Indalen

In de ochtend scharrelden we weer in het donker onze spullen bij elkaar en stopten na een kwartier bij de enige bar die open was, voor koffie en toast. Dat maakt een pelgrim gelukkig.
De route ging langs zee, hier en daar was een andere pelgrim bezig zijn eigen record in wat dan ook te verbreken.
In de avond liepen we langs een moestuin waarin een oude vrouw aan het werk was. We stopten en lieten ons beste Spaans boven komen. De vrouw vertelde dat de herberg waar we naar op weg waren van haar dochter was en dat er gisteren zoveel mensen waren dat sommige pelgrims in de eetzaal hadden gelegen. Er waren ook nog honden geweest, maar dat had niet gepast. Wij geloofden sterk in The camino provides, dus liepen zonder zorgen door. Er was plaats. 
We schoven aan een tafel en zetten ons aan het pelgrim-bonden. Dat ging van een leien dakje, alhoewel we ons door de aannames van een stel te zijn worstelden, luisterden naar een vrouw die missionaris was, compleet met blije blik in den blije kijkers, jonge mannen op een kruispunt, jonge vrouwen vlak voor hun huwelijk, en vrouwen die bewust a stay home mom wilden zijn. We hadden nu echt de smaak volkomen te pakken en eindigden met J aan de bar. Er werd Orujo geschonken, en na een fijn gesprek over Cruijff en voetbal en de huidige stand van zaken van de wereld en Spanje, duikelden we het bed in. Mannen en vrouwen gescheiden deze keer, wat mij goed uitkwam, want een Amerikaan van over de 135 kilo, snurkte door de muur heen. Op zo’n krachtige wijze dat ik eerst dacht dat er een of andere machine aan het vastlopen was. Niet het geval. Zijn gesnurk echode tegen de bordkartonnen muren, ketste tegen het plafond en kwam dan in iets mildere vorm de meisjeszaal in. Die zich ook deze keer allemaal erg goed gedroegen.
Getaria - Ibiri Auzoa - 25,7 km