Ik ging met een rugzak vol Russisch water achter de poortjes op het Centraal Station staan. Iedereen die met het boekenweekgeschenk incheckte, gaf ik een boek. 
'Wat ontzettend aardig, dankjewel!'
'Als het van jou is, dan wil ik het lezen!'
'Krijg ik dat cadeau? Het gaat goed met Nederland!
'Wat is dit?' 'Cadeautje van de uitgever, vanwege de boekenweek.' 'O, superleuk!'
'Even de flap bekijken om te zien of ik het wil lezen.' Ik wachtte af en bereidde me voor op een afwijzing. 'Ik wil het wel lezen. Welke uitgever is dat? Ik ken dat lampje helemaal niet.'
'O, wat leuk! Dankjewel!'
​'Is het beter dan Gezien de feiten.' 'Veel beter.' 'Geef maar hier dan.'
'Wat voor boek is het?' 'Een goed boek.' 'O, dan wil ik het wel.'
Een gezin dat ik eerlijk gezegd niet zou hebben ingeschat als lezers, wurmden zich door de poortjes. Er was een jongetje bij en nadat ik zijn beide ouders een exemplaar had gegeven, keek hij verwachtingsvol omhoog. Ik fluisterde: 'Je bent een beetje te jong. Er komt allemachtig veel seks in voor.' Zijn ogen gingen glanzen. De vader, die niet had gehoord wat ik tegen zijn zoon had gezegd, zei: 'Hij is hoogbegaafd, hij is negen. Maar leest echt alles' Ik antwoordde dat er seksscènes in voor kwamen. 'Dat moet hij toch ook leren?!' De hoogbegaafde strekte zijn hand al uit.  
Toen kwam er een echtpaar uit Hilversum. Die wilden het graag gesigneerd hebben. Ik vond dat een heel goed idee, maar had daar niet op gerekend. Toen werd ik opeens de schrijver zonder pen. Maar zij waren gelukkig lezers mét pen.
We voerden een leuk gesprek. Ik begon steeds meer lol te krijgen in mijn missie. Boekenweekgeschenklezers aan Russisch water krijgen. 
Niet lang daarna kwam een echtpaar naar me toe met om hun nek indrukwekkende fotocamera's. Dat werd een prachtgesprek over lezen, ontlezing en boeken slijten. Ik werd op de foto gezet en er zou een blog verschijnen. 
Toen gaf ik de NS-mensen die bij de poortjes de reizigers hielpen met het inchecken met een boek, wat nog niet zo makkelijk was, ook een exemplaar van Russisch water. Ook zij begroetten dit met veel enthousiasme. En daar werd ik dan weer blij van. 
Conclusie:  
Lezers zijn vriendelijke mensen. 
Van de ontlezing was vandaag in ieder geval niets te merken.
Het is ontzettend leuk om in maart voor Sinterklaas te spelen.  

foto: A Jackson

Ik ging naar Boek en Bitterballen. Al was het maar om de naam. Maar er was meer leuks. Het is een nieuw initiatief van de Kinderboekenwinkel op de Rozengracht. Dit was de eerste keer en ik ben voor de volgende Boekbitterballen gevraagd, dus wilde ik zien hoe het daar aan toe ging.
Goed dus.
Kinderen die alle boeken uit de kast mogen halen om een stukje te lezen, spekjes en witte dode muizen in bakken, veel kleurige limonade en thee. Allemaal in afwachting van de bitterballen. Het was niet heel erg druk, maar wel de moeite. Het boek Droomdenkers en beelddenkers van Suzanne Buis werd gepresenteerd.
Ik hoorde een jongetje aan zijn moeder vragen of deze keer het boek wel voor altijd mee naar huis mocht. Dat zijn goede vragen.

Het feestje was behoorlijk goed op gang, toen ik voor het eerst de hand van de moeder van D schudde. Ze nam de keuken over. Qua geluid.
Ik zag haar heel laat op de avond in zekere staat het pand weer verlaten en hoorde hoe haar kleinzoon nogal gegeneerd was over de seksueel getinte verhalen die oma had rond geschreeuwd. Toch was het vreemd om haar de volgende dag op het journaal te zien waar ze geïnterviewd werd omdat ze als toeschouwer bij het proces van Holleeder aanwezig was. 

Had mijn kapper toch gelijk. De een na de ander klapt met de neus in het plaveisel. 

