W zei een tijd geleden graag een naakte man van mij te willen krijgen. Het werd zeepsteen en een verrassing.
Tijdens het snijden van de piemel had ik toch een duidelijker voorbeeld nodig dan mijn eigen geheugen. Ik zocht op 'blote piemels' en kreeg de meest wanstaltige mogelijkheden voorgeschoteld. Na enig zoeken stuitte ik dan toch op een aantrekkelijke versie en printte hem uit. Ook meteen maar een prettige bilpartij, borstkas en schouders. Als iemand mijn internet-geschiedenis bekijkt kan hij zich allerlei gedachten vormen.  
Ik werkte opgewekt verder, te opgewekt, want ik had hem per ongeluk besneden. Het zag er niet aantrekkelijk uit, dus schuurde ik de besnijdenis weer ongedaan. Uiteindelijk was ik zo tevreden met het resultaat dat het niet deerde dat C toen ik een foto liet zien nog voordat ik had kunnen vertellen dat ik de maker was, riep dat hij het verschrikkelijk vond. Daar hield hij echt niet van! 
Ik was benieuwd of W er van hield. 

Het etentje stond al ik weet niet hoe lang gepland. Contacten uit de sportschool - toen ik nog aan sportscholen deed - van heel, heel lang geleden. Ik stond even de vijf minuten de tijd te geven om te verstrijken zodat ik niet zoals altijd net te vroeg was, toen S de hoek om kwam. 
'Ik liep achter je en dacht wat ziet die vrouw er leuk uit, en jij bent het.'
​S weet hoe hij een avond moet beginnen. 
De bel deed het niet, we keken in de etalage van A, die zogenaamd in kerstsfeer was gehuld. Wij zagen alleen de zak van Sinterklaas liggen. We mochten toch naar binnen.
C was te laat, ongewoon voor zijn doen, maar maakte het goed met drie flessen prosecco. Toen konden we beginnen. 
Het ging van min of meer opgezegde banen inclusief sommetje, gedwongen opgezegde banen inclusief katertje, business class, IPB, verzekeringen, UWV langzaam over naar vegan gezichtsbehandelingen (echt het bestaat), interne mondmassages, verslavingen, #metoo's, bankjes bij slagers, seks- versus liefdestekorten, saunabezoek met sjans, wissertjes die in stoombaden op wellicht de verkeerde plekken werden gezocht, kip en vegetariërs, kilo's aan partners, dates met sneue herders.
En dat alles in een fijn pre-kerstgevoel. 

We eten met z'n allen bij mijn zus. Tijdens de borrel ontdekt mijn broer een Avrobode. Hij haalt het onder de tafel vandaan alsof het een uitgestorven diersoort is. 
'De Avrobode! Wie leest dat nog?!' om er vervolgens aan toe te voegen dat wij dat vroeger ook hadden. 
Mijn vader zit meteen rechtop. 'Over mijn lijk!' brult hij. De aandacht is gewekt. 'Dat kwam er echt niet in!' Mijn vader en mijn broer beginnen een welles-nietes. Ik weet niet zeker of mijn nicht zich aangesproken voelt, maar vertel voor de zekerheid dat haar opa (86) dit tegenwoordig vaker doet. Zijn mening luid verkondigen zonder er een seconde rekening mee te houden dat het onderwerp van gesprek hem kan horen. Ze zit in de ouderenzorg, dus zeg ik ook nog even dat het wel mag omdat oude mensen onder en boven de wet staan. 
'Maar niet allemaal, ik heb er negentien, dat is geen doen.'
Ze is vast goed in haar werk. 

Ik hakte al vier avonden op het blok dat ooit een vrouw moet worden. Oneindig veel gruis en brokken verder zit er nog nauwelijks beweging in. In mijn pols en onderarm des te meer. 

Voordat W de octopus in de pan gooide, moest het beest een naam krijgen. Misschien omdat de strijd dan iets gelijker wordt. Een anoniem beest doe je toch makkelijker de ergste dingen aan. 
Mijn Hendrik - wat ik zelf nogal goed gekozen vond - werd van tafel geveegd. Volgens W was het een Esmeralda. 
Dan verwacht je toch een zekere zachtheid in benadering. Maar nee. Ze werd kort toegesproken en toen zonder pardon onder water geduwd. 

