E en ik kennen elkaar alleen van onze gezamenlijke theateravonden. Nu bleven wij samen achter in ons buitenlands Nationaal Erfgoed. Maar als iemand eenzelfde tempo heeft qua wijn achteroverslaan, blijkt er eigenlijk altijd een klik te zijn. 
We zwierven over het kerkhof, langs de korenvelden, via het kerkje, langs zijn herberg en belandden in een Vietnamees restaurant. 
Dat was apart. 
Vooral omdat de vrouw die ik eerder op de avond al had zien lopen met een servet in haar mond, ook hier binnenkwam. Het servet, of misschien een frisse nieuwe, zat in haar mond gepropt.  
Ze werd vriendelijk de deur gewezen. 
Wij wandelden naar onze "caravan in de lucht", zoals de eigenaresse ons verblijf had beschreven. Die beschrijving was adequaat. Als de een inademde moest de ander uitademen.
Er was niet alleen een open keuken, maar ook een open wc. Ik mocht op de vliering in het echte bed, alleen was daar geen raam, maar wel een ventilator. Ik  plaatste de ladder tegen de balk en klom moedig naar boven om binnen vijf minuten weer beneden te staan. Claustrofobie. 
Ik wilde mijn matras naar het terras beneden halen en daar de nacht doorbrengen, E vond dat te veel gedoe en we wisselden gemoedelijk van bed. 
Dus lag ik in de beste optie waar niet een, maar drie ramen tegen elkaar opengezet konden worden. Alleen even oppassen dat ik mijn hoofd niet driedubbel zou stoten als ik omhoog zou komen. 
We haalden allebei glansrijk de ochtend. 
​E had naar gedroomd, ik had heerlijk geslapen. 

We reden Auvers-sur-Oise binnen en op het pleintje voor de herberg waar Van Gogh zijn laatste twee maanden doorbracht, zat I op ons te wachten. J draaide zijn raampje open en er volgde een romantische scène met hoofs geroep uit het raampje, inclusief Frans accent, het negeren van het verboden in te rijden-bord, en het vertraagd naar elkaar toerennen. 
Nadat I voor ons een gouden ontvangst had geregeld door te zwaaien met haar visitekaartje (VG-museum), hadden E en ik geen hulp meer nodig. 
Het restaurant - nog helemaal in oude staat - was dicht, maar we waren, bien sûr, welkom voor een glas. Ze schonken een mooie wijn, we kregen er een stuk waanzinnige worst bij en deden mee met de rondleiding.
Ik vond het toch indrukwekkend om dezelfde trap op te lopen en daar in Vincents kamertje te staan. Tussen al die Koreanen werd ik er onverwacht chauvinistisch van. Na de rondleiding liepen we door het dorp en langs de velden waar borden stonden precies op de plekken waar hij had zitten schilderen.
​Op het kerkhof was een aantal mensen druk bezig met van alles. Voornamelijk met foto's maken, maar één man sprong eruit. Niet alleen door zijn gele t-shirt, maar ook omdat hij met iets mysterieus in zijn hand naar de steen liep, met de inhoud van zijn hand over het graf wreef, er toen een kus op gaf en daarna weer omliep. Ik dacht net: wat jammer dat ik dat niet kon vastleggen.
Toen deed hij nog een rondje. 

J stelde voor dat ik maar in Overveen moest komen logeren omdat we heel vroeg zouden vertrekken. Ik vond dat een goed idee, maar vroeg niet hoe laat vroeg was. Mijn vroeg is wat vroeger dan dat van hem. Het zijne is acht uur. Mijn vroeg is een uur of vijf.. Maar het was gezellig. Al was het wakker worden wat onrustig. Ik liep langs zijn verdieping en wenste hem door de deur goedemorgen. 'Wat?! O, nee! Ik ben weer ingeslapen!' Ik zei nog dat er geen stress was, omdat een man volgens mij makkelijk binnen twintig minuten alles kan regelen. 
Beneden waren alle deuren op slot en de sleutels onvindbaar. De tuin zag er aanlokkelijk uit met diverse zitjes waar ik uit kon kiezen, maar ik kon toch geen koffie zetten omdat ze zo'n supersonisch apparaat hebben waar alleen een barista wat goeds uit kan krijgen. Ik probeerde me net te verzoenen met mijn lot, toen boven de hel losbrak. 
Het gevloek en getier hield aan. Deze kant kende ik nog niet, maar ik had hem ook totaal niet voorzien. Het ging maar door. 
E en D kwamen binnen, E ging toch maar even kijken, al werd dat door D met klem afgeraden. Bleek dat J zijn mooie broek, die hij nodig had voor het feest,  met de strijkbout had verpest. Dat was blijkbaar zijn enige goede broek. Of liever gezegd, de enige broek die zijn vrouw I te doen vond.
'J gaat altijd het liefste als boswachter naar feesten,' verklaarde E. 

