De eerste les wilde niemand van groep 7 presenteren. Ik vroeg wat er aan de hand was. Een meisje (11) vertelde dat haar Nederlands niet zo goed was, dat ze daarom niet durfde. Ik complimenteerde haar met het feit dat ze dit maar mooi durfde te zeggen, vertelde haar dat niemand perfect Nederlands praatte en dat ik het niet zou tolereren als kinderen elkaar zouden uitlachen.
De tweede les durfde ze het aan. Sindsdien presenteert ze elke keer. Gisteren kwam ze naar me toe. 'Ik vind het heel erg leuk en dat komt door u want u heeft mij geholpen om te presenteren.'

Ik had me voorgenomen om streng te zijn, dan zou mijn les aan groep 8 vast goed lopen. Probleem is dat streng zijn niet genoeg is. Je moet als een militair de kleinste beweging in de gaten houden. Willen ze van hun plek: commando zitten blijven. Grijpen ze naar hun potlood om die door de klas te laten vliegen: commando neerleggen. Willen ze voor de tweede keer naar de wc: commando op je plaats.
Binnen tien minuten vloog het afweergeschut door de klas. Feilloos timeden ze hun aanval met kleurpotloden. Ik had geen idee wie er gooide. Er viel niet tegenop te schreeuwen. Al dacht juf I daar anders over. De kinderen lachten haar uit en joelden - weliswaar niet op volle sterkte - als een kind eruit gehaald werd en met haar mee moest. En als ik met grote vraagtekens naar de tweemeterman die mij bijstond om de kinderen in het gareel te krijgen keek, gebaarde hij dat ik in godsnaam dan maar moest doorgaan met de les.  
Ik denk dat niemand van de aanwezigen de les een succes kon noemen. 
Op het schoolplein praatte ik met de man die van bovenaf gestuurd was om ons (kunstenaars) te observeren en bij te sturen. Om zijn enthousiasme een beetje te temperen vertelde ik hem hoe ik het eraf had gebracht. Hij knikte bedachtzaam. Na de pauze zou hij bij mij in groep 7 komen. 
Die groep had ik totaal in de klauwen. Ze konden nog geen capuchon opzetten of ik had hem verbaal al weer afgedaan. Voeten op de bank, lopen, of andere dingen die niet de bedoeling waren... ze hadden niet eens de tijd om het te bedenken. Ze schreven alsof hun leven er vanaf hing. En het jongetje dat mij vijf keer vertelde dat hij geen zin had om te schrijven, kreeg ik zo ver dat hij opschreef waarom hij geen zin had om te schrijven. De kinderen verdrongen elkaar om te presenteren. Ze luisterden naar elkaar. Hadden er lol in.  
De observant liep na de les naar me toe: 'Respect.'
Ik knikte. Dat had ik opeens ook voor mezelf. 

Ik had me al een paar keer afgevraagd waar mijn Hosta was gebleven. Had ik die per ongeluk bruut weggeschept tijdens het graven van de geul? 
Toen begon het me te dagen. Was dat het eiland dat P niet weg kon krijgen omdat er zoveel wortels in zaten? Dan stond er nu een naakt op. 
Hosta's laten zich niet snel afleiden. Her en der waren ze al bezig met het vinden van andere wegen. Zo doe je dat dus. 

Ik maakte me schuldig aan een blokjesverjaardag. Ook al waren het maar twee blokjes. 

Deze keer zou ik het heel anders aanpakken: de nieuwe beplanting van de border. Ik zou letten op hoogtes, bladsoort en hoe lang de bloeitijd zou zijn.
P stelde een Japanse look (en feel wilde ik er bijna achteraan schrijven) voor. Een goed idee, om diverse redenen. Van de 340 vierkante meter heeft hij er 4 gekregen die hij dan wel eerst even wortelloos moest zien te scheppen (hels karwei) om er dan een moestuintje aan te leggen waar ik ook van profiteer. Verder heeft hij in de tuin weinig inspraak, behalve als ik het met hem eens ben. Ik moet schappelijker worden met het toestaan van een andere visie. Ik werk eraan.
Japans.
Ik laadde mijn kar vol met heftige kleuren, verheugde me mateloos, zette ze erin en vond het helemaal niets. Gelukkig hadden de drie felroze maar een korte bloeitijd. 

