Op mijn schema stond ook: sportschool. Ik liep er langs om mijn kaart op te halen. Wanneer ik een intake wilde doen? Wanneer kan het? Wanneer je maar wilt. Ik dacht, ik sta hier toch en van willen is geen sprake. Nu?
Ik trof S. die op dat moment nog optimistisch achter zijn counter met computer stond. Wat ik leuk vond: groepslessen of misschien apparaten. 
'Niets. Echt helemaal niets.'
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me aan. 
'Het spijt me. Ik haat het.'
'Alles,' voegde ik daar voor de duidelijkheid nog even aan toe. 
Hij knikte. Alsof hij het begreep. 
'Ik moet omdat ik blessures krijg en mega stijf ben. Vandaar.'
Weer die knik. 
Ik moest op een apparaat staan dat van alles van mij opmat. Mijn vochtpercentage, allerlei soorten vet, botdichtheid, BMI, enz. Er verschenen grafieken op zijn computer met bollen gele en groene lijnen. 
Hij bestudeerde ze. Hij had het nog nooit meegemaakt. Dat een vrouw zo'n dicht botpercentage had. Zoveel hoger dan het gemiddelde. Daarom mocht ik 2400 calorieën per dag eten, bijna net zoveel als een man. 
Ik zei dat ik dat niet zou doen, en wees op mijn gewicht dat nogal intimiderend bovenaan de hele lijst stond. 
Hij begreep het, maar hij had toch een opbeurend feitje. 
'Sommige mensen zijn van binnen dik. En van buiten slank.'
'En ik ben van binnen slank???'
Knik. 
In mijn hoofd brulde iemand het tweede deel van de zin. 

In Noorwegen hadden S en ik een schema voor onszelf gemaakt. De bedoeling was dat we dat schema ook zouden volhouden. In ieder geval een week. Op het mijne stond onder meer om 6.30 opstaan en even een kwartiertje mediteren en dan het bed uit. Maar de eerste avond in eigen bed zag ik het drie uur worden, half vier, vier uur. Ik begon te twijfelen. Meteen de eerste dag al afhaken zou een record zijn. Aan de andere kant, met maar tweeëneenhalf uur slaap wordt de dag ook niet veel. Toch kwam ik die ochtend overeind, maar de meditatie bestond eigenlijk uit rechtop slapen en toen ik me afvroeg waarom de timer niet afging bleek dat ik een half uur te vroeg aan de gang was gegaan. Dus mocht ik nog even liggen...

Ik wist dat de muzikant die in mijn boot zat, de nodige alcohol achteroversloeg. Maar het was de eerste keer dat een huurder er echt wel een puinhoop van had gemaakt. Schilderijtjes op de grond, beeldjes omgevallen, vlekken rode wijn op mijn stoel, foto's van de muur, een kussen van een leren stoel die dagenlang buiten in de regen had gelegen, mijn privéspullen in het badkamerkastje overhoop gehaald, patat die achter de verwarming vandaan kwam, ondefinieerbare vette vlekken op de ruiten, de printer onder de wijn, pastasaus op de muur, een scheur in de wand van mijn ijskast. 
Dat is niet leuk thuiskomen. Aan de andere kant was dit de eerste keer in zeven jaar. Dus valt het alles mee. Komt bij dat de man zich toen hij nuchter was zo schuldig voelde dat hij me ruimschoots compenseerde. 

