D (27) & F (26) komen naar de tuin. Ex-collega's van het Stedelijk. Het gaat over een doel hebben in je leven, iets wat zij van tafel vegen als complete onzin, en wat ze nog erger vinden is dat men het tegenwoordig verhult in 'purpose'.  Alsof dat iets uitmaakt. Gewoon gelukkig zijn in het nu, zeggen ze. 
Ik vertel dat ik nog meer wil zien van de wereld.
D: 'Je bent pas vierenvijftig. Alle tijd.'
'Ja, dat is waar. Het kan nog makkelijk.'
D: 'Dat is zo'n verschil met mijn moeder, even oud als jij, daar zei ik het ook tegen, maar zij beweerde dat ze te oud was.'
Vierenvijftig en dan te oud zijn. Ik begin het net pas allemaal een beetje te begrijpen. 

De huurder van de overbuurvrouw was zijn sleutel kwijt. Hij moest de reservesleutel dan maar bij mij op de tuin komen halen. De sleutel had ik al in mijn zak zitten toen ik naar mijn hek liep, maar hij zette zijn fiets op slot. 
Ik liet de sleutel in mijn zak zitten en liep met hem mijn tuin door en vroeg of hij wat wilde drinken. Hij deed wel mee met thee.
Hij was dertig en had net promotie-onderzoek in Londen afgerond. 
Eén kop thee en een fles rode wijn later stapte hij weer op zijn fiets. Ik geloof dat een van de belangrijkste dingen van oud worden maar het niet zijn, het contact met jonge mensen is. 

Ook dit jaar werd er volgens de traditie iemand onwel tijdens de Matthäus. Niets nieuws dus. Maar dat het ook weer precies tijdens Komm süsses Kreuz was, verzin ik niet, al ging het net iets anders dan vorig jaar.
​Eerst liep een vrijwilliger voor het publiek langs, toen nog een en toen een hele horde. De onwelgewordene, bijna-stervende of gestovene zat in ons vak. Er werd niet eens geprobeerd het zachtjes op te lossen. Jezus werd stilgelegd door een man met een oortje in.
Het redderen rond de bejaarde duurde. De dirigent trok zich even terug. De bijna-stervende bleek toch in staat te zijn zich in een rolstoel te laten afvoeren. Iedereen ging weer naar zijn plek. De dirigent kwam te voorschijn. Jezus pakte de draad weer op. 

Ik heb een aanloopkat op de tuin. Sjakie. Sjakie woont eigenlijk in Bos en Lommer, maar vindt de tuin leuker. Hij steekt zonder blikken of blozen de Haarlemmerweg over.
Ik liet Sjakie binnen, maar op een gegeven moment had hij er weer genoeg van terwijl mijn verzadigingsgraad nog lang niet bereikt was.
De volgende dag stond de eigenaresse in de tuin van de buurvrouw, waar hij tot dan toe bivakkeerde, en werd ik officieel voorgesteld als kattenliefhebster. Wat zou mijn moeder lachen. Ik bood mezelf aan als achtervang, maar op één voorwaarde. Dat ik niet van die gore natte blikken moest geven, want dat verdomde ik.  
Toen ik laat thuis kwam sprong hij voor mijn fiets. Het ging net goed. Hij liep achter me aan alsof hij nooit anders deed. Ik praatte, redderde en voederde. Midden in de nacht vloog ik rechtovereind door het gerommel bij mijn voeten. Sjakie schrok nog harder. Maar de volgende ochtend appte ik de eigenaresse dat Sjakie de nacht bij mij had doorgebracht. Alles naar volle tevredenheid.  

