Het mes was op mijn keel gezet. Er moest een kerstboom komen. In mijn boot. Dat komt door P. Die vindt dat gezellig. Ik vond dat meebewegen ook een kwaliteit is die ik onder de knie moet zien te krijgen, dus...
Dus. 
Ging ik vandaag met mijn zus naar Intratuin om voor het eerst van mijn leven na te denken over kerstballen. Dat viel niet mee. Ik had al eerder bij de Action een groene selectie in mijn mandje gedaan, maar die er na een kwartier weer uitgehaald omdat ik ze a. te groot vond voor de kleine kerstboom die ik voor ogen had en b. te donker waren voor een groene boom. Een mens kan problemen hebben. 
Vandaag besloot ik dat roze de kleur moest zijn. Wellicht gecombineerd met goud. We liepen met onze kar, ik gooide zo'n beetje halfslachtig wat ballen in de kar en werd er niet vrolijker van en meldde dat aan mijn zus. Die vond de kar ook veel te saai. Ze had tot dan toe haar mond gehouden, eigenlijk zoals het hoort. 
Saai. 
Oke. 
Dat moest allemaal anders. F adviseerde me om ballen te kiezen die me blij maakte. Geen ton sur ton gedoe, maar gewoon: random ballen die me blij maakten. 
Ik ging los. 
Na twintig minuten keek ik in mijn kar. De ballen bleken ton sur ton. De ballen maakten me blij. 

We liepen in een richting waar we eigenlijk niet op wilden lopen - AVL - maar onderweg kwam een man ons tegemoet en hield ons staande. Of wij wisten waar dit adres was? Hij vouwde de brief open en we zagen de Johan Huizingalaan. P begon een zoektocht op zijn mobiel, terwijl ik de brief las. 
De man, aardig voorkomen, beleefd, al bij voorbaat dankbaar voor onze hulp, moest zich melden bij het politiebureau om 'materiaal' af te staan. Het bleek een justitiële oproep. 
En dat bracht dan toch mijn fantasie op hol... P had noch de brief gelezen, noch aannames. 

Ik zag er niet zo tegenop als gisteren. Ik had de grijze vrouw van het Marineterrein in mijn hoofd. De rustige slagen en haar eindeloze verblijf in het koude water. Midden op de dag, terwijl ik aan de choco-rum zat.  
Ik ging de trap af, eigenlijk is het moment vóór die trap het ergste, de dialoog met jezelf, of je dit wel of niet of wel of niet gaat doen, en dat je weet wat je te wachten staat en je weet je niet meer terug kunt. 
Het water was koud, natuurlijk, maar ik had haar in mijn hoofd. De rustige slagen, het eindeloze tikken van de secondewijzer.
Het was niet moeilijk, ik ging heen en ik ging terug, ik ademde diep, negeerde de mensen op de brug die me voor gek verklaarden, zwom terug, heen, nog eens terug, in precies hetzelfde tempo als de grijze mevrouw... 
Toen ik mezelf uiteindelijk uit het water omhoog hees en op mijn terras genoot van het gevoel dat dat gaf, dacht ik: die vrouw heeft geen idee wat voor voorbeeld ze is. En ademde nog eens diep in.   

