Het was het afscheidsconcert van Jos van Veldhoven, maar dat maakte de gewoonte van bejaarden afvoeren niet anders. Wij zaten precies achter twee mensen van de eerste hulp die onze sectie van de kerk bedienden. Tijdens het tweede deel kwam er iemand van achter uit de kerk gerend, wenkte deze twee, om met z'n allen naar de andere kant te verdwijnen.
​Er werd om een dokter geroepen. Er kwam nog iemand uit de spelonken vanaf onze kant, met een rood defibrillator-koffertje. Het tempo werd opgevoerd. 
Jos keek een aantal keer opzij om in te schatten of hij Jezus moest stoppen. Die was net bezig met het accepteren van zijn lot en zong: 'Komm, süsses Kreutz...'
Jos ging door, waarschijnlijk omdat hij net als ik dacht dat je geen toepasselijker moment kunt kiezen om dood te gaan. 
Er renden vier mensen van de eerste hulp, een arts en drie politieagenten door de zijbeuk.
​​Jezus liet zich niet afleiden. En stierf.  

R belt. Hij is top. Hij stelt gerust, legt de tekening uit, verontschuldigt zich als blijkt dat de schroef die behoorlijk lang moet zijn, totaal in het gat verdwijnt, zodat ik straks die combimagnetron op zijn kop moet houden om hem er weer uit te krijgen, of je gebruikt een magneetje, zegt R, een magneetje dat ik niet bezit, en verontschuldigt zich weer als het papier met hulp waarvan je het midden moet bepalen ook ontbreekt, zegt dan ook nog eens dat hij goed begrijpt dat ik er dan niets van begreep, biedt compensatie aan en maakt mijn dag. Yeah. 

Terwijl ik een hoorcollege Freud, Erikson en Jung beluisterde, belde een van de fijne jongens van Coolblue. Maar ja. Voicemail. 
Dus vond ik bij thuiskomst deze email: 

Beste mevrouw Ligthart,
Wat gaaf dat je bij ons de Exquisit combimagnetron hebt gekocht. Vanmiddag heb je contact gehad met mijn collega wegens onduidelijke informatie over de afvoer van de warmte die het apparaat maakt. Zojuist probeerde ik je telefonisch te bereiken maar helaas kreeg ik geen gehoor, vandaar deze e-mail!

Ik verzin niets. 
Dus schreef ik midden in de nacht een op de afzender geënte reactie. 

Hoi R, 
Wat superjammer dat ik je telefoontje heb gemist!
Is het misschien mogelijk morgenochtend, voor jou dus: deze ochtend, contact te hebben hierover? Ik ben namelijk als de dood dat de boel toch de hens in gaat als ik iets verkeerd doe…. 
​Als je me wilt bellen, zou dat echt gaaf zijn. 
Dank!

Op dit moment schaam ik me nog niet over mijn toon. 

