Niks zo leuk als datsja's die op het kamp te koop staan te bezichtigen. B&W staan bijna zes jaar ingeschreven en het begint nu echt serieus te worden. De kansen vergroten zich, de wensen navenant.
We verzamelden in mijn tuin en dronken ons eerst een beetje los. 
Tijdens zo'n bezichtigingstour leg ik mezelf een lastige taak op. Me onthouden van commentaar. Althans, proberen mezelf op de vlakte te houden. Dat is deksels ingewikkeld, daar ik een uitgesproken mening heb over de huisjes, de tuinen, de ligging, de buren, de zon, de begroeiing, het te schoffelen oppervlakte van het pad, de mogelijkheden en de valkuilen. Ik heb de arrogantie dat ik door elke indeling en foute beplanting heen kan kijken en beschouw mezelf als een expert wat betreft het omtoveren van andermans gebrek aan inzicht. 
Maar ik moet mijn grote mond houden. Ik heb mijn perceel al binnen. Ik mag van mezelf pas meedoen als er enig enthousiasme is, en als er terughoudendheid is, mag ik er niet er tegenin gaan staan beuken ook al denk ik dat ik de Nobelprijs voor het beoordelen van huis en tuin zou moeten krijgen. Niks daarvan. Terug in mijn nederige hok. Voorzichtig en weloverwogen een wellicht gemiste mogelijkheid aanwijzen. Hoe a-typisch kan ik me gedragen. A-typisch dus.   

De drie vrouwen hadden allemaal even vooraf geslapen want La Razza was van 00.00 tot 05.00 uur. Dat had ik even gemist, al was ik never nooit in bed gaan liggen. Van oud doen word je het sneller. 
Vroeger kon je mij klokslag om 23.00 uur afvoeren, wat ik ook probeerde, de lichten gingen uit. Aan het einde van een feestje na mijn openhart-operatie werd ik voor het eerst in mijn leven naar huis gestuurd. Ik vond dat belachelijk vroeg, keek op mijn telefoon en het bleek 03.00 uur te zijn. 
Het leven is er sowieso socialer op geworden sinds dat openzagen. 
Om vier uur hadden de anderen het gehad en fietste ik door een mistige, doodstille stad. Van R had ik moeten beloven niet de kortste weg door het park te nemen, maar helemaal via het kerkje en de dijk te rijden. Minder kans op enge ontmoetingen. Ik vond het niet erg. De vogels begonnen al her en der te fluiten. Heel af en toe ergens een lichtje dat het donker benadrukte. De mist werd dichter, ik wilde blijven fietsen. Wat kan een mens genieten met een geheeld hart. 

We gingen met z'n allen naar Love Love Love la Razza in Paradiso. Verzamelen in de Balie. M kwam wat later. Onder haar jas kwam een geweldige knalrode jurk, alleen stond de rits aan de bovenkant nog open. Ze stond al bij de bar. 
H liep haar vliegensvlug achterna, trok de rits dicht en kwam hoofdschuddend weer bij ons zitten. 'Alsof die alleen woont.'

Omdat niemand in mijn vriendenkring Wende te doen vindt, ging ik met mezelf naar Carré. Ik liep er heen, vond mijn weg steil omhoog naar het balkon, waar je geen hoogtevrees moet hebben, keuvelde wat met mijn buurman die verkeerd bleek te zitten, keuvelde wat met de nieuwe buurvrouw en toen kwam Wende. 
Precies tijdens een rustig gevoelig nummer pakte een bejaarde, drie rijen beneden mij haar telefoon uit haar tas en begon te sms'en. Haar display stond op volle lichtsterkte. Ik twijfelde zo lang tussen even naar beneden schuiven en haar telefoon uit haar gemanicuurde klauwtjes slaan, en me proberen niet te laten afleiden dat geen van beide lukte. 
Na afloop liep ik naar buiten en weer naar binnen. Uitgaan met mezelf betekent toch ook minstens een glas witte wijn in de foyer.

