Het fijne aan deze periode is, is dat er altijd een goed excuus is om iets te doen (lees geld uit te geven). Dit keer was het Italia Oggi die volgens mij de beste scroppino's van de stad maakt. Ik was er minimaal twee jaar niet geweest, maar werd bij binnenkomst hartelijk omhelsd door de eigenaar wat mij een enorm grootstedelijk gevoel geeft. De eigenaar en ik doen net alsof ik elke dag een ander etablissement aandoe, dus koesteren we samen de keuze voor zijn nederige restaurant, natuurlijk kent iedereen me bij naam, ben ik niet die beroemde ...?
Maar goed dat niemand hoorde wat die beroemde ... van de rekening van de scroppino's vond.  

W moest naar een lunch waar hij totaal geen zin in had. Hij had al een paar keer tegen zijn man gezegd dat hij liever bij de haard een boek las. Ik kon me daar van alles bij voorstellen. 
We namen afscheid op het tuinpad.  
'Ik heb geen zin!'
'Ach, het is leuker dan kanker.'

De boot van de overburen heeft een laag raam. Als iemand door de zitkamer loopt zie je een onthoofd lichaam rondlopen. Op zich een geinig effect, maar vanmorgen liepen er grote witte billen heen en weer. Ik zie ze vaker. Maar vandaag was het anders, misschien vierden ze het weekend was. Ze bleven maar bloot.
Het is net als bij de tv, je ogen worden er toch naar toegetrokken. De omlijsting van het raam de tv-rand.  
Hij bleef maar heen en weer lopen. Dikke buik naar voren. De ene kant op was het beeld één groot wit billenvlak, de andere kant op was voor kijkers van boven een bepaalde leeftijd. Na een paar ijsbeerbanen had hij sokken in zijn hand. Ik vreesde het ergste, maar met de sokken werd niets gedaan. Toen kwam en een telefoon in beeld, arm gestrekt naar voren. Een videogesprek.

Ik had E heel lang niet gezien. We dronken thee en deelden kankerverhalen. E stond op een gegeven moment op en trok haar trui en bh omhoog en legde nauwkeurig uit wat ze met welke borst hadden gedaan. Toen trok ik mijn trui en bh omhoog en specificeerde ook het een en ander.
Plotseling zagen we onszelf zo staan. Voor het raam. Het huis lag tegenover het station, de ramen waren groot en schoon. Ik kon niet helemaal inschatten of de treinreizigers een aparte middag hadden. 

Na het bloedprikken liepen we door het park. We gingen lunchen in Het Tropenmuseum. Ik bestelde zonder vooropgezet plan een witte wijn. Toen ging ik het zitten rechtvaardigen met: het is mooi weer, ik ben met Paul, zo direct krijg ik uitslag, what the fuck.  
In het ziekenhuis was een mondkapje verplicht. Plotseling was ik erg blij met dat gebod. 

's Ochtends belde een assistente om te zeggen dat degene van de dag ervoor had moeten zeggen dat er ook bloed geprikt moest worden voordat de CT-scan gemaakt kon worden. 
Ik wilde mijn harnas uit de kast pakken en met paard en zwaard de afdeling opstormen. Gisteren had ik in alle rust bloed kunnen laten prikken, vandaag was dat anders. Het goede mens zal niet beseffen dat haar misser stress oplevert en dat het knullige afstraalt op de rest van het ziekenhuis. Als ze een administratieve kracht niet eens foutloos kunnen laten werken, hoe zit dat dan met de chirurg? Teentje meer of minder.. ach...?
Ze zal zich niet realiseren dat door niet te weten waar je aan toe bent qua ernst van de diagnose, stress heel makkelijk omslaat in paniek. Maar goed dat ik geen borstvoeding geef. 

De assistente belde me om een spoed-ct-scan in te plannen, dus ik had wel het gevoel dat ze het misschien iets beter had kunnen voorbereiden. 
'O, u kunt morgen komen? Moment dan pak ik de spullen erbij. Wat u allemaal moet doen en zo...'
'En zo,' dacht ik. 
In de morgen ontbijt met thee. 
'Mag koffie ook?'
Ze had geen idee. Ik mocht wel de hele dag water drinken.
En thee?
Ze had geen idee.
'Geeft u borstvoeding?'
Ik gaf neutraal antwoord, maar vroeg me wel af of mijn dossier misschien donkere gaten vertoonde. 
Ze ging door. 'Verder is het belangrijk dat u geen metalen kleding aantrekt.'
Oke. Deze keer dus niet in maliënkolder komen opdraven. 