K belde, hoe het ging. 
'Mwah.'
'Zal ik dan een zeepaardje komen brengen?'
Van alle mensen op de wereld kan alleen K zoiets zeggen. Daarom antwoordde ik ook met een volmondig 'Ja' in plaats van te vragen wat hij precies bedoelde. 
Het zeepaardje bleek een hendel te zijn. Hij had mij aan de telefoon, keek naar beneden en zag het zeepaard liggen. 
Het vervolg van de opvrolijksessie was ook prettig. Of hij een hele stapel Thaise viskoekjes zou halen? Het leek mij een perfect idee.
Na de viskoekjes liepen we door de stad. K spendeert zin dagen met kriskras door Amsterdam te lopen of te fietsen, liefst op plekken waar dat niet mag, heeft de leukste gesprekken en leert de mooiste mensen kennen. 
Nu gingen we samen. 
Hij liep de fietsenmaker annex tweedehandswinkel annex koffietentje binnen. De man achter de balie kon niet chagrijniger reageren op onze komst. K deed alsof hij niets merkte (of misschien merkt hij het echt niet) en ging net zolang door met vragen stellen en trachten een conversatie op te bouwen tot de man uiteindelijk overstag ging. Intussen zette de fietsenmaker een koffiekopje op een rond tafeltje, drukte op een knop, schreeuwde: 'Theresa!' terwijl het blad van het tafeltje omhoog ging. Wankelend schoof de buis omhoog, zoals de nek van Lange Jan in de Efteling, tot zo'n drie meter en Theresa het kopje vanaf de vide van het blad kon pakken. Mijn bewondering ging helemaal langs de man heen. Ik had mezelf duidelijk nog geen plaats verworven. K echter wel, die kreeg uitgebreid te horen hoe het de winkel tijdens de corona vergaan was.
Daarna wilde ik kijken of de brug bij Hanna's boom nou eindelijk begaanbaar was (de discussie over de brug die dan wel open of dicht was zal ik je besparen). Natuurlijk liepen we niet om het bouwterrein heen zoals de eerste bouwvakker adviseerde. K bedankte hem vriendelijk voor de goede raad en liep door. De bouwvakker bleef vriendelijk lachen, iets wat mij sowieso al verbaasde, want werklui en hun terrein en tresspassers zijn meestal niet de beste combinatie.
Ik sloeg het aanbod om een wankel wiebelend hek op te klimmen af, dus liepen we verder de fuik van het verboden terrein in. Een andere bouwvakker stond aan het einde van de fuik. K spreidde zijn armen in een onmachtig gebaar, schouders wat opgetrokken. In plaats van te schelden wenkte de man ons en wees naar het hek. Ik zei tegen K dat het iets in zijn aura moest zijn, maar hij grinnikte en zei: 'Over dit gebaar is wel degelijk nagedacht.'
De bouwvakker haalde een sleutel uit zijn zak en maakte het hangslot open. We voerden nog even een gesprek over de moeilijkheidsgraad van bestraten en liepen toen over de brug naar Hannekes boom, waar K voor mij een whisky bestelde en voor zichzelf een Bacardi Cola. Het was tenslotte maandagmiddag.
Ik had de stoelen voor de haard, die tot mijn vreugde nog vrij waren, geschikt, maar K stelde voor buiten te gaan zitten. Op een boomstam op de kop van het terrein staarden we over het water. Een betere plek was er niet. 
Bij Mediametics deed een man een hangslot op een schuurdeur. 'Ah, laat maar open,' zei K en er volgde een gesprek over de vluchtelingenboot die er lag en waar hij op werkte en het kunstwerk dat gemaakt was om verwarring te zaaien, wat werkte.
We liepen door naar Homeland en namen warme chocola met rum. Weer op het terras. Een oude vrouw trok baantjes, zoveel dat ik mij schaamde over de halve minuut die ik vanmorgen in het ijskoude water lag. K raakte inmiddels bevriend met de twintiger die ons bediende, dus namen we er nog een en habben het over anders willen zijn dan je bent.K zei dat hij aannam dat hij goed was zoals hij is want als dat niet het geval zou zijn dan was hij wel anders geweest.
De schemer viel, maar de weg terug was licht. 

Vanmiddag kocht ik nog een kaartje voor Wende in de Stadsschouwburg. Ik nam de nodige trappen naar het balkon. Ik zat aan het einde van de rij en moest opstaan voor een vrouw die bepakt en bezakt naast mij neerviel. Een fris pottenkapsel, overhemd en kistjes. Een type dat je, mocht je een vraag over wat dan ook stellen, meteen haar hele levensverhaal vertelt. Inclusief alle zijpaden. 
Ze zat, maar ze moet er weer uit, want ze moest even eten. Ik dacht waarom heb je dat dan niet eerst even gedaan. Maar dat was vast te praktisch gedacht. 
Toen ze terugkwam stonk ze uit haar mond, maar wilde wel graag met mij praten. Een lastige combinatie vond ik dat. Ik kreeg alles te horen over We are public (maandabonnement van 19,- en dan kun je naar alle soorten voorstellingen). Ze zat bedolven onder een sporttas, een papieren zak waar haar eten in had gezeten, en een handtas. Er bleef verdomd weinig ruimte over op de gezamenlijke bank, dus stelde ik voor dat ze haar tassen aan de zijkant te zetten. Een heel goed idee, maar ze moest het flesje wijn wel bij zich houden. Op zich vond ik het een originele manier van naar het theater gaan, maar toen halverwege de voorstelling de zure lucht van de te goedkope wijn me tegemoetkwam, kreeg ik andere gedachten. 

