Ik werd uitgenodigd om uit eten te gaan met mijn oudste schoolvriendin. Onze levens kunnen niet meer verschillen. Zij heeft geld, ik heb tijd. 
Zij heeft een prachtig initiatief opgestart waarbij ZZP'ers hulp kunnen krijgen om om te scholen als ze door de corona in de problemen zijn gekomen. 
'Ik kan jou ook helpen,' zei ze, 'niet dat het wereldbedragen zijn, je moet dan denken aan zo'n vijf k.'
Afgezien van het feit dat ik dat wel een wereldbedrag vond, vond ik het ook wel lekker dat die K nou eens niet voor Kut of Kanker stond. 

Ik zat aan tafel met T en M. M had ik een tijd niet gezien. Hij vroeg me indringend hoe het met me ging. Hij benadrukte dat ik zo was afgevallen, ging het echt wel goed? Stond ik nog onder controle?
T volgde het allemaal niet zo goed en vroeg waar hij het in godsnaam over had. 
'Hij bedoelt dat hij denkt dat ik kanker heb.'
'Ja, nou, je bent toch heel erg afgevallen?'
'Ik loop elke dag minstens een uur en daarna zwem ik een kwartier!'
'Ik loop elke dag twee uur en ik val niets af.' M weegt 117 kilo en houdt van overdrijven. 
Pas toen bleek dat ik vier kilo was afgevallen, was hij gerustgesteld. Hij dacht tien, zo niet twintig. 

We hebben nog niets opgebouwd, dus alles is een record. Afgelopen vrijdag was het dat we al een maand lang elke doordeweekse dag om half zeven een uur lopen en een kwartier zwemmen. 
In het weekend kreeg ik al een app dat het water wel koud zou zijn na al die regen. Ik liet me niet beïnvloedden.
'We zwemmen tot en met oktober.'
In oktober mag er misschien onderhandeld worden, dacht ik er wel bij, maar zei het niet. Voor je het weet is september al te koud, en heeft augustus dan eigenlijk ook niet zoveel zin en is juli bij uitstek een maand om niets te doen. 
'We hoeven niet zo ver te gaan..?'
Daar ws ik het heimelijk wel mee eens. 
We hadden wind tegen. We zwommen gewoon tot halverwege het volgende rak. Het water had inderdaad een heel andere temperatuur. Onze armen en dijen hadden het koud. We klaagden niet. Op het terras sloegen we onszelf op de borst. Ik maakte extra sterke koffie. 

Ik had bijna een jaar niet geroeid. Er zouden windstoten komen, kracht 7, en  heftige regenval. 
Ik appte de organisator dat ik er nogal tegenop zag. Vooral omdat ik zo lang niet had geroeid.
Iedereen ging, het kwam vast goed. 
Het kwam wonderbaarlijk goed. Ik plofte niet als een zak meel met mijn volle gewicht op het lage bankje omdat mijn bovenbeenspieren niet goed genoeg ontwikkeld waren. Dat maakte mij al vrolijk. Vooral omdat vanaf de kant allerlei mensen keken hoe we instapten. 
We vlogen over het water, het werd droog, ik kon weer bij alle woonboten die langs de Amstel lagen naar binnengluren, zag de glinstering op de plafonds reflecteren, snoof de speciale geur van water & groen op en was gelukkig. 

Ik had S al een coronatijd niet gezien. We gingen wat drinken. De keuze viel op een terras waarbij we wind tegen hadden vanwege mijn haar. We aten appeltaart mèt, en dronken thee op afstand. 
Nadat alle details doorgenomen waren liepen we dezelfde richting terug. Toen ging hij de brug over en liep ik een klein stukje door. Bij de steeg draaide ik me om, het leek net alsof hij dat ook deed. Ik zwaaide. Hij niet. 
Niets zo triest als de eenzame zwaaier. Onwillekeurig schaamt hij zich voor het feit dat hij de enige is. De eenzame zwaaier troost zich dan maar met het feit dat niemand zo'n overzicht  heeft dat hij ziet dat maar één van de twee in het luchtledige zwaait, doorloopt en net doet alsof er niets aan de hand is. 

F is zevenentwintig en D negenentwintig. Dat weerhoudt ons er niet van om af te spreken. We aten op de boot, hadden het over van alles, ook over paddo's, of ik misschien een keer mee wilde doen, wilde ik wel, vonden zij weer erg oké omdat ik altijd voor alles in ben. Dat ben ik. Behalve voor de grappen dat we een gezinnetje waren en ik hun moeder. Ik heb niet voor niets geen kinderen. Ze bleven maar doorgaan. Net zolang tot het tot me doordrong dat de illusie dat leeftijd niet uitmaakt waarschijnlijk bedacht is door vijftigplussers.   

Toen bleek de gemorste verf op de vloer niet op waterbasis te zijn, stootte F een glas wijn over de vloer, glas kapot, deed ik de volgende dag hetzelfde maar dan op het aanrecht, kregen de ganzen het - ondanks barricade - voor elkaar mijn terras op te komen en de jonge zonnebloemen op te eten, verschoof de schroevendoos met alle verschillende vakjes zodanig in mijn tas dat de helft van de schroeven eruit viel en de andere helft toen ik de hele doos per ongeluk kantelde omdat ik erover struikelde, bleken de eerste gaten die ik had geboord en opgewekt verplaatste tóch goed te zijn, kreeg ik de plank die ik pro forma in de kast had gestoken op mijn kop, liep de - op terpentine basis - verf uit de vuilniszak op mijn platje, vergat ik the essentials kokos én de koriander in de curry, maar bedacht dat pas nadat ik het op had, kantelde het bord met resten spetterend over het aanrecht. 
Maar bleef ik zo zen als de pest. 

Ik was nog aan het twijfelen of ik naar huis zou gaan of niet, toen twee mannen aan de poort stonden en een borrel kwamen drinken. Dat eindigde in eten op hun tuin met als afsluiter een wandelingetje naar de bomen om de hoek waar twee jonge ransuilen leerden vliegen. Er stond al een groepje te kijken. Ik kreeg een verrekijker in mijn handen geduwd en zag twee onwaarschijnlijk mooie dikke uilen recht in mijn kijker kijken. Het groepje staat er al een paar weken elke avond. Ze hadden de moeder voor zien doen hoe je een rat ving. Die vloog ermee door de lucht. Ze zagen ook het krukkige vliegen van de uilskuikens. Elke dag een beetje beter. 
Als afsluiter van een prachtige avond kreeg ik 's nachts ook nog de lichtshow met sound effects.  

Samen stonden we voor mijn boekenkast. Mijn mannetje en ik. Die kast  moest weg. Er kwam een andere. We keken naar hem alsof hij een schilderij was. Toen ging de zaag erin. 
Zo actiegericht als de man de vorige keer was, zo moeizaam ging het nu. Ik keek es in zijn ogen en dacht: jij hebt in ieder geval een leuke avond gehad. De hitte hielp natuurlijk ook niet mee. 
Ik vroeg of ie aan de pillen was gegaan of aan de drank. Could I tell? Ehm, ja, dat kon ik wel. 
Hij dacht dat ik die wand eigenlijk wel eerst moest schilderen. Ik was het ermee eens. Bijkomend voordeel was dat hij in het park kon gaan liggen slapen. We zouden zaterdag verder. 
Appje op vrijdag: Hij had een feestje ... and I'd rather do a good job and be a bit sharp, rather than hungover. 
Die 'bit' vond ik wel goed.
Of hij zondag mocht komen. 
Sober on Sunday vond ik een prima idee.