We hebben de luxe van twee woonplekken. P woont op 45m2 aan de rand van het bos met uitzicht over een parktuin. In een monument dat Theobroma heet. 's Nachts horen we de uil, overdag strijken de vogels neer op het balkon. In het weekend lopen we vaak naar de Zanderij, Land en Boschzigt of naar Sperwerhof, drie van mijn favoriete uitspanningen. Dat is geen goed woord, want dat klinkt naar pretparken met reuzenraden en ander naar hoogtevreesspul. 
De Sperwerhof is een biologische tuinderij met groenten, kruiden, bloemen en een theetuin. Er staat een piepklein huisje met vier tafeltjes waar je terecht kunt als het slecht weer is. De inrichting is helemaal mijn smaak, veel planten, oude verflagen en bij elkaar geraapte meubels. Er is ook een terras onder platanen (natuurlijk!) of je kunt doorlopen naar de overkapping met potkachel en uitzicht over bloemen en planten. Als ik iets positief moet aanwijzen van Nederland zijn het dit soort plekken. De biologische tuinderij Land en boschzigt is er ook zo een. Een open plek in het bos, met een giga veld vol groenten, een deel snijbloemen en winkeltje en een terras. In het midden een oude appelboom. Prettige bediening en lekkere dingen. En een serre waar je ook in de winter terecht kunt. Vaak lopen we dan door naar beeldentuin De Zanderij, ook een echte aanrader. Een stuk land met eindeloos veel beelden, wisselend van kwaliteit, maar dat maakt het ook juist weer leuk. Ze zijn alleen het weekend open en de eigenares bakt taarten. Overal bankjes en hoekjes waar je tussen de beelden kunt genieten van het uitzicht, tot rust kunt komen of wat zitten mijmeren. En natuurlijk elkaar vertellen hoeveel je van elkaar houdt.
Zo smaakvol als de tuin is zo afschuwelijk vind ik het huis waar je binnen kunt zitten op te logge zware stoelen en andere details die de mijne niet zijn.
Dan is er de contradictie van de bakster van goddelijke taarten en hoe ze overkomt. Hollandsche huischvrouw, geen cent te veel, lekker veel ontsmettingsmiddel. Ik krijg altijd het gevoel dat ik ergens schuldig aan ben, al heb ik geen idee aan wat.
De laatste keer werd een tipje van de sluier opgelicht. Haar taarten zijn goddelijk. Zij houdt er zelf helemaal niet van. 

Dit was mijn 33ste keer Mattheus Passion. De symboliek nam ik ook maar even mee. De dirigent Johanna Soller had de eer de eerste vrouw te zijn. Nu pas! 
Na 33x kan een mens wel enige vergelijking trekken. Het was ongeëvenaard mooi. De mannen kwamen niet eens in de buurt van haar kwaliteit. Ze dirigeerde met heel andere gebaren. Ze zong ook - geluidloos neem ik aan - mee. Aan haar gezicht kon je precies zien hoe ze de stemming wilde hebben: lieflijk, woest, teruggehouden.
Ik zat ergens ook te wachten op het jaarlijkse onwel worden van een oudere en dat gebeurde zowaar vóórdat Jezus aan het kruis stierf.
(zie 15.04.2017 / 31.03.2018 / 20.04.2019).
Een oude man werd in rolstoel afgevoerd. Het was prettig dat het oudje niet had gewacht op het sterven van Jezus, want dit was de eerste keer dat een dirigent een lange stilte liet vallen nadat Jezus verschied.
Er was geen enkel geluid te horen. Het duurde. Daardoor kwam het koraal 62 als een mokerslag. Zo intens verdrietig en mooi. Tranen over mijn wangen.  

Wenn ich einmal soll scheiden,                   Als ik eens het leven moet verlaten, 
so scheide nicht von mir,                             verlaat u mij dan niet, 
wenn ich den Tod soll leiden,                             als ik moet sterven, 
so tritt du denn herfür.                                 verschijnt u dan. 
​
Ik ben niet gelovig maar was op dat moment wel bereid. 

