pro forma het zendertje op.
De stagemanager had me al gewaarschuwd dat mensen zonder gêne midden in de meest emotionele verhalen met veel lawaai weglopen, maar ik wist nu zeker dat die mensen er niet eens zouden zitten. Een vrolijke zanger in glitterjas stelde me, terwijl we naast Brownie stonden, gerust. Hij zou even een kort praatje met me houden, dan zouden de mensen wel in de stemming komen. Brownie keek nog naar mij omdat hij dacht dat ik ook met hem op de foto wilde. Ik vertrok geen spier. Toen mompelde hij: 'Zo, iedereen gehad?' En ging heel tevreden weg. Ik was er zo langzamerhand van overtuigd dat het één groot debacle zou worden.
Toen ik opkwam zat de zaal zo vol, dat ik moeite moest doen om mijn verbazing niet te laten merken. Ik kon mijn kaartjes lezen, ik haperde nergens, er liep maar een handjevol mensen weg en dat leidde me niet eens af. Ik hield mijn beste Tedtalk ooit. Dankzij de zonnebril van Brownie.