Ik was allang blij dat het geen vrijdag was, maar maandag de 13e. Tijd voor de MRI. Ik had heerlijk veel jaren respijt gekregen, ze konden het ook met een echo af, maar nu werd het weer eens tijd.
Ik was mijn klm-blinddoek kwijt, maar een haarband zou ook wel dienst doen. Als ik maar niet kon gluren naar de bovenkant van de buis die net boven mijn neus hing, anders zou ik er accuut weer uit willen.
Het was een andere machine, MRI II voor de insiders, wat een verschil. Hij werd niet warm, dus de martelwerktuigfantasieën (buis wordt opgestookt en langzaam smaller tot de patiënt spaghetti is) die ik normaal placht te hebben, bleven uit. Het lawaai van op hol geslagen stieren was bij deze machine een mild hoefgetrappel van wat schichtige ponies die over de toendra naar voedsel zochten. Alles leek ook korter te duren. Het enige wat me deze keer bezighield was de man die om de minuut via de intercom tegen mij zei: 'Adem in, adem uit, ademt u weer door.' Twintig minuten lang. 

Mijn ouders waren 61 jaar getrouwd. We vertrokken met z'n allen naar Düsseldorf, omdat mijn ouders daar hadden gewoond. We boekten een waanzinnig hotel, maar het personeel was minder waanzinnig. Mijn vader en broer gingen naar binnen. De vrouw reageerde woedend omdat wij veel te vroeg waren: hadden we dat niet gemeld?! dan had ze er rekening mee kunnen houden, nu liep alles in het honderd.  
Omvergeblazen kwamen ze naar buiten. We mochten bij gratie gods binnenkomen en inchecken. Ik begon een charme-offensief. Het duurde eindeloos, maar toen had ik haar. 
P en ik waren als laatste aan de beurt. Ze vroeg of we op de eerste of in de kelder wilden. De kelder klonk mij niet heel aantrekkelijk in de oren, dus koos ik voor de eerste verdieping. Ik zag het lichte hoofdschudden.
'Wat zou u aanraden?' vroeg ik snel.
De kelder natuurlijk, die was ook groter. Het was haar persoonlijke mening. Het werd de kelder.
Prima, maar zij wilde niet dat ik haar dan ging verwijten als het niet goed was. Het was mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik verbaasde me dat ik niets hoefde te ondertekenen, maar knikte braaf.
Maar, voegde ze eraan toe, als het niet beviel, konden we altijd nog naar de eerste verdieping verhuizen.
De vruchten waren afgeworpen. 
De kelder bleek waanzinnig mooi, suite'achtig, maar mijn broer en vriendin zaten weggestopt op een zolderkamertje.
Optimistisch gestemd zette ik mijn offensief door. Ik zat geweldig, maar kon mijn broer dan die kamer op de eerste krijgen?
Ze schudde haar hoofd. Ab-so-luut on-mo-ge-lijk.