Iemand van de tuin kwam wat groentenplantjes brengen. Ik leidde haar even rond en liet haar ook de datsja zien.
'Dit is mijn zigeunerhuisje,' zei ik vrolijk. 
Ze keek naar de wand vol semi-geile zigeunerinnen, de engel boven mijn bed, de elf op tafel.  
'Lekker licht,' zei ze heel snel. 
Pas toen ze weg was besefte ik de truc. Als je iets verschrikkelijk vindt, heel snel iets vinden wat neutraal en positief is. 

Ik doe mee aan iets nieuws. Amerikaanse bejaarden ontvangen die een cruise maken en o zo graag een real houseboat willen bezoeken. 
Pff. 
Maar een schrijfster moet wat. 
Er kwamen twee groepen aan mijn tafel aanschuiven. De eerste bestond uit tien mensen, wat natuurlijk totaal niet past aan mijn keukentafel.
Ik hoopte op magere Amerikanen. 
Ze kwamen binnen, ik perste ze tussen aanrecht en keukentafel, schonk kopjes thee, deed beleefd, voerde ze stroopwafels, bleef maar praten, terwijl ik bij mezelf dacht hoe lang kan een uur duren, trok ze aan het einde van het uur weer los en duwde ze de kade weer op en was totaal uitgeput. 

Ik had een nieuwe cv-monteur gevonden, maar hield toch mijn hart vast. De douchende monteur van de vorige keer stond nog vers in mijn geheugen. 
Het was een kleine Surinamer dit keer. Hij begon met u, maar toch wachtte ik even af. Hij kon tenslotte ook heel beleefd zijn kleding uittrekken en om een handdoek vragen. 
Ik gaf hem koffie, hij begon direct over kosten die hij moest maken vanwege het vervangen van onderdelen. Daar begreep ik niets van. De ketel lag nog helemaal niet open. Hij hield een verhaal over leeftijden van ketels en het standaard vervangen van onderdelen. Ik begreep nog steeds niet wat het woord standaard daar deed.
Het werd een lang gesprek. 
Uiteindelijk ging hij aan de slag. Toen moest ik even komen kijken. Ik herinnerde me het moeten komen kijken van de vorige monteur, en liep voorzichtig naar het halletje. 
Hij had zijn kleren nog aan, maar ik moest wel voelen. Aan een rubberen ring die keihard was. Hij liet me voor mijn idee ook even de rubberen ring voelen zoals die hoorde te zijn. Ik was overtuigd. 
Hij ging verder met zijn werk en toen hij klaar was vroeg ik hem toch nog even hoe het kon dat mijn douche niet koud werd. Hij was heel beslist. Die douchekraan had echt niets, maar dan ook totaal niets met de cv-ketel te maken. ​Hoe ik daar nou bij kwam?

We hadden elkaar al eindeloos lang niet gezien, en na een telefoontje kwamen we erop dat we diezelfde avond samen op een terras zouden zitten. We hadden alleen geen zin in drukte, maar ergens diep in West was een geheime lokatie. Daar zouden we rustig kunnen zitten.
Ik zat er iets voor de afgesproken tijd, zei tegen de ober dat ik even zou wachten met drinken. De ober - een te grote naam voor een werkstudent - vond het prima. Maar dat wachten nam grote vormen aan. Na een half uur kwam ze aan, keek rond, en vond het wel erg rustig. We besloten te vertrekken. Ik moest moeite doen om de heilige Maria in mij te sussen. Het maakt niet uit dat je een half uur zonder iets te gebruiken op zijn terras hebt gezeten. Je gaat je nu niet aanpassen aan een ober op een lege achterafgracht in West die het aan zijn reet zal roesten of jij iets of niets drinkt op dat terras van die baas van hem. 
We fietsen naar een ander terras waar we in ieder geval niet het gevoel hadden alleen op de wereld te zijn en bleven hangen, zelfs nadat de bediening ons had verteld dat alles afgesloten moest worden. We betaalden en gingen weer terug naar onze tafel aan het water om te bestendigen dat de wereld louter uit ons bestond.    

