Voor mijn werk als kunstenaar voor de klas wordt mij aangeraden om een website te maken. Dat zinnetje alleen al brengt rode vlekken teweeg. Ik weet nog hoe lang ik met deze in de weer was, en nog steeds werken sommige pagina's niet zoals ik het wil. 
Een nieuwe dus. Weer een week vloekend en tierend bezig zijn. 
Do what you hate first. Dus begon vandaag de jungle van herinneringen, A-ha's en verwarring. 
Hoe zat het ook alweer met een domeinnaam? Dat was nog de eenvoudigste vraag. De nieuwe die ik wil claimen is vrij. Maar dan word je onmiddellijk op een hoger plan geacht te denken. Of ik register-voorkeuren heb?
Is dat hetzelfde als hosting, vroeg ik me af. Vervolgens krijg ik een pagina met allemaal onbekende namen. Dat betekent dus elk bedrijf zo'n beetje bekijken, want het gaat natuurlijk om de kosten.
Toen rees de vraag of via wordpress weer andere prijzen worden gerekend voor het vastleggen van die domeinnaam? Je kunt deze stappen toch via elke willekeurige host doen? Toen bedacht ik opeens dat ik ooit eens iets heb vastgelegd. Maar wat?
Ik vond het bedrijf tussen oude mails en belde. Kreeg natuurlijk een man aan de telefoon. Dat vond ik jammer omdat ik geheid seksevooroordelende vragen ging stellen. 
Ik vroeg hem of hij zich wilde voorbereiden op een reeks hele domme vragen. Zou hij dat aankunnen?
Gelach. Ja. Dat zou wel gaan. 
Wat had ik bij ze lopen? Deed ik daar überhaupt iets mee? Zo ja, wat?
De man verdiende een lintje. 
Op elke vraag had hij niet alleen antwoord, vertrok zo te horen geen spier, en sloot af met dat ik niet de enige was en hem altijd mocht terugbellen.
​Met welke vraag dan ook. 

Nu W een huisje heeft, gaat hij ook mee naar de ledenvergadering. Ik had geprobeerd uit te leggen hoe afschuwelijk dat is. Het ging er niet in. Als iedereen nou gewoon redelijk bleef, we hadden allemaal toch hetzelfde doel? Ik dacht: het valt ook niet uit te leggen, dit moet je meemaken. 
Dus maakte W mee dat er bij de eerste oproep om leden in het zonnetje te zetten een aantal mensen riep dat ze maar meteen naar buiten moesten doorlopen. Hij zag mensen op een rijtje obstinaat zijn. Dikke buiken tussen de wijde benen hangend, overtuigd van het onrecht wat hen werd aangedaan. En als apotheose maakte hij een vrouw mee die schreeuwend haar onvrede uitte. 
​De vergadering gaat onder de hartkleppen zitten, zei degene die naast W zat.  
Dat klopte en dat moest er ook weer onder vandaan. Met een borrel.
Op het fietspad overlegden we en werden bijna omvergereden door een racefiets. W riep: 'Sorry!'
De man maakte een moeizame manoeuvre, redde dat zonder te vallen, en reageerde toen met: 'Geeft niet.'
W, stomverbaasd: 'Geeft niet? Meestal moet ik dóód!'

Om kwart voor vier kwam de foto binnen. Hij was er klaar voor. Dat bleek ook wel. Tafellinnen, servetten mooi gevouwen, glazen, rijen bestek, kandelaren. A besloot onmiddellijk haar galajurk aan te doen, S zijn nette broek. 
Dit zijn prachtige avonden die helaas maar eens per jaar voorkomen. Het in een andere wereld stappen, één waar alle details kloppen, er achter elkaar drie flessen roze bubbels worden opengetrokken, er eten geserveerd wordt waar menig restaurant jaloers op zou zijn. 
S en ik liepen er op een strak geregisseerd tijdstip heen. S wist dat als we om zeven uur werden uitgenodigd we geen minuut later moesten aanbellen. Via de intercom kregen we instructies. We mochten in de lift niets doen, we werden door hem naar boven gezogen. Toch hadden we in de lift even kort overleg. Niets doen? Het werkte. De lift kwam uit in het appartement, en C stond daar als een James Bond op ons te wachten.
We kregen een rondleiding. Toen we zaten belde A aan. Een lastig moment. Waarom A niet gewoon met ons mee was gekomen? Nu moest de hele uitleg van lift, het naar boven zuigen opnieuw met het risico op een geheel verkeerde afwikkeling...  