63 Spaanse telefoontjes naar albergues en hotels (C)
1 Engels telefoontje naar een hotel (P)
1 opgehangen Spaanse ontvanger die blijkbaar geen Engels kon
9 hotels - 1x 30 minuten teruglopen
5 albergues - 1x 50 minuten doorlopen
11 tortilla-ontbijtjes
320 km totaal
29 km per dag
16.800 calorieën (C)
26.181 calorieën (P)
2,5 kilo afgevallen (C)
3,5 kilo afgevallen (P)
2 recepten zonder verdere aanwijzingen: avocado met sinaasappel en avocado met mango. 
Belangrijkste les: Spanjaarden nemen bussen ipv treinen. 
Nog belangrijker les: reserveren. Op tijd...

We vlogen op Eindhoven zodat we de drukte konden vermijden. Heen was er al vervangend vervoer geweest vanaf Boxtel, terug was helaas nog dezelfde situatie. De inhoud van de vliegtuigen die op dezelfde tijd waren geland wilde met z'n allen tegelijk in die ene bus stappen. Dat ging niet. 
De rest van de mensen die, chagrijnig van de eerste mislukte poging in de bus wilden stappen, deden dat met nog wat meer ellebogen. Op station Eindhoven moesten we in de rij voor het vervangend vervoer naar Boxtel. Wij krabden ons achter onze oren. Was Schiphol echt zo erg? Ze deelden gratis water uit, een redding voor P die slap tegen het raam van de bus hing. Die man holt met gemak in de hitte een berg op met 15kg op zijn rug, maar opeengepakte mensen in een boiling bus, trekt hij niet. 
Eenmaal in de trein ging het goed. Maar thuis zakte mijn stemming (einde vrijheid) die P weer op wist te krikken met tapas en wijn. 

Bij de receptie vroeg ik nog even voor de zekerheid of we de kaartjes in de bus konden kopen, dat moest via internet, en we gingen op weg. P boekte twee plaatsen. We hadden de bus van tien uur gekozen, die duurde vier uur, zodat we in Bilbao nog wat rond konden lopen. In de rij voor de bus ontdekte P dat onze tickets voor acht uur 's avonds waren. Ik hoopte nog met mijn básico Spaans de boel wel voor elkaar te krijgen, maar de bus zat helemaal vol. We moesten naar de informatie waar al een eindeloos lange rij voor stond. Intussen verkende P de Spaanse website. We moesten NU die van twee uur boeken, want er waren nog maar twee plaatsten. Ik aarzelde, dacht, dan zijn we ons geld kwijt, beter ruilen dan twee keer kopen. De kaartjes kostten 70 euro. Maar het risico van weer een volle bus en pas midden in de nacht in Bilbao aankomen, wilde ik ook niet. Ik bleef wel in de rij staan. De lokettist was allervriendelijkst. De equivocado (verkeerde) kaartjes konden we via de website terugvorderen. P verdiepte zich nog verder. En kwam eruit, al hield de website 20 euro achter. Ook leerde hij intussen een Spaans woord: Parada bleek halte. Dat betekende dus dat er twee haltes waren ipv nog maar twee kaartjes.    

We doolden door het hotel, vonden de bar, dachten dat die twee witte wijn wel de hoofdprijs zouden kosten, maar rekenden 6,80 af, en zaten nog op ons privébalkon de tres leches de pria te eten, een kaas die ons dringend geadviseerd was.
Ik had nog nooit in zo'n groot bed geslapen, nog nooit in zo'n grote ontbijtzaal gezeten, nog nooit zo'n groot ontbijtbuffet gezien. Hij reikte van de ene kant van de zaal tot aan de andere. Het beviel me goed, de ene nacht in een bed waarvan je bang bent dat je bed bugs krijgt, de volgende dag onder de strak wit gesteven lakens. Ramses zei het al: 'Ik houd van shabby en chique. 

