lichtpuntjes

Ik plofte neer tussen de mensen op het Stenen Hoofd, die net als ik de drones wilden zien opstijgen vanaf Plekk. Het werd steeds voller, maar niet te vol. Om half elf ws het donker en om me heen werd het stiller. 
Ze werden losgelaten. Alsof een kanon de lichtjes een voor een de wereld injoeg.
​Ze vlogen uit op pianomuziek. Hoe mooi kun je je kinderen loslaten... Steeds meer kwamen er en ze waaierden steeds verder uit.
Wij kantelden onze hoofden en keken naar de hemel.
Het waren al die lichtjes, het idee, het onhaalbare dat haalbaar werd, de regen die uitbleef, de wind die meewerkte door rustig in een hoekje te gaan liggen, en al die mensen die de moeite hadden genomen om te komen kijken wat zo ongelofelijk indrukwekkend was.