blokje om

W en ik gingen wat rondlopen om te trainen voor onze Pyreneeën-oversteek. We stapten allebei bij Halfweg uit en besloten binnen tien meter van de route af te wijken. Daarna kregen we de smaak te pakken en openden een hek waarachter paarden en koeien los rondliepen. We kwamen de verzorger tegen die ons de hand schudde en vervolgens niet uitgepraat raakte over de dieren, maar dan in geslachte vorm. Hij wist precies wie zich hoe had gedragen tijdens het leven, dus hij had aan het einde van het seizoen gegarandeerd een mooi stuk vlees op zijn bord liggen. Dat moet je niet tegen W zeggen. Die wilde onmiddellijk weten of hij als particulier daar ook terecht kon, wist de jongen te vertellen dat een staartstuk heel veel lekkerder is dan welk ander deel dan ook, zette de theorie over het soepelste vlees meteen even uiteen, en iedereen kreeg honger.
De jongen zei nog even zijn naam, en als we die per ongeluk zouden vergeten, geen zorgen, het stond ook op elk informatiebord.
Er werden weer handen geschud.
Op naar Ruigoord, waar we eerst door een man met een blauwe snor werden ontvangen, die ons de hand schudde, maar toen zei dat hij het theehuis niet zou opendoen voor ons. Dus liepen we naar de kerk, daar konden we goddelijk plassen, kwamen onderweg nog wat hippies tegen die ons ook de hand schudden (het werd een themadag) en zich daarna weer verdiepten in een installatie - iemand die in een stoel lag. We vulden onze flesjes en liepen daarna door oerhollands landschap naar Haarlemmerliede om op een terras neer te strijken. Daar werd niets meer geschud, maar kwamen de dienbladen met garnituur en grote koele glazen op ooghoogte op ons af.  We waren gelukkig.