Caroline Ligthart
  • Caroline Ligthart
    • Foto's
  • Blog
  • ``````````````````````````
  • De boeken
  • Kinderboek: Waantje krijgt de knarser
    • Kanker in de familie
    • Voor en door kinderen
    • Waantje in de klas
    • Fragment
  • Verhalenbundel: Tweedehands bloemen
    • Fragment
  • Roman: Russisch water
    • Fragment
  • Boeken bestellen
  • ``````````````````````````
  • Taalkracht in de klas
  • ``````````````````````````
  • Helend schrijven
  • Data workshops
  • ``````````````````````````
  • Contact
  • ``````````````````````````
  • Caroline Ligthart
    • Foto's
  • Blog
  • ``````````````````````````
  • De boeken
  • Kinderboek: Waantje krijgt de knarser
    • Kanker in de familie
    • Voor en door kinderen
    • Waantje in de klas
    • Fragment
  • Verhalenbundel: Tweedehands bloemen
    • Fragment
  • Roman: Russisch water
    • Fragment
  • Boeken bestellen
  • ``````````````````````````
  • Taalkracht in de klas
  • ``````````````````````````
  • Helend schrijven
  • Data workshops
  • ``````````````````````````
  • Contact
  • ``````````````````````````
  Caroline Ligthart

Vierde dag

31/5/2018

0 Comments

 
We waren gewaarschuwd. Dit was een etappe die ons dodelijk zou afmatten, als we het überhaupt zouden halen.
De herbergier had op mijn vraag of het echt zo erg was, gezegd: 'Wil je de waarheid of liever niet?' Ik opteerde voor de waarheid.
'Afzien.'
De bergen in, 425 meter hoog, op en af, op en af, 16 km al dat leuks, en als we dan nog leefden zouden we er nog 10 bij doen alleen maar om bij monniken in hun monumentale klooster terecht te komen. We hadden onze worst duidelijk voor ogen. 

Het regende wat, maar de uitzichten door al dat stijgen waren zodanig dat het voor ons prima ging. We stelden ons in op de laatste killer. Een berg die zo stijl zou zijn, dat we eindeloos omhoog moesten, en dan nog eindelozer naar beneden. Dat dalen, daar zag ik wel tegenop, maar ach. Ik zou wel zien. Mijn kont kan ook heel wat hebben.
Elke keer vroegen we ons af of het nou zou komen, dat echte rampzalige stijgen, en dan het gekmakende dalen, maar telkens stelden we weer vast dat deze het eigenlijk ook niet kon zijn. We hadden heftiger bergen beklommen. 
Uiteindelijk hebben we het hele stijgen gemist, maar konden wel vaststellen dat dat eindeloze gat dat daar in de afgrond glom de killer was waar iedereen het over had. We dansten de helling af, ik bijna in een achterovergeklapte achtpuntige Axel, maar kon mezelf nog net op tijd opvangen, en onderaan klopten we onze handen af. Dit was een absoluut eitje geweest. 
Peregrino lunch. 
Met ieder een halve fles rood in onze mik, gingen we die tien kilometer doen, die o, zo mee zouden vallen. Volgens de boekjes. 
De laatste berg naar de monniken ging voetje voor voetje. Ik sleepte mezelf zwetend als een otter omhoog. Daar was niets Sound of Music'erigs aan.
​Ibiri Auzoa - Monesterio de Zenarruza 31,7 km 
Foto
0 Comments

In de tuin

30/5/2018

0 Comments

 
We zaten met onze gewassen voeten aan een picknicktafel met uitzicht over het dal tevreden te zijn. Ik zat wat te schrijven en vond dat het beste wat ik op dat moment kon doen, maar W dacht daar iets anders over. 
‘Nou zou jij een goed vrouwtje kunnen zijn en een glas bier voor mij kunnen halen, maar aangezien jij een werkende vrouw bent, zal ik het wel weer doen. Ik ben namelijk wel geëmancipeerd in tegenstelling tot al die hetero-mannen.’ ​
Foto
0 Comments

