Vandaag werd ik 58. Dat is op zich geen bijzondere prestatie, hoewel. Als je weet dat de jaren niet vanzelfsprekend aanwassen, komt dat wellicht in een ander licht te staan. Ach nee, dan eigenlijk ook niet omdat je er zelf totaal geen invloed op hebt, hoe graag je dat ook zou willen. Niet mijn dagen, maar mijn jaren zijn geteld. Volgens de statistieken zou ik hier nog ongeveer zo'n 3,5 jaar kunnen rond banjeren. Wat ik met die tijd doe? Gewoon, ja, echt gewoon doen wat ik de laatste jaren al deed. Intens genieten van momenten, klein en groot. Groot: met vrienden rond de tafel, zoals ik vanavond deed, de liefde voelen die alle kanten op stroomde. Klein: eigenlijk is klein groot en vice versa.
​De vrienden zijn naar huis. De vaatwasser loopt, de kaarsen branden nog, de laatste wijn laat ik ronddansen in mijn glas en over een wekker denk ik niet na. 
Ik denk na over dit. Nu. Het nu waarvan ik denk dat het inderdaad de oplossing is. Wat wil je nog als je echt in het nu leeft? Niets, toch? Er is alleen maar liefde. De liefde van het meemaken van dit moment. 

Omdat we een enkeltje Verona-Amsterdam konden kopen voor 45,- en dat 100,- euro goedkoper was dan met de trein, vlogen we terug. De heenreis was een en al vertraging geweest, zie Met de trein. Nu hadden we goede moed, al was het openbaar vervoer ons niet goed gezind (vertraging, staking, overnachting, ongeluk vlak voor onze bus, boot met 1 motor). 
Het begon met twee uur vertraging. Ipv om 00.00 kwamen we om 02.00 uur aan. In het vliegtuig bekeken we de mogelijkheden om nog thuis te geraken. We hadden 10 minuten. Alleen deden de deuren van het vliegtuig het niet. We wachtten.
Die trein was dus al weg. Er was nog één bus. Nog een kwartier voor die vertrok. We moesten wachten tot ze een trap aan de achteruitgang hadden geschoven en renden toen door nachtelijk Schiphol. We hadden 1 minuutje over en ploften hijgend neer. Het was gelukt al verwachtte ik wel dat de bus pech zou krijgen, maar dat was niet het geval. Dat niet. 
In de Marnixstraat riep de buschauffeur of iemand Amsterdam misschien kende? Hij wist niet hoe hij moest rijden. P en ik keken elkaar aan. Een mevrouw die dichterbij zat instrueerde hem gewoon rechtdoor te rijden. Wij wisten dat er aan het einde van de straat, bij de Haarlemmerpoort wegwerkzaamheden waren. Maar we passeerden het bord dat het voor openbaar vervoer gewoon open was. 
Niet dus.
Nadat de chauffeur de rood/witte paaltjes tevergeefs had proberen te verplaatsen kwam hij de bus weer in. 'Ik moet achteruit,' zuchtte hij. En binnen een paar minuten zuchtte de passagiers met hem mee. Het was een verlengde bus met harmonicastuk in het midden. Hij kreeg het niet voor elkaar om recht naar achter te rijden. 
'Kan er misschien iemand even bij het achterraam gaan staan om te zien of ik iets raak?'
P was die iemand. 
'HO!' en 'STOP!' en 'NEE!' klonk het van achterin. 
De buschauffeur stamelde steeds excuses. En als er misschien mensen waren die wilden uitstappen, dan begreep hij dat goed. 
De bus stroomde leeg. 
Ik twijfelde. Maar P wist zeker dat deze man het niet voor elkaar zou krijgen de bus recht achteruit te rijden. Ik wist dat hij gelijk had. We hadden nog een half uurtje lopen voor de boeg. Om 04.00 waren we thuis met een heel andere kijk op het OV. 

Van Toscolano Moderno liepen we naar San Felice del Benaco alwaar we als helden werden ontvangen op de camping waar de familiereünie met 42 familieleden plaatsvond. Er volgden dagen van eten, praten, varen, feesten, eten, drinken, praten, dansen, zwemmen (10,5 graden) met als hoogtepunt de familiefoto die volgens een schema - waarvan niemand wist wie dat had bepaald en vooral waarom - om 08.15 genomen zou worden.
​De ogen klein de lol groot. 

