Ze had een powerpoint met een dia van boeken die ik had geschreven. Twee. Waarvan ik er een niet geschreven had. Kon zij niet weten. Hij staat op internet, omslag en al. Ik had hem graag afgeschreven, dus ik zei niets. Ook niet dat er misschien wel twee andere boeken in het rijtje konden staan. Ze had zo haar best gedaan. We repeteerden hoe het twee dagen later in de klas zou gaan. Ik voorzag een tien.
Rustig vertelde de moeder over haar ziekte en de naderende dood. Dan zou je denken dat dat lastig afscheid nemen is. Toch was dat helemaal niet zo. Ze stond in de deuropening en bedankte me voor mijn komst. Dat het voor haar zo veel verschil maakte. Ik zei simpelweg sterkte en het was onze wederzijdse blik die al het andere zei.