Indalen

30/5/2018

0 Comments

 
In de ochtend scharrelden we weer in het donker onze spullen bij elkaar en stopten na een kwartier bij de enige bar die open was, voor koffie en toast. Dat maakt een pelgrim gelukkig.
De route ging langs zee, hier en daar was een andere pelgrim bezig zijn eigen record in wat dan ook te verbreken.
In de avond liepen we langs een moestuin waarin een oude vrouw aan het werk was. We stopten en lieten ons beste Spaans boven komen. De vrouw vertelde dat de herberg waar we naar op weg waren van haar dochter was en dat er gisteren zoveel mensen waren dat sommige pelgrims in de eetzaal hadden gelegen. Er waren ook nog honden geweest, maar dat had niet gepast. Wij geloofden sterk in The camino provides, dus liepen zonder zorgen door. Er was plaats. 
We schoven aan een tafel en zetten ons aan het pelgrim-bonden. Dat ging van een leien dakje, alhoewel we ons door de aannames van een stel te zijn worstelden, luisterden naar een vrouw die missionaris was, compleet met blije blik in den blije kijkers, jonge mannen op een kruispunt, jonge vrouwen vlak voor hun huwelijk, en vrouwen die bewust a stay home mom wilden zijn. We hadden nu echt de smaak volkomen te pakken en eindigden met J aan de bar. Er werd Orujo geschonken, en na een fijn gesprek over Cruijff en voetbal en de huidige stand van zaken van de wereld en Spanje, duikelden we het bed in. Mannen en vrouwen gescheiden deze keer, wat mij goed uitkwam, want een Amerikaan van over de 135 kilo, snurkte door de muur heen. Op zo’n krachtige wijze dat ik eerst dacht dat er een of andere machine aan het vastlopen was. Niet het geval. Zijn gesnurk echode tegen de bordkartonnen muren, ketste tegen het plafond en kwam dan in iets mildere vorm de meisjeszaal in. Die zich ook deze keer allemaal erg goed gedroegen.

Getaria - Ibiri Auzoa - 25,7 km
0 Comments

Op naar Het paarse huis

29/5/2018

0 Comments

 
We liepen nogmaals onze benen uit onze rompen, maar we vonden het niet erg. De route was geweldig, we leerden hier en daar, en daar en hier wat pelgrims kennen, wat mooi was voor de aanstaande eb en vloed van de Camino. Na dagen kom je opeens weer mensen tegen, wat altijd gepaard gaat met veel enthousiasme, soms zelfs met hugs, wat iedereen het gevoel geeft een liefdevolle wereldburger te zijn. 
Toen we ons doel, Zarautz, binnenliepen, werd ik steeds minder enthousiast. Een badplaats. Met alle bijbehorende commerciële activiteiten. Ik vond er geen ruk aan. We gingen op het terras aan zee zitten, en ik polste W of hij misschien ook nog liever wat kilometers liep om ergens op het platteland een Albergue in te duiken.
We liepen door. In de regen, de snelweg aan de ene kant, de zee aan de andere kant. We kwamen uit bij een perfect onderkomen en waren als kinderen zo blij dat we die extra kilometers, de regen en de wil hadden gehad om al het commerciële uit ons dagelijks leven te bannen.  

San Sebastián - Getaria 30,5 km
Foto
0 Comments

In de jeugdherberg

28/5/2018

0 Comments

 
In San Sebastián maakten we de vergissing een Jeugdherberg te nemen. Dat betekent dronken jongeren en veel gedoe. Het gedoe begon al bij de balie, waar twee Franse mannen op leeftijd met racefietsen geen woord Spaans spraken, maar ook geen Engels en erg chagrijnig werden van het meisje dat alleen Engels sprak. W en ik zaten braaf op een bank te wachten. Maar het zag er naar uit dat dit niet zou opschieten. Ik ging naar de balie en bood mijn diensten aan. Ik vond zelf dat ik het uitstekend deed, behalve dan dat ik tegen het meisje Frans begon te praten en tegen de heren Engels. Toch was iedereen uiteindelijk gelukkig, maar dat duurde wel even.
De ene man had klachten, hij zei dat hij ik weet niet hoeveel jaar in het Best West Hotel had gewerkt, en daar hoefde nooit iemand twintig euro borg te betalen. Ik vroeg hem of hij wist dat dit een jeugdherberg was. Dat wist hij. En dat paspoort, dat was helemaal een schande, dat wilde hij helemaal niet in de kluis achterlaten voor de nacht, maar het moest. Ik werd ook steeds dwingender omdat ik er genoeg van begon te krijgen. Hij bleef maar klagen. Op een gegeven moment deed ik alsof ik zijn Frans niet meer helemaal goed begreep. Goede methode. Hij droop af. Toen mochten W en ik, in een vloek en een zucht alles geregeld natuurlijk.
In de slaapzaal openden we stiekem het raam, doen we altijd, maar meestal gaan Aziaten in thermo nachtkleding die ramen weer ostentatief sluiten, dus probeerden we heel nonchalant te doen alsof er niets gebeurde. Het lukte.
Een Ier verontschuldigde zich al van te voren dat hij midden in de nacht de kamer in zou komen. Dronken, dachten wij erachteraan en zetten ons schrap voor ramen openmakende Aziaten en dronken Ieren.
De nacht verliep perfect. De Ier was als een muis binnengeslopen. In de ochtend werd er alleen maar een jongen door de politie met handboeien aan het bed vastgeklonken.
0 Comments