De afstanden werden tot ons verdriet korter, maar P had weer een geweldige slaapplaats geregeld. Nadat we na 13,6 km lopen voor het hek van het landhuis grenzend aan het Gardameer stonden, deed niemand open. Een groepje bouwvakkers dat in het huis bezig was keek ons alleen maar glazig aan. Tot opeens het hek openging. Een van de mannen sprak een klein beetje Engels. Zij waren de kamer die wij hadden geboekt aan het verbouwen. Uiteindelijk kregen we de eigenaar aan de telefoon, er was een andere kamer, geen probleem, we zouden de enige gasten zijn, veel plezier.
Wij waren opeens van adel en liepen met trage tred door de tuinen van ons buitenverblijf, probeerden alle blauwbaardkamers die helaas op slot zaten, zaten in een balzaal van een zitkamer, maar vergaten helaas een Paso Doble te doen. 

Na gisteren hadden we geen vaste route meer en moesten we zelf op zoek naar iets geschikts. Dat viel nog niet mee daar we niet meer zo absurd wilden klimmen omdat onze kuiten en geest dat niet meer zagen zitten. We pakten van Riva de boot naar Limone. Dronken spa in plaats van koffie omdat het hele dorp plat lag. Geen stroom. 
De man achter de balie van de toeristeninformatie had de baan waarschijnlijk uitgekozen om zich te bekwamen in het dienstverlenende aspect. Het lukte nog niet zo best. Wel kwamen we te weten dat alles echt steil omhoog ging, maar er was wel een redelijk vlak (lees steile) wandeling van twee uur. Verder waren bijna alle hotels volgens hem dicht, dus makkelijk werd het allemaal niet. Hij keek ons misantropisch aan.
We gingen vrolijk op pad, dat werd anders toen we bij de rivier kwamen die we moesten volgen, maar het pad was afgesloten. We liepen om en om en om tot we dan toch ergens halverwege de berg hingen met mooi uitzicht over het Gardameer. 
De route via de baai terug, langs achtertuinen van villa's en hotels, liep in tegenstelling tot mijn verwachting niet dood, maar kronkelde lekker langs megahelder water.  
Tevreden namen we de boot naar Garda. Alleen lag er een vloek op ons openbaarvervoergebruik: een van de motoren viel uit, dus dobberden we eindeloos op het meer. Misschien zouden ze uitwijken naar een andere plaats. Wij keken elkaar openbaarvervoerderig aan: een daar-gaan-we-weer-blik. Toch gleden we uiteindelijk langzaam het haventje van Garda in. 

Vandaag zou alles anders gaan. We hadden maar 12 kilometer voor de boeg, dus namen we eerst een uitgebreid ontbijt. Verkeerde inschatting. We liepen 21,8 kilometer. Maar vandaag was echt veel heftiger dan gisteren met 512 meter hoogteverschil, geen lunchgelegenheid en een man die het eigenlijk onzin vindt om pauzes te houden als daar geen glas bij wordt geserveerd. De uitzichten waren adembenemend, net zoals alle steile stukken. We liepen van half elf tot vijf. Ik kon niet veel meer. Eigenlijk niks. Behalve tevreden zijn. 

We begonnen opgewekt aan de low loop ten noorden van het Gardameer. De gids gaf aan dat het een moderate, zelfs easy wandeling was, dus ik verwachtte twee vingers in de neus, ondanks de toch nog veel te zware rugzak (hoeveel pelgrim-ervaring je ook hebt, soms wint de ijdelheid het van het verstand).
We liepen 27,7 kilometer met 300 meter hoogteverschil. Op en af. En dan weer op en af. En daar kwam dan nog een berg achteraan. Maar we bleven vrolijk, wat ook door de lunch kwam. In een fijn klein slaperig dorpje waar de lokale bouwvakkers tussen de middag hun glaasje komen drinken alsof het al het einde van een werkdag is. 
We kwamen aan bij het door P geboekte hotel dat een hottub op het dak bleek te hebben. We kwam niet meer bij van geluk, en hielden al onze tot dan toe onbekende spieren tegen de jet stream aan terwijl we wazig over de vallei naar de bergen in de verte staarden waar de zon langzaam onderdook. Ik topte het bad nog even af met de sauna die zich ook op het dak bevond en was gelukkig. 

