E en ik kennen elkaar alleen van onze gezamenlijke theateravonden. Nu bleven wij samen achter in ons buitenlands Nationaal Erfgoed. Maar als iemand eenzelfde tempo heeft qua wijn achteroverslaan, blijkt er eigenlijk altijd een klik te zijn. 
We zwierven over het kerkhof, langs de korenvelden, via het kerkje, langs zijn herberg en belandden in een Vietnamees restaurant. 
Dat was apart. 
Vooral omdat de vrouw die ik eerder op de avond al had zien lopen met een servet in haar mond, ook hier binnenkwam. Het servet, of misschien een frisse nieuwe, zat in haar mond gepropt.  
Ze werd vriendelijk de deur gewezen. 
Wij wandelden naar onze "caravan in de lucht", zoals de eigenaresse ons verblijf had beschreven. Die beschrijving was adequaat. Als de een inademde moest de ander uitademen.
Er was niet alleen een open keuken, maar ook een open wc. Ik mocht op de vliering in het echte bed, alleen was daar geen raam, maar wel een ventilator. Ik  plaatste de ladder tegen de balk en klom moedig naar boven om binnen vijf minuten weer beneden te staan. Claustrofobie. 
Ik wilde mijn matras naar het terras beneden halen en daar de nacht doorbrengen, E vond dat te veel gedoe en we wisselden gemoedelijk van bed. 
Dus lag ik in de beste optie waar niet een, maar drie ramen tegen elkaar opengezet konden worden. Alleen even oppassen dat ik mijn hoofd niet driedubbel zou stoten als ik omhoog zou komen. 
We haalden allebei glansrijk de ochtend. 
​E had naar gedroomd, ik had heerlijk geslapen. 

We reden Auvers-sur-Oise binnen en op het pleintje voor de herberg waar Van Gogh zijn laatste twee maanden doorbracht, zat I op ons te wachten. J draaide zijn raampje open en er volgde een romantische scène met hoofs geroep uit het raampje, inclusief Frans accent, het negeren van het verboden in te rijden-bord, en het vertraagd naar elkaar toerennen. 
Nadat I voor ons een gouden ontvangst had geregeld door te zwaaien met haar visitekaartje (VG-museum), hadden E en ik geen hulp meer nodig. 
Het restaurant - nog helemaal in oude staat - was dicht, maar we waren, bien sûr, welkom voor een glas. Ze schonken een mooie wijn, we kregen er een stuk waanzinnige worst bij en deden mee met de rondleiding.
Ik vond het toch indrukwekkend om dezelfde trap op te lopen en daar in Vincents kamertje te staan. Tussen al die Koreanen werd ik er onverwacht chauvinistisch van. Na de rondleiding liepen we door het dorp en langs de velden waar borden stonden precies op de plekken waar hij had zitten schilderen.
​Op het kerkhof was een aantal mensen druk bezig met van alles. Voornamelijk met foto's maken, maar één man sprong eruit. Niet alleen door zijn gele t-shirt, maar ook omdat hij met iets mysterieus in zijn hand naar de steen liep, met de inhoud van zijn hand over het graf wreef, er toen een kus op gaf en daarna weer omliep. Ik dacht net: wat jammer dat ik dat niet kon vastleggen.
Toen deed hij nog een rondje. 

J stelde voor dat ik maar in Overveen moest komen logeren omdat we heel vroeg zouden vertrekken. Ik vond dat een goed idee, maar vroeg niet hoe laat vroeg was. Mijn vroeg is wat vroeger dan dat van hem. Het zijne is acht uur. Mijn vroeg is een uur of vijf.. Maar het was gezellig. Al was het wakker worden wat onrustig. Ik liep langs zijn verdieping en wenste hem door de deur goedemorgen. 'Wat?! O, nee! Ik ben weer ingeslapen!' Ik zei nog dat er geen stress was, omdat een man volgens mij makkelijk binnen twintig minuten alles kan regelen. 
Beneden waren alle deuren op slot en de sleutels onvindbaar. De tuin zag er aanlokkelijk uit met diverse zitjes waar ik uit kon kiezen, maar ik kon toch geen koffie zetten omdat ze zo'n supersonisch apparaat hebben waar alleen een barista wat goeds uit kan krijgen. Ik probeerde me net te verzoenen met mijn lot, toen boven de hel losbrak. 
Het gevloek en getier hield aan. Deze kant kende ik nog niet, maar ik had hem ook totaal niet voorzien. Het ging maar door. 
E en D kwamen binnen, E ging toch maar even kijken, al werd dat door D met klem afgeraden. Bleek dat J zijn mooie broek, die hij nodig had voor het feest,  met de strijkbout had verpest. Dat was blijkbaar zijn enige goede broek. Of liever gezegd, de enige broek die zijn vrouw I te doen vond.
'J gaat altijd het liefste als boswachter naar feesten,' verklaarde E. 

