Mijn eerste reactie is standaard: nee! Maar die weet ik inmiddels binnen te houden. Ik mompelde iets van niet praten over werk dat je aan het maken bent, en wist dat dit een zwaktebod was. Materiaal genoeg. Dus nam ik gisteravond de beslissing om mee te doen en verzekerde mezelf dat de beslissing 'final' was. Ik wist namelijk ook dat ik ergens halverwege de dag zou denken: waarom eigenlijk, ik hoef dit soort dingen niet te doen als ik daar geen zin in heb, wat heeft het voor zin, enz. Om drie uur begon de riedel die ik meteen neersabelde met de complimenten omdat ik mezelf zo goed ken.
En vanavond vertelde ik over Waantje en hoe ze was ontstaan, en - ook dat wist ik van te voren - ze hingen ze aan mijn lippen en wilden me allemaal helpen om het boek dat zoveel kinderen helpt alsnog tot een succes te maken.