F kwam gisteren om me te helpen met de magnetron. We haalden de oude eruit, ik had al een rooster afgebroken omdat ik dacht dat het verlijmd was, terwijl het gewoon losgeschroefd kon worden. Maar wat gaf het, er stond een gloednieuwe in een gigantische doos te wachten op installatie. Ik was blij met de hulp en met het keren van het tij.
We gooiden de oude magnetron plus de doos van de nieuwe achterin F's auto, duwden de nieuwe in de nis. F klaagde over het feit dat er geen handleiding bij zat, had geen tijd om de nieuwe te helpen installeren en verdween. 
Vandaag zat ik met een onbegrijpelijke tekening die ik van internet had geplukt. 
Ik was van goede wil, maar kon er geen touw aan vastknopen en stuurde het geheel door naar F. F begreep ook geen ruk van die tekening, maar wat belangrijker was: er zat geen rooster waardoor de warmte weg kon. Hoe ik in godsnaam deze magnetron had kunnen bestellen? 
Ik ging de aankooproute even na.
Ik belde met Coolblue. Zocht samen met een fijne jonge jongen de combimagnetron uit. Had nog eens extra gevraagd of hij mij kon verzekeren dat deze zou passen. Zeker, deze paste. Verder had ik op zijn aanraden gekozen voor een met korting omdat een andere klant - bijna net zo'n stomme als ik - het ding uit de doos had gehaald en het geheel niet bleek te passen. Ik vroeg de fijne jongen of hij kon garanderen dat het ding het zou doen. Zeker, mevrouw, alles wordt nagelopen in de fabriek, en deze is nooit gebruikt. 
Dit leek me toch niet een hele foute manier van iets nieuws kopen. 
Toen kwam het apparaat dus zonder boekje. Dit is onhandig daar er internationale gasten op mijn boot komen en dan een handleiding missen. Verder zag ik dat nog geen drie dagen na mijn aankoop de nieuwprijs nu hetzelfde was als mijn tweedehandsje. 
Er was een hotline ontstaan met Coolblue - die overigens wel allemaal vrolijke jonge hulpvaardige mensen in dienst heeft - want behalve de prijs en het ontbrekende boekje, had ik bij bestudering van die onbegrijpelijke tekening opeens gezien dat de minimale inbouwhoogte 85 moest zijn. 
Soms wil ik gewoon een bouwvakker met rouwnagels en witte vegen op een gescheurde spijkerbroek zijn. 
De helpdesk had ook geen idee. Maar op het moment dat het meisje (waar waren die fijne jongens gebleven?) zei dat die 85 centimeter waarschijnlijk een foutje was in de instructie, kreeg ik niet het idee dat het ooit nog goed zou komen.
Of ik misschien een andere wilde? Ik vertelde dat ik de doos had weggegooid.
Er viel een diepe stilte.
De technische dienst heeft nu zo'n vijf mailtjes met vragen en opmerkingen over de warmteafvoer van de magnetron, hoogte- en dieptematen, de weggegooide doos, het missende boekje en de te hoge prijs. Maar ik krijg absoluut binnen 24 uur antwoord. 
Morgen komen de huurders. Die zich verheugen op het maken van een overheerlijke ovenschotel in a well equipped Amsterdam houseboat.  

De eerste dag bestond uit veel natgeregend worden en daar ook voluit van te genieten. Van het oude caminogevoel - niks nodig, en dat hangt op je rug - de overweldigende stilte, de natuur, de vrijheid. 
We zitten na 33 km aan de wijn en W zegt omdat ik met een glas voor me zit te kreunen van blijdschap: 'Zijn we gelukkig?'
​En ik krijg tranen in mijn ogen. 

E zat gebogen over haar mobiel. Ik wilde weten op welk netwerk zij zat, want ik had haar het nieuwe wachtwoord niet gegeven. Op het oude. Dat kan niet. Ik heb een nieuwe modem, een nieuwe naam, een nieuw wachtwoord.  
Zij knikte en appte verder. 
Door gisteren had ik de smaak van het probleemoplossen te pakken. Dus verbond ik mijn Sonos met het oude netwerk en in no time schalde er fijne muziek uit de boxen, terwijl mijn laptop foutloos functioneerde op het nieuwe netwerk.
Ik belde de provider om te horen te krijgen dat dit niet mogelijk was.
Het gesprek hield ik kort, ik hou van mysterieuze gevallen, en zeker als dat betekent dat mijn apparaten het weer doen.   

De slechte vibe was bijna over. Dat gevoel had ik tenminste. Tot ik een bericht van de volkstuinbuurvrouw kreeg dat mijn tuin blank stond en dat een buurman de hoofdkranen van mij en weer een andere buurvrouw had dichtgedraaid. We zitten namelijk samen op één punt aangesloten. Ik vermoedde dat ik een vergissing had gemaakt met de zijkraantjes. Vergeten dicht te draaien. Ik hoopte het maar, anders zou het iets groots zijn. Voor de vorm appte ik mijn buurvrouw. Dat dit het geval was en dat ik de volgende dag zou gaan kijken.
Paniek op de app. 
Zij had namelijk de hoofdkraan juist dichtgedraaid en als de buurman die van haar dan toevallig had opengedraaid dan stond haar huisje nu onder water want ze had alle kranen nog open staan.
Er begon bij mij een verlangen te ontstaan naar een geweldige sleur met werkend materieel. 
Tussenstand: een niet-aangesloten magnetron, een niet werkende Sonos, een wasmachine die tijdens het centrifugeren extreme geluiden maakt die hij daarvoor achterwege liet, een cv-ketel die er af en toe plotseling mee ophoudt en een monteur die pas 15 mei kan komen, een gasfornuis dat niet gebruikt kan worden vanwege ontbrekende ringen, en een tuin die onderloopt als de hoofdkraan open staat. 
Ik ging naar de tuin, draaide de zijkraantjes dicht en het probleem was opgelost. 
Gestimuleerd door deze kleine overwinning, ging ik op zoek naar de gashouders. Appte zelfs een buurvrouw, of ik haar toevallig had verteld waar ik die dingen had verstopt. Dat had ik niet. 
Toen het duidelijk was dat die dingen echt nergens waren, ging ik eens beter nadenken. Als ik iets doe, doe ik het min of meer grondig. Dat wil zeggen: dan haal ik ook alle kaarsen weg en zeker de zwarte plaatjes van het fornuis. Alleen de ringen weghalen is eigenlijk niets voor mij.
Ik pakte een lucifer. Stak het gas aan. Het geheel liep als een zonnetje. 