We hadden goede hoop dat het allemaal heel voorspoedig zou lopen ondanks alle waarschuwingen van de Deutsche Bahn. Wegwerkzaamheden. We hadden zeven minuten overstaptijd. Maar liepen een uur vertraging op. Daardoor hadden we een onverwachte stop in Karlsruhe. We renden onze benen uit onze lijven, maar de trein die we moesten hebben gleed net weg van het spoor. Dat zijn lastige missers.  Het werd overnachten in München. Ala. De vakantie was begonnen.  
Volgende ochtend vol goede moed de reis naar Italië weer opgepakt. Dat ging lekker. Tot Innsbruck, daar bedacht de Deutsche Bahn opeens dat ze er genoeg van hadden en begonnen te staken. Of wij maar met een aantal Italiaanse boemeltreintjes onze weg naar Trento wilden voortzetten. Dat wilden wij wel al vonden wij het ook vermoeiend worden. 
Uiteindelijk kwamen we in Trento aan en namen daar de bus. We genoten van het landschap, de smalle weg die langs een meer liep, totdat er vlak voor ons een ongeluk gebeurde en we een uur moesten wachten omdat we er niet langs konden. We keken elkaar aan en bleven zeggen dat het toch leuker en beter en bewuster en socialer was met de trein dan het vliegtuig. Toch...? 
In totaal tikten er 32 uren voorbij om van Amsterdam Riva del Garda te bereiken.  

Interview dat Fokke Obbema met mij hield voor de serie Stervelingen van de Volkskrant. 

Het mooie van je bestemming vinden is dat het uitwaaiers naar alle kanten kan hebben.
Het schrijven van Waantje bracht al zoveel moois op mijn pad: kinderen die over hun gevoel gingen praten omdat ze zich herkenden in Waantje, moeders die aan de hand van het boek konden uitleggen hoe het ziekteproces bij opa/oma of bij henzelf zou verlopen, een klas met een kankerpatiëntje die dankzij Waantje beter begreep wat hem allemaal overkwam, en de juf die vertelde dat ze dankzij Waantje op een luchtige manier zo'n zwaar onderwerp kon behandelen.  
Deze verwondering en blijdschap over wat Waantje allemaal teweegbrengt heb ik ook na afloop van mijn workshops Helend schrijven. De mensen die zich ten overstaan van de groep die ze niet kennen durven te laten zien door voor te lezen wat ze geschreven hebben. De herkenning die het oproept, de verhalen die daar weer op volgen.
Het is allemaal helend. De families die Waantje lezen en haar als reddingsboei gebruiken, de deelnemers aan de workshop die door het pijnlijke te benoemen lichter de deur uitgaan. En voor mij, omdat ik dat allemaal in gang mag zetten. 

Vandaag was het een wandel- in plaats van een schrijfdag. Dat betekende 15 kilometer door zeer afwisselend landschap, compleet met hunebedden en grafheuvels. Maar ook een brocante volgestouwd met servies, kant, nep-eieren, kussens en bestek. Na enige twijfel kocht ik toch een set bestek. Dus nu moet ik een aanvang maken met het geven van die dineetjes die ik altijd zo leuk en gezellig vind, maar nooit organiseer omdat mijn kookkunsten niet synchroon lopen met dat plezier. 

In 2013 liet hij het leven los. Ik mis hem nog steeds. Zo vaak. 
​ I.M. Frits

W en ik reisden af naar Drenthe om in een huisje te gaan zitten schrijven. We moesten even wennen aan de provinciaalse inslag, maar toen we er eenmaal ingegleden waren vermaakten we ons zeer. Onder meer bij een Hubo waar je het personeel met niet meer dan drie lettergrepen moest toespreken anders gingen de hersenen knetteren.
Al het hout was uitverkocht, overal, maar we vonden een houtboertje dat vanuit zijn schuur naar ons riep dat hij er wel degelijk was. We zagen hem niet. Hij ons wel.
'Loop maar rechtdoor dan zie je me vanzelf.'
​Mooi vond ik dat. Zo'n eenvoudige instructie om een medemens op te merken.  

De lente hing in de lucht en ik aan de klimop die zijn tentakels over mijn borders had uitgespreid. Dat was niet de bedoeling. Met hetzelfde gevoel van liefde als dat ik normaal mijn planten de kans geef, snoeide ik erop los. Het was zo intens bevredigend dat ik het gevoel heb dat hier best eens onderzoek naar gedaan kan worden. Als er tenminste meer mensen zijn met snoeidrift.