De flessen hadden al te lang in mijn kast gelegen. Ik wilde een nieuwe frisse bestemming. Die bood mijn broer. Hij zou het niet in zijn hoofd halen daar nee tegen te zeggen. Hij ging koken, ik nam de formidable witte uit de geweigerde doos, en een rode, niet uit de doos, maar gekregen van een beginnend en bijna onmiddellijk doorkruist ontluikend iets, in de trant van: ik ben nog niet gescheiden, naar: o eh, wacht, eigenlijk ben ik volop getrouwd. 
Mijn intentie was: slow motion. De uitvoering was als vanouds. 
We begonnen met wit op het dakterras. We gingen door met rood in de keuken. En pakten door met White Russians op de bank. 
​En ja. Ik geloof dat ik nu wel merk dat ik een maand niet heb gedronken en nu wel. 

Ik hoorde de trompet al in de verte. De terrasdeuren stonden open en de buurvrouw en vriendin zaten buiten op het bankje. Zij verleidden R tot een privé-concert. Ik mocht delen in de lol.
'Concert voor drie mooie vrouwen,' zei hij en begon. 
Zijn bootje deinde en draaide van ons af en naar ons toe. Milde klanken over de gracht. Drie vrouwen in katzwijm. 
Daarna kwam hij naast mijn terras liggen en liet me de toegift kiezen: Fauré of Rachmaninov. Het werd Fauré. Hij voer richting de Waalseilandbrug die hij geweldig mooi vond. 'Serenade voor de brug!' Daar hing intussen een rij luisteraars over de reling. 
Toen het afgelopen was rende ik naar binnen en pakte de mooi verpakte doos met wijnen die ik tevergeefs aan iemand had proberen te geven. Hij wilde ze niet. Sindsdien lagen ze onderin mijn kast. De flessen waren de perfecte geste om de trompettist te danken voor zijn concert. Ik vertelde hem dat ik al jaren zeer gelukkig van hem word. Dat vond hij prettig. Al dronk hij niet.   

Het volkstuinleven is al volop in gang. Vorige week drie dagen achter elkaar geklust, een geweldig waterpas hek gemaakt (ondanks te smal gekocht gaas), en dit weekend was het verzetten van de schutting en daardoor een nieuw gewonnen stuk tuin aan de beurt. De twintig zakken aarde van 40 L waren besteld. En zoals altijd, ga ik pas nadenken als het af is. En als ik een beetje geluk heb, zoals nu, als ik bezig ben.
Twintig. Veel te weinig om de border op te hogen. Maar de briljante oplossing was snel gevonden. De vuilniszakken bladeren. Die hoefde ik dan ook niet meer af te voeren. Winwin. 
Na de tien vuilniszakken bladeren was de border nauwelijks hoger. Toen gooide ik er eindeloos veel takken op. Dacht pas toen de berg er op lag, nee. Dat is dus niet slim. Er zitten wilgentakken bij, die lopen geheid uit, en ik wil absoluut geen wilg meer zien. Eerst wilde ik de zaak nog negeren. Misschien dat ze niet zo hardnekkig waren als ik dacht. Maar toen ik de knoppen van de vorig jaar gesnoeide takken bekeek, vol/levend/kleurrijk, wist ik dat ik onbedaarlijke spijt zou krijgen als ik dit liet gaan. 
Ik struinde door de takkenberg. Trok hier en daar wilgen uit de stapel. Ergens zelfs twee armen vol. Maar het was geen doen om ze allemaal eruit te krijgen. 
Na het uitstrooien van de aarde en een binnengehaalde krampende rugpijn, had ik het gehad. 
Het kwam niet eens in de buurt van een verhoogde border. 

Met S heb ik het over werk. Zij beweert op een gegeven moment dat ik een Nugger ben. 
'Een wat?'
'Een niet-uitkeringsgerechtigde. 
Ik had werkelijk geen idee dat ik al jaren zo'n mooie titel met zo'n jammerlijke consequentie draag. 

We bespreken even ons leven met elkaar. W zegt dat hij niet zoveel meemaakt. 
'O, wacht ik heb wèl wat meegemaakt! Gisteren kwam de eerste Hello Fresh Box binnen!'