Met E verving ik de gasslangen in de datsja. Ik vind dat een tricky karwei omdat ik me toch altijd afvraag of ik het wel goed doe en de boel niet binnen afzienbare tijd ontploft als ik gezellig een kaars aansteek. 
E zit anders in elkaar. 'We hebben het toch precies gedaan zoals het zat. Nou, dan hoeven we ook niet met zeepsop aan de slag.'
Ik vond haar zekerheid wel wat hebben, ging erin mee en bood haar een kopje thee aan. 
Draaide het gas open. Daar kwam een niet mis te verstaan geluid uit. 
We onderzochten de boel. 
Tot E ontdekte dat de gasringen ontbraken. Ik was blij met haar alertheid - dit had ik zelf echt nooit bedacht - en ging op zoek, alhoewel ik me totaal niet herinnerde die weggehaald te hebben ter voorkoming van het kokkerellen van behoeftige zwervers. Ik zette het hele huis op zijn kop, inclusief de schuur die uitpuilde van opgestapelde ellende, dus voor ik me door die berg heengewerkt had, waren we een uur verder. 
Nergens iets te vinden. 
We gaven op en gingen naar de boot, alwaar we het niet voor elkaar kregen de kapotte magnetron eruit te halen, laat staan de nieuwe erin. 

Mijn internet werkte weer, maar toen ik de stekker van de Sonos in het stopcontact stak, kwamen er vonkjes uit en kreeg ik hem niet meer aan de praat. Daarom ging ik maar door met schoonmaken en ontdekte een gat in het vetfilter van de magnetron. Niet meer te gebruiken. En toen ik kort daarop met een mes het ijs uit de ijskast probeerde los te wrikken, stak ik een gat in de wand.
Toen was het tijd om de metro naar Amstelveen te nemen voor een voorstelling. De 51 reed eerst niet, toen wel, maar het omroepsysteem deed het niet, dus keek ik bij elk station of het Amstelveen-centrum was. Meestal stond het treinstel precies goed zodat ik kon zien waar ik was, en de halte waarvan ik gokte dat het nog niet Amstelveen-centrum zou zijn, was het wel. Op de volgende halte moest ik 20 minuten wachten vanwege de storing, en hoefde ik niet eens meer uit te stappen bij Amstelveen-centrum, want ik wist inmiddels dat ik niet na aanvang binnen mocht komen. Ik was om zeven uur van huis gegaan en om kwart voor negen stapte ik weer uit de metro. Tijd om wat te eten, op naar de Febo. Op de Zeedijk bekroop me een unheimisch gevoel. Dat werd sterker toen ik me door een groep Engelsen moest dringen op de Oudezijds, maar ik had honger. Zonder kleerscheuren bereikte ik de Febo. Op het moment dat ik de patat bijna op had, kwam er een groep ME'ers over de brug. De jongen van de Febo riep naar zijn collega: 'Doe maar dicht!'
Het ijzeren rolluik ging langzaam naar beneden. Ik zat opgesloten in de Febo. 
Ik geloof niet dat dit helemaal mijn dag was. 

