JW is verhuisd, al een tijd geleden, maar nu ging ik hem dan eindelijk bezoeken. Even moeten wachten op een stapel stoeptegels verbaasde mij niet.
Ik had hem een tijd niet gezien, hij was enorm aangekomen. Hij had een nieuw leven waar hij maar niet in wilde groeien, een nieuw huis, kinderen die minder vaak langskwamen, criminele buren, maar de voorliefde voor goede wijn was hetzelfde gebleven. Zijn humor ook.
​Ik kreeg een rondleiding. Met als hoogtepunt zijn kledingkast.

JW is een ADHD'er die maar niet wil deugen. Van dat soort mensen zouden er meer moeten zijn. Zeker als ze de vijftig zijn gepasseerd.
Ik appte mijn ETA, hij heeft de hele dag niks te doen, maar bedenkt vlak voor ik aankom dat hij nog even naar de supermarkt gaat. Ik ga nooit op pad zonder boek, dus zat ik gemoedelijk op de stapel stoepstenen in zijn voortuin te lezen toen de buurvrouw niet een, maar twee keer naar haar vuilnisbak in de voortuin liep. De tweede keer besefte ik dat het om mij ging, dus complimenteerde ik haar met haar huis. Een pure leugen, maar alles voor een goed gesprek. Ze begon JW gretig af te vallen. Het was zo'n fijne buurman, maar soms dacht ze wel dat hij doof was, want die tv van hem.... Maar ze kon alles tegen hem zeggen, hé, ze had mij nog nooit gezien, dat was gek, oké, eens moet de eerste keer zijn... Er kwam een kin tevoorschijn die op haar schouder werd gelegd. Een van de zeven kinderen. Niet allemaal van haar, al had ze haar best gedaan, vijf keer. En ze moest ze maar eens aandacht gaan geven. 
JW kwam aansprinten. Binnen hoorde ik alles over de buurvrouw. Kerel die net uit het gevang kwam, overlast, te nieuwsgierig voor woorden, ingewikkeld om normaal mee om te gaan.