Met I ging ik naar een literaire avond op de Oude Schans. Het was bij een kunstenaar thuis. Hij zat achter zijn keukentafel, terwijl een meute twintigers een plek probeerden te veroveren. I ging wijn bestellen en kwam terug met spa rood. 
'Ze hebben alleen maar spa en bier.'
Ze keek naar mijn gezicht. 
'Ja, en als wij dat gek vinden, dat ze alleen maar spa en bier hebben, dan zijn wij te oud voor dit soort dingen.'

Voordat de les begon zei een jongetje (9) tegen mij: 'Ik ga je he-le-maal KAPOT maken!'
Ik zei vrolijk dat ik daar dan wel benieuwd naar was. 
Even probeerde ik nog mijn kunstprogramma af te draaien. Men had mij niet van tevoren gewaarschuwd dat het speciaal onderwijs was. Had ik eigenlijk best even willen weten. 
Een driftbui van een meisje (10) die haar tafel omver smeet, alle apparatuur van een bureau veegde, drie docenten die onmiddellijk in mijn klas stonden, en een uitbrander tegen mij van een onderwijsassistent verder, was het pauze. 
Diverse leerkrachten vroegen of ik nog leefde. Dat deed ik. Ik houd namelijk van dit soort kinderen. Hun houding, het niet luisteren, de brutaliteit, het ongeremde, de onwil om iets te doen. En mijn euforie als ik het dan toch iets bereik met zo'n kind. Al is het nog zo weinig. 
Na de pauze volgde ik de tip van een leerkracht op. Op één plek zitten, dictator spelen. 
Het werkte. Ze hadden niet zo'n transformatie van mij ingeschat. Ik denk dat ik dan ook wel heel eng ben. 
Aan het einde van de dag zat ik naast het meisje van de driftbui. Ze vroeg me hoe vaak ik op deze school was geweest.
'Dit is de eerste keer.'
'Aaah,' kneepje in mijn onderarm, 'dat gééft toch helemaal niets?!'
Toen boog ze naar me toe: 'Vind je het nog een beetje spannend?'

Onverwacht ging ik naar de tuin. Daar trof ik een stoere man met zaag aan.
​W had geheel op eigen initiatief precies het goede gedaan. Van de boom de gigantische wortels afgezaagd. De twee toppen die hij de dag daarvoor had losgezaagd, lagen op een stapel. Geschikt voor open haard. De rest voor de hakselaar. De stam lag naast het pad gezellig decoratief te zijn. Een stronk stond de boel te ondersteunen en een engeltje was smaakvol tussen het groen gezet. 
Ik ben tot twee conclusies gekomen.
W heeft mijn input niet nodig.
Het doet hem goed, zo'n eigen volkstuin.  

Een dode boom in mijn tuin verontrustte me. Als ik er tegenaan duwde bewoog de grond mee. Één storm en mijn rozenprieeltje zou plat liggen. 
Omdat de mannen niet meer weg te slaan zijn uit hun nieuwe droomhuis, waren zij flexibel oproepbaar. Buur A kwam ook nog helpen.
Ik moest kiezen wat het minste pijn deed. Rozenprieel beschadigt, appelboom doorklieft of pindakaasboom plat. Ik pleitte voor beleid. Het schuintrekken van de boom zodat hij overal net tussendoor zou vallen. 
Het leek onmogelijk, maar we deden ons best.  
ln no time hadden we de boom geveld. Precies, maar dan ook precies tussen mijn rozenprieel en de pindakaasboom door. 
Een ongekende euforie maakte zich van mij meester. W kreeg de smaak te pakken en hakte met een gigantische bijl in luttele minuten de twee toppen eraf. Ik ging intussen wat wennen aan de open plek.  

De Pekinees werd ingeruild voor een Mechelse herder. Dat ging.
​Ik werd losgelaten met het advies zoveel mogelijk in het park te gaan lopen om te wennen aan mijn nieuwe vrijheid. Yeah!
​
Voor alle mensen met een spinnen-, slangen-, claustro, hoogte- of andere fobie. Op naar kindtclinics.com