Ik viel er laat in, in het gesprek dat ik niet wilde missen. Eberhart.
Hij laat zien hoe je een vak met talent en hart uitoefent. En vooral zonder een groot ego. Het luisteren naar een andere mening, het leren van je fouten, en je niet te groot voelen om die toe te geven.
Het is alsof hij zegt: Die passie die je hebt voor je vak, gebruik het. Nu. Omdat we met z'n allen wederom konden zien dat een beperking van de gegeven tijd alles op scherp zet.
Het was een prachtig interview - Janine for ZG President - met een hele fijne man. En wat het voor mij zo ontroerend maakt is dat zoveel mensen onderkennen dat hij bijzonder is, en dat dit blijkbaar de wijze is waarop we bestuurd willen worden.
Ik hoop heel erg dat hij veel langer dan een poosje onze burgemeester blijft.

Na een lange periode in de datsja, zat ik weer op de boot. Dat vroeg om iets feestelijks. Bijvoorbeeld eens een keer koken. Daar heb ik een enorme hekel aan. Het feit dat je niet 1x, maar 3x per dag moet bedenken wat je wilt eten, en daar dan ook nog eens boodschappen voor moeten doen. En het allerergste: de tijd die je aan het bereiden kwijt bent. Maar als ik er al tijden niet meer dan een kwartier aan heb besteed, dan heeft het opeens wel wat.  
Tijdens het koken kreeg ik berichten van W die zich met zijn man op zijn allereerste vakantiedag in Frankrijk aan het verheugen was op de fruit de mer. Intussen stond ik met een ondefinieerbare pan soep - waar de hele straat van kon eten - voor het fornuis te twijfelen. Kon ik een staafmixer in dat kokendhete bonkige goedje steken? Ik zag mezelf al met oranje brandwonden op een brancard afgevoerd worden. 
Dus app ik W. Dat ik weliswaar 52 ben, maar geen idee heb of ik het zal overleven. W bevestigt dat ik dat gerust kan doen, maar niet nadat hij zich kostelijk heeft vermaakt om deze vraag. Dan wordt hij blijkbaar alert daar in het zuiden, want er volgt nog een bericht. 'Alleen de onderkant, hè, niet de hele staafmixer, anders elektrocuteert u uzelve...'
Ik stel hem op de hoogte dat ik ook weer niet zó onwetend ben. 
W, onderkoeld: Nou ja, ik dacht ik zeg het maar even. 
Ik ging dapper door en stuurde een foto van het gerecht in wording met de tekst: Vrouwtje kookt. Ziet er niet uit. 
W (niet voor niets mijn beste vriend): Vast heel sexy. 
Alleen bedoelde ik de inhoud van de pan. Niet mezelf. 
Toen volgde er een lesje pompoenpittenbehandeling. Ik vond er niks aan en de moeite die ik had genomen ze te bakken totaal zonde. Blijkt dat je die dingen eerst moet drogen. 
Het resultaat van de staafmixer was een dikke prut oranje Olvarit waar zelfs een baby niet in zou trappen. Maar met tips and tricks wist W het op afstand zelfs te redden. Hoog tijd dat hij weer terugkomt. 

Ik droomde van Matthijs van Nieuwkerk. Dat lijkt verdomde leuk, maar dat was het helemaal niet. 
M stond ergens achter een bar en ik hing in een hotelstoel. Hij kwam achter zijn bar vandaan, trok een stoel bij en begon te praten. Alleen had ik totaal geen idee waarover want mijn oren zaten dicht.
Nu ik dan eindelijk, na al die jaren, de aandacht van de presentator te pakken had, wilde ik niet bekennen dat ik niet kon verstaan met welk onderwerp hij in mijn leven kwam. Ik keek geconcentreerd naar hem, maar hij gesticuleerde helemaal niet en liplezen bleek ik ook al niet te kunnen.
Af en toe was de verstopping opgelost en hoorde ik woorden waar ik niets van kon maken. 'Want..., dus, vermoedelijk...'
Ik verbaasde me intussen wel dat hij het totaal niet leek op te merken dat ik hem niet kon horen. Dus werd het tijd. 
Ik bekende dat er knikkers in mijn oren zaten. Hij droop af.
Een paar scènes later liep ik om het hotel heen met een zak aarde. Maar de aarde kwam uit mijn kleding. Daar schaamde ik me voor. Vooral toen ik bij de wasbak mijn armen stond te wassen en de presentator weer naast me opdook. 
Heeft dit alles iets met verstopping en verstrooiing te maken?

Op een gebouw bij Utrecht Centraal staat in gigantische letters IK. En ik had het mooier gevonden als daar JIJ had gestaan. 

Ik was uitgenodigd voor een feestje van een vijfjarige op het strand in Bloemendaal. Vanwege voorbereiding op de reis, wist ik dat er ov-fietsen beschikbaar waren en voorzag ik geen problemen.
Op CS miste ik twee keer een trein, de eerste omdat ik het aankomstperron in mijn hoofd had en de tweede keer omdat ik te langzaam was. Uiteindelijk zat ik dan toch in de trein naar Bloemendaal en zou daar meer dan een uur te laat aankomen.  
De vijf fietsen waren uitgeleend. Ik appte dat ik nog later zou zijn dan ik al was omdat ik ging lopen. Dat was volgens de andere kant niet te doen. Ik vond een half uur heel overzichtelijk en begon aan de voettocht. Na drie kwartier begon ik iets te vermoedden. Dat vermoeden klopte. Ik had verzuimd om het mannetje aan te tikken. Het mannetje was inderdaad langzamer dan het autootje. Ik liep nog even door, tot ik een bord tegenkwam met 4,9 km. Dat vond ik te gek worden en belde dat hele feest af. 
W woont in de buurt. Hij lag op de bank en ik kon in zijn plannen geschoven worden. Ik had een vaag verhaal over waar ik precies was en hoe ik daar gekomen was, dus sprong hij in zijn auto om me te halen omdat hij na al die jaren ook wel weet hoe het met mijn richtinggevoel staat.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar gekregen heb, maar ik was op nog geen tien minuten lopen van station Bloemendaal.  

