Het Waterlooplein wordt verbouwd, er is een smal wandelpad open, ik wacht tot de tegenligger voorbij is. De man, met mondkapje op, staat stil en zegt: 'Hey, hallo!' Alsof we elkaar lang geleden na een innige band uit het oog zijn verloren. Ik geef het antwoord dat ik zelf haat. 'Kennen wij elkaar?' Zo Nederlands, zo boekhouderig.
De man laat zich niet uit het veld slaan. 'Nee, maar ik wil je wel graag leren kennen. Ik zie je hier zo vaak.'
Ik vroeg me af of dat laatste doorslaggevend was. Dat hij dacht: ze blijft maar op de meest ongelegen momenten te voorschijn komen. Vooruit dan maar. 

P heeft een geweldige slag geslagen: hout in de aanbieding. Alleen blijkt het een helse toer om het aan de gang te krijgen, zo nat is het.
P zorgt niet alleen voor het hout, ook voor het eten en staat in de keuken. Ik meld vanaf de bank dat het vuur uit is. Hij werpt een blik. 
'Uit vind ik nogal een uitspraak. Het maakt geen dynamische indruk.'
Hij is een succesvolle marketeer. Ik begrijp opeens waarom. 

Toen ik instapte om naar Hilversum te gaan dacht ik: even opletten dat ik straks overstap en pakte de krant. Toen ik opkeek zat ik in Almere Centrum. Ik was niet een, maar twee haltes blijven zitten.
​Wat Hugo de Jonge niet allemaal te weeg kan brengen. 

Mijn nichtje (17) wil weten of ik bepaalde boeken heb. Die heb ik. Of ze die mag lenen en pas in maart teruggeven omdat ze dan mondeling heeft. Ik app terug dat het mag en vermeld nog even dat het goed is dat ze erbij zegt wanneer ik ze terug kan verwachten. Of was het haar vader die haar verteld heeft dat ik een neuroot ben met boeken uitlenen? 
Had hij niet gezegd. En daar heel snel achteraan: 'Ik heb nog een boek van jou, maar ik vind het iedere keer te laat om nog terug te geven... Erg hè?'
'Het is nooit te laat om iets terug te geven. Het mooie is dat ik t allang was vergeten en nu erg gelukkig ben.'
'Ja, daarom deed ik het! Ik dacht: is leuk voor Pien om weer na al die jaren een verrassing te krijgen.'

Mijn oom van 103 was bij J&A. Ik moest onder de lamp komen staan zodat hij me eens goed kon bekijken. 'Niks veranderd,' was zijn conclusie. Ik concludeerde hetzelfde over hem. Sommige mensen zakken niet in. Hij is er zo een. Zijn rolstoel werd onder de tafel geschoven, toen wilde hij weten hoe oud ik was. 'Jij bent nu gekalmeerd,' knikte hij. 'Je vader maakte zich ongerust als je weer eens wat had uitgehaald. Je was zo'n wildebras. Toen heb ik hem gezegd: "In jouw plaats zou ik me erge zorgen maken." Hij lachte er fijntje bij. 
Mijn nicht J vertelde dat ze mijn ouders regelmatig moest kalmeren als ik weer wat had uitgehaald of aangeschaft. Zo waren er witte laarzen die ze te ordinair voor woorden vonden. Dat staken ze niet onder stoelen of banken. Ik herinner me mijn triomf toen J&A binnenkwamen en uitriepen: 'Geweldige laarzen!' 
Later op de avond kwam het zwemmen in de gracht ter spraken. Mijn oom: 'Je bent nog net zo dol als vroeger. Wie heeft dat erin gestopt?' 
​Ik dacht dat dat gewoon zijn kleine broertje (88) was geweest. 

