Mijn VIP-klasje bestaat uit vier meisjes van 10 en het is genieten.
De filosoof vroeg of ik het boek dat zij had geschreven wilde lezen. Het moment dat ik de aan elkaar geniete A4tjes in mijn handen had werd ze zenuwachtig en begon te twijfelen of ze het wel wilde laten lezen. Nadat ik haar had verzekerd dat het altijd zo gaat, bij elke schrijver, mocht het. Maar ik moest wel goed beseffen dat ze dit voor haar zusje van zes had geschreven. Dus het was 'jonger.' Begreep ik dat wel? Ik begreep het. 
Het verhaal was echt goed. Ontroerend was de eindpagina: 

De kinderen gooiden met dobbelstenen waarop een tekening staat, die moesten ze gebruiken in een verhaal. Een van de VIP-leden schreef een kristalheldere samenvatting van het schrijverschap: 

P houdt mijn gracht bij. Aan de overkant zit achter het roer van een schip een meerkoetennest verstopt. Twee boten links daarvan hebben zwanen hun nest op een ontmantelde drijvende tuin gebouwd. Rechts van mijn terras zitten man en vrouw fuut afwisselend op een nest, toppunt van emancipatie bij die beesten. 
Dan zijn er Nijlganzen die de boel af en toe komen verstoren, meeuwen die afgelopen week een eendje onderschepten, pootjes uit de bek.
De meerkoeten en zwanen hebben al enige tijd geleden hun kroost uit hun ei zien tikken, de futen hebben twee kleintjes en nog drie eieren te gaan. 
Als de fuut met gebogen nek naar de overkant cruised, roept P: 'Let op, kijk dan, hij is woedend, aanval geopend, dat wordt oorlog!' De oorlog blijkt mee te vallen als ik met alleen een handdoek om kom kijken wat er aan de hand is. Als het futenkind de veren van pa of ma doen trillen omdat hij op zijn rug we-weten-niet-wat zit te doen, wordt de camera erbij gehaald. De Nieuwe wildernis is er niets bij. P weet precies wat de beesten denken en waarom ze doen wat ze doen.
'Hij heeft honger, zij heeft het echt helemaal gehad met hem, kijk nou, hij gaat ten oorlog! Soms, heel soms, zet ik daar dan wat vraagtekens bij.  

Omdat ik niet fysiek bij de presentatie mocht zijn (regels...) had de leerkracht een extra scherm geregeld. Ik werd als een correspondent de klas in gehaald. N deed haar presentatie (een tien). Daarna mochten de kinderen vragen stellen. 
​Wat was uw moeilijkste boek?
Hoe voelt het om kanker te hebben?
Op welk boek bent u het trotst?
Hoe komen de letters in een boek? 
Hoe lang had u kanker? 

Ik houd van dit soort vragen. En ik moest echt even goed nadenken om de vraag hoe het voelt om kanker te hebben te kunnen beantwoorden.

Tussen de kinderen die liever niet willen, zitten kinderen die me versteld doen staan van hun leergierigheid en enthousiasme. Zelfs als de schrijflessen na schooltijd plaatsvinden. 
Een van mijn favorieten is Z (10). Het is ongelofelijk met wat voor onderwerpen en vragen zij aankomt. Ik noem haar de filosoof. 'Weet je wat dat betekent?' Ze had geen idee. Nadat ik het haar had uitgelegd: 'Juf, wilt u me voortaan altijd zo noemen?'
​Wilde ik wel. 
Deze keer was de opdracht het schrijven van een gedicht. Ze wilde dat ik een woord voor haar uitkoos. Ik gaf haar zoektocht. 'Dat kan jij wel aan. Weet je wat dat betekent?' Dat wist ze. 

De week erop zei ze: 'Juf, ik wil u bedanken voor het woord dat u me gaf.'

De moeder heette me hartelijk welkom. Haar dochter (8) zat al vol spanning op me te wachten. Met z'n drieën aan de keukentafel vervolmaakten we de boekpresentatie van N.
Ze had een powerpoint met een dia van boeken die ik had geschreven. Twee. Waarvan ik er een niet geschreven had. Kon zij niet weten. Hij staat op internet, omslag en al. Ik had hem graag afgeschreven, dus ik zei niets. Ook niet dat er misschien wel twee andere boeken in het rijtje konden staan. Ze had zo haar best gedaan. We repeteerden hoe het twee dagen later in de klas zou gaan. Ik voorzag een tien.
Rustig vertelde de moeder over haar ziekte en de naderende dood. Dan zou je denken dat dat lastig afscheid nemen is. Toch was dat helemaal niet zo. Ze stond in de deuropening en bedankte me voor mijn komst. Dat het voor haar zo veel verschil maakte. Ik zei simpelweg sterkte en het was onze wederzijdse blik die al het andere zei. 