Rond tien uur 's avonds fietste ik van West terug naar de boot. Dat ging gemoedelijk, totdat een man met een geconcentreerde blik en een ontbloot bovenlijf op de stoep vlak naast me zijn broek open maakte en naar beneden schoof. 
Het was er weer een. 
Ik fietste door. 
Achter mij fietsten twee vrouwen en die raakten er niet over uitgepraat. Ze vroegen zich af of ze zich nou vergist hadden of niet. Misschien moest hij zijn ding even recht leggen. Bij het stoplicht draaide ik me om. 
'Het was er echt een, geen twijfel over mogelijk.'
'Ja, hè, dus toch!
'Alsof vrouwen dat erotisch vinden!' 
Er ontstond meteen een levendige conversatie, vooral toen ik zei dat ik me niet kon voorstellen dat een vrouw een borst uit haar blouse zou halen. 
Een van de twee vrouwen deed het even voor. Ze pakte met beide handen haar borst, wreef er met draaiende bewegingen over, en trok er een gezicht bij. Haar heupen gingen in de bijbehorende stand staan.  
Maar toen moesten we toch met z'n allen de conclusie trekken dat mannen dat zonder enige twijfel ge-wel-dig zouden vinden. 

We gingen naar een kip-festival diep in West. Alleen om de naam wilde ik al mee. En toen ik het logo zag, wist ik zeker dat ik goed zat. 
Een grote kip, met in het lijf het woord KIP geschreven. 

Dus zette ik Schuberts Winterreise maar op...

Het leven op het kamp verfijnt zich tot een ware commune. Dan wordt er weer een maaltijd in de ene tuin genuttigd, dan een fles in een andere tuin opengetrokken, en vandaag hadden we de primeur van een gezamenlijk ontbijt. 
Nadat we de avond nogal flink hadden doorgehaald, 'Sst, na twaalven moeten we echt fluisteren.... haha ja!' kreeg ik om half acht een app dat het ontbijt klaarstond. R was al bij A aangeschoven, ik plofte neer, kreeg koffie in mijn handen geduwd en toen gingen we rustig door waar we gebleven waren. 

De zogeheten 'nazit' vond dit keer niet in de boekwinkel plaats, maar op de tuin. Dat betekende dat er vijf zestig+mannen paniekerig heen en weer mailden en belden om af te spreken wie, wat, waar, wanneer ook al weer, en vooral: hoe?!
De nazit komt elke vrijdag om vijf uur bij elkaar om de toestand van de wereld door te nemen. Dat doen zij in een kringetje, voor of in de winkel, afhankelijk van het weer. Die winkel is dan nog open. Klanten worstelen zich tussen de benen door en de gesprekken gaan brommend verder. Ik heb begrepen dat ik de enige vrouw ben die gedoogd wordt, maar ik kom dan ook maar eens in de zoveel weken. 
Een ieder maakte een gerecht. Dat was wonderbaarlijk gelukt. Zo wonderbaarlijk dat de mannen wilden dat er cijfers gegeven werden. Dat het allemaal wel gewoon helder blijft op de apenrots.

Ik had weer winkeldienst op het kamp. Met een andere voorraadbeheerder. 
'O, ben jij Caroline? Ik heb goede verhalen over je gehoord. Je kassa klopt altijd!'
En dan te bedenken dat mijn rekenvaardigheden tegenwoordig dyscalculie worden genoemd. 

We gaan met z'n vieren naar Parijs om de tentoonstelling van Klimt te zien. Om de zaken grondig door te nemen, gingen we met z'n allen eten.
Eerste obstakel wordt de finish van de Tour de France, precies wanneer wij Parijs willen bestormen. Niet zo'n goed plannetje dus.
Omdat E en ik met J meerijden en er dan iets ingewikkelds gebeurt met het ophalen van I, die daar al is, raakten we in de war. I zou ons op Gare du Nord treffen, maar met de auto op die dag Parijs in, niet zo handig. Komt J met het briljante idee om E en mij af te zetten in Auvers-sur-Oise, waar Van Gogh zich helemaal suf heeft geschilderd. E en ik overnachten daar, J pikt I op, en dan treffen we elkaar later in Parijs. Dan gaan we ook nog de moderne kunstcollectie van Vutton zien in het Bois de Boulogne.
Het worden kunstige dagen die zonder mobiele telefoon onuitvoerbaar zouden zijn. 

