klantvriendelijk

Mijn ouders waren 61 jaar getrouwd. We vertrokken met z'n allen naar Düsseldorf, omdat mijn ouders daar hadden gewoond. We boekten een waanzinnig hotel, maar het personeel was minder waanzinnig. Mijn vader en broer gingen naar binnen. De vrouw reageerde woedend omdat wij veel te vroeg waren: hadden we dat niet gemeld?! dan had ze er rekening mee kunnen houden, nu liep alles in het honderd.  
Omvergeblazen kwamen ze naar buiten. We mochten bij gratie gods binnenkomen en inchecken. Ik begon een charme-offensief. Het duurde eindeloos, maar toen had ik haar. 
P en ik waren als laatste aan de beurt. Ze vroeg of we op de eerste of in de kelder wilden. De kelder klonk mij niet heel aantrekkelijk in de oren, dus koos ik voor de eerste verdieping. Ik zag het lichte hoofdschudden.
'Wat zou u aanraden?' vroeg ik snel.
De kelder natuurlijk, die was ook groter. Het was haar persoonlijke mening. Het werd de kelder.
Prima, maar zij wilde niet dat ik haar dan ging verwijten als het niet goed was. Het was mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik verbaasde me dat ik niets hoefde te ondertekenen, maar knikte braaf.
Maar, voegde ze eraan toe, als het niet beviel, konden we altijd nog naar de eerste verdieping verhuizen.
De vruchten waren afgeworpen. 
De kelder bleek waanzinnig mooi, suite'achtig, maar mijn broer en vriendin zaten weggestopt op een zolderkamertje.
Optimistisch gestemd zette ik mijn offensief door. Ik zat geweldig, maar kon mijn broer dan die kamer op de eerste krijgen?
Ze schudde haar hoofd. Ab-so-luut on-mo-ge-lijk.