horen en voelen

Een vriend van mij is bezig te transformeren van mens naar engel. Hij knapt mijn tuinhuis op. En dan niet houtje-touwtje, maar serieus. Betekent dat de vloer op diverse plekken is opengemaakt, er constructies worden bedacht, elk detail wordt aangepakt en er nooit een weg afgesneden wordt. Ik had al bij tientallen dingen de gedachte: ach, het kan toch ook zo...
Nee. Not. Nope. 
Zo moest ik ook alle oude verf en alle soorten kit die ik had weggooien. Ik kon het bijna niet aan. Niet alles was heel oud, maar hij bleef erbij: het had in de schuur gestaan dus het moest weg. De kit was duur. Hij onvermurwbaar. 
Toen hij er niet was en ik een muur moest witten pakte ik toch de emmer dubbeldekkende  muurverf die hij over het hoofd had gezien. Vooral het woord dubbeldekkend sprak me aan. Dubbel zo weinig werk. 
De emmer ging open. Schimmel bovenop. Onverstoorbaar schepte ik de schimmel eruit en roerde door. Het was tenslotte een tuinhuis. Onderin een dikke laag die nauwelijks van de bodem loskwam, maar uiteindelijk toch wel. Ik ging aan de slag. De muurverf pakte niet. En dat lag blijkbaar toch niet aan de muur. Ik ging eens googelen. Latex kon schimmelen en als de bodem niet meer door te roeren viel dan kon je het wel vergeten. Muurverf was op z'n hoogst twee jaar houdbaar. Toen bedacht ik pas dat ik die emmer gekocht had tijdens het eerste coronajaar en gaf mezelf met tegenzin gewonnen. Met een spons haalde ik de verf weer van de muur, verwijderde alle bewijzen en was daar ongeveer een uur mee bezig. Meteen luisteren was wellicht dubbeldekkend efficiënt.