Een fotografe was op zoek naar schrijvers die zich wilden laten portretteren. Dat wilde ik wel. Vooral omdat het niet uitmaakte, het kwam toch niet op een achterflap, dus zou het me amper tijd kosten. Komt bij dat ik niet echt ijdel ben. Ik kon de fotografe onopgemaakt en in afgeragde outfit ontvangen. Geen stress.
De dag dat ze zou komen was ik bezig met mijn motten-offensief, de inhoud van mijn kledingkast lag op de grond, een deel in de droger, een deel in de wasmachine. De hele ochtend had ik mijzelf voorgehouden dat dat niet erg was. De boot mocht een puinhoop zijn en ik hoefde geen geëpileerde wenkbrauwen te hebben, wimpers vol mascara, oogleden voorzien van kohl, een hippe outfit om mijn leden.
Een half uur voor aankomst kreeg ik opeens een onverwachte vlaag van maatschappelijk bewustzijn. Ik moest me opmaken en iets normaals aantrekken. Maar wat?
Het was weer een prettige observatie. Hoe casual je je ook voor jezelf voordoet, je kunt jezelf toch niet totaal voor de gek houden. De tweede stem gaat protesteren.
En die tweede stem zei: je mag die foto's gebruiken, toch fijn als je een beetje dieptewerking in je gezicht te ontdekken valt, te bewerkstelligen met mascara en oogpotlood. Die wenkbrauwen kunnen echt niet zo. En ook fijn als er op de achtergrond geen mottenballen en kledinghopen te zien zijn.
In het laatste half uur voor haar komst ging ik mezelf te lijf om er niet als één grijs vlak uit te zien, riskeerde wenkbrauwen met inkepingen, trok zes verschillende mogelijkheden aan, koos uiteindelijk voor het schoonste, schoot ietwat in de stress omdat ze eerder wilde komen - Nee hoor, geen probleem, kom nu maar - ging toen van de weeromstuit mijn boot toch als een gek opruimen zodat ze, mocht ze dat willen, mij ook in de keuken kon vastleggen.
Nee hoor. Ik ben niet echt ijdel.

Er zaten gaatjes in mijn katoenen onderlaken. Het leek wel geperforeerd, dus dacht ik dat het mijn nieuwe wasmachine was, zeker nadat ik op internet een stuk vond van een vrouw die hetzelfde was overkomen. 
Maar ik twijfelde toch. 
Met een foto ging ik naar een drogisterij in West. De man keek heel even op mijn telefoon, echt maar een fractie, en hij wist het al.
'Motten. Het heerst.'
Ik dacht gadverdamme. 
Bij de zuil antimot had ik de keuze uit van alles. Zijn vrouw kwam er even bij staan, zei dat een spuitbus goed was, maar als ik geen zin had in al dat werk, kon ik vellen nemen, maar die moesten tussen elk kledingstuk, of ik kon mottenvallen gebruiken, hoeveel kasten ik had, drie? nou ja, dan moest ik zus en zo. 
Ik kocht zus en zo, vond dat ik aardig maar wel gehaast werd geholpen, stond buiten en dacht toen: wat gebeurde daar eigenlijk? Veertig euro armer, zes pakken vallen (per pak 3 stuks) en een spuitbus rijker.
En nu ik mijn hele kledingkast heb gewassen, echt alles, inclusief de winterjassen en de panties en alle wollen kleding, en er op elke plank een val staat, raak ik er hoe langer hoe meer van overtuigd dat ik helemaal geen motten had. 