Een echt mooie nieuwe route

28/5/2018

0 Comments

 
We waren blij met onze beslissing om niet de drukke Camino Francès te nemen, maar de rustige costal route. Ik had er op aangedrongen om in Irún te beginnen omdat vooral de eerste etappe zo weergaloos mooi moest zijn. W was zo flexibel om daarmee in te stemmen. We waren in onze nopjes dat deze tocht voor ons alletwee nieuw zou zijn, en complimenteerden onszelf nogmaals met de beslissing. 
We liepen een tijd lang over een bergpad, en ik vond dat het erg leek op de weg die ik ooit met de Wizard had gelopen. Toen we bij een fontein aankwamen die me nog bekender voorkwam, wilde ik er nog even niet aan, maar bij de kerk met het uitzicht over het dal wist ik het zeker. Ik had dit al een keer gelopen. 
Irún - San Sebastián 33km
Foto
0 Comments

Ja, dus

28/5/2018

0 Comments

 
Tijdens een dag met veel regen, zodat de droge periodes des te mooier waren, kwam het oude camino-gevoel weer boven. De eenvoud, het op je rug dragen van alles wat je nodig hebt, de smalle paden, de uitzichten, de stilte, de ontmoetingen. 
Toen we na 33 km aan de wijn zaten en ik zat te kreunen van blijdschap zei W: 'Zijn we gelukkig?'
​Ik kreeg tranen in mijn ogen. 
Foto
0 Comments

Buen camino

28/5/2018

0 Comments

 
Foto
W ontmoette ik op Schiphol. We dronken veel te dure koffie, liepen wat rond, liepen het vliegtuig in, liepen het vliegtuig uit, stapten in de net vertrekkende bus, stapten uit, namen een broodje en nog eens koffie, stapten een andere bus in, stapten uit en liepen zo’n drie kilometer naar Irún. Daar installeerden we ons in de eerste Albergue, kregen een stempelkaart en een stapelbed toegewezen, plus een ouwelachtig lakenpakket - dat scheurt zodra je je omdraait - in onze handen geduwd. Het alsof we nooit weggeweest waren. We pakten uit en ik had binnen vijf minuten de enige echte narcist naast mijn bed staan. Boven de zestig, type Willem de Ridder. O, sliep ik daar, och, wat had hij een geluk... priemende ogen die veel te ver naar binnen wilden kijken. 

De nacht was totaal anders dan gedacht. Een kamer met vier mannen. Dat zou zagen worden. W en ik hadden veel wijn en een gigantisch glas van de beste cognac besteld. En gedronken. Ik was al een beetje huiverig. Cognac, heel moe zijn en op mijn rug liggen zijn geen goede combinatie. 
Ik bleek de enige snurker te zijn geweest. 
Om zes uur begon het rommelen van de peregrino’s, maar ik lag nog uitgeteld door de cognac. Toen ik als laatste in beweging kwam, stond de priemer al weer naast me. Ik veinsde een onzalig ochtendhumeur. Hij gaf op. De Hospedador leerde ons nog even alle soorten van koffie met drank bestellen. Voor de ochtend, welteverstaan. Cafe correcto vond ik de mooiste variant. ​​Om zeven uur liepen we via de spiegel de Albergue uit, ons nieuwe leven tegemoet. Dat bestond uit geen koffieplek te bekennen maar een automaat - die standaard aanneemt dat je suiker wil - en het volgende bekertje schuin aanbood, zodat de heft over de rand liep, maar ala, het was iets op die vroege maandagochtend, en we liepen verder langs de rivier, berg op en af, langs de kust in een weergaloze stilte. 