We renden naar de bus die ons naar Oviedo reed en liepen naar het mooiste hotel dat je je maar kunt voorstellen. Wij stapten wat aarzelend binnen met onze zweterige lijven, modderschoenen en rugzakken. Dit was duidelijk een ander kaliber. P werd 60 en wilde dat het memorabel werd. De mensen achter de receptie ontvingen ons alleraardigst. De kamer was nu, om 11.00 uur, nog niet klaar, maar we konden onze rugzakken wel achterlaten. Prima, maar eerst moesten we dan wat rommelen in onze rugzakken. Dat rommelen deden we in de lobby. Alleen duurde dat. Na tien minuten kwam er een man in pak naar ons toe, snelle blik op onze bergschoenen. Ik verwachtte dat we vriendelijk doch resoluut weggestuurd zouden worden. Maar nee. Onze kamer was klaar. We verdwenen schielijk. We wilden snel douchen om dan ton sur ton met de vloerkleden ofwel het behang weer naar beneden te komen om te laten zien dat vuil een tijdelijke zaak was die niet aan onze binnenkant kleefde.  

*het eerste bericht hierover was verdwenen, dus schreef even een nieuwe, maar nu is de oude er ook opeens weer. De krachten werken door...
We moesten wel afbouwen. Vandaag werd een kippeneindje, omdat we anders meer dan 38km moesten doen. Niet meer haalbaar. In Villaviciosa hadden we een hotel te pakken gekregen, Carlos I, en de voorbereidingen in de straten voor een groot feest, was ter ere van hem. Maar ik was niet geinteresseerd. Niet in de oude ambachten die later op de dag in de straten werden uitgevoerd, niet in de roofvogelshow, niet in de kleine stalletjes met sieraden, kazen, kleding en lakens. Ik was op zoek naar medepelgrims en vond er eentje die ons tijdens de koffie kon vertellen wat het omloop-, terugloop- en taxiavontuur van de Zweedse was, over wie hij zich erg ongerust over had gemaakt omdat ze van het pad was verdwenen.
Wij vonden in de middag een restaurant waar we duidelijk niet moeilijk moesten gaan doen, ons Spaans vloeiend moesten houden en het zeker niet in ons hoofd halen om een rondje te gaan bloggen.
Terwijl P een siësta hield, zat ik in de prachtige zithoek op de eerste verdieping. Maar zelfs mijn Ipad was in de contramine. Weigerde een Nederlands woordenboek te gebruiken, dus voor elk woord, duwde hij een Engelse suggestie naar voren. Zo viel niet te werken. Er moest duidelijk een en ander geslikt, verteerd en geaccepteerd worden... Maar eerst die verdomde Ipad.

Dit was een kippeneindje. We konden niet verder, of het zou ver over de 38 km worden, dus het werd afbouwen, of we nou wilden of niet. In Villaviciosa werden feesten voorbereid. Het had met Carlos te maken, en wij hadden precies dat hotel geboekt. Toch waren we wat van slag, nou ja, vooral ik. Ik wilde niet stoppen, ja, even voor koffie en tortilla maar dan gewoon door.
We waren er al rond 11.00 uur en vanaf het terras bleef ik maar naar pelgrims uitkijken. Gelukkig troffen we er eentje die ons kon vertellen hoe het met een andere pelgrim was afgelopen, een vrouw waarover hij zich zorgen had gemaakt.
We konden al vroeg het hotel in en even later liepen we opmerkelijk fris geurend door de straten. De dag werd opeens een gewone vakantiedag. Prima, maar niet om over naar huis te schrijven.

De Albergue was een tip van W, die deze route in 2018 liep. We zaten net aan de witte wijn toen de app binnenkwam. Of we wat filmopnamen konden maken van de herberg en het oude kerkje. Dat kon hij goed gebruiken voor de trailer voor zijn nieuwe thriller die binnenkort uitkomt. Het verhaal speelt zich af op de camino.
P heeft een geweldige camera op zijn telefoon en ook een pole bij zich. Hij liet de wijn staan en ging aan de slag. Sluipend door de herberg, rondjes om het kerkje uit 921, kikker- en vogelperspectief. De hele rambam kwam aan de orde.
We (of W) hadden geluk, de herbergier had de sleutels en we mochten het kerkje bezichtigen. Ook binnen moest er van alles gedraaid worden. Ik deed met mijn (veel slechtere) camera voor spek en bonen mee, al was het maar dat er elke keer precies als ik een geconcentreerde rijer had gemaakt iemand in mijn beeld ging staan. Maar P was niet klein te krijgen. Hij liep met zijn stok door de kerk, filmde de wensenlijst en zorgde dat er geen mensen in de weg liepen.
We gingen ook met z’n allen de trap op om het geheel van bovenaf te bekijken. P bleef achter. De herbergier vertelde eenmaal weer beneden een verhaal over de kerk toen het gebeurde. Een klap of iets, in ieder geval een hard geluid dat van boven kwam.
P was zo met zijn pole in de weer geweest dat hij het krukje dat in de weg stond over het hoofd had gezien. Maar misschien was deze struikelopname de kers op de wensenlijst van de schrijver.

