Onlangs keek ik Zomergasten met Wiebes. En ja, ik werd dan nog net niet verliefd, maar was wel extreem gecharmeerd van de man. 
Een greep uit zijn geweldige uitspraken:
'Ik word boos op een ding, niet op mensen. Er is thuis ook wel eens een gebruiksvoorwerp waarvan ik vind dat het ont-dingd moet worden...'
'De wereld is ook een assessment centre voor jezelf.'
'Het was een heel bevrijdende beweging om mijn hobbies af te schaffen.'
'Sowieso moeten we "het idee" heilig verklaren. De vooruitgang begint met een goed idee.'
"Dan is het mislukt" is toch taalgebruik waartegen ik protesteer. Het betekent dat we aan de gang moeten en we in de vechtfase zitten.' 
'Je hebt 3000 kilometer door het bos gelopen, dan weet je nog steeds niet wat je wilt, dan heb je stevige kuiten gekregen. Ga iets doen! En dan kom je erachter wat je wilt.'
'De collega's worden wel eens geconfronteerd met de regenponcho, maar daar kunnen ze wel aan wennen...'

En dan laat ik zijn volledig in het leven staan door alles te geven (met de daarbij horende offers) nog weg. Normaal gesproken ben ik erg tegen gasten die al gewend zijn zich voor de camera te bewegen. Bekende Nederlanders, politici, enz. hebben hun riedel en het beeld wat ze van zichzelf willen laten zien al lang klaar, daar valt niet veel nieuws uit te peuren. Wiebes was de prettige uitzondering. 

Ik had me suf gegoogled voor een zwemtrapje. Net op tijd was ik erachter gekomen dat goedkope geen zin hadden, die moeten tegen iets steunen. Dus werd het de vraag of ik honderdtachtig euro zou uitgeven voor iets waarvan ik vermoedde dat het een kortstondige bevlieging zou zijn. Maar ik wilde het toch wel graag hebben...
In zulke gevallen weet ik precies wie ik moet bellen om het juiste advies te krijgen.
Mijn broer. 
'Geen seconde over nadenken. Altijd doen.'
'Mooi. Dank.'

Op het kamp van de buren werd mozaïekles gegeven. Op de website stond niet hoe laat, maar uiteindelijk vond ik een telefoonnummer, die vrouw belde even de leidster, ik kon komen, maar het was wel de laatste keer. Geen probleem vond ik. 
Met een tafeltje dat ik van de vuilnis had gered kwam ik binnen. De mensen zaten al aan een grote tafel ijverig te plakken. Ze keken allemaal op. 
De leidster was not amused. Het was de laatste les. Ik knikte instemmend. Ik wist ervan.
Nou, ik kon niet verwachten dat ik zomaar de laatste les kon meedoen. Volgend seizoen.
Ik bleef gewoon staan, met mijn tafeltje bungelend aan mijn hand. Ik had nog gebeld. Toen was het oke. De vrouw schudde met haar schouders, want zij was het zelf geweest die had gezegd dat ik wel mee kon doen om te kijken of ik er wat aan vond. 
De eerste hindernis was genomen. 
Toen werd de tweede opgeworpen. 
Wat ik met dat tafeltje deed. Ik zei dat ik daar wel mee wilde beginnen.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Niemand begon met 'groot werk' dus ik ook niet. Ze keek erbij alsof het eerder betekende: en jij al helemáál niet. 
Nee. Ik moest beginnen, net als iedereen, met mijn huisnummer. 
Ik protesteerde niet. 
Consternatie. Want ik had geen plankje mee. Ook geen steentjes.
Ik beheerste me, zei niet dat dat ook allemaal helemaal niet op de website stond. Ik bleef gewoon lief glimlachen. Mijn tafeltje stond inmiddels als offerande in een hoekje.  
Toen was een cursist wel bereid om effe een plankie voor me te zagen. 
Ik nam plaats en ging verder met mijn tactiek, waarvan ik pas achteraf besefte dat ik hem tot in de puntjes beheers. Niet tegen weerstand ingaan, maar rustig meebewegen.
Mijn tactiek kwam tot een hoogtepunt toen de leidster naast me kwam staan om me op de vingers te tikken. R-U-I-M-T-E laten tussen de steentjes anders kan je niet voegen. 
'Komt nog heel wat bij kijken, hè, bij mozaïeken.' zei ik bloedserieus. 

