Vandaag stond ik met W in de tuinwinkel. Dat is altijd al feest, maar nu dubbel omdat W me na afloop zou helpen een boom te snoeien. W floreert als hij zware, ingewikkelde taken moet uitvoeren. Win-win.
De top van de boom lag binnen luttele minuten in de sloot, alwaar die door de achterbuurvrouw naar de kant werden getrokken en in stukjes gehakt. 
Toen bleek dat er aan andere boom dwars over de sloot groeide en een andere buur daar last van had. Dit was een uitdaging van een ander kaliber. W hing voorover, ploeterde, hakte, zaagde en kreeg het voor elkaar om de boom in te korten en zelf niet voorover in het water te kukelen. 
Binnen een uur was het bomenprobleem opgelost, de achterbuurvrouw gelukkig, de achterbuurman van het belendende perceel binnenkort gelukkig (hij was niet aanwezig) en ik sowieso gelukkig met alle hulp. 

Van de gemeente kreeg ik een gloednieuwe driewieler. Drie weken geleden kwam een meneer met een uitstekend gebit, mij fietsles geven. Dat viel nog niet mee. Binnen 1 minuut stond ik al met mijn ex-gebroken been op de grond omdat ik dacht dat ik eraf zou sodemieteren. Mijn been vond dat minder geslaagd. En zelf was ik er ook niet echt gelukkig mee.
Hier op de gracht was het parcours uitermate geschikt. Hier een bult, daar een kuil. De man liep naast me met zijn hand op het stuur, zoals ooit mijn vader. Hij had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik was daar minder zeker van. Ik had continu het idee dat ik zou kapseizen. Maar ala. 
Vandaag leverde hij een gloednieuwe driewieler af en liep even de functies door om zo'n ding van z'n plek te krijgen. Ik lette voor de verandering erg goed op. 
Toen de instructeur weg was, wilde ik wel een rondje fietsen. Dat leek makkelijker dan de praktijk. Ik kreeg het ding met geen mogelijkheid van z'n plek. Ik vroeg me af of er een achteruit op zat, maar daar had de driewieler-leraar (heeft dat een vermelding in de beroepengids?) het niet over gehad. Terwijl ik daar zo aan het klungelen was, stelde ik me mijn buren voor die vanachter hun grachtenpand-ramen heimelijk of voluit lachten om mijn onvermogen. Kijk eens die gehandicapte, krijgt haar armetierige driewielertje niet in beweging. De K heeft haar hersenen ook nog eens ernstig aangetast. 
's Avonds las ik de gebruiksaanwijzing. De fiets heeft een handrem. Aha!
Én een achteruit! 

P kwam thuis met een I love you-ballon én een jaarabonnement op Artis. Gelukkiger kon hij me niet maken. Dat het cadeau een geheime agenda had, vond ik niet erg. Integendeel. 
Van de fysio moet ik elke dag meters maken. Alleen komt dat er niet van vanwege een ruggengraat van snot. Elke dag hetzelfde ommetje helpt ook niet mee. En ook wel af en toe pijnen die het lastiger maken. 
Die volgende ochtend liep ik nog geen 15 meter met P mee naar de hoek, de bedoeling was tot aan de Montelbaanstoren, en keerde om vanwege een tegenstribbelend been. Maar aan het einde van de middag wilde ik er toch graag uit, nam de Maxmobiel en liep Artis binnen. Het cadeau wierp zijn vruchten af.
Ik begon met adequaat gehandicaptengedrag. Een koffietje. Het lukte me om met een koffie in één hand en de stok in de andere aan een tafeltje te geraken, alwaar ik wel mijn stokken liet vallen, maar die werden galant opgepakt door een Artisvriend.
Daarna liep ik ongemerkt, alhoewel mentaal genoteerd, door het vogel- en repietelenverblijf, en daarna nog een stukje verder. Afgewisseld met een bankje. 
Ik genoot van de aap die hoog boven in een boom een vogel nadeed en van het park waarvan nu al duidelijk is hoe mooi dat in het voorjaar wordt.
​Uiteindelijk bleek ik een half uur gelopen te hebben. Lang leve Artis. En P!

Uit eigen beweging ging P naar de Lidl terwijl hij ook voor de Boni, Aldi of AH had kunnen kiezen. Ik vermoedde dat het zaadje dat ik eergisteren had geplant aan het ontkiemen was.
Ik was lekker thuisgebleven toen P heel tevreden met volle tassen het huisje inkwam. Ik vroeg hem hoe het met zijn liefde voor de Lidl stond. Die was er totaal niet, maar... hij had wel een contactgrill gekocht.
'We hebben een grillpan.'
'Ja, maar als jij een knapperig broodje wil kan dat hierin.'
'Kan in de broodrooster.'
'Je kunt hier een tosti in maken.'
'Die eet ik nooit.'
'Je kunt groenten grillen.'
'Kan in de grillpan die we al hebben.'
'Hij kostte 20,- euro.'
Hij keek me aan en zag mijn blik.
'Met het menu dat op het plaatje staat maak ik m'n meissie blij.'
Ik keek naar een paar stukjes treurige kip, een tomaat en een paar verdwaalde stukjes courgettes en trok mijn wenkbrauwen op. 
Hij gaf op. 
'Ik wilde hem eergisteren al kopen, maar dacht dat krijg ik er nooit door.'

