Caroline Ligthart
  • Home
  • Over
  • Russisch water
  • Tweedehands bloemen
  • Waantje krijgt de knarser
    • Nieuws!
    • Schrijver in de klas
    • Fragment
    • Geef Waantje weg
  • Verhaal zoekt lezer
  • Foto's
  • Blog
  • Boeken bestellen
  • Contact
  • Home
  • Over
  • Russisch water
  • Tweedehands bloemen
  • Waantje krijgt de knarser
    • Nieuws!
    • Schrijver in de klas
    • Fragment
    • Geef Waantje weg
  • Verhaal zoekt lezer
  • Foto's
  • Blog
  • Boeken bestellen
  • Contact
  Caroline Ligthart

Vierde dag

31/5/2018

0 Reacties

 
We waren gewaarschuwd. Dit was een etappe die ons dodelijk zou afmatten, als we het überhaupt zouden halen.
De herbergier had op mijn vraag of het echt zo erg was, gezegd: 'Wil je de waarheid of liever niet?' Ik opteerde voor de waarheid.
'Afzien.'
De bergen in, 425 meter hoog, op en af, op en af, 16 km al dat leuks, en als we dan nog leefden zouden we er nog 10 bij doen alleen maar om bij monniken in hun monumentale klooster terecht te komen. We hadden onze worst duidelijk voor ogen. 

Het regende wat, maar de uitzichten door al dat stijgen waren zodanig dat het voor ons prima ging. We stelden ons in op de laatste killer. Een berg die zo stijl zou zijn, dat we eindeloos omhoog moesten, en dan nog eindelozer naar beneden. Dat dalen, daar zag ik wel tegenop, maar ach. Ik zou wel zien. Mijn kont kan ook heel wat hebben.
Elke keer vroegen we ons af of het nou zou komen, dat echte rampzalige stijgen, en dan het gekmakende dalen, maar telkens stelden we weer vast dat deze het eigenlijk ook niet kon zijn. We hadden heftiger bergen beklommen. 
Uiteindelijk hebben we het hele stijgen gemist, maar konden wel vaststellen dat dat eindeloze gat dat daar in de afgrond glom de killer was waar iedereen het over had. We dansten de helling af, ik bijna in een achterovergeklapte achtpuntige Axel, maar kon mezelf nog net op tijd opvangen, en onderaan klopten we onze handen af. Dit was een absoluut eitje geweest. 
Peregrino lunch. 
Met ieder een halve fles rood in onze mik, gingen we die tien kilometer doen, die o, zo mee zouden vallen. Volgens de boekjes. 
De laatste berg naar de monniken ging voetje voor voetje. Ik sleepte mezelf zwetend als een otter omhoog. Daar was niets Sound of Music'erigs aan.
​Ibiri Auzoa - Monesterio de Zenarruza 31,7 km 
Foto
0 Reacties

In de tuin

30/5/2018

0 Reacties

 
We zaten met onze gewassen voeten aan een picknicktafel met uitzicht over het dal tevreden te zijn. Ik zat wat te schrijven en vond dat het beste wat ik op dat moment kon doen, maar W dacht daar iets anders over. 
‘Nou zou jij een goed vrouwtje kunnen zijn en een glas bier voor mij kunnen halen, maar aangezien jij een werkende vrouw bent, zal ik het wel weer doen. Ik ben namelijk wel geëmancipeerd in tegenstelling tot al die hetero-mannen.’ ​
Foto
0 Reacties

Indalen

30/5/2018

0 Reacties

 
In de ochtend scharrelden we weer in het donker onze spullen bij elkaar en stopten na een kwartier bij de enige bar die open was, voor koffie en toast. Dat maakt een pelgrim gelukkig.
De route ging langs zee, hier en daar was een andere pelgrim bezig zijn eigen record in wat dan ook te verbreken.
In de avond liepen we langs een moestuin waarin een oude vrouw aan het werk was. We stopten en lieten ons beste Spaans boven komen. De vrouw vertelde dat de herberg waar we naar op weg waren van haar dochter was en dat er gisteren zoveel mensen waren dat sommige pelgrims in de eetzaal hadden gelegen. Er waren ook nog honden geweest, maar dat had niet gepast. Wij geloofden sterk in The camino provides, dus liepen zonder zorgen door. Er was plaats. 
We schoven aan een tafel en zetten ons aan het pelgrim-bonden. Dat ging van een leien dakje, alhoewel we ons door de aannames van een stel te zijn worstelden, luisterden naar een vrouw die missionaris was, compleet met blije blik in den blije kijkers, jonge mannen op een kruispunt, jonge vrouwen vlak voor hun huwelijk, en vrouwen die bewust a stay home mom wilden zijn. We hadden nu echt de smaak volkomen te pakken en eindigden met J aan de bar. Er werd Orujo geschonken, en na een fijn gesprek over Cruijff en voetbal en de huidige stand van zaken van de wereld en Spanje, duikelden we het bed in. Mannen en vrouwen gescheiden deze keer, wat mij goed uitkwam, want een Amerikaan van over de 135 kilo, snurkte door de muur heen. Op zo’n krachtige wijze dat ik eerst dacht dat er een of andere machine aan het vastlopen was. Niet het geval. Zijn gesnurk echode tegen de bordkartonnen muren, ketste tegen het plafond en kwam dan in iets mildere vorm de meisjeszaal in. Die zich ook deze keer allemaal erg goed gedroegen.