Om tien uur 's avonds werd er op de deur geklopt. Door de deur heen vroeg ik wie er was. Geen antwoord. Ik herhaalde mijn vraag. Geen antwoord. Ik werd onrustig, ook al vond ik het vroeg voor een verkrachter, maar je wist maar nooit. Om aandacht te krijgen klopte ik zelf op de voordeur. Dat was zo belachelijk dat als nu vast elke agressie uit de aanklopper zou verdwijnen. Ik herhaalde nogmaals mijn vraag, maar veel luider en op botte toon. 
'De buurvrouw.'
Ik hoorde wel dat het een vrouw was, maar omdat ik dacht dat er wellicht een engerd naast haar stond, vroeg ik het nog een keer. Alsof die engerd zich dan wel zou melden.
​De buurvrouw herhaalde nog maar eens wie ze was. 
Toen deed ik open. 
Het wás de buurvrouw. Die van uit de steeg. Ze wilde weten of ik last van haar katten had. Dat had ik niet. Toen wilde ze weten of ik misschien een katten-haatster was. Ik begon het een merkwaardig gesprek te vinden, maar gaf wel gewoon antwoord. Ze was niet overtuigd. Haar kat was namelijk zeiknat thuisgekomen en dat was nu al de tweede keer in twee weken. Of ik die kat niet even onder had gedompeld? Ik ontkende. Toen zette ze het op een reconstrueren van wat er allemaal gebeurd kon zijn en ging ik uit alle macht bewijzen dat ik van katten hield. Dat staafde ik met een anekdote over mijn heldendaad van jaren geleden, vroeg op de zondagochtend, uur of zeven, aan de overkant was een kat aan het verdrinken en ik redde het beest. 
Dit stelde haar gerust. Ik ontspande, maar vertelde voor de zekerheid ook nog maar even dat de kat van de bootburen altijd over het randje van mijn boot liep om op mijn terras te komen zitten. 
Ze had een lange suede jas aan met bont. Ze was lang en heel slank, haar ogen liepen wat schuin omhoog. Plotseling zag ik dat ze heel erg Minoes-de-Poes'achtig was.
​Toen  klopte alles weer.

Het was mijn laatste dag tussen de jassen, de I Amsterdampassen en de museum-jaarkaarten. Met collega K besprak ik het leven, de invulling en de kunst. Daar hoorde eigenlijk een borrel bij.
In mijn pauze kocht ik twee miniflesjes wijn, haalde kartonnen bekertjes bij de automaat en verheugde me op mijn laatste rondje garderobe. Alleen stond K te scannen en werkte ik de nodige jassen weg met L.
Ik vroeg hem of hij een kopje thee wilde, dat wilde hij niet, natuurlijk niet, want wist hij veel dat ik een kopje rode wijn bedoelde. Ik probeerde nog: 'Een lekker kopje.' Hij wilde nog steeds niet en liep weg om de kassa te gaan beheren. Dus schonk ik vast twee bekertjes rood in, in de veronderstelling dat K weer tot mij zou komen. Dat kwam ze niet. Ik werd me plotseling hieperbewust van hetgeen ik aan het doen was. De geur van wijn verspreidde zich door die hele verdomde garderobe. Ik gebaarde nog naar K die in de verte met haar scanpistool stond, maar niet van plan was zich weer bij mij te voegen.
Ik schonk de bekertjes weer terug in het flesje en stelde me voor dat de floormanager naar de garderobe zou komen en de wijn zou ruiken. Wat zou ik zeggen? Ik goot de helft naast het flesje, maar alles moest terug omdat ik ook wel besefte dat ik niet kon aankomen met het feit dat het K en mij een prima idee leek om een slokje op de korte samenwerking te drinken.
De kruk waarop ik manoeuvreerde werd rood. Ik veegde de wijn er van af en stonk uren in de wind. De ontsmetter deed zijn werk maar half. Ik pompte nogmaals schuim op mijn handen, maar veel haalde het niet uit. De geur bleef hangen. Ik keek naar de ingang waar het gevaar vandaan zou kunnen komen. Er kwam niets. Toch nog maar een keer pompen. En ook maar even wat water over die kruk gooien. Ik vroeg me af of er camera's in de garderobe hingen. En hoe ik hier dan een coherent verhaal van zou kunnen maken. Een bezoeker die alcoholisch was? Een flesje water dat niet goed dicht zat? De kruk stond inmiddels vol met water, maar het rook er in ieder geval minder naar rode wijn.
​Niemand in de wijde omtrek om dat heugelijke feit mee te vieren.