Vanochtend lag ik laat in mijn zwembad. Toen ik druipend op mijn terras stond en naar mijn handdoek greep, stonden er drie schilders vanaf de kade te kijken. Ik wenste ze goedemorgen en wachtte op snerende opmerkingen. Maar deze schilders komen van buiten de stad. Die blijven praktisch.  
'Zo, weer lekker fris...'

Toen ik de pot die al eens opengemaakt was, bekeek vond ik de witte verf er voor gebroken wit best donker uitzien. Na wat roeren werd het beter en ik herinnerde me gelezen te hebben dat 9010 verschillend kon uitpakken bij verschillende merken. De verf leek nog prima van kwaliteit, dus besloot ik, uit krenterig- en opruimerigheid (weer een blik dat ik dan kon weggooien), niet een van de nieuwe potten te openen die gewoon voorhanden waren, en ging tevreden aan de slag. Mijn lijstje werd steeds korter. 
Halverwege de tuindeuren moest ik echter constateren dat het geheel er toch echt wel roze uitzag. Maar de deuren waren zo afgeschuurd dat ik het toch twee keer moest doen. Dan zou een van de andere potten de oplossing zijn. 
Ik was bijna klaar toen ik me plotseling herinnerde dat ik de rest roze muurverf van het plafond in een oud verfblik had gedaan. 

Door het ochtendlijke zwemmem in Friesland, wist ik het weer. Mijn achtertuin is een zwembad, dus wat let me? 
Om precies te zijn de angst dat ratten, dan wel gigantische vissen - die ik soms dood zie dobberen - tegen mij aanzwemmen. Ik wist dat het onzin was, maar zocht het toch even op. Ratten/grachten/zwemmen/gevaarlijk....
Nu weet Google natuurlijk niet dat ik niet de overdraagbare ziektes bedoel. Dus vond ik niets. Blijkbaar zijn er nog geen horden mensen bang voor een onderwaterbotsing met een grote piepende rat.
Ik vermande mijzelf, maar zag er de avond van te voren al tegenop. Ik ging ratten-excuses aanvoeren, maar daar trapte ik mooi niet in! Om half acht lag ik met een vette plons in het water. Ik zwom expres in het midden van de gracht naar de brug omdat ik de buren geen rotschrik wilde bezorgen door opeens met mijn hoofd langs hun slaapkamer te zwemmen.
​Het baantje werd volbracht zonder contact met iets harigs. 
Ik hees me met de nodige moeite op aan mijn terras - was blij dat iedereen nog sliep - en wist dat dit voorlopig, ja ook gewoon in de winter, mijn routine wordt, want tegen het sprankelende gevoel na afloop kan geen rat tegenop.  

Ik ging twee nachten logeren in Friesland. Ik hou van het landschap, de ruimte, het water en vooral van de mensen. Niet voor niets koester ik mijn ex-schoonouders als geen ander.
Het huis lag aan het water. Vanaf het terras stapten we zo de steiger op en de zeilboot in, om dan eindeloos te genieten van de harde wind en het mooie weer. 's Avonds zaten we voor de buiten openhaard en werden de piketpaaltjes van mijn leven opnieuw geslagen. In de nacht zette ik een paar keer mijn bril op om van het uitzicht te genieten (expres geen gordijnen dicht, raam wagenwijd open) en  's ochtends plonsde ik in alle vroegte het water in.
Maar het allermooiste was die oorverdovende stilte die alleen maar verbroken werd door een reiger, gans of eend.  

Ik plofte neer tussen de mensen op het Stenen Hoofd, die net als ik de drones wilden zien opstijgen vanaf Plekk. Het werd steeds voller, maar niet te vol. Om half elf ws het donker en om me heen werd het stiller. 
Ze werden losgelaten. Alsof een kanon de lichtjes een voor een de wereld injoeg.
​Ze vlogen uit op pianomuziek. Hoe mooi kun je je kinderen loslaten... Steeds meer kwamen er en ze waaierden steeds verder uit.
Wij kantelden onze hoofden en keken naar de hemel.
Het waren al die lichtjes, het idee, het onhaalbare dat haalbaar werd, de regen die uitbleef, de wind die meewerkte door rustig in een hoekje te gaan liggen, en al die mensen die de moeite hadden genomen om te komen kijken wat zo ongelofelijk indrukwekkend was.