A dacht dat Pekky in Amsterdam Noord wel een goede plek was om te eten. Het was prettig ingericht: geen stoel hetzelfde, van shabby tot chique en lekker rustig. Waar kom je dat nog tegen in Amsterdam. 
De rust was weldadig en de ober sjokte in een soortgelijk tempo naar onze tafel. Wijn? Keuze? Ze hadden witte wijn. Dat was het. En dat moest maar genoeg zijn. 
We accepteerden het. Prima, geen keuzestress.
Na een minuut of tien probeerden we hem weer aan onze tafel te krijgen. 
Eten? Hier? Geen eten, ook al stond dat op de site.
Nootjes, snacks?
'Nah...'
Stilte. 
​Toen begreep ik pas de rust die er heerste. 

Ik had geen verwachtingen meer. En dacht dus stiekem dat ik dan toch tot opmerkelijke hoogten zou stijgen tijdens de tweede avond pottenbakken. 
Geenszins. 

Ik had opeens onbeschrijfelijke zin in iets zonnigs en schilderde een muur in mijn boot goud. Het resultaat was verbluffend goed en ik was benieuwd naar de reactie van P, al vroeg ik me wel af of hij dit zou opmerken gezien het feit dat hij in het verleden niet had gemerkt dat ik een Perzisch tapijt had verkocht waar hij elke avond op zat omdat hij graag op de grond zit. Het verschil tussen houten vloer en kleed leek mij groot, maar in het universum van mijn man valt dat blijkbaar te verwaarlozen.  
P zag niets. Ik zei niks. Vier dagen later toen we het hadden over de indeling van de schilderijen en hij eens goed naar de muur keek en opperde dat ik dat schilderij ergens anders kon hangen, wist ik het zeker: hij zou er niet achter komen.
​Totdat hij deze blog leest.  

Een vriend van mij is bezig te transformeren van mens naar engel. Hij knapt mijn tuinhuis op. En dan niet houtje-touwtje, maar serieus. Betekent dat de vloer op diverse plekken is opengemaakt, er constructies worden bedacht, elk detail wordt aangepakt en er nooit een weg afgesneden wordt. Ik had al bij tientallen dingen de gedachte: ach, het kan toch ook zo...
Nee. Not. Nope. 
Zo moest ik ook alle oude verf en alle soorten kit die ik had weggooien. Ik kon het bijna niet aan. Niet alles was heel oud, maar hij bleef erbij: het had in de schuur gestaan dus het moest weg. De kit was duur. Hij onvermurwbaar. 
Toen hij er niet was en ik een muur moest witten pakte ik toch de emmer dubbeldekkende  muurverf die hij over het hoofd had gezien. Vooral het woord dubbeldekkend sprak me aan. Dubbel zo weinig werk. 
De emmer ging open. Schimmel bovenop. Onverstoorbaar schepte ik de schimmel eruit en roerde door. Het was tenslotte een tuinhuis. Onderin een dikke laag die nauwelijks van de bodem loskwam, maar uiteindelijk toch wel. Ik ging aan de slag. De muurverf pakte niet. En dat lag blijkbaar toch niet aan de muur. Ik ging eens googelen. Latex kon schimmelen en als de bodem niet meer door te roeren viel dan kon je het wel vergeten. Muurverf was op z'n hoogst twee jaar houdbaar. Toen bedacht ik pas dat ik die emmer gekocht had tijdens het eerste coronajaar en gaf mezelf met tegenzin gewonnen. Met een spons haalde ik de verf weer van de muur, verwijderde alle bewijzen en was daar ongeveer een uur mee bezig. Meteen luisteren was wellicht dubbeldekkend efficiënt.  

Ik ben een beetje verliefd op Ray van Kamp van Koningsbrugge. Dat geeft niet, P weet ervan en misschien is hij ook wel een beetje op onze commando.
We citeren hem te pas en te onpas.
'Denk je dat dit is wat we bedoelen?! Gaan staan janken omdat het zwaar is?!'
Als ik slappe koffie krijg: 'Is dit commandowaardig? 
Als P zich 's ochtends nog eens omdraait: 'Hoe is het met je actie-bereidheid?'
Als P naar z'n werk gaat: 'Hoe is het met je actie-intelligentie?' 
Als ik geen zin meer heb in sjouwen en tillen: 'Denk je dat we dat bedoelen met karakter?!'
Als ik na 25 km lopen het niet meer zie zitten: 'Als je er helemaal doorheen zit, zit je pas op 40%.' 
Als me gevraagd wordt of ik wijn wil: 'Wat is je gut feeling?'
(eigenlijk altijd prima in orde)