Ik had A laten kennismaken met kroketten. En om haar geluk nog groter te maken, trakteerde ik haar ook op bitterballen bij Het Aepjen. Ze werd gek van vreugde. En begeerte.
Of ze die dingen hier verkochten?
Ik vermoedde van wel.
Of ze die in haar koffer mee kon nemen?
Dat zeker.
Hoewel ik daar wel een ps aan moest toevoegen: dat ik niet goed wist of een bevroren pak kroketten de vlucht in de cabine naar Engeland zou overleven.
Het leven werd plotseling heel ingewikkeld.
Ik kon haar niet helpen. Behalve beloven dat ze altijd bij mij mocht komen logeren. Om mij, de boot, het zwemmen, het redden van de zelf zoekgemaakte pikhaak, de kroketten bij de Febo en de bitterballen bij Het Aepjen.
Toen werd ze iets rustiger. Maar ze kon pas totaal ontspannen toen ze op internet een recept vond dat ze in haar Britse keuken kon maken.

Ik werd wakker, opende de gordijnen en zag dat mijn roeiboot met tuin erin was afgezonken. In zijn gang naar beneden had hij ook de zinken teil vol mooie planten meegenomen.
Het zag er gek leeg uit. 
Samen met mijn Engelse logee probeerden ik te redden wat er te redden viel. Ik rende naar de bootbuurman om een pikhaak te lenen. Of ik er misschien twee nodig had. Dat was nog beter, dus haalde de buurman de prachtig antieke pikhaak van zijn salonboot. De man die bij hem aan het werk was, vroeg of ik hulp nodig had. Toen dacht ik nog van niet.
A en ik waren fijn aan het prikken en doen, tot ik de gil naast me hoorde en de antieke pikhaak zag verdwijnen. Als het die van mij was, geen probleem. Maar ik schoot totaal in de stress. Het idee mijn buren te moeten vertellen dat het ding was afgezonken, gaf me de kriebels. Na eindeloos tevergeefs proberen, liep ik weer naar de buren om toe te geven dat ik toch manlijke hulp nodig had. P liep met me mee, en zijn gezicht vertrok toen ik vertelde wat er was gebeurd. 'Ik ga het ze niet vertellen,' zei hij onmiddellijk, wat mijn voorgevoel bevestigde dat dat bericht niet in goede aarde zou vallen. 'Dat hoeft ook helemaal niet, ik wil alleen graag dat je even samen met ons probeert het ding te vinden.'
P had binnen vijf minuten al het idee dat het zinloos was. Maar ik ging door, en plotseling zag ik het uiteinde van de pikhaak. Ik gilde. A geloofde mij niet, want het ding was op een totaal andere plek gezonken. Zij was er zo zeker van dat het niet klopte, dat ik bijna ging twijfelen. Maar toch niet helemaal. En toen had ik hem nog een keer één moment te pakken. Nu zag P het ook en was A overtuigd. 
Ze zwemt in de winter. Bij aankomst op mijn boot had ze verlangend naar het water gekeken. Dus voelde ik me niet schuldig toen ik haar het water injoeg. Er was geen andere manier. Ik hield mijn adem in. Niet om haar, maar om de pikhaak. Er was licht aan het einde van de tunnel. A stond op de rand van de gezonken roeiboot en woelde geconcentreerd rond. Ik begon te geloven dat het nooit wat zou worden, en ik alsnog moest gaan vertellen wat er was gebeurd. Tot ik de schreeuw hoorde. 

Om the good old times op IJsland - waar mijn Britse gast A gin-tonics achteroversloeg zoals Eskimo's zeehonden naar binnen takelen - te memoreren, stond er een kroegfles Gin op mijn aanrecht en werd ik geacht Tonic in huis te hebben, dan wel rappi klappi in huis te halen. 
Ik haalde Tonic in huis. 
Eigenlijk is gin-tonic helemaal niet mijn drankje: te veel rompslomp met dat gedoe met citroen of limoen, ijs kapot slaan, randen inwrijven en de juiste verhouding zoeken. Geef mij maar een glas whisky. Hold the ice. 
Maar op IJsland woonde ik een maand in hetzelfde huis als A, was de wijn onbetaalbaar plus slecht, de whisky nergens te vinden, maar de Gin des te beter. In haar sectie van de ijskast.
​Get the ice. 