Om 18.30 moesten we inchecken. De rij werd niet korter want zodra je door de scanner was moesten passagiers hun handbagage op een weegschaal leggen. Er stond een vrouw bij die niet zou misstaan in een Gestapo film. Bijna niemand kwam langs haar controle. Grote consternatie onder de passagiers. Waarom ze op de heenweg wel gewoon door mochten en nu niet? De vrouw bleef iedereen onverstoorbaar naar de twee pinautomaten die op de balie stonden sturen. Het was een actie 'harken' en had niets met veiligheid te maken, want zodra je had betaald kon je gewoon met dat overgewicht de cabine in. 
Onze bagage was ook te zwaar. We moesten in de rij. Ik haalde snel mijn laptop en boeken eruit, verstopte die onder mijn jas, S deed hetzelfde en we lieten het hele zaakje weer wegen. Nu waren we maar 2 en 3 ons te veel. Maar de vrouw was onverbiddelijk. We moesten betalen. Niet voor die 2 en 3 ons te veel, maar hoppa 75 euro. Ik stelde voor het overgewicht in één koffer te doen om te besparen. Toen ging de Gestapo op tilt. Ze wilde weten of we samen reisden. 'Give me your boardingpass,' zei ze tegen mij. Ik gaf haar niets. Ze herhaalde zichzelf. En ik bleef herhalen dat het woord 'Please' an awful lot kon doen. Ze was niet ontvankelijk. Ik dacht ik heb de tijd. De vlucht is toch al te laat door dit gedoe. Maar S had het idee dat ze ons wilde matsen en drong aan dat ik mijn pas zou geven. 
We werden natuurlijk helemaal niet gematst, we moesten gewoon in de rij met al die anderen die ook voor een kilootje aan het boeten waren. 
S kreeg ruzie in de rij met iemand die het voor de Gestapo opnam. Dat die vrouw gewoon haar werk deed. Toen ging ik ook even los. Dat het natuurlijk zo was maar dat de manier waarop wel een keuze was. We kwamen er niet uit. De passagier die haar eerst verdedigde was nog geen tien minuten later aan het schreeuwen tegen de vrouw. 'Ik heb je eerst verdedigd, maar nu...!'
De purser kwam uit het vliegtuig om te vertellen dat dit hele gedoe meer kostte dan het opleverde. We waren al te laat. De vrouw vertrok geen spier. Het geld moest geind worden. 
S had intussen het pinapparaat bereikt. Ik wachtte vanaf een afstandje. De Gestapo wilde dat ik het vliegtuig in ging, ik zei alleen maar 'No.' Ze bleef het herhalen en ik kreeg er lol in. Bleef staan en bleef haar strak aankijken. Ze gaf op.
S was intussen weer in een felle discussie verwikkeld. De Gestapo kwam erbij. Zij beweerde dat de handtas ook gewogen moest worden, dus dat er geen discussie mogelijk was. Een golf van gebaren en geluid laaide op. 
'You've lost a lot of customers today,' beet S de man toe. 
De man wenste haar op luide toon een prettige reis. S gooide haar haar in haar nek en draaide zich arrogant om. 
Toen ze met haar koffer langs me rolde siste ze: 'Ik heb niet betaald.'
S heeft ooit aan een regisseur verteld dat ik een kat nog kon laten blaffen, maar volgens mij had ze het over zichzelf.

Dat A al vanaf haar veertiende zei geen man te ambiëren, behalve als het naar haar toe zou komen.. hield me bezig. Vooral in combinatie met het nachtelijk bezoek daar aan de rand van haar wereld.
​
Om twee uur in de nacht klinkt er gestommel. A doet de deur open en er staat een zeiknatte man te tollen op zijn benen. Hij wil naar binnen. Zij wil dat niet. Dus zegt ze dat ze hem naar het zomerhuisje even verderop zal brengen, want zo'n dronken tor binnen, nee daar moet ze niets van hebben.
De man ligt inmiddels op haar stoep, brult dat hij de code vergeten is en naar binnen wil. Hij is in het water gevallen daar waar de boot aanmeert, heeft twee uur over de tocht gedaan en kan niet meer.
Het is koud, de man is nat en het vriest.  
​A wil geen dode op haar geweten hebben, dus krijgt hij een stapel warme kleding in zijn armen geduwd, zij haalt intussen een matras en neemt het zekere voor het onzekere.
De film in mijn hoofd is full colour.
​Ze klopt op de deur. 
'Are you decent?'
'Yeah, yeah,' klinkt het. 
De deur zwaait open en A staat oog in oog met een naakte man. 
'I've seen naked men on television, but not in my house!' 
Woedend is ze. 
En dan komt weer het beeld van A in haar pyjamaatje, wild schrijvend met dat ene lampje en alle verlangens die opeens pats boem naar haar toekwamen en zich in haar eigen bijkeuken bevonden. 