Ik had zin om nog een nieuwe hobby toe te voegen aan het arsenaal dat al gaande is. Pottenbakken.We waren met 9 vrouwen, de docent was een man. De docent nam de tijd. 
De les begon om 19.00. Hij legde dingen uit over klei, interesseerde me eigenlijk niks, over materiaal dat schoongemaakt moest worden, idem, en tamelijk uitgebreid over het feit dat pottenbakken zeer frustrerend was en dat niemand gek op moest kijken als het de eerste les niet zou lukken. Ik dacht: dat zullen we nog wel eens zien, overtuigd door ervaring op andere creatieve gebieden, die lieten zien dat ik geen leerproces nodig had. 
Toen we eindelijk achter de draaitafels mochten gaan zitten, was ik al kapot. Van het staan en van het in mijn hoofd tegenspreken en het didactisch anders invullen van de les.
Ahum.  
Hij ging rustig door. 
Er waren zes stappen te doorlopen en hij legde alle stappen in één keer uit zodat wij bij iedere volgende stap de voorgaande vergaten. 
Didactische betweter in mijn hoofd. 
Het was inmiddels 20.15. Toen pas mochten we los.
Mijn klei was niet gecentreerd, te nat en vloog letterlijk door de ruimte omdat ik niet snel genoeg de pedaal wist te bedienen. Niet één keer, maar drie keer. 
Als het niet lukt om de klei te centreren dan volgt er een onbedoeld schitterend schouwspel van klei die aan het dansen gaat, en er golven ontstaan die als je ze wilt never nooit tevoorschijn tovert. Ik zei dat ik graag met een abstract werk naar huis wilde, maar intussen was ik blij dat niemand de afgelopen 75 minuten in mijn hoofd had kunnen kijken. 
Af en toe gluurde ik naar mijn cursusgenoten, slechts één ander maakte er net zo'n puinhoop van als ik. De anderen draaiden met gemak een kopje of schoteltje of iets anders wat ergens op leek. Er werden foto's gemaakt en tevreden geknikt. Zo niet ik. 

Mijn ex-schoonmoeder, klinkt niet fijn, dus is ze nog gewoon mijn schoonmoeder - dat kan omdat P wees is, dus valt er niemand te beledigen - is mijn trouwste lezer. Ik wist dat ze me volgde, maar hoe onvoorstelbaar trouw ze is, daar was ik me niet van bewust. 
Hoe trouw?
Ze heeft vanaf 14 april 2023 tot 1 januari 2024 elke dag gecheckt of er een blog was. Dat betekent 263 keer teleurgesteld worden. Ofwel 37,57 weken, ofwel 8,60 maanden, ofwel 0,72 jaren.
​Vooral die jaren hakken erin. 

Ik nam me in februari al voor om naar Zuid te fietsen voor een nieuwe bikini omdat ik wist dat zo'n winkel binnen de kortste keren leeggekocht is.
Begin maart kwam het ervan. De winkel bleek al jaren weg. Toen pas realiseerde ik me dat ik al zo'n tien jaar geen bikini had gekocht. Het was een klap omdat ze daar alle soorten en maten hebben zodat je zeker weet dat je slaagt als je over de drempel stapt.  
Toen kreeg ik de tip om naar Wormerveer af te reizen. 
Wormerveer. Precies. Maar goed. 
De winkel was gigantisch, Zuid was er niets bij. Lingerie, badkleding, nachtkleding, strandjurken. Het krioelde er van de vrouwen, allemaal druk in de weer met het proberen te vinden van badkleding die flatteerde of tenminste verhulde. 
Het bleek dat iedereen een eigen baken toegewezen kreeg. Die van mij was een schatje. Ze liep vrolijk heen en weer, gaf eerlijk commentaar en had er duidelijk plezier in. Ik kreeg thee en paaseitjes.
Tijdens het passen luisterde ik andere vrouwen af. Het ging over lichaamsdelen die niet werden geaccepteerd, over frustraties onder de zon en andere wereldproblemen.
​Ik nam tevreden een slokje van mijn thee en at beide paaseitjes op. 

