Onlangs had ik in theorie al geleerd dat de schroeven waarvan ik dacht dat ze lamgedraaid waren, alleen maar een ander bitje nodig hebben, en nu kon ik in de praktijk laten zien wat ik waard was. Het geduld van de buurvrouw was eindeloos en ik perfectioneerde onder haar leiding mijn boormachinekunsten en voelde me een ware Biba de Bouwster. Ik was zo gegroeid in mijn rol, dat ik de volgende dag alleen verder kon.
Toen was het af. Ik keek er naar en vond er niets aan.
Een veel te heftige constructie waar ik tegenaan zat te kijken ipv veel natuur en weinig materiaal. Ik slofte naar de de overbuurvrouw om het te bekennen. Zij is van het goede soort. 'Dan haal je het er toch gewoon weer af? Zet je die latten lager, laat je het gaas zitten, even voorboren, that's it.'
Bij haar man haalde ik de boormachine weer op. Die dacht er anders over. Eerst een half jaar wennen en dan pas ingrijpen. Maar ik twijfelde niet. Geen seconde. Dus maakte ik het vlot weer los (met mijn kajak omvaren, gedoe), volgde het omgekeerde procedé, ging weer zitten en was trots als een bouwvakker met vijf hamers en zes pikken.