Het is lastig om mijn eigen baas te zijn. Als werknemer loop ik de kantjes ervan af. Ik werk me suf in mijn tuin, dat wel, maar dat valt onder het kopje hobby en zou alleen in de weekenden plaats mogen vinden.
Eigenlijk moet ik zeven uur op, acht uur in het café op de Zeedijk goedemorgen zeggen en koffie drinken, om op de terugweg net te doen alsof ik naar mijn werk ga. En dan strak om negen uur achter de computer omdat de baas niet tegen laatkomers kan.
​Tijd voor een functioneringsgesprek. 

Ik ging naar een huwelijk op Terschelling waar ik alleen de bruid en de BABS kende. Het was alsof ik weer met vakantie was. De oversteek, de huurfiets en het rijden over de eindeloze dijk met prachtige vergezichten. De Wierschuur ligt zo'n beetje als laatste boerderij achter de dijk aan het water. Van overlast voor buren kan totaal geen sprake zijn. 
Er waren slaapzalen. Dat vond ik het ultieme schoolkampidee. Ik kreeg een welkomstpakket in mijn hand geduwd. Oordoppen, douchemuntjes, aspirines. Ik verheugde me op het feest en opeens heel veel minder op die slaapzaal. 

Met W loop ik naar een fijne strandtent. W bestudeert de menukaart alsof hij er voor het eerst komt. 
'Food and lifestyle!' leest hij hardop voor, 'Food! Een lifestyle heb ik al.' 
Ging ik toch even doordenken over die lifestyle van hem. Maar ik was het met hem eens. Die heeft hij inderdaad. 

De eerste dag weer hier, viel niet mee. Met een wolkerig hoofd van een reis die zo'n 23 uur duurde, liep ik door mijn tuin, waar het gras tot aan mijn heupen reikte. Dan maar grasmaaien om weer een beetje het Nederlandse gevoel te krijgen. Op het moment dat mijn voeten de maximale groenverzadiging hadden bereikt, kwamen de Rokjesman en S aanfietsen. Perfect getimed, ze wisten niet dat ik die middag teruggekomen was.
Mijn ijskast was totaal leeg, dus gingen de mannen terug naar huis om eten te maken en kreeg ik een mail van K van marktplaats, die een zigeunerin wilde langsbrengen.
Toen de volle pannen de tuin in gesjouwd werden, wilden de mannen W er per se bij hebben. W werd met enige moeite overgehaald, hij zou wel even komen.
K arriveerde het eerst, met het schilderij, en bleef ook maar meteen eten. Ze begon met het vragen aan de Rokjesman - die tegenwoordig nepborsten heeft - of hij een hij of een zij was. Dat deed er volgens de Rokjesman niet toe. Waar hij dan op viel? Dat wist hij ook niet zo precies.
W had dit gedeelte gemist, en toen de Rokjesman hem vertelde dat dit aan hem was gevraagd, ging W er eens goed voor zitten. Een belachelijke vraag, wat deed het ertoe, hoe kwámen die mensen erbij, al dat hokjesdenken, etc, etc.
Ik vroeg me af of ik als gastvrouw hem er even op moest wijzen dat het K was die deze vraag had gesteld, maar het kwaad was al geschied. De boel was in ieder geval wel lekker op gang.
​De onderwerpen vlogen door de lucht zoals ze in de VS nooit zullen vliegen. Van vreemdgaan, een geschikte vrouwennaam kiezen voor de Rokjesman, Tantra volgens diverse leerscholen, rukloos masturberen voor mannen met een neiging tot vrouwelijkheid, tot een cursus Sexual Mastery.
Maar de training die S had gevolgd sloeg alles.
Het was een intensieve cursus van 14 dagen geweest. S praatte er met een zekere nostalgie over. Een de-armouring training, alle schilden - hij gebaarde weeïg voor zijn borst - verdwenen. Het had hem ontzettend veel gebracht en zijn vriendin ook. Ze hadden eindelijk on-voor-waar-de-lijk voor elkaar gekozen.
Vele gebaren en vage praat verder, wilde W wel eens weten wat die training nou precies inhield. 
Het bleek dat de hele groep een tril-ei in de anus geduwd kreeg, er een trilmat op de borst werd gelegd en dat het de bedoeling was de hele dag zoveel mogelijk klaar te komen middels zelfredzaamheid. 
In die 14 dagen was dat S 24 keer gelukt, wat ik weinig vond gezien het feit dat hij daar de godganse dag mee in de weer was. Dat was volgens S zeker niet het geval, want hij moest ook zijn partner begeleiden bij haar respectievelijke hoogtepunten.
Ik hoopte dat de buurvrouw binnen at.
Wij probeerden met z'n allen het beste van het onderwerp te maken, maar hadden ook wel een natuurlijke interesse in het hele gebeuren. Al die hoogtepunten zouden ervoor zorgen dat je alle dieptepunten in je leven vergat.
S liet zich per ongeluk ontvallen dat die training 3400 euro had gekost waarop de Rokjesman zijn hoofd schudde. Al dat geld om een beetje te gaan liggen rukken. Mij leek 141,66 per orgasme ook aan de dure kant. S was het daar niet mee eens. We moesten maar eens op de website kijken. Daar zag ik wat hij bedoelde. Het was een hands-on practice.

