wereldterras

We hadden elkaar al eindeloos lang niet gezien, en na een telefoontje kwamen we erop dat we diezelfde avond samen op een terras zouden zitten. We hadden alleen geen zin in drukte, maar ergens diep in West was een geheime lokatie. Daar zouden we rustig kunnen zitten.
Ik zat er iets voor de afgesproken tijd, zei tegen de ober dat ik even zou wachten met drinken. De ober - een te grote naam voor een werkstudent - vond het prima. Maar dat wachten nam grote vormen aan. Na een half uur kwam ze aan, keek rond, en vond het wel erg rustig. We besloten te vertrekken. Ik moest moeite doen om de heilige Maria in mij te sussen. Het maakt niet uit dat je een half uur zonder iets te gebruiken op zijn terras hebt gezeten. Je gaat je nu niet aanpassen aan een ober op een lege achterafgracht in West die het aan zijn reet zal roesten of jij iets of niets drinkt op dat terras van die baas van hem. 
We fietsen naar een ander terras waar we in ieder geval niet het gevoel hadden alleen op de wereld te zijn en bleven hangen, zelfs nadat de bediening ons had verteld dat alles afgesloten moest worden. We betaalden en gingen weer terug naar onze tafel aan het water om te bestendigen dat de wereld louter uit ons bestond.