Toen bleek de gemorste verf op de vloer niet op waterbasis te zijn, stootte F een glas wijn over de vloer, glas kapot, deed ik de volgende dag hetzelfde maar dan op het aanrecht, kregen de ganzen het - ondanks barricade - voor elkaar mijn terras op te komen en de jonge zonnebloemen op te eten, verschoof de schroevendoos met alle verschillende vakjes zodanig in mijn tas dat de helft van de schroeven eruit viel en de andere helft toen ik de hele doos per ongeluk kantelde omdat ik erover struikelde, bleken de eerste gaten die ik had geboord en opgewekt verplaatste tóch goed te zijn, kreeg ik de plank die ik pro forma in de kast had gestoken op mijn kop, liep de - op terpentine basis - verf uit de vuilniszak op mijn platje, vergat ik the essentials kokos én de koriander in de curry, maar bedacht dat pas nadat ik het op had, kantelde het bord met resten spetterend over het aanrecht. 
Maar bleef ik zo zen als de pest. 

Ik was nog aan het twijfelen of ik naar huis zou gaan of niet, toen twee mannen aan de poort stonden en een borrel kwamen drinken. Dat eindigde in eten op hun tuin met als afsluiter een wandelingetje naar de bomen om de hoek waar twee jonge ransuilen leerden vliegen. Er stond al een groepje te kijken. Ik kreeg een verrekijker in mijn handen geduwd en zag twee onwaarschijnlijk mooie dikke uilen recht in mijn kijker kijken. Het groepje staat er al een paar weken elke avond. Ze hadden de moeder voor zien doen hoe je een rat ving. Die vloog ermee door de lucht. Ze zagen ook het krukkige vliegen van de uilskuikens. Elke dag een beetje beter. 
Als afsluiter van een prachtige avond kreeg ik 's nachts ook nog de lichtshow met Donar sound effects.  

Samen stonden we voor mijn boekenkast. Mijn mannetje en ik. Die kast  moest weg. Er kwam een andere. We keken naar hem alsof hij een schilderij was. Toen ging de zaag erin. 
Zo actiegericht als de man de vorige keer was, zo moeizaam ging het nu. Ik keek es in zijn ogen en dacht: jij hebt in ieder geval een leuke avond gehad. De hitte hielp natuurlijk ook niet mee. 
Ik vroeg of ie aan de pillen was gegaan of aan de drank. Could I tell? Ehm, ja, dat kon ik wel. 
Hij dacht dat ik die wand eigenlijk wel eerst moest schilderen. Ik was het ermee eens. Bijkomend voordeel was dat hij in het park kon gaan liggen slapen. We zouden zaterdag verder. 
Appje op vrijdag: Hij had een feestje ... and I'd rather do a good job and be a bit sharp, rather than hungover. 
Die 'bit' vond ik wel goed.
Of hij zondag mocht komen. 
Sober on Sunday vond ik een prima idee.  

Elke dag nemen we er een bootlengte bij. We zijn al bijna bij de Montelbaanstoren. Vanmorgen wind tegen. Op het schip aan stuurboord verscheen een man in zwembroek. Ik stelde me voor als de vrouw van de ark van na de brug. Toen bleek S hem te kennen. En hij haar. En hij kende ook haar moeder. Inmiddels lag hij ook in het water en hielden we een soort koffiepraatje in het water. Hij bleek al jaren vijf dagen per week te zwemmen. We vergaten te vragen of dat ook voor de winter gold. Dat is namelijk ons plan. Gewoon door ook al is het om half zeven pikkedonker en het water pikzwart en koud...

Oké. Ik beloof beterschap. Het is niet dat ik niets beleef, al denk ik zelf dat dat wel meevalt. Maar dat denk ik van alles. En vaak is dat ook zo. 

Ik heb opeens regelmaat in mijn leven. De wekker gaat om zes uur, ik sta op, sportkleding aan, bel bij S aan en dan lopen we een uur door de stille stad - die wakker is als we terugkomen - en springen we vanaf mijn terras de gracht in om te zwemmen. Elke dag een stukje verder. Het is voor het eerst dat ik de brug onderdoor zwom. Ik blijk een buurman van achter de brug te hebben die ook elke dag in het water ligt. 
Die regelmaat doet me goed, al is het omdat ik nu elke dag die tienduizend stappen op mijn sloffen haal. Ik hoef om zes uur niet te besluiten of ik al dan niet ga. Het moet. Om S. Dat scheelt een hoop discussie met mezelf. Door het vroege opstaan heb ik eindeloze dagen die gevuld zijn met allerlei activiteiten van lijstjes. Het doorstrepen zelf is ook een activiteit geworden.