Mijn zus, neef en nicht keken rond in een servieswinkel. We overlegden wat over mee te nemen cadeaus. De winkel was erg klein. De Amerikaan achter de balie meldde ons plotseling met luide stem dat hij nog nooit mensen zo zacht had horen fluisteren. Wij keken verschrikt op. 
Mijn zus liep naar hem toe om op beleefde toon uit te leggen dat dit geen fluisteren was, dat Nederlanders altijd zo praten. Ik wachtte op het gedeelte waarin ze zou vertellen dat wij Amerikanen niet te harden vinden met hun geschreeuw dat drie straten verderop zonder gehoorapparaat moeiteloos te verstaan is. 
Mijn zus heeft een fijner karakter dan ik. Geen woord daarover. 
'God, it must be a quiet country, those Netherlands...' mijmerde de man op orkaansterkte. 

De paspoorten werden opgestuurd door iemand die in het huis van acht uur verderop naar binnen kon. Ze sms'te. Niet te vinden. De volgende dag ging ze terug met de opdracht dieper onder de stapel papieren te graven. En jawel. Daar waren ze. Ze stuurde ze op. 
Prima. Behalve dan dat het postkantoor in dit gehucht op zaterdag maar tot twaalf uur open is, en wij op pad waren. We vonden een briefje met daarop het feit dat we een aangetekend pakketje konden ophalen. Op maandag vanaf 11.30.
De auto stond volledig ingeladen te wachten op het vertrek op zondag. 
Maar een dorp is niet voor niets een dorp. We liepen naar de lobsterwerf en vroegen de lobstervrouw of zij wist waar de postbeambte woonde. Dat wist ze. Ze haalde het telefoonboek erbij. Maar de postbeambte was gescheiden en niet te vinden. De lobstervrouw kon wel beschrijven waar ze woonde. Na de drie huize die er hetzelfde uitzagen, de heuvel af, na de dip stonden er aan de linkerkant twee trailerhomes. Degene die in de lengte stond moesten we hebben.
Of de postbeambte een fit zou krijgen als we zouden aanbellen? Nee. Dat leek haar niet. Ik durfde niet te vragen of de postbode misschien een hele grote hond met ontblote tanden had. 
Wij op weg. 
We vonden het huis en de postbode. Zonder de hond maar met bezoek. Toch was ze bereid die tien minuten mee te rijden om het postkantoor voor ons te openen.
De paspoorten liggen op tafel. Morgen vertrekken we. Ik heb maar niet gekeken of ze nog geldig zijn. 

Er is ruzie in het dorp. En wel aan de overkant. Wat goed uitkomt, want een deel van de serre van het huis van J&F kijkt hierop uit. We zitten eerste rij. 
J heeft de feiten. 
Maine is niet betaald voor het sneeuwruimen in de winter, terwijl Bitsy (niet verzonnen) daar volgens hem wel om had gevraagd. 
Oorlog. 
En oorlog schreeuwt om aanval. Maine, een kleine man met lange zwart-grijze baard, heeft de volgende zet goed uitgedokterd.
Hij houdt altijd een oogje in het zeil als Cathy er niet is. Cathy is de buurvrouw van Bitsy. Nu is het Maine opgevallen dat Bitsy altijd een breder stuk gras maait dan haar tuin groot is, wat makkelijk kan omdat men hier geen hekken plaatst. Dus spande Maine een touw zodat Bitsy geen land meer visueel kan confiskeren. Daar is zij zo razend over dat ze buurvrouw Cathy, die niets met de hele vete te maken heeft, gaat sewen. Op welke gronden is totaal onduidelijk omdat zij zelf eigenlijk degene is die gesewd zou moeten worden. 
En Bitsy heeft nog iets bedacht. Die verlamming in haar gezicht, veroorzaakt door de ziekte van Lyme, is eigenlijk de schuld van de buurvrouw. Zoveel stress kan haar tere gezichtje niet aan. 
Intussen is Cathy gearriveerd, het touw door iemand - wij weten nog niet wie - naar beneden gehaald, zegt Maine tegen iedereen die het horen wil dat hij van Cathy verwacht dat ze zijn kant kiest omdat ie anders 'done' met haar is, en zitten wij met ons wijntje in de serre het hele geval te bespreken en zwaaien opgewekt naar ongeacht welke partij. 