Rond tien uur 's avonds fietste ik van West terug naar de boot. Dat ging gemoedelijk, totdat een man met een geconcentreerde blik en een ontbloot bovenlijf op de stoep vlak naast me zijn broek open maakte en naar beneden schoof. 
Het was er weer een. 
Ik fietste door. 
Achter mij fietsten twee vrouwen en die raakten er niet over uitgepraat. Ze vroegen zich af of ze zich nou vergist hadden of niet. Misschien moest hij zijn ding even recht leggen. Bij het stoplicht draaide ik me om. 
'Het was er echt een, geen twijfel over mogelijk.'
'Ja, hè, dus toch!
'Alsof vrouwen dat erotisch vinden!' 
Er ontstond meteen een levendige conversatie, vooral toen ik zei dat ik me niet kon voorstellen dat een vrouw een borst uit haar blouse zou halen. 
Een van de twee vrouwen deed het even voor. Ze pakte met beide handen haar borst, wreef er met draaiende bewegingen over, en trok er een gezicht bij. Haar heupen gingen in de bijbehorende stand staan.  
Maar toen moesten we toch met z'n allen de conclusie trekken dat mannen dat zonder enige twijfel ge-wel-dig zouden vinden. 

We gingen naar een kip-festival diep in West. Alleen om de naam wilde ik al mee. En toen ik het logo zag, wist ik zeker dat ik goed zat. 
Een grote kip, met in het lijf het woord KIP geschreven. 

Dus zette ik Schuberts Winterreise maar op...

Het leven op het kamp verfijnt zich tot een ware commune. Dan wordt er weer een maaltijd in de ene tuin genuttigd, dan een fles in een andere tuin opengetrokken, en vandaag hadden we de primeur van een gezamenlijk ontbijt. 
Nadat we de avond nogal flink hadden doorgehaald, 'Sst, na twaalven moeten we echt fluisteren.... haha ja!' kreeg ik om half acht een app dat het ontbijt klaarstond. R was al bij A aangeschoven, ik plofte neer, kreeg koffie in mijn handen geduwd en toen gingen we rustig door waar we gebleven waren. 

De zogeheten 'nazit' vond dit keer niet in de boekwinkel plaats, maar op de tuin. Dat betekende dat er vijf zestig+mannen paniekerig heen en weer mailden en belden om af te spreken wie, wat, waar, wanneer ook al weer, en vooral: hoe?!
De nazit komt elke vrijdag om vijf uur bij elkaar om de toestand van de wereld door te nemen. Dat doen zij in een kringetje, voor of in de winkel, afhankelijk van het weer. Die winkel is dan nog open. Klanten worstelen zich tussen de benen door en de gesprekken gaan brommend verder. Ik heb begrepen dat ik de enige vrouw ben die gedoogd wordt, maar ik kom dan ook maar eens in de zoveel weken. 
Een ieder maakte een gerecht. Dat was wonderbaarlijk gelukt. Zo wonderbaarlijk dat de mannen wilden dat er cijfers gegeven werden. Dat het allemaal wel gewoon helder blijft op de apenrots.

Ik had weer winkeldienst op het kamp. Met een andere voorraadbeheerder. 
'O, ben jij Caroline? Ik heb goede verhalen over je gehoord. Je kassa klopt altijd!'
En dan te bedenken dat mijn rekenvaardigheden tegenwoordig dyscalculie worden genoemd.