De avond voor mijn vaders verjaardag zaten wij, zijn vier kinderen, hem te zieken. Of hij om 00.00 uur aan de champagne ging, of hij wel zou kunnen slapen van de spanning, of hij zou proberen los te peuteren van ons wat voor cadeau hij zou krijgen. Ging hij allemaal niet. Hij had het net even te vaak meegemaakt. 

Ik bel een vriend om te vragen hoe het met hem gaat. Hij heeft een duidelijk antwoord. 'Ik ben mijn agressie aan het reguleren.'
Dat vind ik lekkere uitspraken. Vooral omdat het zo mooi geformuleerd is. Ik reguleer zelf nooit iets, maar wil daar meteen mee beginnen. 
Alles wat de vriend deze ochtend ziet of leest veroorzaakt een reactie. Maar hij vertelt het gierend van de lach. 
Een foto op Facebook van Biodanza. 'Van die mensen die heel erg demonstratief zichzelf zijn, daar word ik ook erg agressief van!'
Ik zie het meteen voor me. Mega-irritant inderdaad, die ik-heb-het-geheim-ontdekt-maar-daar-heb-jij-nog-geen-kaas-van-gegeten gezichtsuitdrukking, waarover je eventjes je net gevijlde nagels wilt laten schuren. 
Dan was er nog meer leuks op Facebook van Real Happiness Coaching, waarbij de ene vrolijke idioot aan de andere vraagt: 'Hoe oud ben jij?' De andere vrolijke idioot antwoordt: '51.' Ene debiel: 'En hoe oud voel jij je?' Andere: '27.' De uitsmijter is voor de eerste: 'En wat is jouw geheim?' Waarop de andere als een kerstman aan het lachen slaat. 'Ho-ho-ho!'
Toen zei de vriend: ik ga slaaaaaaan!!! 
Hij heeft ook last van mensen die vinden dat hun 'vrijheid' wordt afgepakt. Ik bevestig het en haal mijn vader aan die tureluurs wordt van het verwende gedrag, en er dan weer even de oorlog tegenaan gooit. Die hij heeft meegemaakt met schuilkelder, Sperrzeit, bominslagen, huisuitzetting en al. De vriend zegt: 'Nog buiten de oorlog om, ga in een dictatuur leven, kap met dat verwende gedrag.'
Hij weet niet goed wat deze stemming veroorzaakt, maar wel: 'Ik wil iemand pijn doen.' 
Ik leef totaal mee en krijg van de weeromstuit ook moordgedachten die ik nu dan aan het reguleren ben. 

Waarom dit zo fantastisch is? Omdat we met gevloek het gras kunnen maaien - te nat, botte grasmaaier, sporen in de tuin - we zaden in de grond kunnen stoppen en hopen dat er iets van komt, een groentetuin kunnen aanleggen en verwachten, nee hopen dat de slakken hier dan alsjeblieft niet zullen huishouden, we de bamboe die we een paar maanden geleden zo rigoureus hebben geëlimineerd toch de kop zien opsteken en dan kunnen denken dat het eigenlijk wel meevalt, of ons afvragen of de geul die we hebben gegraven omdat de tuin de facto continu onder water staat toch wel, of toch niet zo goed werkt, en de brandnetels, Japanse knoop, paardenbloem, zevenblad die we er continu uittrekken godverdegodver toch de kop opsteken, maar wat is dat nou in het licht van de badkamer die is ingestort, de balken verrot, de muren het dragen zat, de vloer een trampoline, maar die we toch met al het plezier dat we in ons hebben herstellen, verfraaien en koesteren omdat het een onwaarschijnlijke luxe is om driehonderdtwintig vierkante meter groen te bezitten waar we naar hartelust zaaien, experimenteren, oogsten, een fijne fik stoken, een andere wereld creëren, klinken op een prachtig seizoen en weten dat deze verborgen wereld een van de mooiste dingen is die je overkomen kan. 

