Op straat kom ik een buurtgenoot tegen. Ik vrolijk dat het lang geleden is, we kruisen elkaar en hij zegt 'Ja'. Dan pas roept hij tegen mijn rug: 'Ik heb in het ziekenhuis gelegen.' 
De boodschap is duidelijk. Dit gaat tijd kosten. Ik draai me om, bekijk hem eens goed en constateer dat hij er slecht uitziet. 'Ik heb een openhartoperatie gehad!' Hij wacht even op een reactie, ik geef geen sjoege, dan gaat hij toch maar door. 'Mijn hele ribbenkast opengetrokken!' Zijn handen trekken iets wat voor zijn borst zit wijd open. Ik behoud mijn uitgestreken gezicht, ''Met klemmen erop!!' en denk alleen maar: o, ja, dat is waar ook.
'Maar eerst...' hij kijkt me doordringend aan en buigt zich naar me toe, 'moest ik opengezaagd worden!' Hij gaat steeds harder praten alsof hij daarmee mijn reactie op gang kan brengen. Ik knik nog eens zakelijk, maar overweeg om eens lekker manlijk tegen hem op te gaan pochen en mijn hele anamnese over hem uit te strooien, maar houd me in. Zelfs als hij zegt dat hij na de operatie een bloeddruk had van 80 over 40. Ik denk alleen maar: die van mij was 80/20. Nog net geen nananananana-wijsje in mijn hoofd. 
​Hij is er inmiddels van overtuigd dat ik er helemaal niets van snap. 'Dat is laag hoor!' 
'O, ja? Nou, ik ben blij dat je er nog bent.'
Ik krijg een high five. 

Mijn intuïtie werkt nogal goed. Ik zet hem in als ik de krant lees. Vaak sla ik de column van James Worthy over, maar ik voel feilloos aan wanneer ik het wel moet lezen. Zoals deze. 

De Rus had toestemming om in mijn boot te fotograferen. Als hij het maar alleen voor zijn opleiding zou gebruiken. 
Nadat hij wat foto's had gemaakt, viel zijn oog op het grote schilderij van de vrouw met blote borsten. Daar wilde hij een selfie van. Het lukte niet meteen om het goed te kadreren. Ik stond ernaast en zag het resultaat en werd heen en weer geslingerd tussen dit ontzettend grappig vinden en ontzettend ongepast. 

De Rus moest voor zijn cursus Nederlands een Amsterdammer interviewen. Het was een leerzame ochtend. Voor mij meer dan voor hem. Hij praatte in het Engels. Vertelde over Nederlandse mannen en wax. Nederlanders smeren hun haren vol vanwege de wind. 
Daar had ik nog nooit van gehoord. 
Hij wist het zeker. In Rusland had hij meegemaakt dat een Nederlander het kantoor binnenliep terwijl alle wax in stroompjes in zijn overhemd verdween. Door de sneeuw. Hij droeg geen muts. 
'This is Rusia, you have to adjust to the weather! Here it's always winter, and no wind!' riep hij de Nederlander toe. 
Nu woont de Rus in Amsterdam. Hij heeft lang haar. Toen hij de drogist binnenstapte en vroeg om een product voor zijn haar, werd er zonder te vragen wat hij precies in zijn hoofd had een grote pot wax van het schap gerukt en aan hem gegeven. Hij deed het gebaar na. Afgewend hoofd, uitgestrekte arm. 

Ik had me er veel van voorgesteld. (Hopelijk) kleine muizenpootafdrukken die in de meest waanzinnige patronen kris kras door mijn huisje zouden lopen, maar uiteindelijk genadeloos de entree annex uitgang zouden blootleggen. 
Niets van dat alles. 
Het gif onaangetast. De verf droog. 

Toen ik mijn fiets losmaakte, stond een oude man al te wachten op mijn plek. Het was vroeg, dus ik zei wat aardigs, dat geeft extra zin aan de dag, en hij reageerde met: 'Je hebt een bekend gezicht.'
Ik scande het zijne, dat half verborgen was onder een ijsmuts. Licht ingetrokken mond, wellicht een slecht-passend gebit, grote neus, kleine, vriendelijke ogen. Forse man. Nu ik zo eens naar hem keek, kwam hij me ook wel bekend voor. 
'Het moet van dansen zijn.'
Ik schudde mijn hoofd en keek op een heel andere manier naar dat onbehouwen lichaam. 
'Toch denk ik van wel.'
'Ik heb heel lang geleden gedanst, dat kan het niet zijn.'
'Ik heb hier ook lesgegeven,' hij knikte met zijn hoofd naar de Balletacademie. Nogmaals schudde ik mijn hoofd. 
'Ik schrijf en ik geef les.'
'Aha!' riep hij alsof hij een ingewikkelde moordzaak ter plekke had opgelost. 'Daar ken ik je van!'
Van die paar maanden dat ik lesgeef kan ik nog wel onthouden wie ik allemaal ben tegengekomen. Deze man zat daar niet bij.
Hij toeterde door en wilde weten op welke school ik lesgaf.
​Nu kwam het moment der waarheid. 'Invaller op verschillende hier in Amsterdam en ik geef les in Zaandam.'
Dat had hij ook. Op dezelfde school. 

We zitten in het al niet meer zo nieuwe tuinhuis van B&W. W scharrelt een beetje rond met hout en vuur, opent zijn mond om iets te zeggen, maar B onderbreekt hem. 'Wordt dit weer een zelffelicitatie?' 
Tegen mij: 'Het houdt niet op met die zelffelicitaties van hem.'
W: 'Daar ben ik toevallig goed in.'

Zeven jaar, maar nog steeds wil ik hem over van ​alles vertellen. 

Het feestgevoel van een rechte boot verminderde enigszins toen ik onder de douche stond en al het water door de badkamer heen mijn slaapkamer inliep.