We gingen naar de Fundatie en P reed me rond in een rolstoel. Ik was eigenlijk van plan om erachter te gaan lopen tot ik niet meer kon omdat de fysio wil dat ik oefen, maar toen de suppoost de rolstoel voorreed, vond ik het gek om niet te gaan zitten en toen ik eenmaal zat vond ik het prima. 
Het is wel een andere ervaring om zo laag naar schilderijen te kijken en afhankelijk te zijn van de duwer in de volgorde van schilderijen en de duur van het bekijken. Vooral het moment van scherp naar achteren draaien en een totaal ander schilderij bekijken dan verwacht, leidde tot oprispingen. We sjeesden door de zalen. Bezoekers waren wel attent, stapten meteen opzij als we aan kwamen rollen. Of het was doodsangst. Dat kan ook. 

Omdat het de provincie is, lagen we al vroeg in bed. Om 04.00 uur werden we opgeschrikt door mijn telefoon. De buurman. 
Mijn boot is gezonken, de drijvende tuin weggedreven, inbrekers die aan het feesten zijn, een boom die op het dak is gevallen, een motorboot die er frontaal op in is gevaren... dat zijn zoal de dingen die door mijn hoofd schieten. 
'Ligt bij jou ook de stroom eraf?'
'Eh, weet ik niet, wij zitten nl in een huisje.'
'O, sorry!' zegt hij en hangt weer op. 
We hebben zeker een kwartier de slappe lach gehad. Daarna theorieën bedacht waarom iemand om 04.00 uur 's nachts merkt dat de stroom eraf ligt.
​We kwamen er niet uit, maar wakker waren we wel. 

We zitten in een huisje in Hattemerbroek. Schrijven, wandelradius opbouwen, musea, uit eten, uitrusten.
We gingen foerageren. Nou is dat tricky. P en ik kunnen twee dingen niet samen: boodschappen doen en autorijden als ik rijd. 
Maar we namen het risico omdat ik per se naar de Lidl wilde en P dat niet zag zitten. Ik wilde hem overtuigen van de schoonheid van de Lidl. Niet alleen de prijzen, maar als belangrijkste de afdeling groeten en fruit. 
De winkel was groot en overzichtelijk. Omdat ik normaal gesproken door de winkel stier om zo snel mogelijk alle producten in het karretje te krijgen en P daar helemaal gek van wordt omdat hij etiketten wil bestuderen, spullen in de kar wil leggen om ze vervolgens er allemaal weer uit te halen omdat hij tóch iets anders, iets beters wil koken, ging het deze keer van een leien dakje. Ik strompelde als een schildpad achter het karretje, laadde alle gezonde dingen in (goed voornemen van eergisteren) en liet hem alle etiketten lezen die hij maar wilde en was voorbereid op een aantal produktenwissels, wat gek genoeg niet gebeurde. 
Het ging goed. Tot we bij de kassa kwamen. Ik wilde bij de mevrouw op de band, maar P liever bij de zelfscan. Dat hadden we niet moeten doen. 
Het apparaat bestookte ons met diverse commando's: haal het product van de weegschaal, is dat wel uw tas die daar op ligt, haal er onmiddellijk een medewerker bij, product niet gescand, enz. Opeens moesten we afrekenen omdat er bij die kassa maar 15 producten mochten.
De medewerkster was erg geduldig ook al moest ze vier keer bij ons terugkomen. 
Ik werd steeds ongeduldiger, vooral toen de kartonnen dozen - die ik, heel handig, had gepakt, scheelt weer plastic tasjes - niet op het plateau paste, waardoor de producten er scheef in kwamen te liggen, de weegschaal weer op tilt ging en P vond dat het allemaal anders moest.  
Maar uiteindelijk hebben we al onze kasten kunnen volproppen en was de stemming weer optimaal. 

Als tot gehandicaptgemaakte maak je snel vrienden. Niet alleen Cantarijders groeten vriendelijk, op de stoep gaan tegenliggers een stap opzij, wenken dat ik als eerste door een vernauwing mag, schreeuwen me 'Succes!' toe en knikken alsof ze het net zo belabberd vinden als ik dat het eindelijk in staat zijn mijn teennagels te knippen een mijlpaal is. 
Voor het AVL kwam een vrouw met krukken me tegemoet. 
'Dat is stoer! Alsof je op wintersport bent.'
Ik loop met m'n wandelstokken omdat krukken teveel pijn in mijn armen opleverde, en raadde de vrouw hetzelfde aan. Daar moest ze niks van weten. Ze liep zo weinig met die krukken, dat dat niet nodig was. Gelegenheidsinvalide, dacht ik vilein, terwijl ik verlangend naar haar staat van zijn keek. 

