De politie kwam op de tuin om over het incident te hebben. Nadat ik dat had afgesproken vroeg ik me af of ik het wel wilde, weer die twee op mijn tuin. Maar ik had al ja gezegd en had geen nummers om ze te bereiken om het toch op het bureau te laten plaatsvinden. 
Het moest maar. 
Voor de zekerheid schreef ik de steekwoorden op, maar ik had ze niet nodig. Ik barstte los in een tirade van 'waaroms,' en hoe het allemaal anders had gekund. 
Maar dat had het dus niet. 
Want het huisnummer ontbrak in de informatie. 
Ze wisten in eerste instantie niet dat het om een bruin huisje ging. 
Het was een noodgeval, de oude man lag bekneld in zijn opklapbed. 
Ze hadden het licht ook op zichzelf geschenen (had ik niet gerealiseerd). ​
De agent bleef superrustig en aardig. Het mooiste was dat hij zei dat hij normaal gesproken alleen maar zijn excuus aanbood als hij in zijn ogen iets fout had gedaan, en dat had hij niet, maar toch wilde hij nu wel zijn verontschuldigingen aanbieden. Ik was om. Met zulke mannen kan je de oorlog winnen.
​Misschien zelfs ook weer mijn nachtrust. 

Gelukkig kon ik heerlijk afreizen naar Friesland om mijn nooit-ex-wordende-al-zijn-ze-dat-in-feite-wel schoonouders te bezoeken. Na de lunch gingen we een rondje rijden. Ze wonen nog in Frankrijk maar willen ergens een keer terugkomen dus worden niet alleen de te koop staande huizen becommentarieerd maar voor het gemak elk huis. F vindt zo'n beetje alles mooi, zelfs de moderne gedrochten waarvan de architect naar mijn bescheiden mening een fikse lijfstraf verdient. Ik brul dan ook naar hartelust dat hij geen smaak heeft en dat het helemaal niets wordt als hij de vrije hand krijgt.  
Zegt mijn niet-ex-schoonmoeder op een gegeven moment heel vrolijk: 'Je bent de enige die dat durft te zeggen, de anderen houden allemaal hun mond.'

Stel je voor dat je jaren gevochten hebt tegen een - volgens anderen - irreële angst, maar dat je het uiteindelijk voor elkaar krijgt om angstloos in je tuinhuis te slapen zonder het idee dat elk moment een doodenge kerel voor het raam kan staan met een zaklamp, en dat er dan om half twee 's nachts, tijdens je diepste slaap opeens met een schijnwerper in je gezicht wordt geschenen (omdat je eindelijk de gordijnen open durfde te houden omdat je het zo heerlijk vindt om 's ochtends in het groen wakker te worden) en er twee mannen voor je tuindeuren staan die je verblinden met hun schijnsel. Dat je dan HEY brult, en nog eens HEY, met overslaande stem, maar dat zij er niet van onder de indruk zijn, 'Politie' roepen, je naar je bril graait (allemaal in dat felle schijnsel) en inderdaad het uniform ziet, dat zij willen weten waar de Dahlialaan is, en dat jij vraagt hoe ze in godsnaam binnen zijn gekomen, want je hebt een hoge poort aangeschaft die op slot kan, juist om geen indringers binnen te krijgen, en dat zij dan zeggen dat hij open was, dat jij nog zegt dat kan niet, dat ze daar evenmin van onder de indruk zijn en verdwijnen naar een oude man in nood, en jou, de vrouw die ze zojuist in nood hebben gebracht, trillend achterlaten. 
Denk je dan wat fijn dat ze zo waakzaam zijn, of een tikkeltje minder dienstbaar mag ook?