Knappe man parkeert zwarte auto op de brug. Vrouw kijkt vanaf een behoorlijke afstand toe. Het bevalt haar. Ze stopt een kaartje achter zijn ruitenwisser: 'Ben je net zo leuk als je eruit ziet?'
Hij belt dezelfde avond. Om de originaliteit. Hij is een reclameman.
Van dichtbij had hij geen gesprek. Of, niet met haar.
Blijft ze?
Vijfendertig jaar later slaat ze de krant open. Een foto bij de rouwadvertentie. De namen eronder. Geen van hen kent die van haar. 

Het nazitgenootschap van de boekwinkel in de tuin. Lange tafel op het gras, C-proof, als de mannen niet zo dicht op elkaar zouden gaan zitten, eentje zakt midden op de avond door de stoel, geen breuken, stoel bij het brandhout, andere man (81) glijdt heel langzaam met stoel en al in de meest logische hoek om zacht op het verende gras terecht te komen, speech bij het cadeau, geen tranen want te weinig drank in de man, andere man wordt weggeroepen om huiselijke strubbelingen met pubers, een afwas die gedaan wordt door genderverwachte types, terwijl een tegenpool op het bed op de zij ligt te buikbollen, het vuur gaat aan, de lantaarns ook, waarschijnlijk alleen maar opgemerkt door de aanstichter, maar toch romantisch, de perfecte avond, grote beer, ijskast veel te vol met flessen die niet echt gedronken worden, water, water, buren die niet klagen, gitaar en zacht gezang, toch nog een fik, heen en weer naar de poort omdat die klootzakken er geen escape-knop op hebben zitten, broers die elkaar liefdevol haten, het drankniveau wordt toch net een streepje te hoog, de liefde ook, heen en weer naar de poort, ongerust omdat in die man uiteindelijk toch wel wat drank was afgedaald, veilig thuis, ademhalen, andere man weggestuurd omdat het bed zo rond drieën wel lonkt. 

Ik had er eindeloos over nagedacht. Elke optie afgewogen. Een scherm van 2 meter zou wel goed zijn, maar daar moest ik een stuk afknippen en dat werd geheid een zooitje, dus beter het scherm van 1.75 wat misschien wel wat aan de korte kant was, maar misschien ook niet, ach het zou wel meevallen, maar dat viel het niet. 
GRRR.
Het nieuwe scherm was niet alleen te kort maar ook van een abominabele kwaliteit en een veel te opvallend kleurverschil. Maar ik had mijn schaar er al ingezet. 
Terug naar af. Naar de realisatie dat ik ondanks zeer goede bedoelingen en afgewogen beslissingen me beter op iets anders kan richten. 

Het was weer zover. Er moest iets gebouwd worden. Dit keer een schutting op mijn terras omdat de oude was omgeblazen door de tyfoon van vorig jaar. 'Mijn mannetje' is een hippie uit Nieuw Zeeland die jammer genoeg veel jonger is dan ik (alleen zijn stem al zorgt voor een eeuwenlang vertrouwen in de eigen toekomst en afronding van het project in het bijzonder) Het ging allemaal perfect, ik had de juiste spullen in huis, het bouwen ging voorspoedig, alles, dus er moest wel een maar komen. Ik had de lengte van het riet goed uitgedacht. Zelfs zitten kijken hoe het zou worden als er vijftig centimeter aan de onderkant openbleef. Leuk, dacht ik, dan zie je het water. Alleen waren de palen langer dan ik in mijn hoofd had. 

Een van de dingen die ik de afgelopen tijd miste waren de musea. Dus reserveerde ik een kaartje voor de eerste openingsdag van het Stedelijk. En daar lag meteen het probleem. Had ik toen ik boekte heel erge zin, gisteren in de tuin met het mooie weer, wilde ik eigenlijk niet weg. 
Het opgelegde karakter staat meteen tegen. 
Geldt ook voor de terrassen die je moet reserveren. Wat is er leuker dan rondlopen en plotseling bedenken een museum in te gaan of een terrasje te pakken?