We stonden per ongeluk om zes uur op omdat ik anderen hoorde rommelen en dacht dat het veel later was. Ik had zin in deze dag, want het zouden er maar 25 worden. Geloof dat mijn overschattingssysteem weer aangegaan was. Na de kilometers van de dag ervoor voelde ik na een paar uur al dat dit een, laten we zeggen, interessante dag zou worden. P dieselt gewoon door met zijn 12+kilorugzak en past zich aan mijn tempo aan. In de ochtend stappen we als dertigers door het leven en naarmate de uren vorderen komen bij mij de jaren er met tientallen erbij. Deze dag nog eerder dan anders.
Een mooie afleiding kwam van de man die zijn hele tuin had volgezet met palen met bordjes van alle mogelijke steden en dorpen uit de hele wereld. Waar wij vandaan kwamen? Hilversum? Staat er nog niet bij, loop maar even om, dan kan je het opschrijven. We liepen om, kwamen in de man zijn schuur terecht, waar het houten bordje al klaar lag om beschreven te worden. De spijkers werden erin geslagen en wij bewonderden het resultaat. De man deed dit al vier jaar. Ik vond het een geniale oplossing voor eenzaamheid. De hele dag aanspraak en als je geen zin hebt blijf je gewoon binnen.
In de middag ging de zon nog harder schijnen, de heuvels werden hoger en mijn tempo zakte nog wat verder. We deden bijna zeven uur over deze etappe, maar toen kwam de beloning. Een Albergue met een tuin met ligstoelen, water met citroensap als welkomstdrankje, bedden pal naast het raam, een warme douche, de herbergier die de was voor je doet, een fles wijn met chips in de beste ligstoelen en ‘s avonds een bezichtiging van het kerkje uit 921 dat naast de herberg stond.

Om het scharrelen in het donker en dat je bij ochtendgloren al buiten bent, je naar de laatste zichtbare sterren kijkt en dan de zon ziet opkomen terwijl er nog niemand loopt ook al zat je met allen in dezelfde herberg, de anderen zijn even opgelost en dat is precies goed, want het is nu tijd voor stilte en de natuur, paden die langs beekjes kronkelen en uitkomen bij zee, waar de golven hoog kapotspatten op rotsen of een strand, waar je al snel de gewoonte oppakt om eerst tien kilometer te lopen voor je koffie met een tortilla neemt terwijl dat eigenlijk gewoon niet anders kan omdat er binnen die tien kilometer niets te bekennen is, en dat je bij dat ene cafe bijna altijd wel een andere pelgrim tegenkomt die even een praatje maakt en dan weer verdwijnt om dagen later op de route plotseling weer op te duiken en je dan zo hartelijk te groeten dat je het idee hebt dat je een lang verloren vriend hebt teruggevonden, waar mensen je magnesium voor je benen geven, pleisters voor opkomende blaren, fruit of een vriendelijk woord, elkaar als vanzelfsprekend helpen, zich ook ongerust maken als je plotseling van de route bent verdwenen, je dingen over jezelf vertelt die je normaal nooit doet, wat de camino intens, maar gek genoeg ook vluchtig maakt, want je woorden waaien weg in de wind, waar de kilo’s van je afvallen terwijl je eet als dokwerker, je in de middag een herberg binnenloopt en gelukzalig achter een glas wijn gaat zitten, het leven teruggebracht is tot slapen, lopen en eten en je merkt dat die eenvoud zo weldadig is dat je deze ruimte mee terug wilt nemen, weet dat het niet kan en je daardoor al heimwee krijgt en op de camino wilt blijven terwijl je er nog niet eens vanaf bent.