Ik ben zo labiel als de pest. Als er een gevoelig bericht op de radio klinkt, een emotionele uitzending op tv, een telefoongesprek met een eenzame oudere die haar kinderen niet kan zien omdat die kinderen dat niet aandurven... ik breek. 
Wat maakt dat mijn emoties zo aan de oppervlakte liggen? Het zal het besef van kwetsbaarheid zijn. De kwetsbaarheid van dat wat leven heet. Misschien is het dat nu weer eens goed doordringt dat die maakbaarheid waar we met z'n allen zo in zijn gaan geloven, een lekke reddingsboei is. 
Na mijn openhartoperatie voelde ik me ook zo. Het is een mengeling van een tintelende dankbare levenslust gemengd met het besef dat het ook anders af had kunnen lopen. Dat je het niet voor het zeggen hebt. Dat je moet meebewegen in hetgeen je overkomt. 
Wat me in deze tijd raakt is dat het lijkt alsof mensen opeens oog hebben voor een ander, voor de inzet, voor mensen die niet als eerste aan zichzelf denken. We hebben opeens met z'n allen oog voor hetgeen er toe doet. Het is het afschrapen tot dat wat van belang is. 
Daarnaast komt nog iets anders naar boven. Ook duidelijk gemaakt door de laatste DWDD. M laat zien dat inzet, overgave en offers tot grote hoogten leiden die veel mensen inspireert en steunt. Het maakt dat ik weer besef dat ik veel serieuzer moet omgaan met dat wat ik gekregen heb.
​Zitten schrijven, niet zeuren. Zorgen dat ik doe wat ik moet doen. De wereld vertalen. Anders niet.  

Het leven is tot stilstand gekomen. Ik was ziek. Nu zit ik weer rechtop en laat de commentaren van mijn omgeving tot mij doordringen. 
'Je hebt zeker Corona, natuurlijk, je kunt het ook hebben als je niet benauwd bent. Je hebt toch pijn op je borst?'
'Nou, dan is het gewoon griep. Dat heerst nu ook, hè?'
Het rare is dat ik bij dat laatste dan toch een tikje beledigd raakte. Hoezo geen corona? Deed ik soms niet adequaat mee in deze afbrokkelende wereld?
Ook de gedachte dat ik het dan tenminste allemaal achter de rug zou hebben speelde mee. Hopelijk verder immuun door het leven. 

Een journalist van de NRC kwam in mijn klas om te zien hoe de lessen verliepen. Ik had de kinderen geïnstrueerd, ze moesten hun spionnenboekjes meenemen, opletten, en net doen alsof ik de leukste juf van de wereld was. Dat deden ze. NRC

Meestal stel ik vervelende klussen eindeloos uit. Heel soms reageer ik meteen op onheil. Toen ik 's avonds thuiskwam kletterde het water in de gracht. Het bleek mijn waterleiding te zijn. Het had zo extreem geregend, dat ergens in mijn achterhoofd iets oplichtte, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik knipte de klimop weg, haalde de isolatie weg (zonde) maar kon niet vaststellen waar de lek precies zat. Met veel moeite opende ik het luik op de kade (schroevendraaier deed het beter dan de nagels), zette de hoofdkraan uit, maar het water bleef doornletteren.  
Waternet kwam langs. Het water liep niet meer. De mannen reageerden extreem chagrijnig. Nog chagrijniger dan ik was geworden. 

Een mooi nieuw literair platform. Papieren helden. Ik lever maandelijks een bijdrage. Komt dat lezen! 

We hadden de hele dag doorgebracht in het stenen huis van W.
's Avonds moest ik door het donkere tuinpark, dat de laatste tijd getergd wordt door insluipers, en daarna door het Westerpark. Vlak voor mijn vertrek begon ik me onrustig te voelen, kwamen de stel-je-voor-gedachtes, dus zei W, om mij een plezier te doen, dat ik maar moest appen als ik veilig thuisgekomen was. Dat is toch prettig. Dat je weet dat als je keel doorgesneden wordt het binnen een luttel uurtje wel tot je beste vriend zal doordringen. 
Ik haalde de overtocht. W reageerde. 'Hoera! Alweer niet vermoord! Houd moed.' Een goede suggestie. Het is me tenslotte al 20.038 keer gelukt.  

Elke week sluit een van de kunstenaars af met een workshop voor de hele groep. In tweetallen bestudeerde we elkaars gezicht. L had een hoog voorhoofd en vloeiende lijnen. Een hoge knot op haar hoofd. Vervolgens knipten we elkaars silhouet. Mijn model was jong, maar mijn schaar dacht daar anders over. Ik knipte een stroeve bejaarde die in de verte iets weghad van oma Dalton. 

De literaire salon met Stephan Enter was leerzaam. Zo werd duidelijk dat dansen in gereformeerde kringen niet wenselijk was.
Allemaal verticale bewegingen die horizontale verlangens opwekken.