P zette de andere stoel in elkaar.
Het boren bleek niet nodig.
De twee overgebleven plastic ringetjes van stoel 1 bleken hier ook gewoon een bestemming te hebben. 

'Ik voel een blog opkomen,' zei P. Ik maakte dat idee met de grond gelijk, ik zat in een godverdomme-waarom-help-je-me-niet, je ziet toch dat ik het moeilijk heb?! modus. 
Het ging zo. 
Een tuinstoel die in elkaar gezet moest worden. Ai. Ik heb een dergelijk exemplaar in de tuin en degenen die die stoel in elkaar hebben gezet kwamen uit de strijd met vier schroeven en twee bouten die blijkbaar nergens in pasten. 
Ik had me voorgenomen om de stoel in elkaar te zetten zonder één enkel onderdeel over te houden. 
In de zitkamer was alles aan de kant geschoven om deze proeve van bekwaamheid te doorstaan. Ik checkte of alle onderdelen aanwezig waren (doe ik normaal nooit). Ik legde de verschillende schroeven op volgorde (doe ik normaal nooit) zodat ik niet eindeloos naar de instructies (T-1 t/m T-8) hoefde te turen.
Het begon heel voorspoedig. Tijdens die voorspoedigheid vroeg P: 'Denk je nu waarom doe ik dit terwijl ik een man in huis heb?'
Ik: 'Nee hoor, helemaal niet.'
Haha. 
Maar op dat moment meende ik het. 
P verdween in zijn genealogie en ik pakte de boormachine erbij om gaten groter te maken omdat deze naar mijn idee echt niet toereikend waren. 
Toen P na 1,5 uur vroeg of het ging kreeg hij in mijn gedachten een schoen naar z'n hoofd. Ik zat al ik weet niet hoe lang te mokken dat ik niet gezien werd in mijn strijd, afgewisseld met gedachten dat ik mezelf niet zo serieus moest nemen. Maar een geniepig wijverig stemmetje bleef roepen dat het toch echt onbestaanbaar was dat ik al zo lang aan het klungelen was en mijn man dat niet doorhad, laat staan zijn manlijkheid vol inzette om zijn vrouw te redden. 
​Het werd een lange avond. 

Ondanks het feit dat in het boek dat ik speciaal had gekocht om alles goed te doen, vermeldde dat je vanaf 14 februari - Valentijn, een mooi begin - mag voorzaaien, begon ik eerder. Geen houden aan. Het voorjaar moest vooruitgeduwd worden. 
Jammer genoeg slaat mijn verstand dan dicht en denk ik niet na over consequenties. Die zijn er legio. 
Wat te doen met de zaailingen die al volop klaar zijn om naar buiten te gaan, maar dat buiten is nog niet klaar voor deze zaailingen, hoe goed de bedoelingen ook zijn.
Vandaag probeerde ik de slaphangende zonnebloemen, windes, lathyrus en goudsbloem te reanimeren.  

P: 'Ik vind jou zo'n lief schatje!'
Ik: 'Dat ben ik ook.'
P: 'Iets vinden is iets anders dan iets zijn.'

Een uur voorafgaand aan de scan moet ik een liter water drinken, dan wordt het radioactieve spul ingespoten, mag ik geen vinger meer optillen en moet ik een uur doodstil liggen.
De eerste keer had ik een rugzak vol met prettige afleiding bij me. Laptop, een boek, een podcast. Geen sprake van. Ik mocht bij gratie gods de spanband van mijn arm halen na het infuus, maar verder moest ik een uur zien door te komen met alleen maar ademhalen, en dan vooral niet al te diep. Tegenover me een klok die bewees hoe lang een uur kan duren. 
De vorige keer knalde mijn blaas zowat uit elkaar en na veel vijven en zessen durfde ik toch - na 70 minuten doodstil gelegen te hebben - op de bel te drukken omdat ik het niet meer hield. 
Deze keer werd maar weer eens bewezen dat protocollen er zijn om zo'n beetje naar eigen inzicht in te zetten. 
Als ik naar de wc moest dan kon ik dat doen. 
Wat?! Ik moet hier toch een uur voor lijk liggen voordat ik er een ben? 
Ach ja, of nee, sommige mensen redden dat uur niet, vandaar. Maar in ieder geval wel het eerste half uur doodstil liggen. En anders: gewoon naar de wc.