Het was de eerste dag dat ik voor een nieuwe groep stond. De kinderen beginnen vaak met net te doen alsof ze iemand anders zijn. Er ontstaat gejoel en gegil. Normaal los ik dat op door te zeggen dat het mij niet uitmaakt wie ze zijn, als ze maar beseffen dat ook alle prestaties van de ander achter hun naam worden gezet. Gna gna. 
Deze keer was het niet nodig. Ik had een uurtje meegelopen en snel alle 21 namen uit mijn hoofd geleerd. 'Jij bent Bathuhan, niet Omar, en jij bent Wassim, niet Ibryam, jij Filiz en niet Romayssae, jij Mirac, niet Zahir.
​Ze keken me verontwaardigd aan. Hoe wist ik dat nou weer! 

Ik had me zeer verheugd op de kapper. Alleen was de eigenaresse die mij altijd knipt ondanks afspraak niet beschikbaar, of ik het met G wilde doen. Leek me geen probleem, iedere kapster is door de baas opgeleid. G woonde in Badhoevedorp. Toen had ik natuurlijk uit de stoel moeten springen. 

Van 0,5 graden naar 8. Je zou zeggen dat we zonder dralen weer naar hartelust crawlen door de gracht. Fout. Ik hang nog steeds een beetje weifelend aan het trapje, haal adem en laat me dan zakken om direct mijn adem te verliezen. De man die ons de badmutsen schonk, heeft het idee dat het er allemaal heel anders aan toegaat: zo!

Toen ik mijn tuinhuis binnenkwam zag ik een ravage. Al het glaswerk kapot, versplinterd over de vloer. Mijn keukenkastje er verfrommeld naast. Was er ingebroken? Waren er nog wilde mannen die vanuit een verscholen hoekje naar mij loerden, klaar om op mij af te springen en mij tussen de spinners plat te drukken?
Eh, nee. 
​Twee schroeven die geen zin meer hadden.  

Een verslaving staat voor een gemis, hoorde ik. In datzelfde interview hoorde ik ook dat je met koffiefilters kunt gooien. Zat ik nog met bommenwerpers in mijn hoofd, krijg ik opeens een andere afslag aangereikt. Peter de Graef