De monteur belt. Goed accent. Vrolijk. Type schoffie achterbuurt. Turks of Marrokaans. Ik hou van die melodie. Hij zegt dat hij niet langs gaat komen. Hij heeft het al gezien. Er is helemaal geen fout bij de boot, maar bij de centrale. Dus moet ik gewoon even wachten tot hij terugbelt en alles het weer doet. 
Ik mag deze man. 
Binnen een half uur belt hij.
'Hij doet het, hè?!' schreeuwt hij. 
'Ja!' schreeuw ik terug. 'Dus mijn modem was helemaal niet kapot?'
'Nee!'
'Je collega's hadden alles doorgemeten. Die zagen niets.'
'Ik ga altijd gewoon meteen naar het probleem.'
Ik ben dus geen probleem. Dat vind ik lekker. 
Na een half uur belt hij weer. Dat ik zo wel een sms zou krijgen dat de monteur onderweg is. Ik zeg:'O, ja.'
'Dat u niet in paniek raakt als u een sms krijgt.'
Ik beloof hem dat ik niet in paniek zal raken. 

Zo goed als de telefonische begeleiding van de loodgieter ging, zo slecht ging dat met Online.nl. 
Mijn modem had het begeven. Vrijdag t/m gisteren belde ik acht keer met de mannen van Online. De gesprekken verliepen ongeveer hetzelfde. 'Wat ontzettend vervelend mevrouw, goed dat u even belt, we gaan het oplossen.'
Dat klonk heel goed, maar ondanks resetten, nieuwe kabels, twee uur wachten op een mooi resultaat want het kan nog komen.... en dan een volgende collega aan de telefoon krijgen die zegt, nee geen twee uur, vier uur wachten, het kan nog komen.... om uiteindelijk een monteur in te moeten zetten, die natuurlijk vandaag niet kan, en morgen ook niet, want het is - heel vervelend voor u mevrouw Ligthart, ik begrijp het volkomen, u zit al vier dagen zonder internet en dat worden er dus vijf nee zes - erg druk. Maar het goede nieuw is: donderdag tussen 12.00 en 18.00 uur bent u aan de beurt.
Ik herhaalde heel langzaam - adem in, adem uit - tussen twaalf en zes?
Tussen twaalf en zes. 
Ik had liever gehad dat de man loodgieterachtig had gezegd: 'Mevrouw Ligthart, even de bek dicht nou en precies doen wat ik zeg. Ik heb het allemaal in mijn hoofd.'

Na minimaal twee jaar uitstellen, vond ik dat het tijd werd om iets aan de stank in het gootsteenkastje te doen. De loodgieter had ooit een tekeningetje gemaakt van wat ik moest kopen en ik ging op weg. De winkel begreep er niets van.
​'Bel Mike maar even.'
De winkel belt Mike.
De verkeerde.
'Er zijn meer Mikes op deze wereld.'
Ik belde de goede Mike van deze wereld, en gaf mijn mobiel aan de man achter de balie, nadat ik eerst van Mike op mijn kop had gekregen omdat hij dat tekeningetje heel erg, echt heel erg lang geleden had gemaakt.
De man achter de balie had de spullen niet. Ik kreeg Mike weer terug.
"Bel me effe als je buiten staat.'
Ik belde. 
'Ben je buiten? Dat is een eikel. Ga maar naar Warmteservice.'
Daar werden alle spullen, die er nogal ingewikkeld uitzagen, bij elkaar gescharreld. Ook weer na een fijn telefoongesprek tussen Mike en de verkoper. Toen ik al op de terugweg was, belde Mike om te controleren of ik alles had. De verkoper was het slangenklemmetje vergeten. Ik ging terug, en dacht: dit wordt zo'n soort project.
Toen ik alles bij elkaar had, wilde Mike mij wel telefonisch begeleiden. Ik liet al snel mijn eigen initiatief achterwege nadat ik de buis veel te kort had afgezaagd omdat ik dacht dat het niet zou passen:  'Doe nou maar gewoon wat ik zeg, ik heb het allemaal in mijn hoofd.'
Ik zaagde de juiste lengte van buizen af, verlijmde vreemd uitziende stukken aan elkaar, stikte bijna in de lijmlucht toen ik de ontluchter doorblies, verrekte mijn rug door de onhandige positie in het gootsteenkastje, zette een slangenklemmetje op het geheel en kreeg nog meer respect voor loodgieters, praatte intussen gezellig met Mike als ik tenminste niet iets ingewikkelds moest uitvoeren en hing in totaal iets meer dan een uur met hem aan de telefoon.
Hij had het misschien beter zelf even kunnen doen, ware het niet dat hij zijn was wilde opvouwen.  
De exercitie was klaar. En ik was zo trots als een loodgieter met acht lullen. 

En de man van het leuke gesprek schreef er ook ​​een blog over.