Ik kreeg een mailtje van een moeder van een meisje van acht: N.
N had Waantje krijgt de knarser al twee keer gelezen en wilde daar nu een boekpresentatie over geven. De moeder heeft uitgezaaide borstkanker. Geen horizon.
Zij schreef dat Waantje N helpt omdat er ondanks het zware onderwerp zoveel humor in zit. Ook herkent ze veel dingen en begrijpt N nu beter wat er met haar moeder gebeurt. 
Dat is precies de reden waarom ik het heb geschreven. Om verschil te maken.  
Ik bood aan om in de klas te komen, al deed ik dat met enige schroom. Misschien was dat wel tè. 
De moeder schreef: '​Het is jammer dat je de reactie van N niet kon zien bij het lezen van jouw mail. Ze glunderde van oor tot oor, zo bijzonder vond ze je reactie. Daarnaast sprong ze zowat een gat in de lucht toen ze over jouw voorstel las om haar te helpen bij haar presentatie, dan wel aanwezig te zijn.' 
Mijn aanbod was oké. Natuurlijk. Want wat is nou tè in het licht van laatste dagen?
'Bedankt dat je dit voor haar doet. Het zijn de dingen die soms het verschil maken en dat doet een moeder in deze situatie erg goed.'
Toen ik de laatste zinnen las, moest ik huilen en wist ik het wederom zeker. Ik wil alleen nog maar dit soort boeken schrijven en dit soort dingen doen. 

S en ik lopen nog steeds van 06.30-07.30 en springen dan de gracht in. Alleen is dat laatste een probleem geworden. Tegenover mijn boot broeden zwanen. En als ik het lawaai hoor van hun platvoeten op het water (Jezus 2.0) als ze een aanloop nemen en na tientallen meters pas de lucht ingaan, weet ik dat mijn zwemcapaciteiten daar niet tegenop kunnen. De verhalen uit eerste hand over zwanen die aanvielen nemen we serieus.
Eerst deden we het nog wel, dicht langs de boten zwemmen, continu kijkend of het mannetje ons niet zou grijpen. Dat vonden we te onrustig. Dus nemen we nu onze spullen mee en zwemmen we her en der in de de stad. Amstel, Vrijburg, Entrepotdok. Het maakt onze routine nog heroïscher. De gracht in met een badjas, verwarming, douche en koffie onder handbereik is even wat anders dan twijfelen of je in je blote kont gaat staan, te snel afdrogen en daardoor broek en shirt nauwelijks aankrijgen, koude poten op straat, natte spullen in de rugzak en naar huis lopen en dan pas zuchtend kunnen neervallen en naar de zwanen kijken die lekker uitslapen. 
Ik denk aan het liedje op de melodie van Het hagelt, het hagelt...
'Ik haat je, ik haat je, grote, vette puist
Ik haat je, ik haat je, 't wordt tijd dat je verhuist.'  

P houdt van woordgrappen. En naar mijn bescheiden mening maakt hij niet de beste. Het blijkt een kwestie van gewenning. Vanmorgen deed ik plotseling naar hartelust mee.
Twee futen zijn bezig hun nest te bouwen. In plaats van het gebruikelijke plastic sleuren ze riet door de gracht.
'Ze houden rekening met hun ecologische fuutprint.'
'Ze zetten de fuutketel op.'
'Zijn opa is voor een fuutpeleton gefusilleerd.'
'Het was maar een futiliteit.'
​'Positieve fuutback.'
Er zwom een meerkoet langs.
'The koet, the bad en the ugly...'
'Koet que koet.'
'Willen we minder of meerkoeten?'
P begon te zingen: 'Koet Vibrations, veranderde de tune in Koet Only Knows...
​Het schalde door de boot.
'Ze wilden een waterballet maar er waren geen zwanen meer.’
‘Ze verloren koetwill’
'Jij bent ook leuk, hè.' Hij was even stil. 'Aan het worden.'

Via de Jordaan liepen we naar de Johannes Verhulststraat. Aan de kant van de weg zag ik een fantastische etagère en wilde die meenemen. 
'Ach nee, sodemieter toch op!'
Ik vond dat het wellicht anders geformuleerd kon worden. 
'Ja, maar je wilt toch ook duidelijk zijn, anders zaai je twijfel.'

Deze week kreeg ik een Turkse man om me bij te staan bij het lesgeven. Groep acht, normaal niet te houden, kwam al anders binnen, van zijn uitstraling kon ik veel leren. Don't mess with me was er zacht bij uitgedrukt.
Eerste vraag van een meisje: 'Bent u Turks?'
'Dat gaat je niet aan. Want jouw werkelijke vraag is: doet u mee aan de Ramadan en daar heb jij niets mee te maken. Want als ik nee zeg ga je mij vertellen dat ik het wel moet doen...'
Ik begon zelf ook een beetje te trillen. 

Op de kade besprak ik de toestand van de planten met mijn Engelse buurvrouw. Na verloop van tijd zei ze: 'I would ask you in for a drink, but R (haar man) is pissed.'  Ik vroeg me af wat het was wat hem zo boos had gemaakt. De buurvrouw zelf?
Vandaag kwam ze me zaailingen brengen en ik nodigde haar uit for a drink. Tijdens de fles vertelde ze dat R pissed like a parrot was. Ik zou zelf een papegaai niet meteen met woedend associeren, ala. Ze breidde haar verhaal uit. Hij was aan het drinken, zij ging in bad, echt niet lang, kwam eruit en hij was pissed. Er begon me iets te dagen...