Om 21.30 wordt er aan de deur geklopt. P doet open. Een man van in de twintig vraagt of hij naar de wc mag. P vindt dat het mag. De man zet zijn plastic zak vol biertjes op de vloer, ziet mij op de bank zitten en groet mij hoffelijk. P wijst hem de wc. Ik zit op de bank me af te vragen wat ik hiervan vind. 
'Hij gaat toch niet zitten schijten?' fluister ik naar P als de vreemdeling de deur achter zich heeft dichtgetrokken. P haalt zijn schouders op. Hij heeft de man geen vragenlijst onder zijn neus geduwd. We halen opgelucht adem als er binnen afzienbare tijd doorgetrokken wordt. 
De man komt uit de wc, zegt dat hij uit Litouwen komt, alsof dat alles verklaart, legt zijn hand op zijn hart en zegt: 'I will always keep you in my mind.' Daarop wil hij P de hand schudden, die weigert met corona als perfect excuus. De man lacht, hij mist een voortand, wat op zich geen reden is om iemand niet te vertrouwen. Of we misschien een biertje willen? Dat willen we niet. Hij zegt normaals hoe bijzonder we zijn, en hoe 'sorry' hij is, maar ook hoeveel hij van The Dutch houdt. Daarop knikken wij hem instemmend de deur uit.   

Haarlem haalde opgelucht adem en omarmde de naar contact-, genot- en sekszoekende mensen die ze zo had gemist. W en ik liepen daardoorheen, maar namen al snel alle mogelijke achterafstraatjes die er maar te vinden waren. We zijn op leeftijd.
W stokte bij Olivijn, een sterrenrestaurant. 'Hier hebben ze geweldige kroketten.' Ik was onmiddellijk geïnteresseerd. Een kroket met een ster, dat wilde ik meemaken. Het terras aan de achterkant bleek ook open, dus stoomden we door naar een prachtige binnenplaats, oude stenen om ons aan te vergapen, een kroket in aantocht en een ober die ons verleidde tot een passend wijntje bij de kroket. Wat het mocht zijn? W vond dat de man mocht bepalen welke wijn het beste bij onze truffel- en kreeftkroket paste. We kregen een ik-weet-niet-wat-voor wijn die opperbest smaakte en toen ik ook nog naar de wc mocht, was mijn geluk compleet. Wat een manier om het terrasseizoen te openen. 

Slapeloze nachten, ala. Maar om die te hebben naast een partner die snel in slaap valt is een ander verhaal. Zijn stem vertraagd bijna onmiddellijk, dan weet ik dat ik niet eens meer antwoord hoef te geven. De zin gaat naadloos over in gesnurk en weg is hij. Om de zoveel tijd heb ik een doorwaakte nacht. Ene zij, 01.00 uur, andere zij, 01.30 uur, lezen, 02.00 uur, proberen, 02.30 uur, mail, 03.00 uur, proberen, 03.30 uur, lezen, 04.00. Naarmate de uren verstrijken daalt mijn humeur. Heeft hij niet veel meer matras dan ik, is dat dekbed wel evenredig verdeeld, komt het nou door hem dat ik het zo warm heb, hij is toch niet degene die om zes uur op moet?
​Af en toe wordt hij wakker, vraagt of het wel goed gaat, geeft me een aai over mijn hoofd en snurkt verder. Je zou zeggen: tamelijk ideale man. Natuurlijk, is ook zo. Totdat hij om vijf uur weer wakker wordt en vraagt of ik al geslapen heb. Niet dus. 'Dan heb je nog precies een uur.'
Op zulke momenten is het heel goed dat er niet toevallig een bijl naast het bed ligt. 

Ik kreeg een mailtje van een moeder van een meisje van acht: N.
N had Waantje krijgt de knarser al twee keer gelezen en wilde daar nu een boekpresentatie over geven. De moeder heeft uitgezaaide borstkanker. Geen horizon.
Zij schreef dat Waantje N helpt omdat er ondanks het zware onderwerp zoveel humor in zit. Ook herkent ze veel dingen en begrijpt N nu beter wat er met haar moeder gebeurt. 
Dat is precies de reden waarom ik het heb geschreven. Om verschil te maken.  
Ik bood aan om in de klas te komen, al deed ik dat met enige schroom. Misschien was dat wel tè. 
De moeder schreef: '​Het is jammer dat je de reactie van N niet kon zien bij het lezen van jouw mail. Ze glunderde van oor tot oor, zo bijzonder vond ze je reactie. Daarnaast sprong ze zowat een gat in de lucht toen ze over jouw voorstel las om haar te helpen bij haar presentatie, dan wel aanwezig te zijn.' 
Mijn aanbod was oké. Natuurlijk. Want wat is nou tè in het licht van laatste dagen?
'Bedankt dat je dit voor haar doet. Het zijn de dingen die soms het verschil maken en dat doet een moeder in deze situatie erg goed.'
Toen ik de laatste zinnen las, moest ik huilen en wist ik het wederom zeker. Ik wil alleen nog maar dit soort boeken schrijven en dit soort dingen doen.