We moesten roei-examen doen, maar hadden van tevoren al gehoord dat we geslaagd waren. Behalve als we om zouden slaan, dan zou het hele examenfeest niet doorgaan.
​Onze coaches hadden echter benadrukt dat het om hun goede naam en faam ging, dus dat we de theorie goed moesten kennen en de boten volgens de geleerde essentialia moesten bestieren. Nooit verslappen.
We waren van goede wil.
Alleen stuurde D met een noodgang recht op het vlot af en knalde er tegenaan, iets wat hij daarvoor nog nooit had gedaan, liet P niet één keer, maar drie keer zijn riemen los (een doodzonde), terwijl ook hij normaal gesproken zijn handen aan de handles houdt, en belandde ik voor t eerst vóór het rolbankje ipv erop, haalde ik mijn riemen te diep door het water terwijl ik zelf echt het idee had een schoolvoorbeeld te zijn en vroeg de 85-jarige examinator precies dat onderdeel van de boot dat ik maar niet kon onthouden.
Maar we sloegen niet om.
Daar dronken we dan een plastic bekertje warme chocola op en verheugen ons nu op het feit dat de coach ons zo echt niet los kan laten en wij de komende weken de gefaalde praktijkonderdelen tot in de puntjes onder de knie gaan krijgen.

W meldt dat ik een eigen app heb. Ik heb geen idee wat hij bedoelt. Hij laat mij zien dat het Ligthart logo inderdaad een app is en dat hij met 1 vinger op de knop bij mijn blog komt. 
​Ik vind het indrukwekkend. Nooit gedacht dat ik in een app zou eindigen. 

W kwam werken in mijn kantoortuin. Hij kwam op de fiets vanuit Haarlem. Dan moet er natuurlijk eerst koffie gedronken worden. Maar we waren serieuze dingen van plan en na eerst onze beide boeken doorgenomen te hebben, inclusief de hobbels en een strenge houding ten opzichte van clichés, kwamen mijn ouders met de lunch aan. Die pauze was dan misschien iets te vroeg, maar ik heb een flexibel kantoor. 
Na de lunch trokken we ons terug achter onze laptops. Het mooie van W is dat hij niet alleen goed kan schrijven, hij kan ook nog eens goed koken en dat doet hij dan ook. Ik schijn toen we elkaar net kenden (22 jaar geleden) elke keer als hij voor mij kookte te zeggen dat ik het restauranteten vond. Daar ben ik toen mee gestopt want je weet nooit wat het effect is van clichés. 

Ik ging eten in Oost en dat was perfect omdat ik dan vooraf naar het tuincentrum kon. De begrenzing van mijn aankopen door het bezoek - ze zouden eens kunnen denken dat die tassen vol lavendel het aardigheidje voor hen was - zou goed voor me zijn. 
Het wonderbaarlijke was dat het inderdaad lukte. Ik kocht maar vier planten. Maar ik had geen rekening gehouden met het na-effect. De volgende dag zette ik de lavendel in mijn tuin en nu denk ik elke keer als ik langs de border loop, had nou toch ook die grote plant meteen meegenomen, en minimaal nog twee lavendel. Nu moet ik er natuurlijk toch binnenkort naar toe en dat is 40 minuten fietsen. 

Dit weekend plukte ik munt en voelde me niet schuldig, ook al had ik tijdens mijn verblijf in Engeland het muntincident gehad.
​
Ik zette de boodschappen achter in de bus. Ook het kleine muntplantje dat ik bij de supermarkt had gekocht. De Wizard zei dat hij het daar nooit zou neerzetten. Ik dacht nog even dat het was omdat het dan misschien in de verdrukking zou komen door spullen die er tijdens het rijden op zouden vallen. 
Nee. 
Hij zou het voorin zetten. Een plant had licht nodig. 
'Maar we gaan hem vanavond opeten.'
'Ssssssst! Don't say that in front of him.'
​Ik ben een bruut. 

De Rokjesman staat op de Noordermarkt, en ik ging even langs. Hij was een paar maanden naar India geweest. Toen ik aan kwam lopen zag ik dat hij borsten had. Die zijn nieuw. Ik complimenteerde hem ermee.
Ik hoefde niet te wennen aan die boomlange kerel met decolleté, alhoewel het toch even mis ging toen ik hem op zijn borstkas wilde kloppen en ik opeens een borst te pakken had.