Na tientallen jaren moest ik er dan toch echt aan geloven. Een nieuwe bril. De commercials over brilmonturen van tien euro droegen bij aan deze beslissing.
Op naar de keten.
Ik zocht binnen een kwartier een bril uit, stuurde mijn foto nog her en der heen, niemand, maar dan ook echt niemand was enthousiast. Maar omdat niemand weet dat ik een hoedenhoofd heb en geen brillengezicht, dacht ik fuck it. Beter wordt het niet. 
Het zenuwachtige meisje dat een kop kleiner was dan ik, ging de afspraak regelen. Ze wilde mijn geboortedatum weten. Ik heb niets tegen het vertellen van mijn leeftijd, maar wel als het nergens op slaat. Ik stond heel ongemakkelijk aan een hoge tafel waar de computer op stond, want aan de kopse kant zat een man die geen centimeter opschoof en alle informatie die op het beeldscherm werd ingetypt mee kon lezen. Wat hij ook deed.
Ik werd bits in plaats van assertief.  
Zij beweerde intussen dat ze zonder mijn geboortedatum niets kon doen. 
Ik bleek in het systeem te staan, hetgeen mij verbaasde. Hoe kwam ik daarin? Zij wist het ook niet. Ik liet het maar voorbij gaan terwijl ik me wel om de minuut voornam iets te zeggen over dat ongure type. Af en toe keek ik naar hem om op non-verbale wijze mijn bezwaren kenbaar te maken, maar de verkoopster was neurotisch en ongetraind. Ze gilde mijn adres door de zaak en ik raakte ervan overtuigd dat ik niet ver van een inbraak of onaangenaam molestatiebezoek verwijderd was. Intussen weigerde ik - heldendaad - mijn mailadres te geven. 
De volgende dag kwam ik terug. Ze was er weer. De neurotische. Ze zocht mij op in die computer van haar. De geboortedatum als handleiding. Toen kwam er een man binnen die zei dat hij een afspraak had om twaalf uur. Ik had ook een afspraak om twaalf uur. Omdat ik net iets eerder was dan hij mocht ik naar boven. Toen ik in het opmetingshok zat, kwam ze aankloppen. Ze bekende de opticien dat ze een dubbele afsprak had gemaakt.
'Wat moet ik doen, wat moet ik doen?' 
De opticien zei: 'Niet in paniek raken.'
'Wat moet ik doen?!'
'Niet in paniek raken.' En omdat ze dat blijkbaar niet begreep: ' Rustig blijven!'
Ze vroeg of ik mevrouw Wenders was.
Ik had zin om mijn geboortedatum naar haar kop te slingeren. Maar zei alleen: 'Nee!'
Ze rende de trap af. Kwam weer omhoog. Of ik er bezwaar tegen had om naar beneden te gaan. Die man had een afspraak. Hij had haast.
Nou had ik net bedacht dat ik meteen geholpen wilde worden en als excuus een afspraak zou aandragen.
Ik wilde weten wat er beneden dan zou gebeuren. Hetzelfde als hierboven. Toen wilde ik weten waarom ik dan naar beneden moest. Ik was de assertieve bitich die ik de dag ervoor had moeten zijn. Zij stamelde: de oogmeting. 'Wat is er dan zo anders dan hier boven? Ik voelde me steeds beter in mijn rol. Hetzelfde. Waarom zou ik dan naar beneden gaan? Kostte me dat extra tijd? De tijd die ik helemaal niet had? Ik kwam er lekker in. Nee, helemaal niet. Maar waarom moest ik dan naar beneden?
De neuroot bekende dat ze de apparatuur van beneden niet kon bedienen. Toen was ik eigenlijk alleen maar heel opgelucht dat zij mijn oogmeting niet deed. Het speelkwartier was over. ​ Ik streek over mijn hart.

Het was even stil op het front omdat ik aan het nadenken was over kwaliteit versus kwantiteit. Een tijdje geleden werd ik aangesproken over de kwaliteit van mijn blogs. Dat kon beter. Ik moest niet bloggen als er niet een goede blog uit te halen viel, en het allemaal bleef hangen in huishoudelijke dagboekachtige trivialiteiten. 
 
Ooit begon ik mijn blog als schrijfoefening. Voor mezelf, het proberen af te dwingen van elke dag te schrijven, hoe kort ook. Ik blogde er lekker op los tot ik een tool ontdekte waarmee ik kon zien hoeveel volgers ik had. Ik schrok me dood. Zo'n hoog aantal dat mijn blog opeens een hele andere lading kreeg. Het moest goed. Het moest beter. Het vrijblijvende was er af. Het resulteerde in een lange tijd zwijgzaamheid. 
Die schudde ik op de een of andere manier van me af, onder meer door niet meer te kijken hoeveel mensen er lazen en mezelf voor te houden dat de openbaarheid me dwingt tot regelmaat - ik krijg opmerkingen als ik te lang niet blog - en me voor te houden wat mijn oogmerk is. De schrijfoefening en het plezier van het optekenen van kleine gebeurtenissen die ik anders totaal zou vergeten, plus het aanscherpen van mijn oog voor blogbare gebeurtenissen. 
Toch kan ik me het commentaar van de lezer goed voorstellen. Ik vind het ook niet prettig als er een nietserig blog tussen zit. Dus zat ik met het dilemma, of eigenlijk meer met de vraag voor wie blog ik? Voor de lezer of voor mezelf?
De conclusie is getrokken. 
Let maar op.