Het was even afwachten, maar plotseling was duidelijk wat voor cadeau ik P kon geven. Hij had een kraan die uit een miniem gaatje zijn tandenpoetsenproces verziekte. De oplossing was binnen handbereik, een manlijk apparaat. Kerst had ik al verzaakt - kreeg zelf een slow cooker - dus kwam ik in actie. Ik had hét cadeau gevonden, twijfelde nog over de naam, kreukelde mijn hersengolven, twijfelde nog even, nam toen een ferme beslissing en verheugde me op de verrassing.
Het pakket was verdacht zwaar. Ik tilde het de boot in en zette het voor hem op tafel. Mijn tweede ik wist allang dat dit niet het gedroomde cadeau was. Dat klopte. Ik had bepaalde woorden door elkaar gehaald. Bestelde een lasapparaat terwijl een soldeerbout ruimschoots voldoende was geweest. 
P: 'Heel goed. Vooral als je tramrails wilt repareren.'

Om precies 9.45 werd het nummer We could be heroes van Bowie op diverse radiozenders gedraaid. Eerbetoon aan de zorg. Wat ben ik blij dat ik niet in de zorg werk. Er zou vuurwerk uit mijn oren én neusgaten komen. Tegelijkertijd zou ik respect hebben voor de adequate keuze. De schijt aan de zorg kan niet beter verwoord worden. 'We could be heroes, just for one day.'
En dan klappen we nog maar eens een keertje. 

J was C-positief. Geen goed nieuws. Niet voor hem natuurlijk, maar bij mij werd ook van alles in gang gezet. De GGD belde over de hoed en de rand. Die rand betekende dat ik dringend werd verzocht om mezelf te laten testen. De twee andere bezoekers hadden dat al laten doen en waren negatief. Misschien dat ik dan niet hoefde? Totaal niet het geval. Helaas, zei de GGD er nog achteraan. 
Een hele dag stak ik mijn kop in het drijfzand. 
Ik erger me al maanden aan het feit dat bij elk C-onderwerp we beelden moeten zien van een wattenstaafje dat diep in iemands neus wordt geboord. Echt bij elk item werden beelden vertoond van teststraten, wattenstaven, neuzen en veiligheidspakken. Vooral de man die tijdens het onderzoek reageerde alsof hij geëlektrocuteerd werd was me bijgebleven. Behalve dat waren er ook de commentaren van mensen die het hadden ondergaan. 'Alsof je hersenen doorboord worden.' 
Ik had voor mezelf bedacht dat ik het allemaal zou ontwijken totdat de spuugtest gangbaar zou zijn. Een mens kan veel bedenken. 
Met lood in mijn schoenen liep ik naar de RAI. Op de roltrap hield ik de mensen die eruit kwamen scherp in de gaten. Hingen ze slap over de rand, hadden ze nog tranen in hun ogen, stonden ze onvast op de benen...?
De man achter de balie wenste me succes. Dan moest het echt wel de hel zijn daar achter het schot. 
Ik had volop de tijd om de testers van de verschillende hokjes te bestuderen. Ik stond bij nr 3, een jonkie, had ik niet beter bij nummer 4 of 5 kunnen staan?
Toen werd ik geroepen. 
Ondanks het feit dat er moment in je leven komt dat je te oud bent voor bepaalde angsten, bekende ik dat ik het doodeng vond. 
Hoge kruk. Hoofd achterover tegen de wand, geen gekke gezichten trekken want dan werd het erger. Het was zo voorbij.
Jaja. 
Tijdens het keelmonster trok ik al aan haar arm. Het ging me te diep. Toen moest mijn neus nog. 
De staaf ging erin. In plaats van omhoog ging hij naar achter, naar mijn oor, geen hersenkronkel te bekennen.  
Het was zo voorbij. 

P had van de boekwinkel een boekensteun met boer als aandenken meegenomen. Alleen beviel dat aandenken niet. Bij de laatste nazit (oude mannen aan de borrel, ik word getolereerd) die op mijn boot was, nam hij het ding mee met de bedoeling dat T hem zelf maar ergens moest onderbrengen. T vergat het boertje mee te nemen. Ik was evenmin gecharmeerd van het geval. In plaats van hem met de oorspronkelijke eigenaar te herenigen zag ik gisteren mijn kans.  
De nazit was bij P. Hij was beneden in de keuken aan het rommelen. Ik kon in de tussentijd een mooi plekje in zijn zitkamer uitzoeken. Het moest niet al te opzichtig zijn. Het werd een redelijk hoge kast, voor een schilderij. Ik was tevreden.  
Nu is het een kwestie van aftellen. Ben benieuwd.