De toestand onder de badkamervloer is uitermate slecht. Precies de balken waar de wanden op rusten zijn rot. We hadden er twee gigantische Domme Krachten (soort krik) onder gezet om er tegels tussen te leggen, maar iets te optimistisch doorgedraaid. In de keuken kwam de wand los van het plafond en in de douche spleten twee wanden open. Ik keek ernaar en bleef stoïcijns. Aan het einde van de middag sloten we het huisje af en liepen naar de uitgang. Wat als er door die extra spanning nog wat zou gebeuren? Erger en wellicht wel een hysterische aanval waard? We liepen terug. Voorzichtig gaven we de wanden weer wat meer lucht. Er klonk een harde krak, maar we zagen geen nieuwe schade. We sloten af en constateerden dat we wel een avondje kop-in-het-zand hadden verdiend. 

De officemanager weet al dat ze me ruim in moet boeken bij 'mijn' financiële man. Tien uur mocht ik komen, maar ik moest dan wel de ruimte om 12.30 verlaten. Geen probleem. Omdat de financiële man en ik altijd eindeloos bijpraten, schoof P later aan, om te beoordelen of mijn financiële man wellicht ook zijn financiële man zou worden. 
Toen ik op de klok keek was het 13.30. Er was bijgepraat, de zaken gedaan, alleen had P zijn vergadering gemist en bedacht ik halverwege de terugweg vanuit Utrecht dat ik geïnterviewd zou worden, me nog moest inlezen, ik geen fiets bij de boot had, en precies 30 minuten had om op de interviewlokatie te zijn. Hoe geloofwaardig is het dan te vertellen dat je belastingaangifte zo giga uitliep...?

De huurders bleven drie nachten. Ze kwamen binnen met een loodzware rugzak waar een pomp uitstak en een instrumentenhoes waarvan je het vermoeden kon hebben dat het een saxofoon was. 
Uit de rugzak kwam een tweepersoons kajak. De Saxofoon bleef in de kist met de belofte om 's avonds niet te spelen. Die wuifde ik meteen weg. Als de ramen dichtbleven kon je hier de muziek op tien zetten en wat de kajak betreft: ze konden de zwemtrap gebruiken, ik had nog twee zwemvesten en wat goede raad. Niet over het IJ peddelen. Verboden, verboten, interdit, prohibited, prohibido.
Ze begrepen het. Ook dat mijn boot het mooiste is wat je kan overkomen. Per definitie, maar zeker als je uit hartje Parijs komt.  

Het was zo'n ingreep die veel oplevert. Omdat de tuin zo laag ligt blijft hij vaak kleddernat. Ergens had ik gezien dat iemand een geul gegraven had waardoor het gras droog bleef. Dat wilde ik ook.
Ik trok de vijverdoek weg, maakte een slingerende geul langs de border, gooide de modder er bovenop, ging vanaf een afstandje staan en zag geen verschil. Toen gooiden we er ook nog dertien kruiwagens zand en 1000 liter tuinaarde op. We bespeurden lichte verhoging.  

Vanaf het begin van de week was ik al bezig mijn boot in orde te krijgen. Als ik de eerste huurder van het seizoen krijg is dat een tamelijke hel. Elk flesje, elke plint, elke deurknop, uitsteeksel, aanhangsel gaat door mijn vingers. Ik ontdek dingen in mijn boot waar ik me niet van bewust was. Elk jaar denk ik weer dat het wel mee zal vallen terwijl ik weet dat ik dat het jaar ervoor ook al dacht.
Ik was op tijd begonnen maar had nog wel de hele vrijdag nodig om alles af te krijgen. De huurders kwamen om 21.00 uur. Prettig. Geen stress. 
De mail kwam de avond ervoor om 23.30. Er reed maar 1 trein vanuit Parijs. Die kwam om 11.30 aan. Mochten ze meteen door naar de boot...?

W en ik liepen door de stad en klaagden wat af. Waarom was alles dicht, konden we nergens even zitten voor iets gezelligs of een urgente last-minute aankoop doen (funshoppen hebben we echt nog nooit gedaan). We vergeleken de Franse en de Nederlandse mentaliteit: in Frankrijk zijn alle boekwinkels gewoon open. Lange tafels met veel vrienden eraan, feesten, films en concerten, dat hadden we nodig. Toen kochten we een fles wijn, wat borrelhappen en streken neer bij het min of meer geheime plaatsje onder de Montelbaanstoren. Het uitzicht was geweldig, de zon bleef maar schijnen, de sfeer was gemoedelijk. Ons humeur ook. 

Op de dag dat ik besloot weer een jaar suikervrij te gaan eten, moest ik een pakketje afgeven bij Candy Freaks...