Onze oom woont in Canada, vlak bij The Thousand Islands. Ik ben er nog nooit geweest en we planden ons bezoek. Alles geregeld, morgen vertrekken, er twee dagen over doen om geen acht uur in de auto te hoeven zitten, wat national parken onderweg, hier en daar wat kajakken, wild kamperen en dan gezellig neerstrijken bij onze oom. 
Alles in orde. Tot mijn zwager vroeg of mijn zus de paspoorten had meegenomen. 

Iedere zondagmiddag is er een open podium waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Er staat een kraampje waar je gratis hotdogs en limonade kunt krijgen en een kraampje popcorn waar de ranzige boterlucht je van je voeten veegt. De donkere gele vlekken stimuleert de vraag niet. 
De begeleidende band bestond uit zes man. We vielen er midden in. Er stond een man met een gitaar  - korte broek, hoog opgetrokken witte sokken - die tussendoor onbetamelijk flauwe moppen vertelde en een vrouw die zo enorm vals zong dat het lastig was haar niet continu uit te lachen. Ze was echter zelf nogal overtuigd van haar kunnen, ze bleef bij iedere wissel gewoon staan alsof die mannen niet zonder haar konden. Ook toen er een man het podium opklom die behoorlijk goed gitaar kon spelen en zingen. Zij verpestte het met haar gekrijs. Wij glimlachten de man bemoedigend toe.
Rechts van het podium zaten drie rijen bejaarden in formatie. Allemaal witte haren en enorm dik. Het was zo duidelijk zo verschrikkelijk grappig dat ik er geen foto van durfde te maken omdat de angst voor agressieve bejaarden waarschijnlijk niet geheel ongegrond was. Maar wel van de man voor mij die vanuit oude hippie-mores de veel jongere vrouw vol tatoeages naast hem probeerde te versieren. De middag was helemaal compleet toen mijn zus en haar vriend gingen dansen. 

Mijn zus had mij wakker worden met de zon in mijn gezicht beloofd. De slaapkamer heeft uitzicht over een baai. Ik werd om 05.00 uur wakker zonder zon in mijn gezicht. Maar het uitzicht leed er niet onder..
We pakten een kop thee en liepen door het natte gras naar de pas aangekochte steiger om uit te kijken over het water waar niets gebeurde. De lobster fishermen mogen op zondag niet uitvaren. Er heerste totale stilte. Zelfs de meeuwen hielden hun snavel. Alleen wij misschien niet. 

Voor we naar Maine vertrokken moest de tuin gesproeid worden. Ik zei tegen F dat ik het wel even zou doen. Sinds ik een volkstuin heb, ben ik een fervent sproeier. 
Omdat de tuin drie weken zonder zorg moest doorstaan, bleef ik geduldig spuiten, net zolang tot de planten gingen watertrappelen. Precies op het moment dat ik de laatste plant verdronk, barstte het onweer los. De tropische regenbui bleef exact boven de tuin hangen. Niet voor vijf minuten of een kwartiertje. Nee. De hele dag. 

Het was dan wel geen zwarte maandag of zaterdag, maar ik had het op Schiphol nog nooit zo druk gezien. In plaats van koffie en ontbijt met E&B, ging ik meteen in een rij staan waarvan bleek dat het totale onzin was omdat de desk drie uur van tevoren opengaat. Niet drieëneenhalf.
Toen de uitgeputte grondstewardess haar ogen naar mij opsloeg op mijn vraag of zij toch nog mijn stoel van een gangpad naar het raamplaats kon veranderen, dacht ik dat ik haar het laatste duwtje gaf naar de burnout die aan de oppervlakte brandde. Maar ze zei alleen: 'Dan zit je wel achterin het vliegtuig.' 
Ik meende me te herinneren dat de overlevingskansen in de staart met ik weet niet hoeveel procent afnam in geval van iets rottigs, maar ik nam het op de koop toe. Uitzicht en de kans te leunen, valt te verkiezen boven de kans dat ik op die vlucht op die plek het leven zou laten. 
Op IJsland moest ik overstappen. Alsof je de bus neemt. 
De stoelen voor de afscheiding van het volgende gedeelte kwamen in zicht. En ik dacht te begrijpen wat de uitgeputte stewardess had gedaan. Mij een stoel geven die niet naar achteren gezet kan worden. Ik begreep haar wel. 
Maar ik had niet goed gekeken, en moest 1 rij door. Die bevond zich voor de nooduitgang. Niemand voor mij. zeeën van ruimte. Een geweldig leuke Nederlandse aan het gangpad, en de middenstoel werd na heel veel gegiechel van ons - we wilden geen dikke tussen ons in - gevuld door een - dikke - Amerikaanse, die geweldig leuk bleek te zijn, zodat de zes uur die ik nog moest in no time voorbij waren.