Irún-San Sebastián, 33 km

0 Comments

Bingo

27/5/2018

0 Comments

 
W stelde voor een bingokaart te maken. Ik was een beetje huiverig. Maar toen hij uitlegde dat het onvoorstelbaar leuk was, stemde ik toe. Zestien camino-dingen bedenken voor de kaart van de ander. En dan werd het een kwestie van afstrepen. Ik zocht het in de afwijkende persoonlijkheden die af en toe over de camino dartelen. De narcist, een reddertje, de blije eikel of een problemenverteller. Ik kreeg er zin in. Vooral bij het idee dat we tijdens een problemenverteller elkaar even zouden aankijken en knikken of schudden, al naar gelang het kaliber waarmee de problemen de wereld in werden gekatapulteerd.
Ik had het W makkelijk gemaakt door een narcist op zijn kaart te zetten. Ik trek ze aan alsof de mannelijke soort er louter uit bestaat.
Maar W had op mijn kaart een nog veel mooiere gezet. Het echtpaar dat beter kan gaan scheiden.
0 Comments

Skin deep

26/5/2018

0 Comments

 
Iets na zessen in de ochtend liep ik naar het station. Ik vond het nog best druk voor de vroege zondagochtend. Op de Prins Hendrikkade zag ik in de verte een lange man mijn kant op komen. Hij was kaal. Zijn gulp stond open. Hij bewoog als een gek een paar vingers die hij in zijn broek had geduwd op en neer. Dit was geen exhibitionist, maar een veel erger soort, dus bleef ik strak voor me uitkijken. Met een doorgesnoven skinhead moet je elk oogcontact koste wat kost zien te vermijden, een exhibitionist wil je nog wel eens tegemoetkomen. Zijn ogen branden schroeiplekken op mijn gezicht, maar ik liep zogenaamd onbewogen verder. Kloppend hart. Gelukkig waren er mensen. Na een tijdje durfde ik snel even om te kijken. De open broek en hand waren verdwenen. 
0 Comments

Zeg wil

26/5/2018

0 Comments

 
Om 22.00 uur ging ik nog even op pad. Met mijn fiets wilde ik het steegje in, maar daar stond een grote man van begin veertig, redelijk dronken te zijn. Hij was bezig met zijn mobiel, en toen ik er langs wilde, hield hij me tegen.
‘Waar is...’ hij kwam niet verder want hij liet de telefoon uit zijn handen vallen. Hij bukte zich en ik kreeg een halve witte (wel strakke) onderbroek te zien.
‘Waar is wat?’
‘Ja, wacht nou even...’
Hij scrolde al zijn berichten door.
‘De Rode Laars.’
Ik had nog geen adem gehaald of hij zei: ‘Hé, jij lijkt op Willeke Alberti!’
‘Op Linda van Dijk,’ zei ik.
‘Dat wil jij!’
'Nee, dat zeggen ze.’
‘Willeke is veel leuker.’
‘Zeedijk,’ zei ik.
Maar toen wilde hij achterop. Dat wilde ik niet en ik fietste verder de steeg in.
‘Willeke! Mag ik niet achterop?'

Ik reageerde niet.
'Willeke! Linda! Wiiiiiiilllll’
Ik fietste door.
En die laars?
‘Zeedijk!’ Schreeuwde ik.
‘Links, rechts, rechtdoor?’
‘Rechtdoor,’ riep ik half over mijn schouder.

‘Linda! Linda! Laat me nou achterop!’
En toen echode nog heel even Wil-le-ku...’

Maar ik was al weg.
0 Comments

onmisbaar!

