W en ik liepen door de stad en klaagden wat af. Waarom was alles dicht, konden we nergens even zitten voor iets gezelligs of een urgente last-minute aankoop doen (funshoppen hebben we echt nog nooit gedaan). We vergeleken de Franse en de Nederlandse mentaliteit: in Frankrijk zijn alle boekwinkels gewoon open. Lange tafels met veel vrienden eraan, feesten, films en concerten, dat hadden we nodig. Toen kochten we een fles wijn, wat borrelhappen en streken neer bij het min of meer geheime plaatsje onder de Montelbaanstoren. Het uitzicht was geweldig, de zon bleef maar schijnen, de sfeer was gemoedelijk. Ons humeur ook. 

Op de dag dat ik besloot weer een jaar suikervrij te gaan eten, moest ik een pakketje afgeven bij Candy Freaks...

Ik bestelde een aanhanger zand. Acht kruiwagens om precies te zijn. De bedoeling is dat je zelf de karren laadt. Geen probleem. Behalve misschien als je aan het scheppen bent terwijl er zes (6) mannen staan toe te kijken. De verleiding om ze aan te spreken was er, aan de andere kant gingen al mijn gedachten op scherp: mij krijg je niet, ik kan het ook wel zonder jullie, wat is dit voor idioots dat jullie staan toe te kijken hoe een vrouw zich afbeult...
Ik schepte de kar met moeite vol en legde me neer bij het overwicht in spiermassa van de man.

Vandaag kreeg ik steun van E die twee meter lang is. De kinderen hadden gezegd dat ik niet streng genoeg was geweest toen een leerkracht hen vroeg wat de reden van hun gedrag was geweest. Dus speelde ik de dictator. Daar geloofde ik zelf zo'n kwartiertje in, toen dreef ik weer af, met de kinderen in mijn kielzog. Gepraat, gezucht, geroep, gesis, potloden die of door de klas vlogen of zogenaamd kwijt waren, een wc die herhaaldelijk bezocht moest worden, en schriften die - heel gek - gestolen waren, echt waar juf. Hé, ja, die van mij ook! 
De tweemeterman had het er druk mee. Ik stuurde de kinderen er naar hartelust uit, alleen was mijn tempo veel hoger dan de toespraken die hij 1-op-1 hield. Dus creëerde ik een wachtkamer op de gang en begon er steeds meer lol in te krijgen. Maar toen ook de wachtkamer overstroomde en ik een onpedagogische wisseltruc uitvoerde (Ga jij je mond houden? Ja? Oké, kom maar weer binnen en dan kan hij hier zitten), kreeg ik toch het idee dat ik niet alleen mijn les moest voorbereiden maar ook mijn sanctiegedrag.

Dat ik niet in een fulltime depressie schoot is te danken aan P. We lossen het op verzekerde hij mij, pakte een hamer en sloeg de badkamervloer aan gort. Dat dat een zeer adequate actie was ontdekten we even later. Op een onnavolgbare manier lukte het hem om de leiding in het gareel te duwen en het lek te dichten. Maar toen begon het mysterie. De keukenkraan deed het terwijl de hoofdkraan was afgesloten. Correctie: voor mij begon het mysterie, P constateerde droogjes dat de hoofdleiding ook lek was. 

Op zondag ging het water op de volkstuin erop. Ik verheugde me enorm. Grote schoonmaak, meubels op zijn plek, weer gewoon een kop thee kunnen zetten, afwassen, naar de wc, overnachten. 
Het liep iets anders. De tekenen waren er al geweest. Allereerst houten planken van de buitenmuur die plotseling op een merkwaardige manier naar buiten puilden. Daarna was mijn keukenkastje uit het niets op de vloer gesodemieterd. Als derde spoot het water uit de leiding die onder mijn badkamer zat. Het huisje bleek aan een kant totaal verzakt te zijn. 
De hoofdkraan moest weer afgesloten worden, net zoals mijn enthousiasme over het nieuwe tuinseizoen. 