I vraagt of ik mee ga naar een sale van een modeontwerper. Het wordt gehouden in een pakhuis op Prinseneiland. Er staan rekken met kleding, een tafel met prosecco en vrouwen die zo uit modebladen zijn gestapt. Zij zijn bezig de kleding te passen en staan te draaien voor de gigantische spiegels waarin ik intussen zie dat mijn vermoeden van die ochtend, dat de laarzen onder het jurkje totaal niet kunnen, bewaarheid wordt.  
I ging eindeloos de rekken af, terwijl ik al meteen gescand had dat die ontwerpen totaal niets voor mij waren. I ging met een stapel kleding naar de aangrenzende ruimte die als kleedkamer diende en ik vluchtte mee, want om nou aan de proseccotafel te gaan zitten met twee leden van het orkest, met felblauwe schoenen en hoogwaterbroeken en haren op nummer gelegd, zag ik niet zo zitten. Vooral omdat ik mezelf ken en weet dat ik dan ga zitten praten over de verhouding van mijn kleding ten opzichte van mijn afgetrapte laarzen (viel me toen pas op), en daar heeft niemand wat aan. Verder wilde ik ook wel weg uit die ruimte omdat de kleding er alleen in maat 36 hing. Een onbegrijpelijke drang van ontwerpers om vrouwen als visgraten te zien en dat als norm te stellen. 
Nou is voor mij de procedure van kleding kopen redelijk overzichtelijk. Je gaat de rekken langs, je pakt eruit wat je mooi lijkt, past het en koopt het al dan niet. 
Bij I werkt dat anders. Die kiest (duurt eindeloos), neemt mee, gaat dan uitvoering lopen praten over een te kleine broek die ze zo ontzettend graag wil hebben, kleedt zich weer aan, gaat nogmaals door de rekken, neemt kleding mee die er de eerste keer ook al hing. En herhaalt dit zo'n vier keer. 
Ik moest wel aan de drank. 
Maar toen ik met mijn rosé in de aangrenzende kamer de bakken met knopen, reststoffen, ritsen, guirlandes uitgebreid had bestudeerd, bedacht ik opeens dat ik verkeerd bezig was. Ik moest mij mengen onder de popjes en ontwerpers om deze wereld eventueel ooit adequaat te kunnen beschrijven. 
Ik verzamelde moed en ging op de bank zitten. Hoofd Popkes bood mij wijn aan. Ik stamelde dat ik al een op had. Daar werd om gelachen. Ik mocht er nog wel een. Ik dacht ik blijf die tweede die ik ook al achterover heb gegooid stug verzwijgen. Een nieuw glas werd in mijn handen geduwd. Intussen luisterde ik gesprekken af over volume, het staat je beeldig, dat doet niets voor je - alsof een jurk een persoon is - en bestudeerde ik pruillipjes omdat het maatje 36 niet over de heupen gleed. Na tien minuten werken, besloot ik nooit, maar dan ook nooit een verhaal te schrijven over deze wereld. Toen leunde ik achterover en was ik eindelijk in staat om als een sfinx te glimlachen en te doen alsof ik een hippe reden had om niet door die rekken te gaan en dat al die vrouwen zich binnenkort zouden realiseren dat ik eigenlijk een trendsetter was in plaats van een mollige vrouw met afgetrapte laarzen in een jurk van drie seizoenen geleden. 

S zou 's middags komen theën, dus ging ik in de ochtend nog even snel naar het tuincentrum. Daar laadde ik mijn kar zo vol, dat medeklanten meewarig met hun hoofd schudden toen ze zagen dat dat allemaal mee moest op de fiets. 
Geen probleem. Ik heb hele inboedels aan mijn stuur gehangen. 
Ik stuur S een foto van deze prestatie. 
Hij stuurt een foto terug. Van lavendel. Hij is een trouwe volger en had gelezen dat ik van plan was mijn lavendelbestand uit te breiden. Nou is er een aantal planten waar ik niet genoeg van kan hebben, dus werd het een mooie middag. En border. 

Ik zat op het terras vlak naast een dikke oude man met pokdalige huid. Het gezicht van zijn vriend kon ik niet zien. De dikke was aan het woord. Het gesprek had ik niet gevolgd totdat hij 'Een-en-twin-tig keer per maand klaarkomme!' over het terras brulde. 
Mijn voorstellingsvermogen ging meteen de verkeerde kant op. Ik hoopte dat hij de details achterwege zou laten. 
'Doe normaal, man,' reageerde zijn tafelgenoot, die duidelijk op mijn lijn zat. 
'Ksweer 't, maar me vrouw ziet me aankomme, HAHA, die vent zei 't is goed voor de prostaat. Krijg je geen kanker.'
Toen kwam M het terras oplopen en wilde ik wel binnen zitten. We bestelden het dagmenu. Het was redelijk, maar voor M veel te weinig. De jongen die bediende kwam aan onze tafel. 
M: 'We gaan een onorthodox toetje bestellen. Een keer bitterballen en een keer kaasstengels.'
​De jongen keek naar mij: 'We hebben ook ijs hoor.'