Om half twee in de nacht werd ik wakker door een keiharde bonk tegen mijn slaapkamermuur. Ik gilde: Hé! Wat doe je?'
Dat laatste sloeg natuurlijk nergens op. Alsof de inbreker een vriend van me was.
Met kloppend hart en mobiel in mijn hand loerde ik naar buiten. Niets te zien, maar toen ik in de badkamer op de wastafel klom en uit het raampje keek, zag ik twee ongure types weglopen. 
Eindeloos probeerde ik te achterhalen wat het geluid nou precies was geweest, maar had geen idee. Tegen een uur of drie was ik bijna in slaap toen de politie met gierende sirenes langsreed. Ik deed weer een ronde in mijn boot en wenste dat ik een kungfu diploma op zak had. Ik liep echter in een niemendalletje met geblesseerde knie en schouder mezelf gerust te stellen dat de mannen zichzelf wellicht ergens anders aan het verrijken waren.
Er kwam niet veel van slapen. Tegen vijfven bedacht ik opeens dat ze waarschijnlijk iets in de gracht hadden gegooid wat ze snel kwijt moesten zien te raken, maar dat met een te grote boog hadden gedaan. Ik nam me voor de volgende ochtend als eerste te kijken of er misschien een lijk bij de voordeur dreef. Nu was ik echt te moe.  

De scholen waren al begonnen, de files stapelden zich weer op, de kranten vulden zich langzaam en ik kreeg zin in Zwolle.
Met een upgrade naar de 1e klas zoefde ik in een lege coupé naar het Noordoosten en zwierf wat rond in het oude centrum.
Had ik me net twee dagen daarvoor nog afgevraagd welke idioten met dit warme weer gingen shoppen, nu vond ik mezelf plotseling terug in een winkelstraat. Ik was alleen, hoefde me tegenover niemand te verantwoorden, maar vreemd was het wel. Vooral voor iemand met shop-allergie zo groot als die van mij. 
Ik was even via de VVV gegaan om te weten wat ik behalve Charlotte van Pallandt (De Fundatie) moest zien. Ik mocht een ommuurd stuk Zwolle niet missen. De vrouw had gelijk. Vooral toen ik op het Meerminneplein een hippieachtige uitspanning trof met banken en hangmatten in een tuin aan het water. Daarna ging ik naar Charlotte.
​Die zeemeerminnen hadden hun werk gedaan want toen ik langs deze winkel liep dacht ik dat er Magische & Relevante Hulpmiddelen te koop waren. 

Ik weet dat ik niet excelleer in technische handelingen, sommige daargelaten zoals het maken van een tuintafel uit een oud schuurdak. Maar dat ik plotseling mijn vaatwasser met geen mogelijkheid dichtkrijg terwijl ik echt niets anders heb gedaan dan anders, behoort - samen met het verdwijnen van de sok in de was -  tot de categorie Huishoudelijke Mysteries. 

De betonrand van mijn boot is de beste plek om te zitten. Vooral in de vroege ochtend met een kop koffie. Het water is nog vlak, geen rondvaart, de zon net op, geen mensen op de brug. Soms is het wonderlijk stil hier.
De zwanen kwamen me groeten vanochtend. De verse familie zwom tot mijn terras, de moeder boog haar nek. Haar jongen snavelden wat aan mijn drijvende tuin. Toen zwommen ze majestueus weer verder. Alsof ze zich even een breuk in de gedragsregels hadden gepermitteerd. 

Bij het drankje tegen artrose kreeg ik een crême. Ik vond het wel een vreemde marketingcombi. Normaal gesproken laat ik dat soort extraatjes honderd jaar in een la liggen. Nu maakte ik de sample open en smeerde het meteen op mijn benen. Het rook allejezus medicinaal. 
Toen ging ik eens lezen. 
​Last van de processierups, muggen of andere insecten?