Ik loop mee met een kunstenares die invalt op de basisschool om de kunst af te kijken. Acht uur melden. Witte school in het centrum. 
De kunstenares komt gefrustreerd binnen. Het is nog midden in de nacht, die verdomde zomertijd ook altijd. Moet de directeur haar de info geven? Die is al-tijd te laat. O, daar ben je. Op tijd. 
Ik vond het een verfrissende start. 
De directeur meldde dat het een makkelijke klas was. Had zij helemaal niet nodig, zij kon zo goed orde houden, dat ze altijd werd gevraagd voor de moeilijke klassen. Ik ging rechtop zitten. Hoe ze dat deed? 
O, gewoon, onderbuikgevoel. 
Geen tips en tricks dus.  
We stonden naast elkaar voor de klas, ze probeerde ze te overstemmen (basisfout 1 weet ik: je stem verheffen). Een meisje dat vooraan zat kwam gebogen naar me toe. 'Je kunt het belletje gebruiken, dan zijn we stil.'
​Vooral dat 'we' vond ik mooi. 
Het belletje werd gebruikt. De klas was onmiddellijk indrukwekkend stil. 
De kunstenares had gezegd dat we zouden beginnen met onszelf voor te stellen. Ik had al zo'n beetje bedacht wat ik allemaal zou vertellen. Niet nodig. 
'Ik ben F en dat is C.'
Het werd een interessante dag.
Binnen een half uur werkte het belletje niet meer, de kinderen liepen in en uit, hadden geen zin om mee te doen. Er zat de verf op de kleding, de grond en op de gordijnen, een kind schopte een ander kind, datzelfde kind sloeg even later twee andere jongetjes in hun kruis, en uiteindelijk moest niet de klas maar wij zelf een half uur lang de troep opruimen nadat ze een eindpreek had gegeven dat de kinderen echt heel vervelend waren.  
Ze dacht van mij dat ik er wel talent voor had. 

Laten we zeggen dat ik vrij had en dat pas achteraf bepaalde. Maar hier ben ik weer. Niet vernieuwd. Niet met een nóg betere formule. Ook niet twee voor de prijs van één. 

Ik klaag over het alleenstaande leven. W hoort het geduldig aan. Mijn: godver, grr bij stellen is er altijd wel een van de twee die handig is, die afzuigkappen kan installeren, omgevallen schuttingen kan herstellen en verrotte entrees fixen. En als dat niet zo is, hebben ze een dubbel inkomen waarvan ze makkelijk een handig type kunnen betalen.
Onze conclusie is dat ik een klusjesman zou moeten hebben die dit allemaal voor mij uitvoert en dan niet voor de hoofdprijs, want mijn financiële situatie is ruk.

Een kwartier later stap ik mijn boot uit en wordt aangesproken door een te dikke donkere man. Of ik een of twee euro voor hem heb. Hij zit aan de grond. Ik had alleen mijn telefoon met bankpassen bij me. Of ik dan niet een heitje voor een karweitje voor hem had. Hij zat zo omhoog. Ik verwees hem naar het Leger des Heils. Dat was geen goed advies want hij en het Leger waren op dit moment geen goede combinatie.  

Toen ik wegfietste besefte ik dat ik de man op het dak was, gevlucht voor een overstroming. Diepgelovig had hij tot god gebeden: 'Red me, god, red me.' 
Hij wees elke boot af. God zou komen.  

Ik durf het nauwelijks toe te geven, maar ik ben dol op Ikea. Echt. En na een half uur nog steeds. 
Ik moest bij de keukens zijn vanwege een afzuigkap die het had begeven. De man stond me te woord, ik dacht nog dat ik de stellingnummers moest opschrijven, maar daar kwam het lijstje al uit de printer. 
Met hem filosofeerde ik ook nog even over het al dan niet zelf doen. Ik moest gaten in twee nieuwe planken maken omdat de afvoer op een andere plek zat. Verder zou ik de nieuwe afvoerbuis moeten buigen om effect te sorteren en dan met slangenklemmen aan de gang. 
'Denk je dat het te doen is voor me?'
De man keek me aan. Knikte vastberaden. Hij zou geen problemen opleveren. 
Daar betalen ze hem natuurlijk wel voor.  

Ik stond model in een boetseeratelier. Mijn hoofd werd van alle kanten becommentarieerd. Zo fijn dat er tekening te zien was, dat jonge gladde, daar moesten ze niets van hebben, mijn ogen werden een uitdaging vanwege diepe ligging, mijn mondhoeken krulden mooi omhoog, met geinige kuiltjes, maar eigenlijk bestond ik voornamelijk uit haar, veel haar. En wat voor haar.   
Toen ik een tijdje zat, werden die krullen van mij toch een probleem. Of het ook omhoog kon. Dat kon. Toen kwam het volgende knooppunt in zicht. Mijn oren. Ze hadden geen klachten over die van mij, maar ze zijn in het algemeen moeilijk vast te leggen.
Toen gingen ze los op mijn hoofd.