verhoging

Het volkstuinleven is al volop in gang. Vorige week drie dagen achter elkaar geklust, een geweldig waterpas hek gemaakt (ondanks te smal gekocht gaas), en dit weekend was het verzetten van de schutting en daardoor een nieuw gewonnen stuk tuin aan de beurt. De twintig zakken aarde van 40 L waren besteld. En zoals altijd, ga ik pas nadenken als het af is. En als ik een beetje geluk heb, zoals nu, als ik bezig ben.
Twintig. Veel te weinig om de border op te hogen. Maar de briljante oplossing was snel gevonden. De vuilniszakken bladeren. Die hoefde ik dan ook niet meer af te voeren. Winwin. 
Na de tien vuilniszakken bladeren was de border nauwelijks hoger. Toen gooide ik er eindeloos veel takken op. Dacht pas toen de berg er op lag, nee. Dat is dus niet slim. Er zitten wilgentakken bij, die lopen geheid uit, en ik wil absoluut geen wilg meer zien. Eerst wilde ik de zaak nog negeren. Misschien dat ze niet zo hardnekkig waren als ik dacht. Maar toen ik de knoppen van de vorig jaar gesnoeide takken bekeek, vol/levend/kleurrijk, wist ik dat ik onbedaarlijke spijt zou krijgen als ik dit liet gaan. 
Ik struinde door de takkenberg. Trok hier en daar wilgen uit de stapel. Ergens zelfs twee armen vol. Maar het was geen doen om ze allemaal eruit te krijgen. 
Na het uitstrooien van de aarde en een binnengehaalde krampende rugpijn, had ik het gehad. 
Het kwam niet eens in de buurt van een verhoogde border.