Een vriendin van mijn moeder had hulp met snoeien nodig. Aan mijn vader vroeg ik waar ze ook al weer woonde, ik was er maar 1x geweest. Bij de grote boom aan de linkerkant. Dat vond ik een sprookjesachtige aanwijzing.  
Ik herkende het huis niet. Het duurde eindeloos voor er werd opengedaan. Een oude man die zich compleet kapot schrok van me, keek me angstig aan. Ik ging ervan stotteren. Hij zei heel snel dat P verderop woonde, maar niet wist welk nummer. 
​Dat bleek bij de tweede boom van de straat te zijn. 

Ik ben op z'n zachts gezegd niet zo'n kok. Toch vind ik etentjes geweldig gezellig, dus nodigde ik vier vrienden uit. Telefonisch bijgestaan door mijn broer en W, allebei officieuze chef-koks. Mijn broer somde alle ingrediënten op en toen ik eenmaal in de keuken bezig was en me afvroeg welke volgorde en hoeveel van alles, begeleidde W me bij de handelingen. Tagine met kip, gezouten citroen, amandel, abrikoos, wortelen, aardappels, kaneel, komijn, rasel ha nout, koriander. 
​Ik werd steeds vrolijker. Het leek erop dat dit een onwaarschijnlijk goed geslaagde maaltijd ging worden, hartstikke authentiek en feestelijk. 
Tot ik door de anderhalve kilo kippendijen roerde en opeens bedacht dat die vriendin van me vegetarisch is. 

Ik heb het idee dat ik in de goede richting zit.
Kiwi antwoordde op mijn mail: I’m super happy that even the idea of me helping you out is making you cheerful!! ​

Ooit klaagde ik over het feit dat ik geen 'mannetje' heb. Dat werd opgepikt door een trouwe volgster die me onmiddellijk de Kiwi die haar zo geweldig had geholpen aanbood.
​De drempel om mensen dingen te laten doen is voor mij huizenhoog. Het is in het verleden ontelbare keren fout gegaan met als hoogtepunt een Egyptenaar die mijn douche eruit sloeg, geld vroeg voor materialen omdat hij anders zijn werk niet kon afmaken, en er toen met de buit vandoor ging.
Vandaag belde ik dan eindelijk en hoopte dat hij niet op zou nemen. 
Hij nam op. Stem als een filmster. Natuurlijk vroeg hij eerst hoe het met mij ging. Ik was meteen verkocht ook al hoort het gewoon bij de etiquette van alle volkeren behalve die van ons. Even dacht ik zal ik keihard gaan brullen waarop hij met zijn bariton een ander licht op de zaak werpt? Ik hield me in. 
Hij gaat voor twee weken de stad uit. Daarna volgt een afspraak. ​Dus weet ik nog niet zeker of ik nu ook een mannetje heb.  

Ik heb alleen maar slechte verhalen over Tilburg gehoord. Toen we er doorheen reden begreep ik waar ze het over hadden. Maar bij museum De Pont zag ik het kunstwerk van Anish Kapoor en wist ik wel dat hij onwaarschijnlijk veel goedmaakte. 

Eerst gingen we een broodje eten bij JWO, volgens J de lekkerste broodjeszaak in Amsterdam. Hij is al meer dan 15 jaar de stad uit, dus hij kan het weten. Bij binnenkomst riep JW: 'Daar hebben we Overveen!' Iets wat ik tamelijk indrukwekkend vond omdat hij nog maar drie keer per jaar komt. Naast de lekkerste broodjeszaak is de lekkerste koffiezaak en word je bevraagd over wat voor soort koffie je lekker vindt. 
Toen waren we klaar voor blote billen en buiken. 

Bij Ikea kocht ik een bureaustoel en zag zoals gebruikelijk op tegen het in elkaar zetten. Het ging redelijk voorspoedig. Alleen de zitting monteerde ik in eerste instantie zo dat het een ligstoel werd ipv een stoel waarop noeste arbeid wordt verricht. 
Het lukte. Behalve dat ik uiteindelijk een bitje overhield, die absoluut uit die verpakking kwam, maar nergens in de instructie was terug te vinden. 
Nu is de vraag of ik die gewoon moet weggooien omdat ik al eindeloos veel van dat soort instrumenten heb en me god niet weet waar ze voor dienen, of nog even wachten omdat ik zo direct misschien op de grond lig omdat het een onontbeerlijk onderdeel blijkt te zijn.