26/5/2018

0 Comments

 
S leest mijn blog vroeg in de ochtend. Dat doet hij eigenlijk tegen beter weten in, want ik post nooit zo vroeg en heel vaak verzaak ik.  
Maar vanochtend zal hij zijn telefoon openen en blij verrast zijn met deze blog. Daarna zullen zijn wenkbrauwen al rap dichter naar elkaar toe bewegen. Ik heb namelijk een klacht... 
Hij is degene die beschikt over een fabuleus taalgevoel en over een foutloos gebruik van de Nederlandse taal. Hij behoedt mij altijd voor de meest verschrikkelijke fouten. Omdat hij zo'n trouwe is, heeft hij heel snel in de gaten als ik weer een absurde spelfout heb gemaakt en krijg ik normaal gesproken een alarm-app zodat de fout op zijn hoogst een paar uur online is.
Zo niet deze week. 
Ik las net even mijn blogs terug en zag er maar liefst drie. 
S! Waar ben je?! 
0 Comments

de stad bewoog

25/5/2018

0 Comments

 
Ik zag de toeristen op de Warmoesstraat zoeken naar ijs of jenever, maar waarschijnlijk een hoer. Stoplichten met een verkeerd ritme, net als de vorige zin, een botsing, de kleedjes in het park, de stands van Sfeer op maat in het gedeelte dat ze voor de zekerheid hadden afgezet om iets te kunnen bewaren.
Ik zag een stelletje dat dicht naast elkaar liep, elk ver gebogen over de eigen mobiele telefoon, de man in lotushouding in de berm, starend naar de ondergaande zon, de auto op de kop van de parkeerplaats met rokende jongens, een been uit het raam, de reiger die opvloog, de vijverrand bloeiend in wit, roze, geel.
Ik rook de seringen, en zag de biotopen van de tuinders, ieder zijn eigen tiny house vastgenageld aan een meer dan tiny stuk grond, opende het hek en inhaleerde mijn pasgemaaide gras, de taxus die gesnoeid was, de lavendel die uitbarstte en vrouwenmantel die meedeed. Ik zag lupines in kleuren die ik nooit had aangeschaft en de datsja die net een grote schoonmaak achter de rug had, dus mooier was dan ooit. En het gevoel dat ik dit niet wilde verlaten. Zelfs niet voor tien dagen. 
0 Comments

casi casi

24/5/2018

0 Comments

 
In mijn kast heb ik een caminoplankje. Daar ligt verdomd weinig op. Ik ga niet zoals de eerste keer met 12 kilo zeulen, hoewel ik daar toen echt geen moment last van heb gehad. Op het laatst plaste ik zelfs met rugzak op. 
Alleen al weer het halen van de gehwohl, de sporttape, het klaarleggen van de merino sokken en shirts, en deze keer het meenemen van normaal - lees enigszins sexy - ondergoed in plaats van de op het laatste moment gekochte bangmaker, maken me vrolijk tot op het bot. Als dat tenminste kan. 
Ik verheug me op de ontmoetingen. Die van toen waren weergaloos. En wat tijdens de eerste camino het credo was, wordt het nu weer. 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.' 
Camino Frances 23 februari 2014
0 Comments

je eigen weg gaan

23/5/2018

0 Comments

 
De afgelopen week houden we het weer in St Jean Pied le Port in de gaten. Dagen achter elkaar onweer en regen. En het verandert niet. 
We waren van plan om in de bergen wild te kamperen, maar met onweer lijkt dat toch niet bij te dragen aan ons pelgrimsgeluk. 
Camino del norte dan maar nemen, opperde ik. Dat werd enthousiast onthaald. Dus we doen het nog sneller dan onze laatste wandeling waarbij we binnen tien meter van de route afweken. We wijken er nu voor vertrek al vanaf. 
We raken steeds meer bedreven. 
0 Comments
<<Previous

    Foto
    Foto: Yvonne Witte

    Januari 2023
    November 2022
    September 2022
    Augustus 2022
    Juli 2022
    Juni 2022
    Mei 2022
    April 2022
    Maart 2022
    Februari 2022
    Januari 2022
    December 2021
    November 2021
    Oktober 2021
    September 2021
    Augustus 2021
    Juli 2021
    Juni 2021
    Mei 2021
    April 2021
    Maart 2021
    Februari 2021
    Januari 2021
    December 2020
    November 2020
    Oktober 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    November 2019
    Oktober 2019
    September 2019
    Augustus 2019
    Juli 2019
    Juni 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Maart 2019
    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juni 2016

    Blog t/m sept 2016

    Alles

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.