Op straat zie ik mensen vaak selfies nemen. Ongegeneerd poseren ze. Gisteren stond een jonge vrouw op een brug en daar moest een foto van genomen worden. Ze nam een pose aan en lachte op zo'n manier dat het gênant was dat er getuigen waren. Die lach beschouwde zij dus als haar mooiste, indrukwekkendste, modellerige lach. Ik zag ook het moment na de foto. Clash. 
Ik begrijp die ongegeneerdheid niet. Ik wil ook goed op foto's staan, maar neem alleen een selfie als niemand me kan zien. Het resultaat deel ik wel. Wat waarschijnlijk nog hypocrieter is dan wat anderen doen. 

In mijn tuin wemelt het van de slakken ondanks de grondige maatregelen die ik had genomen. Er staan 24 bakjes met bier tussen de planten. Het moest aangevuld worden. Bij de Lidl stond ik met een six-pack van het goedkoopste bier in mijn handen, toen ik de aanbieding van Radler zag. Nóg goedkopen.
Ik vroeg me serieus af of slakken wel van Radler zouden houden. 

Het om zeven uur in het koude water liggen, het ontbijt met de andere vroege vogels, het buffet met eindeloos veel vers fruit, het naar mijn kamer gaan met het bureau pal voor het raam en het overweldigende uitzicht, het licht, het harde werken terwijl ik het gevoel heb op vakantie te zijn, de wandelingen in de bergen, elke dag een andere route, elke dag meer stof tot nadenken, het terugkeren naar het hotel, de deur van mijn schoongemaakte kamer openmaken om nog meer te schrijven, om daarna misschien een rondje door Olot te lopen, naar de vulkaan of zomaar door de achterafstraatjes, het teruglopen en nog weer wat werken omdat het verhaal zo lekker op gang is, het contact met de mensen van Faber die er alles aan doen om het verblijf zo goed mogelijk te laten verlopen, het om acht uur naar beneden gaan en alleen maar met mijn vinger te hoeven wijzen wat ik wil zonder boodschappen halen, koken of af te wassen, het me verbazen over het meisje dat bedient, het luisteren naar de presentaties van de andere schrijvers, het appreciëren van elkaars geest, de oral poems van de Keniaanse dichter, de liedjes van de non-binaray mens, het nog even op mijn balkon staan om over de bergen uit te kijken en van de sterrenlucht te genieten, het rond twaalven naar bed gaan zodat ik de volgende dag weer om zeven uur in het water kan springen, elke dag twee baantjes meer, maar niet voordat ik het bad vol heb laten lopen om te verdwijnen in het schuim. 

Toen ik het hotel verliet, stond de Chinese schoonmaakster het plein te vegen. Ik groette haar. Maar zo gaat dat in Spanje niet. In Spanje omhelzen en kussen ook de schoonmaaksters je om afscheid van je te nemen. 

Tijdens mijn wandelingen spreek ik standaard oude mensen aan. Die willen altijd wel praten. Zo had ik een gesprek over jonge konijnen in een veld, een over pensioen en bezig blijven dus een muurtje metselen, en een over blijven bewegen ondanks hoge leeftijd.
Ik zag de man al vanuit de verte over het korenveld kijken. Het stond ook vol klaprozen. Ik zei er wat over. Hij kwam dicht bij me staan. Te dicht. Hij hield zo van de natuur, blik diep in mijn bloesje, ja, diepe zucht. Hij hield er echt van. De natuur. 

De oberette ontdooit maar niet. Mijn tactiek om ook superbot tegen haar te doen helpt een beetje, ze zegt nu 'alsjeblieft' en vraagt me of ik wit of rood wil in plaats van in het wilde weg in te schenken wat haar het beste uitkomt. Maar tegen de anderen bits en bijt ze nog. Ze maaide een glas van tafel. Zuchtend ruimde ze het op en haalde een nieuw glas. Toen stak ze een tirade af tegen de Mexicaan. Hoe vaak had zij al niet zijn glazen wat naar binnen geschoven, had hij dan niet opgelet? Ze doet het demonstratief voor met de nieuwe glazen. Door hem had zij dat glas laten vallen.
​De Mexicaan zei niks terug. 
​Ik was er echt van overtuigd dat ik het niet goed had begrepen.