Getaria - Ibiri Auzoa - 25,7 km
0 Reacties

Op naar Het paarse huis

29/5/2018

0 Reacties

 
We liepen nogmaals onze benen uit onze rompen, maar we vonden het niet erg. De route was geweldig, we leerden hier en daar, en daar en hier wat pelgrims kennen, wat mooi was voor de aanstaande eb en vloed van de Camino. Na dagen kom je opeens weer mensen tegen, wat altijd gepaard gaat met veel enthousiasme, soms zelfs met hugs, wat iedereen het gevoel geeft een liefdevolle wereldburger te zijn. 
Toen we ons doel, Zarautz, binnenliepen, werd ik steeds minder enthousiast. Een badplaats. Met alle bijbehorende commerciële activiteiten. Ik vond er geen ruk aan. We gingen op het terras aan zee zitten, en ik polste W of hij misschien ook nog liever wat kilometers liep om ergens op het platteland een Albergue in te duiken.
We liepen door. In de regen, de snelweg aan de ene kant, de zee aan de andere kant. We kwamen uit bij een perfect onderkomen en waren als kinderen zo blij dat we die extra kilometers, de regen en de wil hadden gehad om al het commerciële uit ons dagelijks leven te bannen.  

San Sebastián - Getaria 30,5 km
Foto
0 Reacties

In de jeugdherberg

28/5/2018

0 Reacties

 
In San Sebastián maakten we de vergissing een Jeugdherberg te nemen. Dat betekent dronken jongeren en veel gedoe. Het gedoe begon al bij de balie, waar twee Franse mannen op leeftijd met racefietsen geen woord Spaans spraken, maar ook geen Engels en erg chagrijnig werden van het meisje dat alleen Engels sprak. W en ik zaten braaf op een bank te wachten. Maar het zag er naar uit dat dit niet zou opschieten. Ik ging naar de balie en bood mijn diensten aan. Ik vond zelf dat ik het uitstekend deed, behalve dan dat ik tegen het meisje Frans begon te praten en tegen de heren Engels. Toch was iedereen uiteindelijk gelukkig, maar dat duurde wel even.
De ene man had klachten, hij zei dat hij ik weet niet hoeveel jaar in het Best West Hotel had gewerkt, en daar hoefde nooit iemand twintig euro borg te betalen. Ik vroeg hem of hij wist dat dit een jeugdherberg was. Dat wist hij. En dat paspoort, dat was helemaal een schande, dat wilde hij helemaal niet in de kluis achterlaten voor de nacht, maar het moest. Ik werd ook steeds dwingender omdat ik er genoeg van begon te krijgen. Hij bleef maar klagen. Op een gegeven moment deed ik alsof ik zijn Frans niet meer helemaal goed begreep. Goede methode. Hij droop af. Toen mochten W en ik, in een vloek en een zucht alles geregeld natuurlijk.
In de slaapzaal openden we stiekem het raam, doen we altijd, maar meestal gaan Aziaten in thermo nachtkleding die ramen weer ostentatief sluiten, dus probeerden we heel nonchalant te doen alsof er niets gebeurde. Het lukte.
Een Ier verontschuldigde zich al van te voren dat hij midden in de nacht de kamer in zou komen. Dronken, dachten wij erachteraan en zetten ons schrap voor ramen openmakende Aziaten en dronken Ieren.
De nacht verliep perfect. De Ier was als een muis binnengeslopen. In de ochtend werd er alleen maar een jongen door de politie met handboeien aan het bed vastgeklonken.
0 Reacties

Een echt mooie nieuwe route

28/5/2018

0 Reacties

 
We waren blij met onze beslissing om niet de drukke Camino Francès te nemen, maar de rustige costal route. Ik had er op aangedrongen om in Irún te beginnen omdat vooral de eerste etappe zo weergaloos mooi moest zijn. W was zo flexibel om daarmee in te stemmen. We waren in onze nopjes dat deze tocht voor ons alletwee nieuw zou zijn, en complimenteerden onszelf nogmaals met de beslissing. 
We liepen een tijd lang over een bergpad, en ik vond dat het erg leek op de weg die ik ooit met de Wizard had gelopen. Toen we bij een fontein aankwamen die me nog bekender voorkwam, wilde ik er nog even niet aan, maar bij de kerk met het uitzicht over het dal wist ik het zeker. Ik had dit al een keer gelopen. 
Irún - San Sebastián 33km
Foto
0 Reacties