Paul zat in de gang te wachten. Een onwaarschijnlijke gewaarwording, omdat ik het in 2013 - natuurlijk met lieve steun van familie en vrienden - toch alleen moest doen. We liepen door de herfstavond naar hotel Arena. Belde met de huisartsenpraktijk om te zeggen dat mijn huisarts niet naar huis mocht voordat ze mij had gebeld met de uitslag en haalde adem.
In de bar kwam de ontspanning. Volgens traditie bestelden we de duurste en de goedkoopste wijn en proefden blind.  
Net nadat ik tegen Paul had gezegd dat ik er echt een heel goed gevoel over had ging de telefoon. Ik verdween naar de gang. Uitzaaiingen, geen kwestie van maanden, maar jaren. Maar ik mocht niet meer wandelen want mijn bot kon breken... 
Later, veel later ik op mijn stappenteller. Ik had die dag 16,7 kilometer gelopen. We namen een taxi. 

Toen ik door de laborant naar de kleedruimte werd gebracht bedankte ik haar voor haar lieve steun. Zij vond dat ze gewoon haar werk deed. Ik vertelde haar dat ik uit eigen ervaring kon vertellen dat er mensen zijn die er een andere werkopvatting op na houden. Dat vond ze fijn om te horen. Er was een klik, zei ze. 
Ik deed de broek die ik voor het onderzoek had gekregen weer uit, vouwde hem op en vroeg me af hoeveel onuitwasbare angst daar in zou zitten. 
Halverwege de gang kwam ze me achterna rennen. Ze had de radioloog gebeld, hij zou er meteen naar gaan kijken. 

Omdat het om mijn heup ging hadden we ingeschat dat mijn claustrofobie wel mee zou vallen. Ik liet de blinddoek achterwege. Het brancard ging verder en verder het apparaat in. Voor het eerst van mijn leven zag ik echt hoe onwaarschijnlijk dicht de rand op mijn neus zat en hapte naar adem. Zo snel als ik kon drukte ik op het alarm. Tergend traag gleed het brancard weer naar buiten. Er werd een handdoek op mijn ogen gelegd en ik mocht weer. Toen was het zaak mijn gedachten in het gareel te krijgen. Ik was vergeten mezelf van tevoren te programmeren, en zo halverwege die opgejaagde gedachten weer de goede kant op krijgen vergde nogal wat. 
Maar het lukte. 
Het brancard gleed weer uit het apparaat. Mijn hart uit mijn lijf. Normaal krijg ik een infuus, maar deze keer was het blijkbaar één lading contrast die van tevoren ingespoten werd. Ik probeerde met mijn linkerhand in de lucht afleiding te zoeken en vroeg hoe lang het nog duurde. 'Een kwartiertje,' zei de vrouw. De andere laborant begreep het beter, liep om, pakte mijn hand en zei: 'Heel eventjes nog.'
Toen werd ik het apparaat weer ingeschoven en ging het kwartiertje in. ​

De spoed-MRI kon om 15.30 uitgevoerd worden. Ik was er niet blij mee, dat betekende geen uitslag voor het weekend, vooral niet toen bleek dat ik een half uur in dat apparaat moest liggen. Op de tafel lag ik te stuiteren van de zenuwen en toen me werd verteld dat er ook contrastvloeistof gebruikt zou worden liepen de tranen huppelend mijn nek in. Ik vertelde dat ik borstkanker had gehad en me ontzettend druk maakte. Ze begrepen het heel goed. Ik biechtte meteen maar op dat ik een enorme naaldenfobie heb. Ze hadden toevallig de beste prikker van de afdeling. Zeiden ze. Ik vind positief liegen een adequate reactie. Ik was toch geneigd het te geloven. Maar ik had al oordoppen gekregen en een koptelefoon op en ik wilde toch niet afgesloten van de wereld cruciale informatie missen. Bijvoorbeeld dat die beste prikker vloekend zou constateren dat de naald was afgebroken. Maar het was nog niet zover. Ik zou pas halverwege het onderzoek vakkundig te grazen worden genomen. 

Ik zat erg te twijfelen. Moest ik nu naar de kapper gaan, net op het moment dat het zou kunnen dat ik binnenkort weer aan de chemo zou liggen. Ik deed het toch.
Na het wassen wikkelde de kapster een doek om mijn hoofd en was er geen pluk haar meer te zien. Ik vond het niet prettig om in de spiegel een glimp op te vangen van hoe ik er straks misschien weer uit zou zien. Gelukkig haalde ze de doek snel van mijn kop en knipte ze het zo dat ik weer een grote krullenbos had. Iemand refereerde lang geleden aan mij als: 'Iets met krullen.'
Vooral dat 'iets' vond ik goed. 

De uitslag van de röntgenfoto van mijn heup was niet goed, er moest een MRI gemaakt worden om het beter te kunnen bekijken. Ik vroeg aan de huisarts wat dat kon betekenen. 'In het beste geval is het niets, in het slechtste geval zijn het uitzaaiingen.' 
We waren er weer. In die wondere wereld van medicijnmannen en -vrouwen. Ze had kunnen zeggen: 'We weten het niet, we willen alles uitsluiten.' Nu zei ze eigenlijk: 'In het beste geval blijft u leven, in het slechtste geval gaat u dood.'