De eerste les wilde niemand van groep 7 presenteren. Ik vroeg wat er aan de hand was. Een meisje (11) vertelde dat haar Nederlands niet zo goed was, dat ze daarom niet durfde. Ik complimenteerde haar met het feit dat ze dit maar mooi durfde te zeggen, vertelde haar dat niemand perfect Nederlands praatte en dat ik het niet zou tolereren als kinderen elkaar zouden uitlachen.
De tweede les durfde ze het aan. Sindsdien presenteert ze elke keer. Gisteren kwam ze naar me toe. 'Ik vind het heel erg leuk en dat komt door u want u heeft mij geholpen om te presenteren.'

Ik had me voorgenomen om streng te zijn, dan zou mijn les aan groep 8 vast goed lopen. Probleem is dat streng zijn niet genoeg is. Je moet als een militair de kleinste beweging in de gaten houden. Willen ze van hun plek: commando zitten blijven. Grijpen ze naar hun potlood om die door de klas te laten scheren: commando neerleggen. Willen ze voor de tweede keer naar de wc: commando op je plaats.
Binnen tien minuten vloog het afweergeschut door de klas. Feilloos timeden ze hun aanval met kleurpotloden. Ik had geen idee wie er gooide. Er viel niet tegenop te schreeuwen, al dacht juf I daar anders over. De kinderen lachten haar uit en joelden - weliswaar niet op volle sterkte - als een kind eruit gehaald werd en met haar mee moest. En als ik met grote vraagtekens naar de tweemeterman die mij bijstond om de kinderen in het gareel te krijgen keek, gebaarde hij dat ik in godsnaam dan maar moest doorgaan met de les.  
Ik denk dat niemand van de aanwezigen de les een succes kon noemen. 
Op het schoolplein praatte ik met de man die van bovenaf gestuurd was om ons (kunstenaars) te observeren en bij te sturen. Om zijn enthousiasme een beetje te temperen vertelde ik hem hoe ik het eraf had gebracht. Hij knikte bedachtzaam. Na de pauze zou hij bij mij in groep 7 komen. 
Die groep had ik totaal in de klauwen. Ze konden nog geen capuchon opzetten of ik had hem verbaal al weer afgedaan. Voeten op de bank, lopen, of andere dingen die niet de bedoeling waren... ze hadden niet eens de tijd om het te bedenken. Ze schreven alsof hun leven er vanaf hing. En het jongetje dat mij vijf keer vertelde dat hij geen zin had om te schrijven, kreeg ik zo ver dat hij opschreef waarom hij geen zin had om te schrijven. De kinderen verdrongen elkaar om te presenteren. Ze luisterden naar elkaar. Hadden er lol in.  
De observant liep na de les naar me toe: 'Respect.'
Ik knikte. Dat had ik opeens ook voor mezelf. 

Ik had me al een paar keer afgevraagd waar mijn Hosta was gebleven. Had ik die per ongeluk bruut weggeschept tijdens het graven van de geul? 
Toen begon het me te dagen. Was dat het eiland dat P niet weg kon krijgen omdat er zoveel wortels in zaten? Dan stond er nu een naakt op. 
Hosta's laten zich niet snel afleiden. Her en der waren ze al bezig met het vinden van andere wegen. Zo doe je dat dus. 

Ik maakte me schuldig aan een blokjesverjaardag. Ook al waren het maar drie blokjes. 

Deze keer zou ik het heel anders aanpakken: de nieuwe beplanting van de border. Ik zou letten op hoogtes, bladsoort en een lange bloeitijd.
P stelde een Japanse look (en feel wilde ik er bijna achteraan schrijven) voor. Een goed idee, om diverse redenen. Van de 340 vierkante meter heeft hij er 4 gekregen die hij dan wel eerst even wortelloos moest zien te scheppen (hels karwei) om er dan een moestuintje aan te leggen waar ik ook van profiteer. Verder heeft hij in de tuin weinig inspraak, behalve als ik het met hem eens ben. Ik moet schappelijker worden met het toestaan van een andere visie. Ik werk eraan.
Japans.
Ik laadde mijn kar vol met heftige kleuren, verheugde me mateloos, zette ze erin en vond het helemaal niets. Gelukkig hadden de drie felroze maar een korte bloeitijd. 

De toestand onder de badkamervloer is uitermate slecht. Precies de balken waar de wanden op rusten zijn rot. We hadden er twee gigantische Domme Krachten (soort krik) onder gezet om er tegels tussen te leggen, maar iets te optimistisch doorgedraaid. In de keuken kwam de wand los van het plafond en in de douche spleten twee wanden open. Ik keek ernaar en bleef stoïcijns. Aan het einde van de middag sloten we het huisje af en liepen naar de uitgang. Wat als er door die extra spanning nog wat zou gebeuren? Erger en wellicht wel een hysterische aanval waard? We liepen terug. Voorzichtig gaven we de wanden weer wat meer lucht. Er klonk een harde krak, maar we zagen geen nieuwe schade. We sloten af en constateerden dat we wel een avondje kop-in-het-zand hadden verdiend. 

De officemanager weet al dat ze me ruim in moet boeken bij 'mijn' financiële man. Tien uur mocht ik komen, maar ik moest dan wel de ruimte om 12.30 verlaten. Geen probleem. Omdat de financiële man en ik altijd eindeloos bijpraten, schoof P later aan, om te beoordelen of mijn financiële man wellicht ook zijn financiële man zou worden. 
Toen ik op de klok keek was het 13.30. Er was bijgepraat, de zaken gedaan, alleen had P zijn vergadering gemist en bedacht ik halverwege de terugweg vanuit Utrecht dat ik geïnterviewd zou worden, me nog moest inlezen, ik geen fiets bij de boot had, en precies 30 minuten had om op de interviewlokatie te zijn. Hoe geloofwaardig is het dan te vertellen dat je belastingaangifte zo giga uitliep...?