W en ik gingen wat rondlopen om te trainen voor onze Pyreneeën-oversteek. We stapten allebei bij Halfweg uit en besloten binnen tien meter van de route af te wijken. Daarna kregen we de smaak te pakken en openden een hek waarachter paarden en koeien los rondliepen. We kwamen de verzorger tegen die ons de hand schudde en vervolgens niet uitgepraat raakte over de dieren, maar dan in geslachte vorm. Hij wist precies wie zich hoe had gedragen tijdens het leven, dus hij had aan het einde van het seizoen gegarandeerd een mooi stuk vlees op zijn bord liggen. Dat moet je niet tegen W zeggen. Die wilde onmiddellijk weten of hij als particulier daar ook terecht kon, wist de jongen te vertellen dat een staartstuk heel veel lekkerder is dan welk ander deel dan ook, zette de theorie over het soepelste vlees meteen even uiteen, en iedereen kreeg honger.
De jongen zei nog even zijn naam, en als we die per ongeluk zouden vergeten, geen zorgen, het stond ook op elk informatiebord.
Er werden weer handen geschud.
Op naar Ruigoord, waar we eerst door een man met een blauwe snor werden ontvangen, die ons de hand schudde, maar toen zei dat hij het theehuis niet zou opendoen voor ons. Dus liepen we naar de kerk, daar konden we goddelijk plassen, kwamen onderweg nog wat hippies tegen die ons ook de hand schudden (het werd een themadag) en zich daarna weer verdiepten in een installatie - iemand die in een stoel lag. We vulden onze flesjes en liepen daarna door oerhollands landschap naar Haarlemmerliede om op een terras neer te strijken. Daar werd niets meer geschud, maar kwamen de dienbladen met garnituur en grote koele glazen op ooghoogte op ons af.  We waren gelukkig. 

De man van het steigerbedrijf vertrok geen spier toen ik tegen hem tekeer ging. Hij keek me eindeloos aan, en begon toen heel langzaam te bewegen. Hij verlegde de steiger en de rolmatten. Ik bleef er naast staan kijken. Toen hij klaar was trok hij even een gezicht van heb je nou je zin? Ik knikte en ging met de klopboor, een erfstuk dat ik nog nooit had gebruikt, naar mijn buurman. Hij legde me uit hoe het apparaat bediend moest worden, plus hoe ik het verschil tussen metaal en houtboortjes kon zien, de dikte moest bepalen, en dat je voor 'die vreemde schroeven' die niet lamgedraaid zijn, alleen maar een ander soort bitje moeten hebben. 
Alles duidelijk. 
Ik kon aan de slag met mijn bed, waarvan een balk onder de lattenbodem had losgelaten. Alleen kreeg ik de kop met geen mogelijkheid open en ging op zoek naar een sterke man. Aan de overkant van de straat stond de zwijgende steigerman. Ik wilde mijn buurman niet weer vragen en vond het lastig vallen van de zwijger een goede genoegdoening. Hij bleek geen Nederlands te kunnen. Geen Engels. Geen Frans. Een paar woorden Duits. Ik vroeg wat hij dan wel voor taal sprak. Een collega die hoog boven ons stond had mijn probleem aangehoord en maakte in, ik meen Turks, duidelijk dat die boormachine omhooggetakeld moest worden. Intussen werd de zwijger heel spraakzaam en vrolijk omdat ik ook Spaans bleek te spreken. 

Mijn fiets die voor de ingang van mijn woonboot staat, was ingebouwd door steigermateriaal. Ik vond het a-sociaal en ging op zoek naar de dader. In de straat om de hoek kwam ik een van de schilders tegen en ik vertelde hem fijntjes, terwijl we zij aan zij terugliepen, wat ik daarvan vond. Hij knikte, begreep het, zou er een melding van maken en verdween in de keet die voor de deur van mijn buurman stond. 
Ik liep naar mijn fiets en zag weer hoe onbereikbaar hij was geworden. Een melding maken?! Wat was dat eigenlijk voor onzin? Ik liep naar de keet, die helemaal vol bleek te zitten, en ging te keer. Dat ik daar woon, dat het belachelijk was, dat er ruimte genoeg was, hoe ze erbij kwamen, enz, enz.
Ze keken me allemaal zwijgend aan. Ik ging door, het leek alsof ik de assertiviteit persoonlijk had uitgevonden. Diep in mijn hart was ik erg tevreden over deze nieuwe uitingsvorm.
Niemand verroerde zich. Tot er een opstond en met me meeliep om me te bevrijden. Intussen vertelde hij me dat niet zij, maar het steigerbedrijf verantwoordelijk was voor het inbouwen.