Eindelijk was het zo ver. De bootburen kwamen met boormachines, decoupeerzagen, hamers, bouten, schroeven, moeren, verlengsnoeren, hout, en goede zin om een drijvende tuin voor me te bouwen. 
Onlangs had ik in theorie al geleerd dat de schroeven waarvan ik dacht dat ze lamgedraaid waren, alleen maar een ander bitje nodig hebben, en nu kon ik in de praktijk laten zien wat ik waard was. Het geduld van de buurvrouw was eindeloos en ik perfectioneerde onder haar leiding mijn boormachinekunsten en voelde me een ware Biba de Bouwster. Ik was zo gegroeid in mijn rol, dat ik de volgende dag alleen verder kon.
Toen was het af. Ik keek er naar en vond er niets aan.
Een veel te heftige constructie waar ik tegenaan zat te kijken ipv veel natuur en weinig materiaal. Ik slofte naar de de overbuurvrouw om het te bekennen. Zij is van het goede soort. 'Dan haal je het er toch gewoon weer af? Zet je die latten lager, laat je het gaas zitten, even voorboren, that's it.'
Bij haar man haalde ik de boormachine weer op. Die dacht er anders over. Eerst een half jaar wennen en dan pas ingrijpen. Maar ik twijfelde niet. Geen seconde. Dus maakte ik het vlot weer los (met mijn kajak omvaren, gedoe), volgde het omgekeerde procedé, ging weer zitten en was trots als een bouwvakker met vijf hamers en zes pikken. 

Om mijn geld bij elkaar te scharrelen doe ik aan toeristen. Ik ontvang Amerikanen die een cruise maken en vertel over wonen op het water, voer ze stroopwafels, en wacht dan op de volgende groep. Als die groep tenminste komt. Van de vier keer dat ik het deed, kwam de tweede groep twee keer niet opdagen. Dat voelt hetzelfde als een zieke wiskundeleraar terwijl er een repetitie gepland staat. En ik word ook gewoon betaald voor het aantal mensen dat helemaal niet aan mijn tafel zit. 
De investering is nagenoeg nihil. Ik haal extra stoelen uit het ruim, zet water op, gooi stroopwafels in een bakje en drink dan gezellig een uurtje thee, ouwehoer wat, zeg o en a op hun verhalen, zet de deur weer open, schudt handjes en ben weer wat rijker. 
Ik sta nu ook op een andere website, en had mijn eerste klanten. Een moeder met een negenjarig kind. Dat is wel iets anders, maar ik heb aanleg voor de branche. Na de quiz en het eten van dropjes en stroopwafels was het programma er dus veel te rap doorheen gejaagd, maar vroeg ik of hij misschien wilde kajakken. Dat wilde hij. En de moeder vond het ook zo bijzonder omdat het helemaal niet op de itinerary stond. Het jongetje vroeg aan mij waarom hij dat dan wel mocht. 'Omdat ik jou zo aardig vind.'  

We zitten in een klooster in Boxmeer. Er zijn deuren met daarop de namen van de oude functies, gebedsvormen en ander schoons geschilderd. Refter, kapittel, novicen, koorzaal, lauden...
B loopt door de kloostergangen alsof hij een kazerne inspecteert. En ja hoor, het luikje in de deur van de kapittelzaal wordt opengemaakt om naar binnen te kunnen loeren.  
Het luikje gaat weer dicht. Hij loopt door. Nog net niet met met grote luchtstappen en handen op de rug. 

Voor een logeerpartij reisde ik af naar het midden van het land. Een van de noodzakelijke activiteiten die we altijd ondernemen is het lopen naar de geweldige wijnwinkel die wordt gerund door een bekende presentator, waarmee ik ooit nog een aflevering van het een en ander heb gemaakt, maar wat hij zich niet meer kon herinneren. Gaf niet, het was in de jaren negentig.
Nadat de glazen gevuld waren met diverse open wijnen die hij echter niet op voorraad had - volgens eigen zeggen is hij een betere interviewer dan wijnverkoper - vertelde ik dat ik mijn vingers gekruist hield om aangenomen te worden als redacteur van De Kist. Geïnspireerd door dit gegeven wilde hij ons een pilot laten zien die hij op een begraafplaats had gemaakt. Dus zaten we met z'n vijven, er was ook een plakklant die meekeek, midden in zijn historische pand naar zijn computer te staren, tot er mensen binnenkwamen die hij met gezonde tegenzin ontving, computer dicht. Eh ja, vijf voor half zes, hij was nog wel vijf minuten open.