In mijn tuin wemelt het van de slakken ondanks de grondige maatregelen die ik had genomen. Er staan 24 bakjes met bier tussen de planten. Het moest aangevuld worden. Bij de Lidl stond ik met een six-pack van het goedkoopste bier in mijn handen, toen ik de aanbieding van Radler zag. Nóg goedkopen.
Ik vroeg me serieus af of slakken wel van Radler zouden houden. 

Het om zeven uur in het koude water liggen, het ontbijt met de andere vroege vogels, het buffet met eindeloos veel vers fruit, het naar mijn kamer gaan met het bureau pal voor het raam en het overweldigende uitzicht, het licht, het harde werken terwijl ik het gevoel heb op vakantie te zijn, de wandelingen in de bergen, elke dag een andere route, elke dag meer stof tot nadenken, het terugkeren naar het hotel, de deur van mijn schoongemaakte kamer openmaken om nog meer te schrijven, om daarna misschien een rondje door Olot te lopen, naar de vulkaan of zomaar door de achterafstraatjes, het teruglopen en nog weer wat werken omdat het verhaal zo lekker op gang is, het contact met de mensen van Faber die er alles aan doen om het verblijf zo goed mogelijk te laten verlopen, het om acht uur naar beneden gaan en alleen maar met mijn vinger te hoeven wijzen wat ik wil zonder boodschappen halen, koken of af te wassen, het me verbazen over het meisje dat bedient, het luisteren naar de presentaties van de andere schrijvers, het appreciëren van elkaars geest, de oral poems van de Keniaanse dichter, de liedjes van de non-binaray mens, het nog even op mijn balkon staan om over de bergen uit te kijken en van de sterrenlucht te genieten, het rond twaalven naar bed gaan zodat ik de volgende dag weer om zeven uur in het water kan springen, elke dag twee baantjes meer, maar niet voordat ik het bad vol heb laten lopen om te verdwijnen in het schuim. 

Toen ik het hotel verliet, stond de Chinese schoonmaakster het plein te vegen. Ik groette haar. Maar zo gaat dat in Spanje niet. In Spanje omhelzen en kussen ook de schoonmaaksters je om afscheid van je te nemen. 

Tijdens mijn wandelingen spreek ik standaard oude mensen aan. Die willen altijd wel praten. Zo had ik een gesprek over jonge konijnen in een veld, een over pensioen en bezig blijven dus een muurtje metselen, en een over blijven bewegen ondanks hoge leeftijd.
Ik zag de man al vanuit de verte over het korenveld kijken. Het stond ook vol klaprozen. Ik zei er wat over. Hij kwam dicht bij me staan. Te dicht. Hij hield zo van de natuur, blik diep in mijn bloesje, ja, diepe zucht. Hij hield er echt van. De natuur. 

De oberette ontdooit maar niet. Mijn tactiek om ook superbot tegen haar te doen helpt een beetje, ze zegt nu 'alsjeblieft' en vraagt me of ik wit of rood wil in plaats van in het wilde weg in te schenken wat haar het beste uitkomt. Maar tegen de anderen bits en bijt ze nog. Ze maaide een glas van tafel. Zuchtend ruimde ze het op en haalde een nieuw glas. Toen stak ze een tirade af tegen de Mexicaan. Hoe vaak had zij al niet zijn glazen wat naar binnen geschoven, had hij dan niet opgelet? Ze doet het demonstratief voor met de nieuwe glazen. Door hem had zij dat glas laten vallen.
​De Mexicaan zei niks terug. 
​Ik was er echt van overtuigd dat ik het niet goed had begrepen. 

Dinsdag vlieg ik terug. Ik chatte met Schiphol om erachter te komen of ik zonder de snelweg te hoeven gebruiken via een fietspad weg kon komen. Dat was het geval. Al raadde de man mij wel aan om een taxi te nemen. Ik dacht daar anders over. Om tijdens een staking samen met duizenden andere reizigers een taxi proberen te bemachtigen, dat zag ik niet zitten. Oke. Dat begreep hij. Maar lopen zou me drie uur kosten. Dat begreep ik dan weer. 

Er zijn hier twee kamermeisjes. De een doet alleen de badkamer en is Chinees, de ander doet de kamer en is Colombiaans. Meestal ben ik er niet als ze bezig zijn, maar gisteren vertelde de Colombiaanse me alle ins en out van haar leven. Acht jaar geleden naar Colombia gegaan, de reis is te duur om vaker te doen, ze houdt van honden, ze woont in de buurt, het is hier goed, enz. 
Vandaag kwam de Chinese binnen en begon een heel verhaal. Een Chinees die Spaans spreekt is niet het allermakkelijkste om te begrijpen.
Ze was alleen vandaag en moest ook de kamer doen, ik zei meteen dat ze dat kon laten zitten, ze knikte even en ging onverstoorbaar door. Ik had gisteren met de Colombiaanse gepraat, dat wist zij wel, die vrouw die praatte altijd met zoveel mensen terwijl er zoveel te doen was...
Toen ging ze dieper op de zaken in en raakte ik haar kwijt. Ik begreep alleen nog dat ze vandaag niet alleen 15 badkamers moest doen, maar ook 15 bedden. Nou ja. 14.
Maar waarom?
Ze herhaalde zich zo vaak dat ik elk rondje iets meer begreep. Maar uiteindelijk weet ik nog steeds niet wat mijn gesprek met de Colombiaanse nu te maken had met haar misere.
Ik knikte en schudde al naar gelang haar stem en uitdrukking. Soms mompelde ik 'lastima / jammer of que pena'. Dat ging blijkbaar zo goed dat ze uiteindelijk de kamer verliet en haar vinger voor haar mond hield.
Ik beloofde plechtig dat ik alles, echt alles voor me zou houden.  

Vandaag gaan J, C, M en L weg. En er komt geen nieuwe aanvulling. We blijven met z'n drieën over. Het voelt als op de camino. Mensen waar je even een heel intensief contact mee hebt gehad en die dan uit je leven verdwijnen. Ik ben daar slecht in. Alleen het weer doet goed mee. 

Het was vrijwillig. De afgelopen twee avonden hadden de schrijvers hun projecten toegelicht, hun oral poems gezongen en liedteksten van een nieuw album laten horen. Of ik ook nog wilde. 
Mijn eerste reactie is standaard: nee! Maar die weet ik inmiddels binnen te houden. Ik mompelde iets van niet praten over werk dat je aan het maken bent, en wist dat dit een zwaktebod was. Materiaal genoeg. Dus nam ik gisteravond de beslissing om mee te doen en verzekerde mezelf dat de beslissing 'final' was. Ik wist namelijk ook dat ik ergens halverwege de dag zou denken: waarom eigenlijk, ik hoef dit soort dingen niet te doen als ik daar geen zin in heb, wat heeft het voor zin, enz. Om drie uur begon de riedel die ik meteen neersabelde met de complimenten omdat ik mezelf zo goed ken. 
En vanavond vertelde ik over Waantje en hoe ze was ontstaan, en - ook dat wist ik van te voren - ze hingen ze aan mijn lippen en wilden me allemaal helpen om het boek dat zoveel kinderen helpt alsnog tot een succes te maken.