Met Noorse mannen converseren is een zaak apart. Ze zijn heel vriendelijk, het enige waar ik aan moet wennen is dat het zo lang duurt voor ze antwoord geven. Alsof ik elke keer naar de zin van het leven vraag. 
Vanmorgen gingen we met een kabelbaan naar de top van de berg. Met zijn muts diep over zijn hoofd getrokken stond de jonge man die de cabine bediende peinzend achter de knoppen.
Halverwege de berg: 'De geitenkaas die ze daarboven serveren heeft een tweede prijs gewonnen.'
Stilte. 
Na een wandeling belandden we in het restaurant, probeerden de kaas die je geacht wordt met wafels en jam te eten. De kaas is donderbruin en onwaarschijnlijk zout. Doordat het smelt heb je nou niet het idee dat je een winnaar op de bord hebt. Bruine drek. 
Kabelbaan naar beneden. 
Stilte. 
Ik: 'We hebben de wafels met kaas gegeten.'
Hij:: 'Dat doet me goed.'

We hadden boterhammen met kaas, handschoenen, een muts en een sjaal. Geen plastic, geen hoofdlamp, geen droge kleding. 
De vrouw die ons per boot overzette had een gebroken been. Dat zat het varen niet in de weg. We scheurden met een noodgang over het water, stapten uit, zwaaiden en waren alleen in een bevroren wereld. 
We begonnen aan onze voettocht van anderhalf uur zonder plastic om uit te rusten en volgen een spoor van sledehonden en rendieren. Serieus. Geen kerstgedachte. 
Na anderhalf uur lopen klopten we voorzichtig aan bij een houten huis. A was not an early bird had ze bekend. Het was half twaalf en het duurde. Uiteindelijk zwaaide de deur open en werden we hartelijk onthaald met taart en koffie en een pan soep op de stoof.
We luisterden naar verhalen uit een andere dimensie. A is in het huis geboren, wil er horizontaal uit, vindt de eenzaamheid het mooiste wat er is: de stilte, de skyline, de bergen, het water. Ze praat tegen zichzelf en Henry, haar imaginaire huisgenoot, antwoordt. Ze bedacht op haar veertiende dat een relatie geen na te streven doel was, maar als het naar haar toe zou komen, oké. Het kwam niet. Nu schrijft ze romantische verhalen tot een uur of vijf uur in de ochtend, vermaakt zich met haar schrift: ze heeft het nodig het papier en de pen te voelen, nee, typen is niets voor haar...  
Ik dacht: één shot van A in haar bed, met een minuscuul leeslampje, glimlachend schrijvend over een leven dat zij zelf eigenlijk had willen hebben, en de Nipkov is binnen. 

Morgen gaan we een woeste tocht maken. Eerst huren we een taxibootje dat ons over het grote meer op het verste punt land zal afzetten. Dan moeten we anderhalf uur lopen (geen wegen aan die kant) om bij een boerderij te komen waar A al haar hele leven in haar eentje een afgezonderd leven leidt. 
De schrijfster die mee zou gaan kan toch niet. Ze geeft ons een hele waslijst door van wat we allemaal mee moeten nemen. Veel eten, iets om op te zitten in de sneeuw, drank, droge kleding en een hoofdlamp. O ja, en bereik is daar niet.  
Ik krijg opeens een heel ander beeld van de tocht. Vooral die hoofdlamp intrigeert. De schrijfster zegt dat dat is voor het geval we het niet redden en 's nachts in het donker terecht komen.
Ik weet het niet met die schrijfsters... 
We vertrekken om acht uur in de ochtend.  

Mijn mobiel heeft er hier niet zo'n zin in. In het huisje heb ik heel af en toe bereik, en dan houdt hij er weer mee op. Het is een goede oefening in losgekoppeld zijn. We zitten een half uur buiten Rjukan, als we daar zijn dan doet hij weer volop mee. S daarentegen heeft continu bereik. 
Als mijn telefoon er even zin in heeft, maakt mijn hart een sprongetje. Ik doe weer mee. 
​​Tja.
​Ik weet het.