We gingen in het geheim nazitten. Sinds de boekwinkel gesloten is, is het leven anders. Nu gaan we onregelmatig bij een van ons thuis zitten. Maar het haalt het niet bij het glas heffen tussen tienduizend boeken. 
Ala. 
We kwamen met z'n drieën - sorry Mark - bij F. Die had de frituur geopend en wij moesten van T gokken. Normaal eist hij van ons een mening over de wereld en in het bijzonder over Nederland, nu moest het over de verkiezingen gaan. Politiek is niet mijn hobby, dus fantaseerde ik er niet onverdienstelijk op los.  

Om 22.30 werd ik gebeld. De vijf meter hoge rotte berk van de buurvrouw lag in mijn tuin. Dat zijn geen prettige berichten op de late avond. Vooral niet toen bleek dat die buurvrouw het al de hele dag wist en het niet nodig had gevonden mij  even te informeren. Ik flipte. Die middag had ik namelijk alle tijd om de schade te gaan bekijken, en de volgende ochtend was dat niet het geval.
Die boom stond al drie jaar weg te rotten. Ik kon een en ander niet meer uit elkaar houden. Maar vond het eerlijk gezegd niet erg. 

Gisteren keek ik de eerste twee afleveringen van 100 dagen voor de klas (VPRO). Twee onervaren docenten, Tim en Nicolaas, gooien zich voor de leeuwen. Tims eerste les was een ramp.
Ik zat op de bank de gang van zaken te bekritiseren. Het dieptepunt was wat mij betreft het moment dat hij aan de klas vroeg hoe hij dan in godsnaam orde moest houden. Ik tsss'te er lustig op los: hoe kon je zo naïef zijn je eigen onvermogen bij de kinderen te leggen?
Toen ik op school aankwam zat de vaste docent met haar hand om een koffiekop geklemd. Zij moest drie groepen tegelijk in toom houden. Degene die mij vorige week af en toe had bijgestaan was ziek. Ik stond er alleen voor. 
Ik ben op mijn best in crisissituaties. Als tv-productieleider leefde ik altijd op als er onvoorzien gedoe was. Eindelijk de kans om mijn kwaliteiten ten toon te spreiden. De achtste groep die ik vorige week zo geniaal onder controle had, met wat hulp van de vaste docent, zou heus wel gaan. 
De kinderen druppelden iets voor half negen binnen. Ik had mijn powerpoint en goede zin, die behield ik tot half tien.  
Toen hoorde ik mezelf aan de klas vragen hoe ik in godsnaam orde moest houden...  

Ik had de wekker gezet, om half negen vertrekken om om negen uur thuis te zijn. Ik fietste langs het stille Westerpark, langs de Haarlemmerpoort, een gesloten snackbar, een gesloten pizzeria, de gesloten Movies, gesloten kroegen.
Mensen haastten zich naar huis.
​Aan het begin van de Haarlemmerstraat keek ik even omhoog of James Bond thuis was. De kaarsen waren aan. De Zeedijk was uitgestorven, de eigenaar van 't Aepjen liep in zijn eentje door zijn met zorg opgebouwde kroeg, even verderop stonden drie mensen voor Het Mandje. Links de Bantammerbrug over, op rechts een verlaten nieuwmarkt. Binnen Bantammerstraat, de zusjes van Ocha rommelen nog wat na, leeg restaurant, lege kroeg, leeg restaurant, verlaten avondwinkel. Op de hoek Captein&Co. Ook leeg.  

S en ik zijn haters van Albert Heijn. Te duur, te ver over de datum, te monopolistisch. We wonen in een buurt waar AH de enige keuze is. Afgezien van het feit dat dat anders moet, wilden wij zelf niet langer meedoen met het spekken van foute instellingen. Omdat we tot nu toe te lui waren geweest om verder te fietsen om onze klaagzang recht te doen, moest dat anders. Onze financiële situatie was ook zodanig dat we niet langer wilden talmen. Groot inslaan. Gewoon met de auto. Keuze: Jumbo of Liddl. Het werd de Liddl.
Ze kwam me halen.