Ondanks mijn kapsel ging ik naar de date in De Plantage. Ik was er nog nooit geweest en het beviel goed. Het gezelschap ook. Aan het einde van de avond gingen we allebei naar de wc. Precies op het moment dat ik de wc-deur weer opendeed, stak hij zijn hoofd om de deur en riep dat hij vast terugging. 
Toen ik de toiletten uitkwam raakte ik in verwarring. Waar kwam ik ook al weer vandaan? Ik opende een kastdeur. Duidelijk niet de goede weg, en we waren helemaal niet door een deur gekomen, herinnerde ik me. Ik draaide rond. Er stond een paaltje met een afzetting. Daar dus ook niet. Ik opende tegen beter weten in toch die andere deur. Een bezemkast. Pas toen begon me iets te dagen en keek ik even over de afzetting de hoek om. Daar was het restaurant. 
Je kon me wegdragen.
​Omdat hij dit durfde zonder mij te kennen. Omdat hij precies goed had ingeschat dat het nooit wat gaat worden met mij en mijn richtingsgevoel. Omdat ik mezelf zo in verwarring stuntelig zag rommelen en dat onwaarschijnlijk grappig vond. 
​Als dat geen trouwmateriaal is... 

Ik ben al jaren bij dezelfde. Hij weet tot in den treuren hoe ik het wil hebben: zo lang mogelijk met zoveel mogelijk krullen. Het begon al verkeerd. Of ik erg gehecht was aan mijn lengte. Dat was ik. Maar hij luisterde niet, hij vertelde dat hij op zijn site had gezet dat hij een krullenkapper was en nu had hij een klandizie! Bij studenten van de Rietveld was hij helemaal losgegaan. Ik werd onrustig. Hoe vonden ze dat, wilde ik weten. Hij wuifde mijn vraag weg. Herhaalde alleen in hoofdletters: 'Studenten van de Rietveld,' en stelde voor om het bovenop mijn hoofd heel kort te doen, en dan smal langs mijn gezicht, in zachte lijnen. 
Je moet altijd extra alert zijn als een kapper kunstzinnig gaat zitten praten. 
Ik zei dat ik dat absoluut niet wilde. 
De kapper brulde: 'Zachte lijnen, zei ik!'. 
Ik knikte bedeesd dat ik dat wel had gehoord. 
'En je hebt een, nou ja, nogal breed gezicht.' Ik kon horen dat hij liever kop had gezegd. 
Maar ik bleef erbij. Vertelde hem dat ik zeker niet dat smalle uitgedunde aan de zij- en onderkant wilde. Kwam bij dat ik die avond een date had. 
O, nou, dan wist hij wel wat hij moest doen. Hij wist namelijk precies wat mannen mooi vonden. Ik wist dat niet, dus wilde ik weten hoe hij het ging knippen. Maar het kwam erop neer dat ik mijn mond moest houden en dat hij zijn gang zou gaan. Ik probeerde en probeerde, en hield uiteindelijk op toen hij zei: 'Hoe lang ken ik je nou, ik weet toch precies wat jij wilt.' Toen was ik gerustgesteld. Dacht wel dat het jammer voor hem was dat ik niet zoveel lef had als de studenten. Raapte nog even al mijn moed bij elkaar en zei: 'Dus lang, hè?'
​Hij duwde mijn hoofd naar voren. 
Toen ik weer in de spiegel mocht kijken, had hij precies zijn eigen zin doorgevoerd. Misschien een minuscuul tikje langer dan zijn oorspronkelijke plan.

Ik mocht komen voorlezen in het Torpedotheater. Leesbril mee, zodat ik niet zoals de vorige keer, halverwege mijn neus op de pagina moest drukken om een letter te kunnen lezen. Mijn lenzen plakten tegen mijn oogbollen op een dusdanige manier dat er niets meer van mijn werk te maken viel en ik behoorlijk in de paniek schoot, halve zinnen verzon tot er weer een beetje zicht kwam en ik klam van ellende verder kon lezen.
Dan is schrijver zijn niet lollig. 
En al helemaal niet als er dan ook nog een journalist van Het Parool in de zaal zit, die het dan niet over je werk gaat hebben maar over dat voorlezen.
We lijden ongemerkt heel wat af met z'n allen. 
Deze keer viel het mee. Was het alleen maar de spot die vanaf de voorkant op mij gericht stond waardoor het onmogelijk was om iets van licht op de pagina's te krijgen zonder in een vervreemdende acrobatische stand te geraken. Ik zei er dit keer maar niets over om niemand op ideeën te brengen. Ik meende iemand in het donker met een pennetje te zien zitten.