Ja, dus

28/5/2018

0 Reacties

 
Tijdens een dag met veel regen, zodat de droge periodes des te mooier waren, kwam het oude camino-gevoel weer boven. De eenvoud, het op je rug dragen van alles wat je nodig hebt, de smalle paden, de uitzichten, de stilte, de ontmoetingen. 
Toen we na 33 km aan de wijn zaten en ik zat te kreunen van blijdschap zei W: 'Zijn we gelukkig?'
​Ik kreeg tranen in mijn ogen. 
Foto
0 Reacties

Buen camino

28/5/2018

0 Reacties

 
Foto
W ontmoette ik op Schiphol. We dronken veel te dure koffie, liepen wat rond, liepen het vliegtuig in, liepen het vliegtuig uit, stapten in de net vertrekkende bus, stapten uit, namen een broodje en nog eens koffie, stapten een andere bus in, stapten uit en liepen zo’n drie kilometer naar Irún. Daar installeerden we ons in de eerste Albergue, kregen een stempelkaart en een stapelbed toegewezen, plus een ouwelachtig lakenpakket - dat scheurt zodra je je omdraait - in onze handen geduwd. Het alsof we nooit weggeweest waren. We pakten uit en ik had binnen vijf minuten de enige echte narcist naast mijn bed staan. Boven de zestig, type Willem de Ridder. O, sliep ik daar, och, wat had hij een geluk... priemende ogen die veel te ver naar binnen wilden kijken. 

De nacht was totaal anders dan gedacht. Een kamer met vier mannen. Dat zou zagen worden. W en ik hadden veel wijn en een gigantisch glas van de beste cognac besteld. En gedronken. Ik was al een beetje huiverig. Cognac, heel moe zijn en op mijn rug liggen zijn geen goede combinatie. 
Ik bleek de enige snurker te zijn geweest. 
Om zes uur begon het rommelen van de peregrino’s, maar ik lag nog uitgeteld door de cognac. Toen ik als laatste in beweging kwam, stond de priemer al weer naast me. Ik veinsde een onzalig ochtendhumeur. Hij gaf op. De Hospedador leerde ons nog even alle soorten van koffie met drank bestellen. Voor de ochtend, welteverstaan. Cafe correcto vond ik de mooiste variant. ​​Om zeven uur liepen we via de spiegel de Albergue uit, ons nieuwe leven tegemoet. Dat bestond uit geen koffieplek te bekennen maar een automaat - die standaard aanneemt dat je suiker wil - en het volgende bekertje schuin aanbood, zodat de heft over de rand liep, maar ala, het was iets op die vroege maandagochtend, en we liepen verder langs de rivier, berg op en af, langs de kust in een weergaloze stilte. 

Irún-San Sebastián, 33 km

0 Reacties

Bingo

27/5/2018

0 Reacties

 
W stelde voor een bingokaart te maken. Ik was een beetje huiverig. Maar toen hij uitlegde dat het onvoorstelbaar leuk was, stemde ik toe. Zestien camino-dingen bedenken voor de kaart van de ander. En dan werd het een kwestie van afstrepen. Ik zocht het in de afwijkende persoonlijkheden die af en toe over de camino dartelen. De narcist, een reddertje, de blije eikel of een problemenverteller. Ik kreeg er zin in. Vooral bij het idee dat we tijdens een problemenverteller elkaar even zouden aankijken en knikken of schudden, al naar gelang het kaliber waarmee de problemen de wereld in werden gekatapulteerd.
Ik had het W makkelijk gemaakt door een narcist op zijn kaart te zetten. Ik trek ze aan alsof de mannelijke soort er louter uit bestaat.
Maar W had op mijn kaart een nog veel mooiere gezet. Het echtpaar dat beter kan gaan scheiden.
0 Reacties

Skin deep

26/5/2018

0 Reacties

 
Iets na zessen in de ochtend liep ik naar het station. Ik vond het nog best druk voor de vroege zondagochtend. Op de Prins Hendrikkade zag ik in de verte een lange man mijn kant op komen. Hij was kaal. Zijn gulp stond open. Hij bewoog als een gek een paar vingers die hij in zijn broek had geduwd op en neer. Dit was geen exhibitionist, maar een veel erger soort, dus bleef ik strak voor me uitkijken. Met een doorgesnoven skinhead moet je elk oogcontact koste wat kost zien te vermijden, een exhibitionist wil je nog wel eens tegemoetkomen. Zijn ogen branden schroeiplekken op mijn gezicht, maar ik liep zogenaamd onbewogen verder. Kloppend hart. Gelukkig waren er mensen. Na een tijdje durfde ik snel even om te kijken. De open broek en hand waren verdwenen. 
0 Reacties
<<Vorige

    Foto

    Februari 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Juni 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Augustus 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Juni 2016

    Blog t/m sept 2016

    Alles

    RSS-feed

Aangestuurd door Maak uw eigen unieke website met aanpasbare sjablonen.