We zaten met onze gewassen voeten aan een picknicktafel met uitzicht over het dal tevreden te zijn. Ik zat wat te schrijven en vond dat het beste wat ik op dat moment kon doen, maar W dacht daar iets anders over. 
‘Nou zou jij een goed vrouwtje kunnen zijn en een glas bier voor mij kunnen halen, maar aangezien jij een werkende vrouw bent, zal ik het wel weer doen. Ik ben namelijk wel geëmancipeerd in tegenstelling tot al die hetero-mannen.’ ​

In de ochtend scharrelden we weer in het donker onze spullen bij elkaar en stopten na een kwartier bij de enige bar die open was, voor koffie en toast. Dat maakt een pelgrim gelukkig.
De route ging langs zee, hier en daar was een andere pelgrim bezig zijn eigen record in wat dan ook te verbreken.
In de avond liepen we langs een moestuin waarin een oude vrouw aan het werk was. We stopten en lieten ons beste Spaans boven komen. De vrouw vertelde dat de herberg waar we naar op weg waren van haar dochter was en dat er gisteren zoveel mensen waren dat sommige pelgrims in de eetzaal hadden gelegen. Er waren ook nog honden geweest, maar dat had niet gepast. Wij geloofden sterk in The camino provides, dus liepen zonder zorgen door. Er was plaats. 
We schoven aan een tafel en zetten ons aan het pelgrim-bonden. Dat ging van een leien dakje, alhoewel we ons door de aannames van een stel te zijn worstelden, luisterden naar een vrouw die missionaris was, compleet met blije blik in den blije kijkers, jonge mannen op een kruispunt, jonge vrouwen vlak voor hun huwelijk, en vrouwen die bewust a stay home mom wilden zijn. We hadden nu echt de smaak volkomen te pakken en eindigden met J aan de bar. Er werd Orujo geschonken, en na een fijn gesprek over Cruijff en voetbal en de huidige stand van zaken van de wereld en Spanje, duikelden we het bed in. Mannen en vrouwen gescheiden deze keer, wat mij goed uitkwam, want een Amerikaan van over de 135 kilo, snurkte door de muur heen. Op zo’n krachtige wijze dat ik eerst dacht dat er een of andere machine aan het vastlopen was. Niet het geval. Zijn gesnurk echode tegen de bordkartonnen muren, ketste tegen het plafond en kwam dan in iets mildere vorm de meisjeszaal in. Die zich ook deze keer allemaal erg goed gedroegen.
Getaria - Ibiri Auzoa - 25,7 km

Tijdens een dag met veel regen, zodat de droge periodes des te mooier waren, kwam het oude camino-gevoel weer boven. De eenvoud, het op je rug dragen van alles wat je nodig hebt, de smalle paden, de uitzichten, de stilte, de ontmoetingen. 
Toen we na 33 km aan de wijn zaten en ik zat te kreunen van blijdschap zei W: 'Zijn we gelukkig?'
​Ik kreeg tranen in mijn ogen. 

S leest mijn blog vroeg in de ochtend. Dat doet hij eigenlijk tegen beter weten in, want ik post nooit zo vroeg en heel vaak verzaak ik.  
Maar vanochtend zal hij zijn telefoon openen en blij verrast zijn met deze blog. Daarna zullen zijn wenkbrauwen al rap dichter naar elkaar toe bewegen. Ik heb namelijk een klacht... 
Hij is degene die beschikt over een fabuleus taalgevoel en over een foutloos gebruik van de Nederlandse taal. Hij behoedt mij altijd voor de meest verschrikkelijke fouten. Omdat hij zo'n trouwe is, heeft hij heel snel in de gaten als ik weer een absurde spelfout heb gemaakt en krijg ik normaal gesproken een alarm-app zodat de fout op zijn hoogst een paar uur online is.
Zo niet deze week. 
Ik las net even mijn blogs terug en zag er maar liefst drie. 
S! Waar ben je?! 

Ik zag de toeristen op de Warmoesstraat zoeken naar ijs of jenever, maar waarschijnlijk een hoer. Stoplichten met een verkeerd ritme, net als de vorige zin, een botsing, de kleedjes in het park, de stands van Sfeer op maat in het gedeelte dat ze voor de zekerheid hadden afgezet om iets te kunnen bewaren.
Ik zag een stelletje dat dicht naast elkaar liep, elk ver gebogen over de eigen mobiele telefoon, de man in lotushouding in de berm, starend naar de ondergaande zon, de auto op de kop van de parkeerplaats met rokende jongens, een been uit het raam, de reiger die opvloog, de vijverrand bloeiend in wit, roze, geel.
Ik rook de seringen, en zag de biotopen van de tuinders, ieder zijn eigen tiny house vastgenageld aan een meer dan tiny stuk grond, opende het hek en inhaleerde mijn pasgemaaide gras, de taxus die gesnoeid was, de lavendel die uitbarstte en vrouwenmantel die meedeed. Ik zag lupines in kleuren die ik nooit had aangeschaft en de datsja die net een grote schoonmaak achter de rug had, dus mooier was dan ooit. En het gevoel dat ik dit niet wilde verlaten. Zelfs niet voor tien dagen. 

In mijn kast heb ik een caminoplankje. Daar ligt verdomd weinig op. Ik ga niet zoals de eerste keer met 12 kilo zeulen, hoewel ik daar toen echt geen moment last van heb gehad. Op het laatst plaste ik zelfs met rugzak op. 
Alleen al weer het halen van de gehwohl, de sporttape, het klaarleggen van de merino sokken en shirts, en deze keer het meenemen van normaal - lees enigszins sexy - ondergoed in plaats van de op het laatste moment gekochte bangmaker, maken me vrolijk tot op het bot. Als dat tenminste kan. 
Ik verheug me op de ontmoetingen. Die van toen waren weergaloos. En wat tijdens de eerste camino het credo was, wordt het nu weer. 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.' 
Camino Frances 23 februari 2014

De afgelopen week houden we het weer in St Jean Pied le Port in de gaten. Dagen achter elkaar onweer en regen. En het verandert niet. 
We waren van plan om in de bergen wild te kamperen, maar met onweer lijkt dat toch niet bij te dragen aan ons pelgrimsgeluk. 
Camino del norte dan maar nemen, opperde ik. Dat werd enthousiast onthaald. Dus we doen het nog sneller dan onze laatste wandeling waarbij we binnen tien meter van de route afweken. We wijken er nu voor vertrek al vanaf. 
We raken steeds meer bedreven.