Ik was vloekend en tierend bezig geweest.
Ze gingen onmiddellijk aan de gang met z'n tweeën. Gebogen over de opengeschroefde houder - ik ben een vrouw met diverse schroevendraaiers in haar keukentafel-la, wat ik zelf nogal indrukwekkend vind, maar de mannen viel het niet eens op dat ik binnen 1 seconde een schroevendraaier kon aangeven. Ze gingen geconcentreerd aan de slag.
Een leerzaam gebeuren. Elke handeling werd voorzien van commentaar. Eerst werd er een analyse op losgelaten, dan voorzichtig geprobeerd, het geheel moest dan toch andersom of ergens anders ingestopt worden, waardoor er een nieuwe analyse werd ontwikkeld, die dan meestal wel klopte, en af en toe voorzagen ze de eerste veronderstelling nog van commentaar.
Heerlijk!
Het was geen werkelijke strijd tussen de twee vrienden. Maar toen G aan de gang was, zag ik K's hand al ongeduldig richting de rolmaat gaan. Hij hield zich in. Ze gunden elkaar evenveel overwinningen.
Het moment suprême brak aan. Hij deed 't. Gejuich en geklop.
Ik was onder de indruk. Te meer omdat ik losse onderdelen altijd ongeduldig ondersteboven, achterstevoren of dan in godsnaam maar - je weet nooit - binnenste buiten ergens probeer in te draaien of te proppen. Zonder welke analyse dan ook. En als het ding een snoer heeft, of een aan/uit knop...