We reden in de Max naar Naarden. Ik wilde graag via de scenic route. P aarzelde, hij had het in de boot al koud. Ik had sokken die je aan kunt zetten, echt het bestaat, zodat het lijkt alsof je voeten op een bankje voor de haard liggen op te warmen.
Ik wilde graag onze inwijdingstocht overdoen, inclusief schapen die weigerden aan de kant te gaan, een wandelaar met oortjes in die ons tegemoet liep maar ons niet hoorde en bijna tegen ons aanbotste, ergens koffie met appeltaart of voor mijn part patat of pannenkoeken eten. Ik kreeg hem niet om. Hij stapte wel in, maar van patat, pannenkoek, appeltaart of koffie was geen sprake. Ook niet van schapen, trouwens. 

P steekt de haard aan. Tevreden zegt hij dat hij een pagode heeft gemaakt, en duikt de keuken in. Binnen no time is het vuur uit. Ik meld het. 
'Je hebt kokers en stokers, hè, dat gaat niet samen.'
'Is dat een betrekkingsboodschap?'
'Nee, een leermoment. Dat zeiden we bij altijd bij de zeeverkenners.'
Ik knik lauwtjes.
​'Eigenlijk ben ik een wandelende Teleac-cursus voor jou.'

Ondanks de icecap is er veel haar dat mijn hoofd heeft verlaten. Ze dachten waarschijnlijk als het zo moet, heb ik er geen zin meer in. Dus werd de pruik uit de kast gehaald en moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Toen ik hem voor het eerst op mijn kop zette, op een gemoedelijke avond die ik naar God vloekte en schreeuwde - arme P - omdat ik op Oboema (Jiskefet) leek, kon ik de teleurstelling niet accepteren. Na de 12 pruiken waaruit ik kon kiezen, leek deze het meest geschikt. Tja. Vergelijk slecht met slechter en nog slechter en je hebt al gauw iets goeds. Maar niet als die andere 11 opties wegvallen.
Ik wilde dingen kapot gooien, vernielen, een destructief pad hakken en alles vernietigen wat me maar in de weg stond.
En... hielp het?   

Ik reed met mijn gehandicapte autootje naar Naarden. Onderweg kruiste ik een Canta. Een oude man, chagrijnige kop, verbeten kaakbeet, kwam me tegemoet. Ik stak mijn hand op. De ene gehandicapte groet de andere gehandicapte, dat schept een band, zoals zeilers elkaar groeten, of motorrijders. Maar gezien zijn uitdrukking was ik niet helemaal zeker van mijn zaak.
De man, voorovergebogen over zijn stuur, handen klemmend om het stuur, wist toch even los te laten. Zijn hand ging omhoog. Plotseling vond ik het zo'n eenzaam gebaar. Ik wilde mijn autootje aan de kant zetten, hem naast me uitnodigen en in de berm een goed gesprek beginnen over afhankelijkheid, over doorkruiste dromen, over gemiste kansen, over liefde, over leven zonder toekomst, over overleven.  

Na deze periode van niet-schrijven, geen werk, dus alle mogelijkheid om de dingen te doen waarnaar een werkend mens verlangt, is het me wederom duidelijk geworden dat dat maar voor een korte periode geldt. Althans voor mij. Het verlangen om iets te betekenen, in mijn schrijven, met lesgeven, is een niet te onderschatten element om geluk te ervaren. 

Vanavond zat ik met W en M aan mijn keukentafel. Het was zinderend. Ultiem. Het was precies dat waarvan ik denk, voel, weet dat het is waar het leven om draait. Een keukentafel met vrienden. En aan die tafel werden gedachten gewisseld, ideeën geopperd, steun verkregen, gegeven, ontvangen. 
Met die twee mannen die afwisselend grof en gevoelig zijn. Juist die combinatie. De harde grappen die relativeren, en dan plotseling gaan ze de diepte in en verkennen wat het is om een kunstenaar te zijn. Om te creëren, wat ervoor nodig is, waarom een kunstenaar in hart en nieren het niet voor elkaar krijgt om zichzelf te verkopen, maar waar het ook niet om draait. Het genot van creëren is niet afhankelijk van succes. 

Er was veel. Gekreun tijdens het lopen, draaien in bed niet te doen, medicatie die niet de stilling gaf waarnaar werd verlangd, een fysio die vond dat ik door de pijn moest gaan, er waren tenslotte meer mensen die pijn hadden, maar zij deden extra oefeningen zonder opdracht, waarom ik dan niet? Een goede vraag die maakte dat ik mezelf weer eens de maat nam. Ik had zoveel verder kunnen zijn: in lopen, in flexibeler zijn, in vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. In verlicht zijn.